Als je het zo bekijkt heb ik ook een chronische aandoening. Wat ik heb woord vaak helemaal niet begrepen. Het meeste begrip wat hier helpt is om het te accepteren dat mensen van af de buiten kant niet zien dat je wat mankeert< het doet wel verdriet en heb al zo vaak proberen uit te leggen wat ik heb valt niet te meten. Dan heb ik het over depressie.s borderline kenmerken(diagnose) is idd bij stelt! Daar bij heb ik diabeet.s. Wat een ander vind vind ik persoonlijk tegenwoordig er niet meer toe doen. Als je het begrijpt dank je wel begrijp je het niet jammer dan. Begrijp het pas nu wat alles inhoud van wat ik mankeer. Pas nog bij de arbeidsdeskundige geweest voorlopig hoef ik nog niet aan het werk wel rustig aan op mijn tempo wat op pakken.
Dat is niet helemaal juist, ik wist niet dat ik een chronische ziekte had toen ik mijn kleintje kreeg. Daarbij al zou ik het wel geweten hebben dan nog heeft iemand die chronisch ziek is recht op het krijgen van kinderen. Vaak kan de combinatie werken/kinderen teveel zijn. Ik daarbij heb een kleine en ik werk en ben chronisch ziek naar lig wel de dagen die ik thuis ben plat als de kleine op bed lig. Niemand die het ziet. On topic, ik vertel het ook heel weinig. Heb geen zin om uitleg te geven. Dat ik thuis een wrak ben dat is dan maar zo, buiten houd ik me groot. Mijn collega's weten het wel maar ik heb er geen uitleg over gegeven. Ik heb gezegd dat ik het heb, dat ik soms misschien niet helemaal vrolijk reageer door pijn of wat dan ook en dat ik het er verder niet over wil hebben. Dat respecteren ze ook.
Wat vind je dan? Wie ziek is mag geen kinderen krijgen? Een gezond iemand kan vaak en een baan en een baan aan. Een ziek iemand heeft het soms al zwaar met alleen zijn kind(eren) maar dat wil niet zeggen dat die geen ons zou mogen krjgen . Kun je ook zeggen dat die geen hobby, vrienden, feestje s of s*x mag...want ja dat vergt ook energie Naast dat iemand een ziekte heeft is het ook een mens en die heeft ook verlangens n dromen, die wil ook een gezin om hem heen. Ik heb een zoontje en een ziekte en dat gaat prima, als hij slaapt dan ga ik ook liggen en als het mij te veel wordt dan schakel ik iemand in. Kun je niet met een baan vergelijken volgens mij! En door hem gas het goed met mij want hij geeft mij kracht en zin in het leven. Hoop datbovenstaande jou gedachten gang iets wat verandert.
Ik vind werk en het hebben van kinderen echt niet met elkaar te vergelijken. Maar heb je er wel eens aan gedacht dat een chronische ziekte ook geconstateerd kan worden nadat je al kinderen hebt gekregen? Ook zijn er zat chronisch zieken in NLD die ziek zijn maar wel gewoon blijven werken. Mogen die dan eigenlijk ook geen kinderen krijgen? Waar ligt die grens? Ik denk dat als je zelf niet chronisch ziek bent je gewoon nooit kunt begrijpen wat het precies is om een leven te hebben met een chronische ziekte.
Volgens mij is het een oprechte vraag en vraag me dat ook weleens af hoor. Het ligt natuurlijk enorm aan de ziekte en ik zal niemand verbieden kinderen te krijgen (volgens mij is dat ook de hele achterliggende gedachte van Queen niet).
Ik verwacht ook niet dat dat de achterliggende gedachte is, maar zo komt het helaas wel over. Alsof zij (zonder chronische ziekte) kan bepalen of mensen wel of niet 'geschikt' zijn om kinderen te krijgen. Vaak is horen dat je een chronische ziekte hebt al erg genoeg en je hebt dan toch alsnog dromen en toekomstbeelden. Daarnaast is werken voor mij geen levensinvulling zoals het hebben van een gezinnetje dat is.
