Meiden, ik wil ook graag meekletsen en kan eerlijk gezecht wel wat steun (gebed) gebruiken. Heb nog niet alle verhalen gelezen maar dat ga ik uiteraard nog doen. Mn hele verhaal zet ik later neer....maar het komt er nu op neer dat ik morgen voor hystroscopie moet omdat we al 2 jaar bezig zijn voor een 2e wonder wat maar niet wil lukken.... Vorig jaar 2x een missed abortion gehad zie onderschrift en daarbij heb ik in totaal al 5 curretages gehad dus daarom de hystroscopie om te kijken of de curretages schade hebben achter gelaten. En nogmaals mn hele verhaal zet ik later neer als jullie daar interesse in hebben. Is een heeel verhaal wat ik graag met jullie wil delen...
Hoi meiden, wat een mooi topic. Ik heb dit topic nog niet helemaal door gelezen, maar ik begrijp de intentie en zou heel erg graag hier mee praten, mee leven en mee bidden!! Ik geloof in de kracht van het gebed en verhoring op welke manier dan ook. Ik wil jullie graag bemoedigen en bij staan met mijn gebed. Zelf zou ik het erg fijn vinden wanneer jullie ook voor ons zouden willen bidden. Na 8 jaar zitten wij bijna aan het einde van ons traject en nu met onze laatste behandeling bezig ( cryo tp). Mocht dit niet 'lukken', dan blijven wij definitief kinderloos. Ik zou zo graag dit grote wonder mee maken, al is het maar 1 keer. Willen jullie bidden voor zegen over onze behandeling? Zelf heb ik heel erg veel kracht gehaald uit de tekst uit Jeremia 29:11 ( misschien is 'ie al eerder hier genoemd ): Mijn plan met jullie leven staat vast, Ik heb jullie geluk voor ogen, niet jullie ongeluk. Ik zal jullie een hoopvolle toekomst geven!
Wat prachtig om te lezen dat jullie je troost en kracht bij God kunnen vinden. Zelf voel ik mij dan bijna beschaamd omdat ik zo vaak op eigen kracht probeer en vergeet hoe gezegd ik ben met mijn zoontje. Het blijft lastig waarom sommige stellen nog steeds kinderloos zijn ondanks dat hun wens dat wel is. Mijn tweelingzus is nu jammer genoeg ook alweer 7 jaar verder en jammer genoeg heeft de Heer toch een andere weg gekozen. Wij zijn nu bezig voor een tweede wonder en ondanks 3 positieve testen toch ongesteld geworden donderdag, wij zitten nu in onze 4 ronden. Wat een heftige verhalen allemaal
idd kan me helemaal aansluiten hierbij. Voel me ook bijna bezwaard dat ik gebed vraag voor een 2e kindje terwijl ik al 1 wonder kind heb. En dat terwijl andere nog steeds na soms jaren kinderloos zijn.........
Hier dan mijn verhaal.... Nadat we 1 jaar getrouwd waren besloten we voor het eerste kindje te gaan. Onze wens was 3 kindjes. Dat was in 2009. Helaaas kregen we met de echo met 10 weken te horen dat het hartje niet klopte. We besloten 1 week af te wachten of mn lichaam het vruchtje zelf af wilde stoten maar dat gebeurde helaas niet en werd het dus curriteren. 2 weken na de curretage bleef ik vloeien en op de echo was nog een rest te zien. ik kreeg tabletten maar helaas reageerde mn lichaam daar niet op en werd het opnieuw een curretage. 