Zoon heeft, zoals we verwacht hadden, ASS en een bovengemiddeld iq waar best wat verschil in zat op sommige onderdelen. En toch is het raar om dat bevestigt te krijgen
Het is ook heel dubbel, aan de ene kant 'blij' dat je nu weet wat er is, dat je moedergevoel klopt, maar aan de andere kant verdrietig. Krijgen jullie binnenkort hulp voor/bij hem? Hoe is het met de andere dames?
Inmiddels wel aardig er aan gewent. Hulp hebben we nog niet maar dat is met 1 telefoontje geregeld. Ik wil deze week wel weer gesprek met de juf, die heeft donderdag het verslag gehad (met erg kort gesprekje) maar doordat een moeder van een klasgenootje is overleden vorige week geen verdere stappen genomen nog, dat had even geen prioriteit en lijkt zo klein in vergelijking met zo'n gebeurtenis. Zoon reageerde wel typisch er op thuis, met reacties waar ik normaal boos om zou worden, nu alleen heel verdrietig. Veel moeten uitleggen ook omdat hij en dochter van 7 het nu eigenlijk voor het eerst bewust meemaakten dat er iemand ging/was overleden. Op school reageerde hij wel goed zei de juf.
Ooh wat heftig.. @hier. Even een beetje moeilijk. zoontje heeft 't moeilijk dat hij me nu moet delen (hoewel hij zijn zusje wel heel lief vindt). Ik voel me tekort schieten. Tegelijkertijd ben ik soms geïrriteerd want ik geef alles wat ik heb. Ik ben ook erg moe. Vandaag kwam er verdriet uit over over Noa*, en meteen twijfel ik of ik wel genoeg geniet van Eden en of ik me wel genoeg kan hechten aan haar. Onzekerheid en twijfel alom. Vind 't best pittig met een newborn en een peuter van 3. De nachten maken dat ik ook moe ben en dan natuurlijk gevoeliger. Zal er allemaal wel bij horen? Na de geboorte v mijn zoontje had ik dit niet, zat toen erg op roze wolk. Maar had toen ook maar 1 kind om voor te zorgen. En ik slik nu geen antidepressiva meer. Merk dat ik toch kwetsbaarder ben sindsdien. Ben benieuwd hoe 't met iedereen verder gaat hier.en of mensen dit herkennen?
Ik denk dat het 'normaal' is. Oktober heb ik via een gastoudervereniging de workshop 'Rouw bij het jonge kind' gevolgd. De workshopgeefster ons de opdracht om van ons gevoel een weerbericht te maken. Over het algemeen kan ik 'alles' prima aan, gaat alles gewoon z'n gangetje, maar af en toe komt de handicap van onze oudste op de meest onverwachte momenten keihard binnen. Mijn weerbericht was dus een stralend blauwe lucht, volop zon, maar soms komt er opeens een grote, zwarte donderbui vanuit het niets. Sinds ik mijn gevoel als weerbericht kan omzetten, lukt het me ook beter om te denken 'deze bui trekt wel weer over'. Verder vond ik de zorg voor meerdere kinderen net na de geboorte ook erg zwaar. Een nieuw kindje leren kennen, een nieuw ritme vinden. Vooral de eerste maanden had ik het idee dat ik alleen maar zei "Even wachten, mama is even bezig met .... daarna kan ik jou helpen". Voelt echt alsof er continu (minimaal) 1 tekort doe. Bij mij gaat alles goed. Sinds twee weken wordt er druk aan de badkamer gewerkt, het sloopwerk is klaar, dus nu gaat het weer de goede kant op. Oudste dochter is thuis niet gezellig. Weet niet zo goed waar het aan ligt, 3 weken terug heeft ze haar verjaardag gevierd, dat vond ze spannend (en dus niet te genieten), nu is de juf al 2 weken ziek en heeft ze iedere keer een invaljuf, volgende week gaat de andere juf met zwangerschapsverlof (en hebben we nog niets gehoord over een vervanger). Ik hoop dat ze het gewoon allemaal spannend vindt en het dus volgende week weer over is. Haar 'machtsmiddel' is het eten en drinken, op school heeft ze nu dus al een paar keer overgegeven. Maar ik weet niet goed of het de spanning is, ze moe is of wat anders dwars zit. Nou ja, nog een weekje school en dan 2 weken vakantie. Onze tweede dochter is 2 jaar en wil heel graag naar school. Ze vertelt aan iedereen dat ze 4 jaar is (terwijl ze ondertussen 2 vingers omhoog houdt, de slimmerd), kijkt bij de oudste op school wat je zelf moet doen op school. Ze is dus inmiddels zindelijk, kan zelf haar rits dicht doen (helemaal, ook de rits in het 'huisje' stoppen), wil alleen in de speeltuin achter het huis spelen. En ons zoontje is heel blij, vrolijk en vindt het geweldig dat hij nu brood mag eten (inclusief het brood van zijn zussen, dus dat levert nog wel eens geschreeuw op). Hij rolt sinds eind januari op zijn buik, maar het tijgeren/kruipen snapt hij nog niet, vorige week probeerde hij als een rups vooruit te komen. Deze week was één van mijn oppaskindjes voor het laatst, is 4 jaar geworden. Ik moest het kindje bij de peuterspeelzaal ophalen rond 12.00u, was voor mijn gevoel zo'n gehaast de hele dag. Eerst de oudste naar school, dan kwam oppaskindje 1, snel fruit eten, spelen, dan at oppaskindje 1 alvast brood, snel naar de peuterspeelzaal om oppaskindje 2 op te halen, dan moest oppaskindje 1 naar bed, die kon dan precies 1,5 uur slapen, want dan moesten we mijn dochter weer uit school halen. Nu kan het allemaal net wat rustiger aan omdat we dat gehaast naar de peuterspeelzaal neit hebben. Na de meivakantie komt ook het zusje van 'oppaskindje1' erbij. Vind het wel fijn, dan heb ik op 3 dagen 2 oppaskindjes (naast mijn eigen kinderen), geeft denk ik net wat meer rust dan 3,5 dag in de week kinderen over de vloer. Alvast een fijn weekend.
