Even van me afschrijven hoor.. Mijn zoon is 8 jaar en heeft een zeer zeldzame lichamelijke beperking. Hij kan 'alles' maar zijn motoriek is erg slecht, alles kost hem veel moeite en ook is zijn verwerkingssnelheid erg traag. Hij is langzamer dan zijn klasgenoten, dat is een gegeven. Maar nu heeft school (in overleg met mij) een Intelligentie onderzoek uit laten voeren. De uitkomst is gelukkig prima, behalve weer die verwerkinssnelheid. Hij scoorde 66, waar 100 gemiddeld is. Lijkt geen ramp, maar alles onder de 90 is al zorgelijk, omdat het dus trager is dan het gemiddelde. Laat staan 66. Ook is hij langzamer met schrijven, hij schrijft groot en slordig en op de computer werkt hij ook nog niet lekker. Hij heeft een speciale computer (duurde 2 jaar, omdat ze in de corona periode niet naar het juiste hulpmiddel hebben kunnen kijken), maar hij werkt liever op op een chromebook net als zijn klasgenoten. Dit mag hij niet. Even kort samengevat heb ik momenteel het idee dat school ons de 'speciaal onderwijs' hoek in probeert te drijven, omdat ze gewoonniet weten wat ze met hem moeten. Ik heb daar moeite mee. Niet alleen, omdat mijn zoon niet minder intelligent, maar vooral omdat hij zo blij is. Hij heeft veel vrienden en gaat wel met veel plezier naar school. School is vlakbij ons huis en na schooltijd speelt hij met vrienden in de buurt. Het idee alleen al maakt mij verdrietig, laat staan hem. Het is misschien wel (weer) een drempel waar ik/wij overheen moeten en ik snap ook wel dat school niet alles uit de kast kan halen voor 1 kind, maar het maakt me zo verdrietig dat ik continue het gevoel heb dat mijn zoon zich moet bewijzen om te kunnen blijven. Zijn er hier meiden met kinderen op het speciaal onderwijs en wat is jullie ervaring?
Zijn er op speciaal onderwijs methoden om zijn lichamelijke beperking beter te ondersteunen? En kunnen die niet op regulier ingezet worden? En kunnen ze niet gewoon wat schrappen in het aantal opdrachten? 5 sommen ipv 10. Of (mondeling) vooruit toetsen, zodat dingen die hij al kan niet alsnog gemaakt hoeven worden. Zijn wel allemaal extra dingen, dus school zal er niet direct mee instemmen. succes!
Ja daarin zijn ze dus erg zoekende en dat vinden ze moeilijk. Speciaal onderwijs geeft natuurlijk meer 1 op 1 begeleiding. Mooier zou zijn als de reguliere school extra hulp kan bieden. Er kijken al regelmatig mensen mee, maar niet dagelijks of structurele hulp. Hij is momenteel zo gelukkig en de speciale school is minimaal een half uur rijden. Misschien is meer aandacht beter, maar hij snapt alles wel en zit lekker in z'n vel. Daarnaast weet ik gewoon niet hoe het te organiseren valt met nog twee kinderen en een baan. En echt ik snap dat het voor school ook maar lastig is hoor, maar hopelijk zien ze m'n zoon zoals hij is en wat hij wel kan.
Ik heb geen kind op het speciaal onderwijs, maar wil toch reageren op het dikgedrukte. Het verdriet, de frustratie en een bepaalde wanhoop spatten van dit stukje af. Krijg er een brok van in mijn keel. Heb je naar school uitgesproken dat je het gevoel hebt dat hij zich continu moet bewijzen om te mogen blijven en dat je het idee hebt dat ze hem liever naar speciaal onderwijs zien gaan? Heb je het idee dat ze open en eerlijk zijn in hun communicatie naar jullie? Zijn er andere specialisten betrokken om bijvoorbeeld voor extra (financiële) middelen voor school te zorgen, waarmee ze jullie zoon extra ondersteuning/begeleiding kunnen bieden? Een dikke knuffel!