11 maanden verstreken toen ik pas weer opnieuw zwanger werd. eind 2010 had ik een positieve test in handen. Had een zwangerschap zonder problemen maar de bevalling werd behoorlijk traumatisch. Met 41+1 begonnen de weeen, na het breken van mn vliezen moest ik toch naar het ziekenhuis ivm meconiumhoudend vruchtwater. Daar ging het al snel mis....hartje van onze zoon dipte te veel en moest een spoedkeizersnede worden. Onze zoon ging met de minuut achteruit en toen ik eenmaal bij de O.K was moest ik vanwege de snelheid onder algehele narcose, heb de bevalling dus en helaas en uiteindelijk maar goed, niet mee heb gemaakt. Mn zoontje kwam uiteindelijk zonder hartslag ter wereld, na 10 minuten reanimeren en 2x adrenaline toegediend kwam zn hartje op gang. Ademhalen deed ie nog niet dus moest nog beademd blijven. Hij is met spoed na een academisch ziekenhuis vervoerd kort nadat ik hem even heb kunnen zien. na een blik naar hem geworpen te hebben werd ie al weggereden naar de ambulance om naar het andere ziekenhuis vervoerd te worden. Hij lag op de ic moest gekoelt worden 72 uur lang om evt hersenbeschadiging te remmen en op dag 3 voelde ik ons gedragen door onze lieve Heer. Vanaf dat momend was ik ervan overtuigd dat het goed zou komen. Er was ons ook verteld dat ie het wel ging halen maar hoe dat was nog de vraag. Vanaf die dag (officieel dus dag 3) ging onze zoon met groote sprongen vooruit tot verbazing van alle artsen... Op dag 6 mocht hij al van de ic af en dronk voor het eerst uit een flesje. Hij kreeg op dag 6 een mri om te kijken of hij hersenbeschadiging had opgelopen door de hartstilstand. We kregen toen het mooiste nieuws wat we ons konden wensen...Hele minimale beschadiging was er te zien en de toekomst moest uit gaan wijzen of dit tot uiting zou gaan komen. Op dag 7 mocht hij terug naar het streekziekenhuis en heeft daar uiteindelijk nag 1,5 week gelegen. Dus al met al heeft hij maar 2,5 week in het ziekenhuis gelegen. De artsen waren zeer verbaasd dat hij het in zo'n korte tijd zo goed is gaan doen. Wijzelf noemen het een wonder (van onze lieve HEER) en dat konden de artsen eigenlijk niet anders dan bevestigen want medisch gezien kon zo'n snel herstel eigenlijk niet. Tot op de dag van vandaag doet ie het super goed, loopt alleen wat achter in zn motoriek maar is niet schokkend en accepabel. Het is ook ons wonderkind en voelen ons zeer bevoorrecht dat wij zo'n wonder hebben mee mogen maken. Nu is onze zoon vorige maand 3 geworden en zijn we alweer 2 jaar op weg voor een 2 wonder wat helaas niet wil lukken. Vorig jaar wel 2x zwanger geweest maar helaas beide keren met 6 weken weer een missed abortion. beide keren ook weer gecuriteerd. Aangezien ik ook 8 weken na de bevalling nog gecurriteerd moest worden ivm een rest heb ik nu al 5 curretages op mn naam staan. Daardoor kan het zijn dat zwanger worden behoorlijk bemoeilijkt word. Morgen gaat er daarom een hystroscopie plaats vinden om te kijken of er verklevingen zijn ontstaan door alle curretages. We hebben al met al moeilijke periodes gehad en eigenlijk zitten we er nog steeds middenin. Na de bevalling van mn zoontje heeft mn man een fikse burn-out gekregen en is daardoor uiteindelijk zn baan door verloren. Tot op de dag van vandaag heeft hij nog steeds geen werk. Heeft in de tussentijd wel 6 weken lang een baan gehad maar dat bedrijf hield zich bezig met zaken wat vlgs de wet strafbaar is en heeft zich in goed overleg zich laten ontslaan omdat hij zich hier niet schuldig aan wilde maken. Het is dat we bekend zijn met de wonderen van de Heer maar toch twijfel ik regelmatig van waar hij nu is. Voor mijn gevoel is HIJ voor ons nu zo ver weg....... Ik zou zo graag wat rust willen krijgen en het vertrouwen te krijgen dat ook dit allemaal goed gaat komen. (manlief een baan en 2e kindje.) En misschien vragen wij ook wel te veel, we hebben al een zoontje maar toch.... Soms weet ik het ook allemaal niet meer.