Hi dames, Ik ben een heel poos geleden in feb. hier op zp voor het laatst geweest. Conejita: van harte gefeliciteerd! En sterkte de combinatie met een peuter schijnt idd zwaarder te zijn als ik verhalen lees hier op zp. Met mij gaat het goed. Mijn tijd gaat tegenwoordig bijna alleen maar naar mijn nieuwe hobby (de online game met foto’s waar ik het over had. We gaan heel vaak op pad om foto’s te maken. Wel leuk want zo leer ik Nederland nog beter kennen.
@iez, wat fijn om weer van je te horen. Fijn dat het goed met je/jullie gaat. Je fotohobby klinkt wel erg leuk. Wij zijn nu bijna 2 weken in Zuid-Limburg geweest, vanavond weer bijna alles in de auto gezet, morgen zit het er weer op. Gaan op de terugweg nog langs vrienden. Dochters vonden de vakantie erg leuk, iedere ochtend vroegen ze of we weer naar een speeltuin gingen. Weet niet of ze doorhadden dat we naar 2 dierenparken zijn geweest, naar een openluchtmuseum, naar het drielandenpunt,... Als ik nu vraag wat we op vakantie gedaan hebben, krijg ik het antwoord "spelen in de speeltuin" waarna ik een opsomming krijg van alle speeltuinonderdelen. Maar wel erg lekker, niets moeten. Oudste dochter zei vanavond dat ze nog niet naar school wilde want ze was nog moe van het spelen in de speeltuin. Hoe is het met de anderen?
Wat fijn @iez goed om te horen. Oh heerlijk @Korenbloem86 even lekker er tussen uit. Met de meest simpele dingen kunnen ze dan al tevreden zijn Wij zijn ook net terug van een midweekje weg. Onze laatste vakantie met ons 4en. Gek idee. Verder gaat het met mij goed. Nog twee weekjes werken en dan alweer met verlof
Hier ook op vakantie geweest, Denemarken. Was leuk. Voor de rest... mwa kan beter. De onderzoeken van zoon hebben er flink ingehakt en waren de druppel. Volgens de huisarts hard op weg naar een burn out als ik zo doorga. Zoon die veel aandacht vraagt, 5 dagen per week alleen thuis met de kinderen en daarvoor 7 jaar aan boord. Te weinig tijd voor mezelf want ook al ligt om half 8 vaak alles plat, toch ben ik dan nog steeds moeder, luister ik met een half oor of ik wat hoor etc. Nu geregeld dat de jongste 1 ochtend naar ma gaat, in die tijd ga ik sporten. Even tijd voor mezelf
Lijkt me ook best heftig om je gezin grotendeels alleen draaiende te moeten houden. Ken je dit lied: Heeft mij (toen we de diagnose van onze oudste kregen, maar nu nog) geholpen, waardoor ik weer bewust wordt dat God er ook is, want dat wil ik nog wel eens vergeten.
