Ik ben wel benieuwd wat je bedoelde met juf doet er niks mee. Voor ons was cito niet zo prominent aanwezig op school. De juf zag onze zoon niet, hij bleef maar in maan zitten waar hij jiks meer deed. Door de cito score moesten ze hem wel in zon plaatsen. Dus voor ons was cito fijn. Inmiddels op een andere school en is cito een leidraad. Die kijken naar het werk, het kind, gewone toetsen.
Onze jongste dochter en zoon zijn precies zo: als ze niet willen doen ze het niet. Gelukkig zijn ze daar op school heel makkelijk in en kijken ze niet zo erg naar de Cito scores. Ze kijken bij ook naar de lessen, en of ze gewoon zo tijdens de dag antwoorden op dingen weet. Bij dochter zit er ook een stuk faalangst achter (en diagnose autisme) Ze wil alles óf perfect doen, of liever gewoon helemaal niet.
Mijn jongste is ook zo. En dan soms liever niet leren zodat je weet dat je waarschijnlijk een onvoldoende krijgt, dan goed leren en alsnog de angst voor een onvoldoende. Of 'maar' een 6 of 7. Maar ze heeft best een hoog IQ dus dit resulteerde ook wel eens in een 10 zonder leren . Op de middelbare komt ze daar nu niet zo makkelijk meer mee weg, gelukkig heeft ze er nu redelijk haar draai gevonden.
Hier ook een strong willed kind (kan me wel in de omschrijving vinden), maar ... wij staan er wel zo in: het leven is niet altijd leuk en het zal nog vaak genoeg voorkomen dat je (bijv. als je een baan hebt), je niet altijd alles op jouw manier kunt doen. Dan heb ik liever dat ze dat nu al meekrijgt, en nee, school vindt ze lang niet altijd leuk, en ze ziet ook niet overal het nut van in, maar weet wel dat bepaalde dingen (zoals toetsen) er nu eenmaal bij horen en je er nog zo hard tegenaan kunt schoppen, maar het verandert niets aan de zaak. Bij zoiets zeggen wij dan ook wel: dan maak je maar zin ...
ja zo is het ook, tegenwoordig hebben ze overal een protocol voor autisme, hoogbegaafd etc. maar een kind moet zich gewoon aanpassen in de maatschappij, die houdt later echt geen rekening met ze. Maar ik vind wel dat kinderen van 6 jaar nog mogen leren, en fouten mogen maken. Als je op de cito je dag niet hebt en slecht scoort dan wordt dat meteen afgestraft met een slecht rapport. Hierdoor heeft ze ook extreme angst voor haar rapport gekregen en druft ze ook niet naar groep 4 te gaan. Als het niveau zo hoog is blijft ze liever in groep 3, terwijl ze wel heel slim is. Ik weet dat omdat ze als ze wel zin heeft heel hoog scoort, dat zou anders niet kunnen. Het is puur het presteren wat nu al zo jong is, zelf had ik pas vanaf groep 5 af en toe een testje maar tegenwoordig is het wel extreem continu testen al vanaf groep 1.
Een score van je niveau is niet een slecht rapport. Niet iedereen kan een I score halen, want dan zou de normering niet meer kloppen. Ik zou dan ook echt loslaten dat Cito scores goed of slecht zijn. Kijk naar haar eigen groei en leg haar dat ook uit. Je krijgt nu een grafiek mee, waarin je ziet dat ze gegroeid is vergeleken met de vorige keer. Daar draait het om. Als ze gegroeid is, heeft ze het goed gedaan. Het gaat niet om wat ten opzichte van het gemiddelde heeft gescoord.
En je hoeft tegen je kind toch helemaal niks te benoemen over goed of slecht, hoog of laag. ‘Fijn dat je je rapport hebt. Hier heb je een cadeautje omdat het schooljaar voorbij is.’ Of omdat je goed je best hebt gedaan. Of kom, we gaan een ijsje halen om het einde van het schooljaar te vieren. Laat het zelf ook los. Zolang jij je er druk om maakt, maakt je kind dat ook.
Dat schrijf je zo makkelijk , ze hebben overal een protocol voor ze moeten zich maar aanpassen aan de maatschappij. Ik gok zo dat je geen hb kind hebt. Ze hebben bijna nergens een hb protocol. Ze hebben een soort protocol maar die is niet voor hb kinderen maar voor de vlotte kinderen. Onze zoon was de eerste blijkbaar in al die jaren. Dat wil zeggen dat onze zoon constant tijdens schooltijd zich aan moest passen. Dus het ze moeten zich maar aanpassen mag dan wel waar zijn maar dat is al wat ze constant doen. Het zoekende wat wel en niet kan en hoe begrijp ik een ander en die mensen mij. Het constant aan staan en altijd denken. Hoe je het schreef en ik geloof dat je het niet zo lullig bedoelde kwam hier wel vervelend binnen.
