Hey dames, heb even getwijfeld of ik zou reageren. Jullie zijn natuurlijk een hecht clubje inmiddels en het topic is niet meer zo actief. Maar ik wil me toch even voorstellen, ben voornamelijk een meelezer overal tot nu toe. Ik zal me voorstellen, maar het is een lang verhaal dus voel je vrij om deze te skippen Ik ben Loes, 30 jaar. Ik en mijn man zijn 9 jaar getrouwd. Ik ben echter vijf jaar geleden pas tot geloof gekomen. We wilden, toen we net getrouwd waren, graag een gezin. Maar een zwangerschap bleef uit. Oorzaak? PCOS, endometriose en slechte eicelkwaliteit. We hebben er alles aan gedaan, zelfs een langdurig medisch traject gevolgd waarin we alles hebben geprobeerd tussen ovulatie-inductie tot ICSI en operaties. Na de laatste ICSI-poging was er weer geen bevruchting. De enige andere optie was eiceldonatie, biologisch gezien zouden we nooit ouders worden van een kindje wat van ons beiden was. Onze wereld stortte in... Een paar jaar probeerde ik ermee om te gaan, andere betekenis te geven aan ons leven. Maar er kwam geen einde aan het verdriet en in februari 2016 heb ik een zelfmoordpoging gedaan. Ik werd wakker in het ziekenhuis en van daaruit ben ik naar een inrichting gegaan voor vijf maanden. Ik was ten einde raad, ben toen op mijn knieën gegaan en heb het letterlijk naar God uitgeroepen. Als Hij er was, of Hij Zichzelf dan alsjeblieft wilde laten zien. Op dat moment kwam er een warme gloed over me heen, als een deken. Zo'n ontzettend diepe liefde. En ik wist dat ik dit niet meer alleen hoefde. Ik heb toen tegen mijn man gezegd dat ik naar de kerk wilde, en hij voelde hetzelfde verlangen (hij is wel in geloof opgevoed). Hij ging naar de kerk in onze woonplaats en ik ging, na contact met een christelijke kennis, naar een kerk vlakbij de inrichting. In juli ben ik met ontslag gegaan en ben ik meteen gedoopt, met tien andere dopelingen, in onze mooie Westerschelde. Mijn doopnaam werd Hanna, want ik kon me vinden in haar verhaal. Ik had het immers zo vaak uitgeroepen naar God. Ook hebben mijn man en ik ons huwelijk laten inzegenen in de kerk (we waren alleen voor de wet getrouwd) We waren kinderloos, maar we hadden in ieder geval ons geloof nu en dat betekende zoveel! We hadden ook ieder jaar met de kerk een familieweekend, dan gingen we met zijn allen op vakantie voor drie dagen. In 2017 kwam er een vrouw naar me toe die ik niet kende. (Zij ging naar een andere vestiging van onze kerk). Ze zei: Volgend jaar zijn jullie hier met zijn drieën. Aan de ene kant grijp je elk positief nieuws aan, maar na een tijdje werd ik eigenlijk boos. Wie zegt dat nou tegen een onvruchtbare vrouw?! Maar het bleef knagen en de volgende dag deed ik toch maar een testje om mezelf niet gek te maken. En die was hartstikke positief. Na vijf jaar stonden we met een positieve test in handen. Tijdens mijn zwangerschap kwam 1 naam steeds terug. Ieder keer als ik de Bijbel opensloeg, zag ik toevallig die naam. Ik hoorde hem in dromen, ik hoorde hem in liedjes. Zó bijzonder. Op 1 mei 2018 is onze S.amuel geboren. De zoon van Hanna in de Bijbel. Nu zijn we alweer drie jaar en drie maanden bezig voor een tweede kindje zonder MMM, maar ik weet dat God wonderen kan doen gebeuren. Het is een prachtig avontuur met Hem, en ik hoop in ieder geval veel mensen te bereiken met onze getuigenis. Lang intro haha, sorry. Maar dit is echt de rode draad in ons huwelijk zo'n beetje. Hoe we God hebben gevonden.. hoe God uit gebrokenheid iets moois kan scheppen. Hoop dat ik met jullie mag meelezen/kletsen
Wat een prachtige getuigenis @TempusFugit. En gefeliciteerd met jullie Godswonder, hopelijk komt er in de toekomst een 2e kindje bij.
Ik ben dan wel niet christelijke (wel gelovog), maar ik vind dit toch een heel verdrietig en mooi verhaal. Wij geloven ook zeker in godswonderen. Geniet van jullie gezin en hopelijk nog een gezonde zwangerschap toegewenst.
