Eigenlijk zegt de titel al alles, ik heb af en toe (steeds vaker de laatste tijd) dat ik bedenk dat ik er eigenlijk helemaal geen zin meer in heb, al dat gestress iedere maand en die ongelooflijke teleurstellins als het weer niet gelukt is.. Vooral nu ik net weer ontdekt heb dat ik ongesteld geworden ben heb ik echt zo iets van "laat maar" en dan zou ik bijna weer gewoon aan de anti-conceptie gaan.. Maar goed als de maand dan weer "begint" dan ga ik er meestal wel weer voor.. Hebben jullie dat ook? Naja nog 2 maanden (is bij mij pakweg 1 cyclus) en dan zijn we officieel een jaar bezig.. kunnen we naar de huisarts.
Pfff, ik ben er schijtziek van nu! Misschien ook omdat ik me al 3 dagen niet helemaal lekker voel maar ik heb het op dit moment echt heeeeelemaal gehad! Sorry hoor dat ik zo boos klink Ben het ook wel een beetje, haha.
ik heb me ook echt een halve maand misselijk gevoeld enzo.. dus ik dacht: "misschien is het dan nu echt zo ver" maar nee hoor.. gewoon weer ongi vandaag..
Ja ik snap je gevoel. Vooral die teleurstellingen, zijn vreselijk. Wij zijn ongeveer net zo lang bezig als jullie. Ik ben daar voor ook al eerder gestopt geweest met de pil (dus eigenlijk al wat langer pilloos) Wij hebben ons voorgenomen na nog 2 ongi's ook naar de ha te gaan. Ik hoop zo dat dit niet nodig is!!!! Ik ben die onzekerheid ook zo zat. Iedere maand zoveel kwaaltjes, maar iedere keer voor niks. Ik ben iemand die altijd iets nodig heeft om naar uit te kijken een soort van doel in mijn leven.... We blijven maar vakanties boeken en op reis gaan, weekendjes weg en op stap gaan. Voor de buitenwereld lijkt het allemaal perfect en lijken we gelukkig zo met z'n tweetjes. Dat is ook wel maar er ontbreekt echt 1 ding..... Succes, en hou de moed er in he. Hoop echt voor jou dat bij jou de ha ook niet nodig is!
Dat vind ik nog het ergste, vanalles voelen en dan gewoon lekker ongesteld worden. Zeg ook elke maand weer tegen mezelf dat het niks is wat ik voel maaar ja, kan het ook niet echt negeren want ik voel het toch echt! Moeilijk he?!
Fijn even alles eruit gooien: verschrikkelijk hé Je bent ongi voelt je belabberd, buikpuin en hebt die vieze zooi, dan voel je 1 a 2 weken lekker, lekker klussen ed. om vervolgens weer klachten te krijgen en dan vervolgens weer die ongi waaruit dan weer blijkt dat alles weer voor niks was.... Ik ben nu ook weer al een misselijk, heb een opgeblazen gevoel alsof ik een steen in mijn buik heb, ben erg moe, ene moment geen eetlust, ander moment vreetbuien. Gisteren weer negatief getest (waarschijnlijk wel iets te vroeg). Sterkte meiden!
Ik kan me jullie frustraties ook heel goed indenken... Heb het zelf ook heel erg, elke maand weer... Dan denk je zo halverwege van goh misschien zou het deze maand wel eens kunnen lukken en dan toch weer die stomme menstruatie. Waar ik trouwens wel benieuwd naar ben, hoe gaan jullie partners er mee om? Mijn man bijvoorbeeld die laat niet echt zien dat het voor hem ook een teleurstelling is, maar op moet op zijn manier gelijk mij weer troosten... Heb ik zo'n hekel aan... Dan denk ik potverdorie, baalt hij er niet ook gigantisch van? Nu weet ik wel dat ie dat wel ook doet, maar toch.
