Wij hebben wel een 2e kindje gekregen. Ik heb al jaren een Whiplash. De zwangerschap viel wel mee qua pijn. Maar ik werkte ook niet. Na bevalling: tja toen ben ik een aantal maanden door een hel gegaan. Nu 5 jaar later. Als ik heel eerlijk ben: Ik vind te zwaar. Ze is ook nog een pittig kind. Gelukkig is de oudste 17 jaar, dus ze kan soms voor dr zusje zorgen. En we hebben 2 huizen, dus ze gaat regelmatig met papa mee om daar te slapen. (Ze heeft een slaapprobleem, lees pas om 23 gaat ze slapen. Als ze rond 19/20 gaat slapen dan is ze van 3 Tot 7 wakker) Zodat ik kan bijtanken.
En is je vit d getest en zo ja, hoe hoog was die? Deze moet liefste boven de 100 zitten. Veel artsen houden 50 als ondergrens aan. Ik had ook veel van deze klachten en ik had vit d van 46. Klachten werden op een gegeven moment erger en vit d bleek nog maar 37 te zijn. Toen stootkuur gekregen maar die hielp niet. Toen hogere dosis gekregen. Ik neem er ook calcium en magnesium bij.
Ik heb DSPS (een slaapstoornis) en daardoor ook veel chronische vermoeidheidsklachten. Hier heeft dat wel meegespeeld om niet voor een 3e te gaan. De gebroken nachten en zware beginperiode trek ik niet met nog 2 erbij. Voor mijzelf was het misschien beter geweest om het bij 1 te laten, maar 2 wilden we allebei wel erg graag. Heel eerlijk: ik hou zielsveel van mijn kids, en heb er alles voor over, maar ik ben blij als de jongste volgend jaar ook naar school gaat waardoor ik weer meer uren kan slapen (kinderen naar school brengen en dan thuis terug naar bed). Sinds mijn oudste naar school gaat is het lichamelijk echt ruk.. Ik troost me wel met de gedachte dat ze hoe ouder hoe zelfstandiger worden en het dan lichamelijk steeds makkelijk wordt qua zorg. Dus de zwaardere jaren zijn niet voor eeuwig, en cliché: je krijgt er zoveel voor terug..
Hier ben ik het niet, maar mijn man die veel vermoeidheid en cognitieve en lichamelijke klachten heeft bij een hersenziekte. En dat is wel de belangrijkste reden om niet voor een derde te gaan (de jongste was bijna twee toen zijn diagnose gesteld werd). Ik heb een drukke baan met soms onregelmatige tijden, en ik moet op hem kunnen vertrouwen om voor de kinderen te zorgen als ik er niet ben. Hij vindt twee soms al erg druk. Hij werkt overigens nog wel, maar meestal tref ik hem dus s avonds uitgeteld op de bank terwijl de kinderen voor de tv zitten of zichzelf vermaken. Als ik een hele dag weg ben, gaat hij meestal naar zijn moeder met de kinderen, die drie tegelijk inclusief een kleintje ook wel heel pittig zou vinden. De wens is er trouwens nog wel. Dus misschien, ooit, als deze twee nog meer zelfstandig zijn. Hoewel het leven met iets grotere kinderen me ook wel bevalt, je hebt toch weer meer mogelijkheden zonder een baby erbij.
Dat heb ik hier ook... ik zou nog zo graag een derde willen enerzijds- en de kinderen zijn nu hartstikke zelfstandig. Maar anderzijds; je leven weer inrichten rond slaapjes en behoeftes van een baby.... dat wil ik niet meer (zo ver ben ik inmiddels) .