Hallo allemaal, Dat is erg lang geleden dat ik op zp was. Het leven was en is hectisch. Nu zit ik overspannen thuis (dit is de 2e week) en heb daardoor dus meer tijd en was even nieuwsgierig of deze pagina nog bestond. Ik zal waarschijnlijk wel binnenkort moeten beginnen met werken en zal weer minder tijd hebben om hier rond te hangen, maar zo lang het kan zal ik proberen om dat te doen. @TempusFugit wat een mooie getuigenis en zo mooi dat je zo verlangde wens nu uit mag komen. Wie schrijft en/of leest nog hier? (je naam is genoeg, alleen om te weten wie er zijn).
@iez; ik lees hier nog mee en weet nog van jullie hectische start en tijd na de geboorte van jullie jongste dochter. Hoe is het nu met haar? Sterkte en beterschap voor jou zelf!
Dank je wel Ik weet niet meer wat ik hier had geschreven daarover, maar er is in mijn beleving een wonder gebeurd met haar een omkeerpunt waardoor de epileptische activiteiten in haar hersenen stopten. Eerst sloeg de medicatie helemaal niet aan, we waren aan het afbouwen terwijl die niet toe was geslagen en dat was min of meer de laatste kans qua medicatie. We hebben toen in onze wanhoop de wijkoudsten gevraagd om samen met ons te komen bidden voor haar en haar met olie te zalven zoals dat in Jakobus 5:14 staat. En vanaf die dag stopten alle aanvallen en alle epileptische activiteit. Ze is medicatievrij en is vooral aan het revalideren. Omdat haar lichaam zo lang niet bewoog loop ze motorisch en verbaal ongeveer 6 maanden achter. Maar ze is een vrolijk en lief meisje. Maar het leven is wel hectisch we moeten veel fysiooefeningen met haar doen en verbale oefeningen, daarnaast hebben we natuurlijk onze dochtertje van 5 en ons werk. Tot kort hadden we een gastouder bij ons in huis die ons ondersteunde bij de nodige zorg voor de kleine op 2,5 dagen, maar die stopte dus abrupt een paar weken geleden omdat haar eigen zoon in een ernstig autoongeluk in coma raakte en niet meer ontwaakte. Daardoor kwam alles weer 100% op ons af en dat terwijl je ook 100% je werkuren moet maken (ook al werk ik maar 21 uur verspreid over 3 dagen) was dit allemaal te veel voor me. Hoe gaat het met jou?
Een pluspuntje is dat ik een uitgever heb voor mijn autobiografrie Een leven met uitdagingen, verdriet en blijdschap gaan hand in hand soms.
Ik ben zo blij om te lezen dat het zoveel beter gaat met jullie kleinste meid. Ik kan me voorstellen dat het allemaal teveel is geweest, zeker na het wegvallen van jullie steun om zo een vreselijke reden. Wees voorzichtig met jezelf!
Dank je wel. Ja helaas kreeg ze vorige week te horen dat de hersenen van haar zoon zodanig beschadigd zijn dat het niet beter gaat worden dan nu (en nu is dus in coma). Heel erg triest.
Kippenvel @iez. Wat een groot wonder is er gebeurd! En wat fijn dat I. het nu zo goed doet. Het leven zit vol uitdagingen, hobbels en obstakels, ook dan is God erbij, draagt hij jou en je gezin!
@iez Wat bijzonder zeg dat de aanvallen opeens weg waren! We hebben echt een God die leeft! @TempusFugit Wat bijzonder om te lezen hoe je God mocht leren kennen en toch een kindje mocht ontvangen! Heel mooi! Hier ook al een tijd niks laten horen. Inmiddels zijn wij in verwachting van ons 3e kindje! Ik ben alweer 21 weken en gelukkig mag tot nu toe alles heel goed gaan! Altijd weer een wonder.
Ik heb/wij hebben een vraag gekregen zondag en die wil ik even doorspelen naar hier aangezien we geen goed antwoord wisten... Waarom wel bidden voor de hoofdmaaltijden en niet voor tussendoortjes?
Pff, ik zou het niet weten. Misschien omdat de hoofdmaaltijden het belangrijkste zijn voor je lichaam?
Volgens mij gaat het niet om dat je voor elk eten bidt het gaat er om dat je je er van bewust bent dat je het van God krijgt en Hem daar dankbaar voor bent. Daarnaast is voor mij routine fijn, als ik niet voor de maaltijden bid merk ik dat ik minder band met Hem heb dan wanneer ik het wel doe. Eigenlijk zijn het meer de standaard gebedstijden (zoals Islamieten die hebben maar bij mij dus voor het eten) die er voor zorgen dat ik door de dag heen met Hem verbonden blijf. Vooral in een drukke tijd in mijn leven schiet bidden er zo gauw bij in. Dan ben ik blij dat ik ga eten en denk: oh ja, contact met mijn Vader maken...