Nee die kende ik niet. Is wel een mooi lied. Moet hem alleen niet kijken en luisteren tegelijk Vanmiddag in de kerk had ik het wel even moeilijk. D heeft altijd een boekje en een pen bij zodat hij kan tekenen onder de preek. Hiermee voorkomen we heel veel gedraai, getik/geschop tegen de bank, geklier met zusje(s), vocale geluiden. Speelgoed smokkelt hij regelmatig mee in zijn broekzak maar zodra ik hem daarmee zie spelen verdwijnt dat na 1 waarschuwing in mijn tas. Nou zit er vaak een oude vrouw (70+) naast ons. Zei sprak me er vanmiddag, voor de dienst, erop aan dat hij daar nu echt wel te groot voor wordt en dat hij niet mee zingt. We moeten hem gewoon leren stil zitten en meezingen want dat hij dan ook tekent ipv zingt hoort niet. Heb behoorlijk venijnig gezegt dat dit de beste oplossing is om hem enigzins stil te laten zitten en waardoor andere mensen om hem heen wèl kunnen luisteren naar de preek. Maar ik moest het hem maar gewoon leren, hij is oud zat. Gezegt dat D nu eenmaal anders is en ik hem voorlopig gewoon laat tekenen omdat hij moet kunnen bewegen. En dan liever alleen zijn handen dan zijn hele lijf. Nu vind ik die vrouw toch al een zeur dus dit schoot echt verkeerd. En waarschijnlijk is zij de enige rond ons die er moeite mee heeft. Achter ons zit een gezin met 3 kinderen waarvan 1 op speciaal onderwijs die ook altijd zit te draaien en doen, voor ons mijn ouders met om de week mijn gehandicapte zusje die altijd met snoeppapiertjes speelt onder de preek. Andere kant naast ons gezin met pubers die ook geen standbeelden zijn maar daar laat ik D niet naast zitten, dan wordt hij nog beweeglijker En toch doet het mij veel dat 1 iemand zo commentaar geeft
He wat naar zeg. Kan er soms zo inhakken he, wat anderen zeggen. Misschien ook een gevoelige snaar? Oudere generatie zijn ook meer gefocust op "hoe 't hoort" misschien. Vervelend. Wat leuk, al die vakanties en leuk om even te lezen over jullie kinderen. Hier druk druk, Eden nu al 6 weken, is nu verkouden. Ik las dat je beter niet naar buiten kunt gaan dan. Klopt dit? Ze, zal 't wel van grote broer (de opvang) hebben... . Arm kind. Neusgaatjes zijn al zo klein, kan amper ademen.
Hoe gaat het met iedereen? Het is een poosje stil geweest, druk met therapieën van mijn zoontje. Zit wel weer wat beter in mijn vel dan een tijdje geleden. Neem nu regelmatig de tijd voor een wandeling of fietstocht. Gaat er iemand naar opwekking? Ik heb de cd al besteld, mooie nummers wel vind ik maar moet ze altijd even een paar keer luisteren.
Hallo dames, hier gaat alles z'n gangetje. Dit jaar weer niet naar opwekking, zit nu achter de laptop met grootnieuwsradio aan, om zo de eerste bijeenkomst te luisteren. Vaak zenden ze in de zomer ook uitzendingen van opwekking uit, vind ik eerlijk gezegd altijd de fijnste weken. Op zondag blijven mijn man en ik nu om de beurt thuis met onze jongste. Laatst viel de verbinding met onze eigen kerk uit en heb ik een preek op grootnieuwsradio gehoord. Ook fijn, maar vind het toch ook fijn om mijn eigen kerk te kunnen horen en mee te kunnen praten over de preek. Met onze bijbelkring zijn we nu bezig met het van Henri Nouwen over het schilderij van de verloren zoon van Rembrandt. Ik heb het boek serieus al 13 jaar in de kast staan en ik lees het nu pas. Ik vind het best confronterend, kwam erachter dat ik best op de oudste zoon lijk en heel veel herken. Onze oudste is nu logeren bij oma. Ze vond het enorm spannend, vannacht al wakker van de spanning, vanmiddag huilen omdat ze het spannend vindt. Ze heeft al vaker gelogeerd, maar nog niet bij deze oma. Ze had gelukkig bedacht dat papa mee moest met logeren, dus man is nu ook een nachtje mee logeren, daarna heeft ze nog 3 dagen alleen bij/met oma. Ik vind het zelf ook wel spannend, deze oma luistert niet altijd even goed en geeft dan zelf een invulling wat een gefrustreerde dochter oplevert (en dat komt er vaak thuis pas uit). Ook vindt oma dat zo'n grote meid best wat meer kan eten, terwijl haar medische drinkvoeding al heel veel calorieën zijn (ze drinkt meer dan helft van wat een volwassen vrouw aan calorieën binnen moet krijgen). Dus ik hoop dat oma en dochter op dezelfde communicatiegolf zitten zodat ze allebei een fijn weekend hebben. We hebben geoefend dat ze kan vragen of ze papa/mama mag