Ook in mijn geval is het pas na mijn eerste pas duidelijk geworden daar voor wist ik het niet wat mij mankeerde, Deze vraag heb ik mij zelf toen ik zwanger was van de tweede ook gesteld! Gaat niet weer mis kan ik het aan. En pas na haar zijn bepaalde dingen nog duidelijker geworden dan tijds de jaren daar voor elke keer is er meer bekent geworden van wat ik mankeerde. Er zijn toch ook ziekte.s die pas veel later bekend woorden! Me bijvoorbeeld Ms. Kanker kan ook allemaal komen na dat je al kinderen hebt of daar voor.
Misschien ben ik niet helemaal duidelijk geweest in mijn vorige post. Natuurlijk mogen chronisch zieken kinderen krijgen. Daar gaat het helemaal niet om. Het gaat mij om mensen die doordat ze niet kunnen werken een WIA of wat voor uitkering dan ook krijgen. Zoals ik schreef vind ik dat goed geregeld want anders zou men niet in onderhoud kunnen voorzien. Maar...op moment dat iemand kinderen krijgt, snap ik die WIA niet meer. Het krijgen en verzorgen van kinderen is zwaarder (naar mijn mening althans) dan werken dus zie ik het nut van die WIA niet meer. Thuisblijfmoeders krijgen ook geen uitkering omdat ze thuis voor hun kinderen zorgen.
Je voelt je aangevallen maar ik las het helemaal niet zo. Ik heb zelf wel ervaring met een Chronische ziekte in mijn familie. Die persoon heeft al heel lang niet meer gewerkt ivm Chronische klachten maar wil nu wel voor een kindje gaan. Wanneer bijv 16 uur werken al niet gaat ivm plotseling opkomende pijnklachten etc dan vraag ik me wel af hoe ze dat gaat doen wanneer haar vriend gewoon aan het werk is en ze (zoals nu ook weleens het geval is) naar eigen zeggen vanwege pijn niet uit bed kan komen. Wat dan als soms veel rond moet lopen met een kleintje met krampjes of achter een peuter aan moet op straat en gewoon iedere ochtend vroeg op moet staan ondanks te pijnklachten.. Ja dat vraag ik me dan wel af.
Maar waarom moet er nu weer geprobeerd worden om een punt te maken? Juist in een topic over het delen van ervaringen, over het onbegrip van buitenstaanders. Dat vind ik niet erg gepast eerlijk gezegd.
Ik ben ook chronisch ziek (Hashimoto). Heb ook weleens tegen onbegrip aangelopen van voornamelijk collega's toen ik als een zombie rond liep. Ik heb met periodes dat het goed gaat, maar het kan ook ineens heel slecht gaan. Extreem moe, futloos, afwezig. Dat viel mensen op en toen zijn ze gaan klagen bij mijn leidinggevende Deze weet van mijn ziekte gelukkig. Ik heb er wel van geleerd, dus mocht het weer niet goed gaan dan geef ik dat tijdig aan bij mijn leidinggevende en directe collega's. Dan weten ze waar het aan ligt. Ik werk 24 uur per week. Mijn omgeving is vaak wel weer begripvol. Mijn schoonouders begrepen het niet altijd, want zij vroegen geregeld wanneer we voor een broertje/zusje zouden gaan terwijl ik aangegeven heb dit niet aan te durven wegens de risico's, maar ook omdat ik dat lichamelijk en geestelijk niet zou trekken. Maar dat is best lastig te begrijpen Ik kreeg deze ziekte ook pas nadat ik van mijn dochter was bevallen. Ik vind dat niemand kan begrijpen hoe je je daadwerkelijk voelt, als je het niet zelf kunt voelen. Iedereen is verschillend en ervaart een ziekte weer anders. Bij de 1 ontwikkelt het zich heftiger als bij de ander en niet iedere ziekte is aan de buitenkant zichtbaar. Ik heb geleerd om niet meer in discussie te gaan met mensen. Als iemand niet de moeite wil doen het te begrijpen, dan gaan ze het ook nooit begrijpen. Ik steek mijn (weinige) energie liever in mensen die wel klaar staan voor me.
