Mijn 8jarige zit een beetje in de knoop met zichzelf. Ze gaf aan dat haar hoofd zo vol zit en dat ze het moeilijk vind dat ze groot wordt, omdat ze dan dingen fout doet. Faalangstig is ze niet. Ze doet het super goed en is zelfverzekerd wat presteren betreft. Ook op school is ze niet onzeker of faalangstig. Maar ik merk dat ze moeite heeft met spelen. Ze vind het fijn om nog lekker met poppen en knuffels te spelen en gaat daar helemaal in op. Zorgzaam, lief en vrolijk. Maar dan gaat ze later zitten of liggen nadenken en wordt ze sip. Ze gaf nu weer aan dat ze Paw Patrol leuk vind, maar dat ze dat in haar klas kinderachtig vinden. Ze schaamt zich dan niet, maar wilt het ook niet benoemen naar haar klasgenoten . Oftewel ze gaat schijnbaar niet als zichzelf naar school. Zo lastig! Ze heeft er duidelijk veel verdriet van, want heeft wel meerdere keren huilbuien, zonder te weten wat de oorzaak is. (Haar hoofd zit vol, zegt ze dan). Dit is na een dag thuis rommelen, spelen en relaxen erger dan na een drukke dag dat we op pad geweest zijn , dus heeft naar mijn idee niks met vermoeidheid te maken. Hoe kan ik haar helpen, behalve veel blijven praten? We bespreken thuis alles, dus het is ook niet dat ze dingen opkropt. Ze weet het soms gewoon echt niet.. En ik ook niet.
Wat naar. Inderdaad veel praten. Evt even overleggen met je huisarts. Veel huisartsen hebben tegenwoordig ook een POH (praktijkondersteuner huisarts) GGZ jeugd. Dat is een gespecialiseerd hulpverlener die kinderen/jongeren begeleidt met (milde) psychische klachten. Ook kan hij/zij je eventueel verwijzen naar de juiste hulp, mochten er vervolgstappen nodig zijn. Maar misschien is ze al geholpen als ze daar een aantal gesprekken heeft. Even informeren bij je huisarts. Succes!
Lastig! Zowel voor haar als voor jou. Ik vind het wel knap hoeveel ze al kan verwoorden mbt wat haar dwars zit. Klinkt als een heel bewust kind, wat veel nadenkt over dingen (wat ook meteen een reden kan zijn dat een dag ‘aanrommelen’ ed voor meer negatief gevoel zorgt; dan heb je (veel) meer tijd om na te denken dan wanneer je bezig bent). Hoe ouder ze worden, hoe bewuster ze zich worden van dingen en hoe belangrijker het wordt wat leeftijdsgenootjes vinden ed. Het ene kind heeft er meer last van dan het andere. Het kost tijd om daar mee om te (leren) gaan. Ik zou dus vooral blijven praten met haar en ook blijven ‘benadrukken’ (niet te nadrukkelijk ) dat alle mensen verschillend zijn en dat iedereen andere dingen leuk en stom vindt ed en het hele verhaal over verschillen accepteren ed. Dit zal niet van vandaag op morgen opgelost zijn, dat kost tijd (ook volwassen zijn er nog mee bezig), maar ze zal hopelijk steeds meer handvatten krijgen wat het makkelijker maakt.
Intense huilbuien betekende bij mijn dochter van toen acht een vitamine D tekort; misschien ook iets om naar te laten kijken.
Wat naar voor jouw dochter dat ze verdrietig van wordt en hoe lastig is het dan wanneer je kind niet goed in zijn of haar vel lijkt te zitten en je weet niet hoe je haar best kan helpen. Het is heel goed dat jullie bespreken waarmee zich belemmert. Daar zijn jullie al op goede weg. Ik zou haar heel goed uitvragen wat gebeurt er precies van binnen als ze zo verdrietig wordt? dan kun je misschien meer inzicht krijgen om wat is aan de hand en hoe kan je haar beter helpen. Plan bedenken om van dit slechte gevoel af te komen, wat wil ze in plaats van dit nare gevoel? Heeft ze wat hulp bij nodig? Misschien is dat ook een goede idee om een kindercoach te inschakelen? Als wat vragen hebt kan je mij altijd een berichtje sturen op info@awacoaching.nl https://www.awacoaching.nl/
Wat verwoord je dit mooi. Komt inderdaad over als een heel bewust meisje wat de transitie ervaart van kind naar tiener. Dat is ook echt zoeken, waar je het een nog super leuk vindt, voel je ook afkeuring omdat het misschien te kinderachtig is. Zeker wanneer ze zich daar bewust van is en gevoelig voor kan dat resulteren in een somber/sip gevoel. Zoektocht naar zichzelf, bij haarzelf blijven maar tegelijkertijd in verbinding met haar leeftijdsgenoten. Taai hoor. Ik zou daarom benoemen dat dat er ook mag zijn. Wat doe jij b.v. als ze huilt? Huilt ze bij jou uit, of in haar eentje op haar kamer? Misschien kun je vragen aan haar wat ze op dat moment fijn vindt of nodig heeft. Huilen is niet erg, dat is ontlading. Huilen kan ook lekker opluchten. Het is dus niet iets wat opgelost moet worden omdat 'wij' denken dat het verdrietig is. We vergeten soms dat alle emoties er ook mogen zijn en niet weggepoetst hoeven worden. Belangrijk is natuurlijk wel dat ze lekker in haar vel zit uiteindelijk. Maar echt, huilbuien (en zeker als je even in de knoop zit met allerlei gevoelens) zijn oke, hoort erbij, mag worden gezien. Dat zou ik ook blijven benoemen. Dat wat ze laat zien aan jou, helemaal goed is en je er voor haar bent.