Wat een bijzonder topic heel mooi! Fijn om te lezen dat jullie elkaar ook op deze manier kunnen steunen en meenemen in gebed! En troost bij elkaar vinden. Wat een heftige en moeilijke momenten in jullie leven hebben jullie hier beschreven zeg Ik geloof persoonlijk dat God met ons meehuilt wanneer een leven hier op aarde ten einde komt de wetenschap dat een overledene bij mijn Vader is en daar mag zijn waar geen pijn en verdriet bestaat maar het eeuwige leven mooier is dan wij ooit kunnen voorstellen biedt mij vaak troost en geeft mij vertrouwen. Alhoewel gemis en pijn blijft het leven is vaak oneerlijk en niet te begrijpen Zelf mocht ik meteen zwanger worden van twee meiden maar hebben wij helaas bij de wens voor een derde kindje te maken met 3 keer een vroege miskraam achter elkaar. Het is soms zo verleidelijk om zelf de controle te willen houden maar wetende dat alles op Gods tijd komt hou ik hoop en heb ik geduld. Alhoewel ik me ontzettend gelukkig prijs en niet mag klagen Als mama van twee meiden weet ik hoe mooi het moederschap is... Ik zal jullie meenemen in gebed en vragen om zijn hulp, steun en troost in jullie leven. Moge God en zijn vrede met jullie zijn, op alle dagen van jullie leven. En jullie steunen en troosten in dat wat nog komen gaat.
Laat me beginnen met te zeggen dat ik heel blij ben dat dit digitale ontmoetingsplaats gevonden wordt door anderen die daar gezegend en tot zegen willen zijn. Erg fijn en bedankt dat jullie je willen aansluiten. Ik zal voor jullie bidden. Aangezien het aantal namen groeit, zal ik die maar in mijn gebedschrifje opschrijven zodat ik elke avond voor het slapen gaan jullie voor de Heer kan brengen. @marievs: de waarom vragen zijn slopende vragen, althans zo heb ik dat ervaren. Gelukkig heb ik mij erbij neer kunnen leggen dat ik waarschijnlijk in dit leven geen antwoord op mijn waarom vragen zal krijgen. Er gebeuren eenmaal dingen die wij niet begrijpen, speciaal als de Almachtige God die in staat is in te grijpen dat niet doet. En dan toch geloven dat Hij van ons houdt en het beste met ons voor heeft en ons geluk wilt. Moeilijk om met onze menselijke hersenen te begrijpen. Maar dat is geloof, toch geloven dat God goed is ondanks dat er nare dingen gebeuren in onze levens. Ik worstel elke dag daarmee, de ene dag meer dan de andere. Maar ik kies om te geloven dat het waar is en dat er vast een goed uitleg ooit zal zijn en dat ik dan in staat zal zijn om te zien dat ondanks deze situatie God het beste met me voor had. @Boris10: je bent van harte welkom. Wat leuk dat je een bijbeltest als onderschrift hebt. Fijn dat je voor ons wilt bidden en je verhalen met ons wilt delen. En gefeliciteerd met je zwangerschap. @Debbie81: ik heb aandachtig je verhaal gelezen. Bedankt dat je die met ons wilde delen. Wat je hebt meegemaakt is heel erg heftig en op sommige onderdelen herkenbaar (burn-out man na geboorte van mn zoontje). En verschrikkelijk al die missed abortions, curretages etc., en anderzijds heel mooi hoe God het leven van jullie zoontje heeft gered en gezorgd heeft dat hij nauwelijks hersenbeschadiging heeft. En dan spannend morgen je hysteroscopie. Ik zal zeker voor je bidden, God gaat met je mee. Hij is erbij: https://www.youtube.com/watch?v=7OtsZpU92qM @wensmama: als ik lees wat je hebt geschreven, kom je over als een vrouw die echt in de kracht van gebed geloofd. En dat is heel bijzonder gezien de lange moeilijke weg die je hebt afgelegd in jullie zoektocht naar een kindje. Ik zal voor een zegen bidden voor jullie behandeling, dat je embryo zich goed zal innestelen. Heb je de tp in deze maand nog? Het lijkt me enorm spannend, en ik heb bewondering voor je positiviteit en geloof!!! @lunap: jammer dat het niet in ronde 3 is gelukt, hopelijk lukt het alsnog in ronde 4. Lief dat je voor ons wilt bidden. @yessie: AMEN! Mooie woorden in je laatste zin. Welkom to the club. En ook voor jou hoop ik dat je wens vervuld zal worden. Dames, allemaal gezegende week. Ik hoop dat het voor elkaar bidden ervoor zal zorgen dat God ontroerd raakt en wonderen zal doen in onze levens.
