Het is een fase, fase, fase...... Dat is wat ik mij de afgelopen dagen maar voorhoud om door deze heftige periode van huilbuien heen te komen. Na een heftige zwangerschap, een pittige bevalling en een nog heftigere kraamperiode heb ik gedaan wat ik diep van binnen al langer wist, maar ik hield mijzelf voor de gek. Inplaats van labiel te zijn door hormonen, heeft de geboorte van mijn dochtertje me sterk genoeg gemaakt om de knoop door te hakken en voor mijzelf te kiezen. Voor mijzelf maar voornamelijk ook voor haar. De keus om alleen verder te gaan heeft niet alleen mij maar ook mijn dochtertje rust gebracht en de ruimte om volop te ontwikkelen. En dat is wat ze nu doet. Schaterlachen, gil en piep geluidjes, mama in de neus knijpen, brillen van gezichten trekken, omrollen, enz enz enz. De befaamde sprong met op 17 weken een grote zwarte donderwolk. Mijn dochter is 18 weken plus 1 week, want met 41 geboren, dus ze loopt mooi op schema wat betreft de oei ik groei lijnen. Heerlijk om te zien hoe ze ontwikkelt maar goedemorgen wat is het af en toe zwaar als je niemand hebt die haar even overneemt tijdens een krijsbui die zo 2 uur aan kan houden. Een ritje gehoordspecialist voor mama kan geen kwaad denk ik als deze buien weer over zijn.