Mijn hubbie heeft vorige maand eindelijk iets van gevoel laten zien over dit onderwerp.. Hij vond het toch ook wel allemaal lang duren nu, ik heb een echo gehad en die was dus prima. Nu zal het dus wel aan mij liggen zei hij, hij zegt het niet maar ik merk wel aan hem dat hij het moeilijk vind om naar de HA te gaan om te laten testen. Probeer ook niet om te pushen ofzo, begin er af en toe even over maar verder niet . Maar was blij dat hij er zelf over begon dat hij het ook wel lang vond duren, was al bang dat ik de enige was die het wou en er mee bezig was. Gelukkig kan ik hier veel kwijt en zeggen, dat lucht ook heel erg op vind ik. Zelfde ervaringen, zelfde gevoelens en de zelfde frustraties. In m'n omgeving helemaal niet namelijk.. Weer 'n lekker lang verhaal geworden
Oh ja, en heerlijk klagen en boos zijn over alles wat je voelt maar uiteindelijk toch weer ongesteld word .
ook heel herkenbaar! Mijn man is geen prater, en zal zijn gevoel niet zo snel laten blijken. Ik merk aan andere dingen dat hij er ook mee zit. Maar het zou afentoe weleens lekker zijn om samen de frustraties er uit te gooien. Tja mannen...... Je probeert afleiding te zoeken, hij is inmiddels in de tuin aan het straten en klussen, maar wat zou ik hem graag boven aan een babykamertje zien werken....
Nou zeg, precies hetzelfde!! Ook geen prater en in de tuin aan het verbouwen! Hahaha Is dit toeval of toeval?
Iedere keer ziet hij me misselijk en krijgt hij mijn stemmingswisselingen te verduren. Ik kan mijn voorstellen dat het voor hem ook niet makkelijk is. Iedere keer denk hij o ze is misselijk dus zal wel zwanger zijn, want zo gaat het toch meestal? Als voor ons ons lichaam niet te verklaren is, moet het voor mannen toch wel een heeeel groot vraagteken zijn toch?
Haha, ja wat een toeval! Het lijkt wel of dat een beetje zijn uitklep is. Ik zoek zelf ook wel naar afleidingen om mijn gedachten ergens anders op te zetten. Alleen zijn die op het moment een beetje op.
Mijn man (hihi dat klinkt raar.. net bijna een week getrouwd nu) leeft juist echt met me mee, ik heb in de cyclus zelf niet echt het idee dat ie er veel aan denkt, maar als ik weer ongi ben baalt hij er wel van en kan tie me weer troosten omdat ik helemaal down ben voor 3 dagen.. We hebben gelukkig genoeg om handen, oa een pup en dat doet wel veel voor mijn humeur.. Ik droomde er echt van om zwanger te trouwen en nu is dat dus echt niet gelukt.. heel pijnlijk om te ervaren.. we zijn ten slotte al lang bezig.. Wel fijn om te zien dat wel meer vrouwen er last van hebben
Als ik ongesteld word, zit ik er even helemaal doorheen.. dan heb ik weer 2 weken gedacht dat ik wel eens zwanger zou kunnen zijn en komt de klap toch elke keer weer hard aan.. Maar zodra ik niet meer ongesteld ben, ga ik er weer voor! Ik heb een lange cyclus en het is zo zonde als ik er een maand niet voor ga.. Ik probeer positief te blijven en te denken dat het niet erg is als het nog een half jaar duurt.. maar elke maand vind ik het moeilijk als het weer niet zo blijkt te zijn Het moeilijkste vind ik het als mensen in mijn omgeving ineens zwanger blijken te zijn.. want ik wil het ook heel graag!
Ik leef met je mee meis... Heb ook van die rare lange cyclussen en volgende maand zijn we een jaar bezig... Af en toe wordt je het helemaal beu... elke maand weer die teleurstelling... al die meiden in mijn omgeving die leuk komen vertellen dat ze (EINDELIJK----na 2 maanden) zwanger zijn enz enz... Soms erg frustrerend... maar goed elke maand beginnen we weer met frisse moed, vooral deze maand want deze ronde hebben we de eerste IUI en hebben we eindelijk het gevoel dat we een eerlijke kans gaan maken (zaad van mn man is niet zo goed)