Hier een kind waarvoor we extra hulp willen, al zitten we met een hele andere problematiek. Is er een instantie waar jullie terecht kunnen voor hulp, met eventueel ondersteuning op school? Ik zou eens vragen bij het speciaal onderwijs of zij misschien structurelere hulp kunnen bieden op school, tips hebben of weten waar je met je hulpvraag terecht kan. Vragen kan geen kwaad. Probeer het gesprek met school aan te gaan en zo open en eerlijk mogelijk te zijn. Probeer je niet druk te maken van hoe en wat als hij toch naar het speciaal onderwijs zou moeten. Je zegt dat je niet weet hoe je dat moet organiseren, ook dat komt goed als het er van zou komen (zo worden alle kinderen die naar het speciaal onderwijs gaan hier in de buurt gehaald en gebracht met een taxi. Daar heb je dan recht op. Maak je daar alsjeblieft niet druk om). En school kan wel wat willen maar jullie hebben ook een inbreng. Als hij zich op school redelijk redt dan komt hij niet zomaar op het speciaal onderwijs terecht. School zou zeker moeten zien wat hij wel kan. Probeer alles stap voor stap te doen en hoe lastig het ook is, niet te ver door te denken met 'wat als'. Ik weet dat het lastig is, ook wij weten niet wat de toekomst brengt. Ik probeer het zelf wat los te laten. Ik doe wat ik nu kan met de kennis die ik nu heb. Volgend schooljaar wordt voor ons spannend (wat gaat kind doen. Gaat hij überhaupt meekomen) maar ook dan; stap voor stap kijken wat we kunnen. Alles komt zoals het komt en uiteindelijk vind je overal je weg in. Knuffel en denk ook om jezelf.
Ik lees jouw bericht en dat doet me denken aan zoon op de basisschool. Hij heeft tot en met groep 8 regulier onderwijs gehad en sinds het voortgezet gaat hij naar speciaal voortgezet onderwijs. Zoon heeft atactische Cerebrale Parese en heeft dus ook moeite me de motoriek. Ik moet nu zo werken maar zal vanavond even uitgebreid reageren.
Mijn zoon heeft ook een hele zeldzame vorm van ataxie, het aantal kinderen in Nederland met dit is op een hand te tellen. Er kijken ergotherapeuten mee, fysiotherapeuten en af en toe ook iemand vanuit instanties die speciaal onderwijs aanbieden. Het feit is dat als mijn zoon het helemaal zelf moet doen hij misschien maar 2 van de 10 opdrachten binnen de tijd maakt en met iemand continue naast hem de helft. Terwijl hij alles wel weet. Ik weet dat er leerlingenvervoer is, maar naast dat hij een half uur met vreemden in de auto zit, kost het volgens mij een godsvermogen en valt het niet te combineren met onze werktijden en andere kinderen. Ik vind het gewoon zo moeilijk, omdat onze zoon verder gewoon een slimme jongen is en zelf wel op zijn plek zit.
School heeft natuurlijk gewoon een zorgplicht, als er meer hulp nodig is op school zouden ze die zelf moeten aanvragen. Extra ondersteuning zou denk ik wel fijn zijn voor hem, op zijn huidige school.
Als dat voor alle soorten opdrachten en taken zo is, dan (en dat is misschien niet leuk om te horen) dan is hij op speciaal onderwijs misschien wel beter op zijn plaats. Want hoe zie je dat zelf voor je op het reguliere onderwijs. Er is daar helemaal geen ruimte om 1 op 1 onderwijs te krijgen.
Vooral omdat er steeds meer van ze verwacht wordt, hoe hoger de groepen; toetsen, dictees, werkstukken enz. Het is gewoon veel schrijven, typen enz. Ik zou met school in gesprek gaan, vragen of jouw gevoel dat ze hem naar speciaal onderwijs willen hebben klopt of niet en vragen of ze extra hulp aan kunnen vragen en kijken in hoeverre dat werkt. Maar ik denk dat het al met al wel pittig gaat worden om het tempo bij te benen. Leerlingenvervoer wordt meestal gewoon vergoed. Onze jongste ging naar een andere basisschool de laatste twee jaar die passender was en wij reden zelf en kregen een aardige vergoeding.
Vanmiddag hebben we een gesprek. Dit intelligentie onderzoek is voorafgaand gedaan en vanmiddag horen we meer. Op Google vind ik tabellen met kosten van leerlingenvervoer en bij ons salaris staat er ruim 600 euro eigen bijdrage. Dat kunnen we helemaal niet missen. Ook is mijn man elke ochtend al om 6 uur weg en ik begin ook wel eens om half 8 en werk dan tot 18.00 uur. Dat is toch niet te doen dan? Hij gaat nu naar de vso en bso bij school. En dan heb ik het nog niet eens over het gevoel van mijn zoon, al zijn vriendjes en zijn geluk.
Dit stukje snap ik niet helemaal. Mag dat niet van school, of vanwege zijn lichamelijke beperking? Zou het hem helpen als het wel kan? Ik lees ook je wanhoop en ik vraag mij af of ze op school weten dat je het zo ervaart. Zonder verwijten, maar benoemen dat je merkt dat je zoon zich vaak moet bewijzen, het juist enorm naar zijn zin heeft en graag naar school gaat. Ik heb zelf geen ervaring, maar wel op onze school gezien dat ze echt veel kunnen. Aparte lesmaterialen, stoelen, tafels heb ik allemaal voorbij zien komen. Ik moet wel zeggen dat het mij een enorme uitdaging lijkt dat hij 2 opdrachten maakt, daar waar de rest alles maakt. Dat gat is erg groot. Ik zou goed met school in gesprek gaan. Daarnaast wellicht een tip, mijn zoontje schreef heeel heel heel slecht, maar is naar een fysiotherapeut geweest die veel oefeningen met hem heeft gedaan. Nu gaat het wel wat beter. Maar wellicht heb je dat al gedaan.