Precies, mijn kinderen wisten op die leeftijd vaak niet eens wat van hun Citoscore. Zou er gewoon weinig aandacht aan besteden, anders wordt het alleen maar een groot ding. Als ze soms wel hoog scoort, heeft school dat ook in het systeem staan en zal daar wel rekening mee houden. Edit, ik zou een gesprek aanvragen met de juf en daaraan je vragen stellen, aangeven dat door deze opzet je dochter zich onzeker voelt, vragen wat ze daaraan doen of het gewoon het beleid van school is om het rapport vooral om Cito te laten draaien, waar de resultaten van de methodegebonden toetsen staan, hoe ze het sociaal doet, zich ontwikkelt enz. Denk dat we hier allemaal wel wat over kunnen zeggen hoe het bij onze kinderen op school gaat of ging, maar ik denk dat de juf de enige is die dit goed toe kan lichten, vragen kan beantwoorden en misschien wat aan kan passen.
Ik denk dat TS reageerde op mijn reactie, ik kan mij vinden in de omschrijving "strong-willed" kind, maar vind wel dat kind zich wel bewust moet zijn dat niet altijd alles op zijn/haar manier kan. Met daarbij nu de kanttekening dat ons "strong-willed" kind óók HB-er is, dus ja, daar heb ik zeker ervaring mee. In het reguliere onderwijs moet je inderdaad net de goede school treffen, wij hadden dat geluk niet, maar wel het geluk dat kind naar een andere school kon met fulltime HB onderwijs. Meerdere jaren fulltime HB-onderwijs gehad dus, maar ook daar leren ze handvaten om zich in het reguliere VO te kunnen voortbewegen, dat is echt niet allemaal toegespitst op het HB zelf. Zal ook wel moeten, want fulltime HB basisonderwijs is er mondjesmaat, fulltime HB VO is nagenoeg niet te vinden.
Ik denk twee dingen: 1. Zoek een andere school. Ik zeg dit niet snel, maar een school die cito hanteert als een streefmiddel ipv een objectief meetmoment gebruikt cito niet op de juiste manier en heeft een hele dubieuze kijk op onderwijs. Dus als het rapport echt alleen een weergave van die citoscores waren, dan was mijn kind daar nooit meer naar toe gegaan. 2. Ga er zelf ook anders mee om. Citoscores benoemen als goed/slecht bij een kind, is imo echt niet de meest handige manier om hier mee om te gaan. Hoezo heeft je kind rapportangst? Ik denk dat je hier ook even kritisch naar jezelf moet kijken, en hoe jij dit rapport met haar besproken hebt. Als je aangeeft dat je trots op haar bent om hoe ze haar best doet op school, ongeacht of dingen lukken, en dat die scores alleen maar vertellen waar ze nog wat oefening in nodig heeft, dan zou er geen rapportangst hoeven komen. Maar nogmaals, school heeft hier ook een aandeel. En als er daar nu al ingeramd wordt dat de citotoetsen belangrijk zijn etc, dan is dat vragen om problemen.
Juist! hier ook een zoon die niet altijd alles leuk vind, het doel niet ziet oid Maar helaas je hebt het maar te slikken. Je mag je mening uiten prima maar ja het zal toch moeten gebeuren
Hebben we hier met G ook. Meestal is t bij haar een teken dat het "teveel" lijkt, al valt dat doorgaans hardstikke mee. Ja eten koken, boodschappen en huishouden heb ik ook geen zin in. Maar t hoort er gewoon bij he? En sommige dingen snap ik best dat de route van a naar b geen doen is voor dr. Maar met een tussenstop, dingen opknippen, een plan vooraf bedenken samen werkt t dan weer wel. Beetje afhankelijk wat t is en t liefst probleemloos onzichtbaar inzetbaar in de reguliere wereld. Bij ons in groep 3 was de cito eigenlijk nauwelijks gemeld. In groep 4 hoorde ik al wel andere verhalen over t schoolplein galmen waar ik iets minder vrolijk van werd. Vrienden van ons hadden een kind dat niet meer naar school durfde, die is net zo oud als G maar daar was de cito "big deal" gemaakt. Lekker dom van die school/leerkracht om dat bij groep 3'ers te doen.
