Alleerst gefeliciteerd met de verjaardag van je dochter. Erg vervelende situatie. Helaas heb ik min of meer het contact met een jeugdvriendin om deze reden moeten verbreken. Het is wel jammer maar een open communicatie hielp hier ook niet. En op den duur erger je je gewoon dood aan. Ik hoor niks meer van haar. Ik zou zeggen gewoon open en eerlijk met haar hierover communiceren. Mocht dit niet helpen dan een duidelijke grens bepalen lijkt mij....
Dit vroeg ik me ook af Ts, waarom is je vriendin niet bij jullie als je dochter jarig is? Als het goed is, is een vriendin er om je te helpen, niet ter vermaak. Misschien hebben jullie gewoon hele andere kijk op vriendschappen? Ik spreek bijv amper ooit af met mijn vriendinnen, we bellen gewoon op de dag zelf met de vraag of ik thuis ben en wat ik aan het doen ben. Als antwoord 'koken,poetsen, strijken, kind in bad oid' is dan staat ze binnen een kwartier bij me aan de deur en helpt ze mee. Zo zijn we sneller klaar en doen we daarna samen een bakkie. Als een kind jarig is dan worden de voorbereidingen verdeeld over de vriendinnen, en komen de vriendinnen op de bewuste dag vroeg aan met taarten en ovenschotels binnengewandeld. Misschien wil jouw vriendin zo'n soort vriendschap? Dat je heel hecht een grote rol speelt in elkaars leven? Dan is tijd voor elkaar amper ooit een probleem. Ik krijg het gevoel dat jij er een stuk formeler in staat, en haar meer als een kennis wilt hebben
TS, als je vriendinnen wil zijn met haar, neem lekker zelf de regie in handen! Je vult nu dingen voor haar in, en ergert je flink. Dat is zonde als de vriendschap je wel wat waard is. En ook als je eigenlijk niet weer wilt afspreken. Ik zou gewoon een bericht sturen met een voorstel voor een datum die jou uitkomt. Als ze dat te ver weg vindt, of zich afgewezen voelt omdat je minder met haar afspreekt dan ze zou willen, bespreek het. Naarmate het leven vordert en we kinderen, vaste banen, vaste partners etc. hebben, is er gewoon voor vriendschappen soms minder tijd. En dat loopt niet voor iedereen op hetzelfde moment hetzelfde. Dus: regie in eigen hand: Ik kan dan en dan, jij ook? Ja? Gezellig! Wil ze eerder? Dan vertel je dat dat jou niet lukt met baan, kids en man. Als ze daar problemen mee heeft om gegronde of ongegronde redenen, bespreek het eerlijk. Liefst zonder de ergernis maar met duidelijkheid over jouw grenzen en begrip voor haar noodzaak (wat deze ook is). Niet eerlijk naar jullie beide om het moeilijker te maken dan nodig.
Bedankt voor alle reacties, en de felicitaties! Om even een beeld te schetsen van onze vriendschap; we hebben niet zo een hechte band, voor mij in ieder geval niet Ik heb de klik niet op die manier. Ik kan bijvoorbeeld helemaal niet met haar lachen of iets. Als ze langskomt, gaat ze zitten voor een kop koffie, we praten wat en that's it. Het gaat niet 'vanzelf' of spontaan, ze komt me niet helpen, ze blijft minimaal 2 uur zitten kletsen, terwijl ik inderdaad zat andere dingen te doen heb waaronder mijn zoontje. Als ik met hem bezig ben en aandacht geef, zit ze op d'r telefoon. We spreken ook wel zonder mijn kinderen af, naar dan nog wil ze daarnaast doordeweeks bij mij langskomen. Ze is inderdaad niet op de verjaardag van mijn dochter geweest, want mijn dochter is 6 geworden en zit de hele dag gewoon op school. Zondag vieren we het en dan is ze uitgenodigd. Over het vooruit plannen; dat lukt dus niet, want al spreken we voor een bepaalde dag af, dan komt ze nog geregeld eerder of ik toevallig dan ook tijd heb. Nee zeggen is niet het probleem, maar ze blijft maar vragen. Ik zeg inderdaad erg vaak nee, maar dat is omdat ze het ook zo vaak vraagt. Ik zie haar gemiddeld echt wel 1x in de week, meer dan genoeg lijkt me. Ik hou haar verder ook niet aan een lijntje of iets..ik ben duidelijk in wanneer ik wel of niet kan. @Kolibrie, Ja dat laat ze wel doorschemeren. Ze reageert vaak verbaasd als ik met iemand anders afspreek. En zegt nog wel eens wat sarcastisch erover. 