We kunnen alleen in vakanties boeken omdat we beiden in het onderwijs zitten en anders niet weg kunnen. En we hadden vouchers voor hotels die de andere vakanties al volgeboekt waren. Alle nieuwe mensen: welkom! Fijn dat we elkaar zo mogen bemoedigen! Ik lees morgen in alle rust wat er geschreven is... ga nu naar bed.
Dank je wel voor je bemoedigde woorden en de link naar het YouTube filmpje. Moest even een traantje weegpinken maar het doet me goed. Ga straks op weg naar het ziekenhuis met de woorden hij is er bij!!! Nogmaals dank je wel. Fijn dat dit topic er is trouwens.
Wauw, wat gezellig. Een hele hoop nieuwe dames hier. Welkom allemaal. @Boris: Gefeliciteerd. Wat leuk zeg. Nummer drie? Wat gaaf. Hoe oud zijn je zoon en dochter? Maare, ik behoor dan ook niet tot de doelgroep. Wat maakt het uit. Het gaat erom dat we voor elkaar kunnen bidden en dat we een steun voor elkaar zijn als we het even niet meer zien zitten. Je hebt dus al een lange weg achter je liggen? @wensmama: Ik moest gisteravond echt huilen toen ik je post las. Wat erg zeg. Nu al bijna 9 jaar geleden en nog geen mooi wondertje in jullie armen. Wat heftig zeg. Wat een mooie tekst. Ik herken hem uit de boeken van Karen Kingsburry. Zij gebruikt deze tekst zo vaak. Ik bid met je mee dat dit gaat lukken. Dat God ook dit voor ogen heeft bij jullie. @Lunap: Oh wat naar zeg. Een vroege miskraam dus of niet? Of bedoelde je geen positieve zwangerschapstesten? @debbie: Ik herken wat jij zegt. Ik vraag ook dagelijks aan de Heer of wij ooit nog een keer gezegend mogen worden met een wonder. En ben soms zelfs jaloers op zwangere vrouwen. Terwijl wij al een mooi kindje hebben. Ik kan mezelf dan wel slaan. Ik bid dan ook echt tot God om te vragen of Hij die gedachten weg wilt nemen. Ben dan ook zo kwaad op mezelf. Mijn nichtje kan ook geen kinderen krijgen. Haar man zn zaad is dood. Dus waarom zou ik jaloers zijn? Sorry dames, maar ik hoop dat ik hier eerlijk mag zijn. Zo niet, dan wil ik mijn oprechte excuses aanbieden. Oh, wat een heftig verhaal zeg. En dan al zoveel curretages meemaken. Ik weet niet wat het is, maar het lijkt me echt verschrikkelijk. Wat mooi verwoord dat jullie het zien als een wonder van de Heer. Als ik het zo lees, dan merk ik daar ook de kracht van de Heere in. Hij alleen kan zoiets doen. Wat mooi zeg. Succes vandaag. Laat je het ons weten? Ik snap dat jij het nu zo voelt dat Hij zo verweg is. Dat gevoel heb ik soms ook weleens. Ik zal voor jullie bidden voor het vertrouwen en de rust. Stel je vertrouwen op de Heer. @Yessie: Oh wat heftig zeg. Ook al heb je twee mooie meiden, dan doet het nog steeds pijn. Ik hoop dat dat leed mij bespaart blijft. Wat een mooie woorden op het einde. @babybanjo: Nou, lekker vooruit zicht toch. Ook al is het pas in mei. Heerlijk. Wat geweldig zeg. Allemaal vrouwen die elkaar willen steunen en bijstaan. En vooral voor elkaar willen bidden. Het is ook zo divers. Vrouwen die zwanger willen worden, zwanger zijn en net bevallen zijn. Ik hoop dat er deze maand heel veel mooie testen langs mogen komen. Ik ga daar voor bidden.