Het een sluit het ander toch niet uit? Ook met diagnose, of juist met diagnose, kun je die dingen leren. Ik vind nu en later ook echt wel anders; als volwassene kun je heel veel zelf bepalen en je leven voor een heel groot deel zo inrichten dat het bij je past. Als kind zijn de mogelijkheden veel beperkter. Daarnaast nog de vraag of de maatschappij wel is wat we zouden moeten willen en of het niet inderdaad toch die maatschappij is die moet veranderen (zoals minder prestatiegericht zijn ook zo’n aanpassing is). Ik probeer dingen zo te benaderen als ik het graag zou willen dat het was, ondanks dat het in de maatschappij misschien gemiddeld genomen ander is, en hoop dat ook aan mijn kinderen over te dragen. Cito’s zijn dus gewoon, net als allerlei andere momenten, een manier om inzicht te krijgen in het leren van een kind. En ook om te kijken hoe een kind met dergelijke situaties omgaat, want dat geeft ook informatie. Als het goed is, is er meer informatie, bv. uit methodetoetsen en wat de leerkracht in de klas ziet. Interessant om te kijken hoe al die informatie zich tot elkaar verhoudt, welk totaalbeeld eruit rolt en of dat klopt met hoe jullie en de leerkracht je kind zien en ook met hoe het kind zichzelf ziet. Als school niet verder kijkt/kan kijken dan een Cito-score, dan zou ik inderdaad een andere school zoeken. Dat is ook niet hoe Cito het zelf bedoeld heeft… (En ik sluit me bij owly aan: protocollen ontbreken juist heel vaak. Of ze worden, als ze er zijn, veel te star uitgevoerd.)
Ik heb niet zo'n moeite met al jong testen. Maar dan moet het 'spelenderwijs' en niet zo geforceerd. Als ze van jongs af aan soms een test of toets moeten doen wennen ze daar gewoon aan en is het geen big issue later. Leg je de nadruk erop dat het heel erg belangrijk is, dan kan dat wel een bepaalde druk of stress geven. Bij ons op school maken ze het hele jaar door regelmatig toetsen in de toetsopstelling en daar zijn ze aan gewend. Citoresultaten worden in het rapport gedeeld op een apart vel, maar er ligt geen grote nadruk op. Maar voor school is het wel een middel om de ontwikkeling te volgen en problemen te signaleren. In gr 3 het al zo zwaar laten wegen vind ik dus niet oke. Maar als onderdeel van het leerlingvolgsysteem wel.
Maar dat kan ook dubbel zijn bij school. Hier roepen ze nl dat kinderen zich er niet druk om moeten maken, "en het is maar een momentopname" bla bla. Maar met het schooladvies wordt hoofdzakelijk daar naar gekeken en veel minder dan wat er in de klas gezien wordt.
Sommige kinderen hebben ook wel wat druk in de vorm van motivatie nodig. Op een positieve manier. Het is denk ik het belangrijkste om te weten wie welke benadering nodig heeft.
Hier in de regio gelden protocollen voor de schooladviezen. Oftewel een samenwerkingsverband tussen PO en Vo, waarbij afspraken zijn gemaakt waar naar gekeken wordt (plaatsingwijzer). En dat is hier altijd meer dan de cito, nl. ook werkhouding, motivatie, algehele ontwikkeling, etc. Dus mocht een school daar van afwijken en een advies alleen baseren op de cito’s, dan zou ik dus echt op mijn achterste poten staan (als ik tenminste vind dat mijn kind tekort wordt gedaan, als ze correct worden geadviseerd lijkt me dat weinig zinvol.) Zo is in het geval van mijn jongste dochter ‘kansrijk geadviseerd’ wegens corona. Er werd dus sowieso naar meer aspecten gekeken dan simpelweg de citoscores, maar wij waren het daar niet mee eens en hebben het advies naar ‘beneden’ aan laten passen. Was verder geen probleem, want de meester begreep onze zorgen. Ik heb voor mijn oudste kinderen destijds de protocollen gecheckt en onze school heeft zich daar altijd keurig aan gehouden. Ze kijken altijd verder dan de cito’s, hebben zelfs overleg met de leerkrachten van gr 6 en 7 en de intern begeleider. En volgens mij moeten alle scholen sowieso wel iets van een protocol op gebied van het vo advies hebben, dus je kan dat altijd op voorhand navragen/checken. Ts kan vast ook online informatie vinden over haar regio en eventuele plaatsingswijzers. Hoewel het in ts’ geval dus wel vrij duidelijk is. Als daar nu al zo duidelijk is dat de cito’s leidend zijn dan zou ik maken dat ik wegkwam daar.
Ze baseren het hier niet enkel op, maar het speelt wel een grote rol. En ik geloof zeker dat er protocollen zijn hier, maar interpretaties liggen toch bij de leerkracht.