Het is een computer met extra groot toetsenbord en ze willen afdwingen dat hij alleen die gebruikt, zodat hij daar steeds handiger in wordt. Mijn zoon vindt het alleen een rotding en werkt liever op een chromebook, maar de ergotherapeut blijft er bij dat die computer met groot toetsenbord de uitkomst is. Eigenlijk staat hij door de corona crisis al 2.0 achter, omdat er in groep 2 en 3 nog geen passende oplossing gevonden is (en nu in groep 4 dus ook nog niet). 2 van de 10 opdrachten is een voorbeeld hoor, maar dat is dus waar ze tegenaan lopen. Ze weten niet hoeveel ze van mijn zoon kunnen vragen en zijn daardoor bang dat hij gefrustreerd raakt, omdat hij niet minder intelligent is. Alleen mijn zoon zit momenteel juist super lekker in zijn vel en ligt goed in de groep.
Tegenwoordig moet school voldoen aan passend onderwijs, in hoe verre dat gaat natuurlijk. Waar zijn de intern begeleider, jeugdarts, orthopedagoog en eventueel het samenwerkingsverband in jouw verhaal? Zijn zij überhaupt al ingeschakeld? Zo niet dan zou ik daar eerst om vragen. Want dan pas kunnen er afspraken gemaakt worden voor onderwijs passend bij jouw zoon. Pas als dat allemaal niet blijkt te werken gaat men aan speciaal onderwijs denken, maar daar gaat echt eerst nog heel veel aan vooraf.
Ze hebben een samenwerkingsverband, maar niet op dagelijkse/regelmatige basis. Sinds kort komt er 1x per week een kinderfysiotherapeut mee kijken. De ergotherapeut kijkt eens per paar maanden mee. En 1 op 1 begeleiding is afgeschaald naar 3 keer een half uur per week naar helemaal niet meer, omdat mijn zoon meer uit zichzelf moest gaan doen. Deze mensen zitten straks wel bij gesprek.
In hoeverre dat gaat ja. Zoals ik het verhaal van ts lees, dan heeft hij bijna 1 op 1 onderwijs nodig. Dan is de stap naar SO niet meer zo groot.
Ja dat snap ik, maar even kort gezegd, er bepaalde tijd in een lesprogramma per vak. Anders krijgen ze het hele lesprogramma niet behandeld. Als hij door het tempo maar 3 van de 10 vragen beantwoord dan is de rest dud niet gedaan. Ik kan mij niet voorstellen dat een school iemand beschikbaar heeft om er continue naast te zetten. En in het speciaal onderwijs zitten genoeg kinderen die het cognitief wel aan kunnen he, maar die om uiteenlopende redenen zich niet staande kunnen houden in het reguliere onderwijs.
Dat geldt voor veel kinderen op het SO hoor. Zoon van een vriendin heeft een spieraandoening, waardoor hij bv ondersteunt moet zitten, speciale stoel en tafel nodig en schrijven gaat bv heel langzaam. Zijn problemen zijn fysiek, qua intelligentie zit hij bovengemiddeld. Maar op een reguliere basisschool hobbelde hij overal achteraan qua lesstof, omdat het fysiek voor hem bv al zwaar was goed te blijven zitten - hij kwam nog niet eens aan schrijven toe bijvoorbeeld. Op het SO is er veel meer begeleiding en kan hij daardoor juist zijn eigen leerlijn goed volgen.
Waarschijnlijk heeft school ook van een soort zorgbudget die speciale computer/dat toetsenbord gekocht en willen ze ook dat daar gebruik gemaakt van wordt, vooral als de ergotherapeut dat aanraadt. Zo te horen zijn er al best wat partijen betrokken bij je zoon op school, dus dan begrijp ik ook wat beter dat je de indruk hebt dat ze de kant van speciaal onderwijs op zullen gaan, want van wat ik hier uit opmaak, is die kans ook groot. Het is heel vervelend als hij hier verder sociaal gezien goed op zijn plek zit en zijn iq ook normaal is, maar op speciaal onderwijs zitten natuurlijk ook genoeg leerlingen met een normale intelligentie, maar die door andere problemen op een gewone school niet mee kunnen komen of teveel aanpassingen of zorg nodig hebben. Het is gewoon ook zo dat er steeds meer een beroep wordt gedaan op zelfstandig werken, het tempo omhoog gaat etc. naarmate ze een groep hoger komen. Daarmee wordt het verschil steeds groter.