Wil me ook graag aansluiten en wil ook zeker voor jullie bidden. Ben zelf nu nog 41 en moeder van 3 waarvan de eerste na een zwangerschap van 25 weken is overleden heb hem zelf toestemming gegeven te mogen aan en heb het leven uit mijn voelen gaan, niemand wist het geslacht maar in het zh kreeg ik een droom van het word een jongetje en moet die naam krijgen was inderdaad een jonge en heeft ook die naam gekregen) . De 2de zwangerschap (niet verwacht zat midden in het verweken van me zoontje, was aan de pil dus totaal niet geplant maar gaf me we een rede om weer te vechten het leven weer aan te gaan) verliep ook niet volgens het boekje maar door te vechten voor gelijk (kreeg sterk het gevoel dat er iets mis was en ook in een droom als je nu niet naar het zh ga verlies je haar terwijl niemand nog het geslacht wist) heb ik een gezonde dochter met een spoed kiezersnee ze was 4 en half week te vroeg. De 3de (die volgens de artsen niet meer mogelijk was dus echt een Gods geschenk) ging vervolgens ook niet volgens het boekje en is met spoed opgewekt 4 weken te vroeg hem hebben ze moeten helpen met de start hartje was even weg hier in was Gods hand er ook anders had hij nu niet bij ons geweest. En nu wil ik en me nieuwe vriend graag samen een kleine was in aug zw maar het mocht niet zo zijn was nog maar kort zw. Nu gaan we deze mnd voor nog een poging en we hopen samen nog een kleine te mogen ontvangen. Mocht het niet leukken zijn we heel dankbaar voor de kinderen die ik heb en we samen mogen opvoeden. Alleen merk ik wel dat nadat we even wisten dat ik zw was het nu wel meer kriebelt en we beide er meer naar verlangen. Wil niet te veel er mee bezig zijn omdat het dan juist soms ook niet lukt maar vind het elke x wel weer spannend.
Wat een fijn topic nu al! Door mijn werk en andere verplichtingen ben ik de afgelopen dagen druk geweest en heb weinig tijd gehad om hier alles door te lezen en te reageren. Nu ook weer even snel, maar wil iig toch even reageren op de meiden die aangeven zich wellicht wat schuldig te voelen over hun wens voor een 2e of 3e kindje, wanneer ze lezen dat het bij een aantal hier zo moeilijk gaat... lieve meiden, zet dat gevoel van jullie af hoor. Er is niets zo natuurlijk als het verlangen naar een kindje, of dit nu de 1e, 2e of 6e is. En wat kan het dan soms moeilijk zijn als die wens ( nog ) niet in vervulling gaat. Daar mag je het moeilijk mee hebben, verdrietig om zijn, ondanks de dankbaarheid voor de kindjes die jullie al hebben. Het verlangen naar een kind(eren) is heel bijbels en ik dank dat je in alle omstandigheden ( dus 1e, 2e, 3e kindje etc. ) je verlangen neer mag leggen bij God en bidden om vervulling van deze wens. Vanavond ga ik de tijd zoeken om dit hele topic goed door te lezen en mijn verhaal wat uitgebreider doen. Wat iemand al zei, mooi om de diversiteit in vrouwen hier bij elkaar te hebben met hetzelfde doel. Iedereen eigen verhaal, moeite en verlangen, maar fijn dat we er op deze manier voor elkaar kunnen zijn!
Welkom Annet. Gezellig dat je mee wilt kletsen. Oh wat bijzonder zeg. En wat heftig. Mag ik vragen waarom hij is overleden? Oei, ja, dat kan zomaar. Je hoort het vaker door de pil heen, maar voor jou extra bijzonder. Ik denk niet dat het toeval was, maar een wonder van God. Wat een mooie droom weer zeg. Dat je naar het ziekenhuis moest en gegaan bent. Wat wonderlijk. En dan ook nog een 3e. Wat een weg zeg. Ik hoop dat het nog een keer bij jullie mag lukken. Ik snap dat je er niet teveel mee bezig wilt zijn, maar het is zo moeilijk. Hoe oud zijn je kinderen? Mijn moeder was ook 41 toen ze in verwachting raakte van mij. Wensmama: Bedankt voor je lieve woorden. De tranen schieten in mn ogen. Wat fijn dat jij dit zo zegt. En nu je het zo zegt, het is het moederhart door God gegeven dat verlangt naar kinderen. Zo wonderlijk en mooi.