Thuisblijfmama's hebben de keuze of ze wel of niet werken en kunnen daarnaast nog voor hun gezin zorgen. De chronische zieken helaas niet. Als ik een dag zou werken, dan ben ik 2 tot 3 dagen een wrak. Ik kan dan enkel op bed liggen. Voor de kleine zorgen lukt ook niet altijd.. Gelukkig heb ik een lieve man, en een tienerdochter die op slechte dagen voor haar zorgen. En we leren steeds meer trucjes, hoe het anders ook kan. Tijdens de slaapjes, liggen we samen in bed, scheelt weer met in en uit bed tillen. Luiers verschonen kan ook beneden..het is anders dan bij de 1e. En ook zullen bepaalde items niet meer kunnen.. Geen kermis, geen attractieparken, niet samen zwemmen enz.. Maar dankzij mijn kinderen leef ik nog.. En kan ik nog vh leven genieten.. En mijn dochtertje is een kadootje, omdat we ondanks we verminderd vruchtbaar zijn en 40+ toch totaal onverwachts zwanger zijn geraakt.
Ik heb niet echt een "ziekte" maar wel overgevoelige luchtwegen, snel benauwd en slijmvorming. Ik heb er doorgaans niet heel veel last van maar kan totaal niet tegen sigarettenrook. Helaas ook veel onbegrip. Vrijwel heel onze vriendengroep rookt, mijn moeder en zusje ook en vriend ook. Ik heb nooit van mensen verlangd dat ze zich aanpassen in hun eigen huis. Zou nooit vragen om zich aan te passen voor mij. Helaas ook reacties van "nou aan die rook moet je maar gewoon wennen, toen ik begon met roken vond ik het ook vies" Pardon?? Onze buurman kwam een keer op mijn vriend af toen die buiten stond te roken. Vriend moest maar gewoon lekker binnen roken, zijn "zeikwijf", ik dus, moest hij maar eruit gooien als ik me niet wilde aanpassen. Vriend heeft hem toen gezegd dat wij niet op die manier met elkaar communiceren.
Ik denk juist dat het goed als dat deze 'discussie' hier ontstaat want daar gaat het precies om. Het onbegrip wat veel mensen met een chronische ziekte ervaren. Om terug te komen op de situatie betreft wia en kinderen. Ik voel mij persoonlijk niet aangevallen, dat is er bij mij ook helemaal niet aan de orde. Ik ben chronisch ziek maar werk gewoon gemiddeld 40 uur per week en zorg voor kinderen. Wel heb ik het allemaal zo geregeld dat ik freelancer ben en dus niet gebonden ben aan een (vaak niet begripvolle) werkgever / bedrijf. Hoe die vrouw in dat specifieke voorbeeld het wil gaan aanpakken weet ik ook niet. Ik denk dat zij er zelf ook wel tien miljoen keer over nagedacht hebben voordat ze aan het hoofdstuk kinderen wilden beginnen. Daarnaast heb je vaak ook mensen om je heen (familie, goede vrienden) die je er bij willen helpen, maar een baan overnemen eens in de zoveel tijd dat gaat helaas niet. We leven in een land waar het zo geregeld is dat als je chronisch ziek bent, je een WIA mag ontvangen (in de meeste gevallen dan). Tsja waarom zou je daar dan geen gebruik van maken? Ik kan mij voorstellen dat mensen dat doen. Op die manier kunnen ze het zich misschien ook weer veroorloven om hulp in huis te hebben bijv.
Oké Nou ja, ik heb sowieso geen kinderen dus kan er natuurlijk niet over meepraten. Maar veel succes Misschien levert 't jullie allemaal nog wat begrip op ja.
Heb bij een zuurstof te kort een beschadiging in de hersenen op gelopen. Daarbij behoorlijk wat klachten gekregen die mij toch wel belemmeren in het dagelijks leven. Deel van de familie en echte goede vrienden begrijpen het. Maar veel kennissen en buitenstaanders geloven 9 van de 10 keer dat ik iets mankeer. Ik vind het prima.. Heb me er in het begin heel erg druk om gemaakt als mensen raar deden of achter mijn rug om beschuldigingen maakte.. Maar karma is een bitch..