bellen. (En oma als tip gegeven als dochterlief dat bijv. midden in de nacht vraagt, dat ze evt. ook een papier kan pakken om het op te schrijven of te tekenen). Onze tweede en derde zijn gewoon heel leuk, over het algemeen blij. Met pasen hebben we gewerkt over verdrietig en blij (eerst waren de leerlingen verdrietig want Jezus was gestorven, en dan ook besproken wat er bij verdrietig hoort), daarna waren ze blij want Jezus is opgestaan en leeft. Vorige week met hemelvaart hebben we dat verhaal er weer bij gepakt, en uitgebreid met hemelvaart en deze week pinksteren. Onze tweede vertelt nu echt het hele verhaal. Heel bijzonder. Na ieder deel zingt ze ook het liedje wat we bij pasen/hemelvaart/pinksteren hebben geleerd. Vandaag hebben we een vlammetjeshoed gemaakt. We zingen al de hele week het liedje "Een vlammetje hier, een vlammetje daar". Vanmiddag na het bijbellezen zongen we weer dit liedje en hadden ze de vlammetjeshoed op en viel het kwartje en riep onze tweede dochter (midden in het liedje) uit: "Hé R. heeft ook vlammetjes op haar hoofd". Tijdje terug had ze ook een geweldige opmerking. Ze rende iedere keer van de keuken naar de kamer en liep dan tegen de bank op en bonkte dan heel hard tegen de achterkant van de bank. Ik had al een paar keer gezegd dat dat niet goed was en ik dat niet wilde hebben. Toen het voor de zoveelste keer gebeurde, zei ik nog een keer dat dat niet mocht. Haar antwoord: "Maar ik ben zo blij". Terwijl ik nog stond na te denken wat ik met zo'n antwoord moest, zei ze: "Ja, ik ben blij, want Jezus leeft". Ik wist niet wat ik daarop moest zeggen... @Mamamijn, hoe gaat het? Deze maand ben je uitgerekend toch? @conejita, heb je al wat meer je draai gevonden met jullie dochter erbij? Ik las net pas je berichtje van 6 mei, of je met een verkouden baby naar buiten mag. Ons zoontje heeft afgelopen winter ook heel wat afgesnotterd, maar de oudste moest naar school, dus ik pakte hem warm in (lange romper, gewone kleren, skipakje, voetenzak waar ik nog een extra deken inlegde, muts op) en hij ging gewoon mee op de bakfiets. @toch3 , hoe gaat het met jou? Heb je wat meer rust voor jezelf gevonden? Lastig hè, zulke situaties zoals je beschreef in de kerk. Mijn oudste broer heeft klassiek autisme, mijn moeder heeft altijd gezegd dat er wat met hem was, maar kon er zelf de vinger niet opleggen. Toen hij bijna 19 was, kreeg hij eindelijk de diagnose en kreeg mijn moeder pas begrip van familie, kennissen en mensen uit de kerk. Ook heeft ze wel eens gezegd dat ze het lastig vond dat zijn handicap niet te zien is, hij ziet er uit als een normale vent van inmiddels 32 jaar, maar qua ontwikkeling is hij 7-8 jaar. Toen wij hoorden dat onze oudste een rolstoel moest, was de reactie van mijn moeder "O fijn, dat zie je, dan wordt je tenminste niet aangekeken dat je je kind eens moet opvoeden". Terwijl ik dacht "Nu kunnen we nooit meer normaal over straat, iedereen ziet dat er wat aan mankeert.". Over rolstoel gesproken... dochterlief heeft sinds november heel veel geoefend met de fysio om te lopen in haar achterwaartse rollator. Dat gaat nu echt heel goed. Deze week heeft de rolstoel de hele week op school gelogeerd (zoals ze zelf zegt) en hebben we alleen de rollator meegenomen van/naar huis. Ik denk dat lopen naar de supermarkt (600 meter) nog te ver is, maar de rolstoel wordt echt nog maar heel weinig gebruikt. Ik ga nu echt stoppen, volgens mij is het inmiddels een heel lang verhaal geworden en dan kan ik zo luisteren als de preek begint. Met de liedjes meezingen en typen tegelijkertijd lukt me nog wel, maar luisteren naar de preek en typen dat kan ik niet tegelijk. Een heel fijn pinksterweekend allemaal.
Hi dames, @Korenbloem86 spannend voor je dochter idd, hier hebben ze poosje terug ook een nachtje wezen logeren bij opa en oma en was helaas ook geen succes. De oudste (volgende week 6) vond het ook zoooo spannend. Nou als het dan nog een keer nodig is dan maar opa en oma bij ons slapen. Ze zijn het gewoon ook niet gewend. Hier staat groot nieuws ook al de hele dag aan, heerlijk. Nog nooit naar opwekking geweest, keer een dag lijkt me wel mooi. Hier nog een kleine 3 weken tot m’n uitgerekende datum, als we eerst volgende week maar de verjaardagen van de meisjes hebben gehad dan mag de baby wel komen spannend weer