Alles is goed gegaan en gelukkig is er niks geks gevonden. Had wel ongebruikelijk veel bloedverlies en net vanavond onder de douche een joekel van een stolsel verloren. Heb zelfs Eff de spoed gebeld of dit erbij hoorde en of ik langs moest komen. Het schijnt niet gek te zijn zo'n grote stolsel en hoefde niet langs te komen. Over 3 weken op nacontrole en dan verder kijken hoe of wat.
Lieve Iez, 1Hanneke, Marievs, Boris10, Debbie81, Lunap, Babybanjo, Yessie en Annet72; ik heb jullie verhalen gelezen. Wat kan een mens veel mee maken. Het overlijden van een kindje, uitblijven van een zwangerschap, verlies en gemis van een geliefde, burn-out, werkloosheid. Kortom zorgen, moeiten en veel vragen. Maar ook zeker blijdschap, dankbaarheid en ondanks alles vertrouwen in onze God. In de afgelopen jaren ben ik er achter gekomen dat je eigenlijk niets anders kan dan je leven over te geven in Gods Handen. Als niets meer gaat zoals je had gewild, leer je dat je nog zo veel plannen kan maken, je kan op je kop gaan staan om je plannen waar te willen maken, uiteindelijk ben je in totale afhankelijkheid van Zijn plan met jouw leven. Maar leven vanuit het vertrouwen dat het goed is wat Hij doet valt niet altijd mee, dat heb ik zelf ook zo ervaren in de afgelopen jaren, dat gaat met vallen en op staan en is een voortdurend proces. Even in het kort iets uitgebreider ons verhaal; in 2004 getrouwd en begin 2006 gestopt met de pil vanwege onze kinderwens. Een zwangerschap bleef uit, maar ik kreeg al gauw last van verschillende ( buik ) klachten. Binnen een jaar na het stoppen met de pil werden we doorverwezen naar het ziekenhuis vanwege mijn klachten, die ik eigenlijk direct relateerde aan het uitblijven van een zwangerschap. Onderzoeken wezen echter niet uit, er werd geen oorzaak voor mijn klachten gevonden en ook geen oorzaak voor het uitblijven van een zwangerschap. 4 jaar lang doorgesukkeld, klachten namen toe, bezoekjes aan h.a, h.a.p. en spoedeisende hulp werden meer regel dan uitzondering, maar niemand binnen het hele medische gebeuren trad doortastend op. Zelf verdacht ik mij toen al een poosje van endometriose, maar niemand wilde luisteren, het zou allemaal 'tussen de oren' zitten. 6 mislukte iui pogingen gedaan en toen werden we door verwezen naar Zwolle, intake gehad, klachten besproken en 1 simpel bloedonderzoek liet al een indicatie zien voor verder onderzoek naar endometriose. In 2012 een operatie gehad waarbij mijn vermoeden van endometriose werd bevestigd. V.a. 2012 tot nu bezig geweest met IVF behandelingen en ondertussen nog een keer geopereerd t.g.v. de endo. Inmiddels heeft de endo mijn eileiders dusdanig aangetast, dat een spontane zwangerschap niet meer mogelijk is ( 1 eileider verwijderd en 1 eileider volledig afgesloten ). As we speak zijn wij nu bezig om mijn lichaam voor te bereiden op de laatste terugplaatsing van een embryo wat wij nog hebben vanuit de 2e IVF poging. Mocht ik hier niet zwanger van worden, dan blijven wij definitief kinderloos. Vanwege een aantal redenen, waar ik misschien later wel een keer op terug wil komen, hebben wij er voor gekozen hierna geen verdere behandelingen meer te onder gaan. Aan de ene kant geeft deze keuze rust, aan de andere kant wel verdriet omdat het dan definitief over is. De afgelopen jaren zijn niet makkelijk geweest, het moeten leven met ongewenste kinderloosheid, de hoop, teleurstelling, pijn en verdriet, maar ook zeker het waarom. Ook ik heb tegen een burn out aan gezeten, was mijn relatie met God kwijt en zag de toekomst maar somber in. Inmiddels mag ik zeggen dat ik enorm