'Oh? Dat wist ik helemaal niet..' Oid. Ik vind het altijd erg vervelend als mensen denken je hele agenda te kennen. Ik denk dat we anders in de vriendschap staan. Iemand zei hier dat zij wellicht spontaner langs wil komen en ik formeler ben. Voor mijn gevoel is dat juist andersom. Ik ben vermaak voor haar, zij komt langs omdat ze niks te doen heeft, gaat zitten en na minimaal 2 uur pas weg. Door bepaalde dingen die de weleens laat vallen, begrijp ik dat ze regelmatig meerdere vriendinnen vraagt om af te spreken en degene die het eerste antwoord, daar gaat ze naartoe. Alles om maar bezig te zijn.. Ik snap heel goed het soort vriendschap die een aantal van jullie bedoelen, die heb ik namelijk ook, maar niet met haar. Zelfs die vriendinnen zie ik niet zo veel. Verder is ze zelf vrijgezel, geen kinderen. Ze heeft net een relatie achter de rug met iemand die al een dochtertje had..'nou nou nou, wat was dat kind toch vervelend' Hoe ik haar over dat meisje hoorde praten, erg oppervlakkig, kind kon zich niet thuisvoelen, geen inlevingsvermogen in het meisje, claimde haar vriend en klonk jaloers als ze de aandacht van haar vriend moest delen. Dus dit gedrag van haar komt niet alleen in vriendschappen voor.
Maar je vind haar wel aardig? Want eerlijk gezegd vind ik de manier waarop je over haar praat niet zo vriendelijk dus vraag ik me af waarom je met haar bevriend bent....
Ik vind haar zeker wel aardig, maar de irritaties nemen nu even de overhand. Ik vind het hartstikke leuk en gezellig om haar zo en dan te zien, maar meerdere keren per week? Nee, zo 'spontaan' is onze band inderdaad niet..ik heb andere vriendinnen die ik gerust meerdere keren per week kan zien, maar daar heb ik een hele andere band mee. Ik vind haar wel aardig, maar het is anders. Zij heeft denk ik andere verwachtingen dan ik.
Bedankt voor alle reacties meiden ik ga het toch een keer proberen duidelijk te maken. Een aantal van jullie hebben het heel goed verwoord in hoe ik het kan aanpakken, zonder dat ze zich afgewezen voelt (ze is erg onzeker)..ik wil haar namelijk niet kwetsen. Maar zo vaak afspreken benauwd me gewoon een beetje. Bij haar moet ik alles voor m'n gevoel uit m'n handen laten vallen als ze komt, omdat ze wil kletsen en koffiedrinken. Vind het erg gezellig, begrijp me niet verkeerd, maar niet meerdere keren pw. Daar is het inderdaad niet 'spontaan' genoeg voor
Eén van mijn vriendinnen heeft zich ook een tijdje zo gedragen. Als ik met haar afsprak dan moesten aan het eind van de avond de agenda's op tafel om de volgende datum vast te zetten. Want stel je voor dat we even geen nieuwe afspraak hadden... Ik werd daar altijd heel erg "hakken in het zand" en recalcitrant van. Op een gegeven moment heb ik diep adem gehaald en dat gevoel aan haar uitgelegd. Dat het ook leuk was als ze mij eens initiatief liet nemen en dat ik veel meer zin had in een afspraak met haar als het niet als een verplichting voelde. Ik vond het heel eng om dat te zeggen maar ze was er eigenlijk wel blij mee. Ze gaf aan dat ze bang was om mij kwijt te raken als we niet vaak afspraken. Ik heb toen uitgelegd dat frequentie voor mij helemaal niet doorslaggevend is voor een goede vriendschap. En nu gaat het goed! We zien elkaar gemiddeld 1 keer per maand en ik hou heel veel van haar. En nog belangrijker; ik vind het leuk om haar voor etentjes of weekendjes weg uit te nodigen zonder dat ze daar om hoeft te vragen. Mijn advies aan TS is dan ook om het voorzichtig te proberen. Je vriendinnen kunnen dit soms met de beste bedoelingen doen en totaal niet door hebben dat ze je daar mee weg jagen.