gegroeid ben in het proces; er is meer rust en soms ook berusting in onze onvervulde kinderwens. Het verdriet en gemis blijft, maar ik heb geleerd hier mee om te kunnen gaan. Mijn verdriet is terecht en mag er zijn. Ik kan weer geruster naar de toekomst kijken, de mogelijkheden die er nog zijn voor ons om ons leven op een andere manier invulling te geven. Ik ervaar dit echt als een verhoring op mijn gebed. Wat iemand hier al zei, soms wordt het gebed op een andere manier verhoord dan je zou verwachten. Ik heb niet gekregen wat ik wilde, maar heb wel de kracht en de rust gekregen om hier mee te leven. Heel eerlijk; zo voel ik het natuurlijk niet altijd, er zijn echt momenten dat het me weer 'aan vliegt' en het verdriet heel erg aanwezig is. Vaak luister ik dan veel naar opwekking, voor mij een manier om God dichtbij te ervaren. Ik ga voor jullie bidden! Verder nog 1 ding; is het misschien een idee om een besloten club te maken n.a.v. dit topic? Ik kan me zo voor stellen dat er best wel privacygevoelige dingen zijn die je binnen dit onderwerp zou willen bespreken, maar waarvan je niet wil dat dit op een openbaar forum terecht komt. Hoe denken jullie daar over?
Lieve allemaal, wat kan een mens dan veel meemaken in het aardse leven hè Maar ook bijzonder dat we elkaar hier hebben gevonden en elkaar kunnen steunen. Juist op het internet waar veel negatieve en slechte dingen worden weergegeven alsof het de normaalste zaak van de wereld is voelt het extra fijn dat we hier in Gods naam verenigd zijn. We staan allemaal misschien op een ander punt in het leven staan en maken vele verschillende dingen mee, toch zijn we samen één. Prachtig!! Ik wil graag met jullie verbonden blijven, ook eventueel in een besloten club maar vind het soms wel lastig om alles te onthouden en individueel te reageren Dat gaat niet bewust Wensmama, wat een ontzettend lieve woorden! En wat hebben jullie veel meegemaakt. Wat fijn dat je de kracht en rust op die manier ervaart. Als mens is het heel logisch om soms dat gevoel even kwijt te raken, hooe graag je ook anders zou willen. Gelukkig is onze Heer een geduldig Heer en geeft hij bijvoorbeeld door Opwekking de mogelijkheid om hem weer dichtbij te ervaren. Wij draaien in de auto en ook thuis veel Opwekking. Voor mij persoonlijk zorgt het voor een extra verbinding met God. De liederen blijven hangen en blijven de hele dag in mijn hoofd zitten. Soms besef ik opeens dat ik een lied zing en dat ene stukje tekst kan op zo'n moment plotseling troost bieden of speciaal maken. Een extra randje geven. Ik hoop dat jij ook troost uit de lofzang mag putten wanneer je dat zo nodig hebt. En ik bid dat God jullie deze laatste kans een prachtig wonder schenkt! @ Debbie, fijn dat ze niets hebben gevonden! Krijg je na de nacontrole ander vervolgonderzoeken of is dat nog niet bekend?
een besloten club vind ik een heel erg goed plan. We kunnen ook een besloten Facebook pagina aanmaken, dan moet 1 iemand deze beheren en alleeen deze persoon kan mensen uitnodigen om zich aan te sluiten. Je ziet dan ook het gezicht achter de persoon, waar die persoon woont en kan er dan ook voor kiezen om je echte naam te gebruiken Ik heb dit al eerder hier mee gemaakt, kletste al een tijdje met een vast cluppie n.a.v mn ma van juni vorig jaar en hebben nu een jaartje een geheime groep op Facebook en vind dat super fijn. Maar dan moet wel iedereen Facebook hebben natuurlijk.
De gyn had al van te voren gezegt als er niks uit zou komen ze de zwemmers van mn man zou gaan controleren en mijn hormonenhuishouding. Dus dat zal de volgende stap zijn.