Mijn ouders en zus maken zich zorgen om mij. Drie jaar geleden heb ik een ernstige depressie doorstaan. Ik kwam uit een relatie die mij letterlijk helemaal gesloopt heeft. Niet kort daarna ontmoet ik een man die mij laat zien dat het leven ook veel mooie dingen te bieden heeft. Deze man is nu al drie jaar mij partner. Ik heb geknokt en gevochten samen met hem en ik kan je zeggen dat ik oprecht weer vollop in het leven sta! Ik geniet, werk weer, durf mezelf te zijn en heb allang weer zin in het leven. Het leven is allang geen overleven meer. Dit was in vogelvlucht mijn leven in drie jaar tijd. Mijn vriend en ik zijn klaar voor een kindje, maar mijn omgeving nog niet. Zij hangen nog in het verleden en hebben niet 100% het vertrouwen dat ik er overheen ben. Hier heb ik het dus moeilijk mee. Ik ben allang over deze donkere periode heen, maar de naasten in mijn omgeving zijn nog bezig met verwerken wat mij is overkomen. Zijn er meiden die dit herkennen? Ik wil dolgraag met mijn moeder en zus praten over wat ik nu allemaal voor moois meemaak, het stoppen met de pil, het opnieuw ontdekken van je lichaam als je ontpilt, het klussen voor een nieuw leven en de spannende periode of je ongesteld word of niet. zucht....vind het moeilijk...
ik neem aan dat ze toch wel zien hoe gelukkig je bent en dat het goed met je gaat. ze moeten er nu toch wel op vertrouwen dat het helemaal goed met je gaat. het lijkt mij inderdaad moeilijk zo voor je. wat nou als je opeens zwanger raakt wat zullen ze dan zeggen? sterkte en vertrouw op je zelf dat je het allemaal goed aan kan dan komt het helemaal goed verders liefs sonja
Ik zit niet in hetzelfde schuitje als jij maar heb wel een moeilijk leven achter de rug en heb ook meegemaakt dat mensen daarom een oordeel vormden over mij. Toen ik mijn huidige partner ontmoette bijvoorbeeld waren er 'vrienden' van hem die hem waarschuwden. Of hij wel wist waar hij aan begon, zo'n meissie met 'allemaal problemen'. We zijn bijna elf jaar verder en nog steeds zielsgelukkig. En nu willen we dus zwanger worden. Een jaar geleden ben ik begonnen met een opleiding die nog 3 jaar duurt en ik ben nog herstellende van de ziekte van pfeiffer. Gisteren vertelde ik een vriendin voorzichtig dat ik graag kinderen wil (niet dat we al concrete plannen hebben, alleen dat ik de 'wens' heb) en ze reageerde meteen van dat dit totaal niet het juiste moment is!! Ben er maar overopgehouden. Van een andere vriendin en studiegenote weet ik dat ze het compleet belachelijk zal vinden dat ik deze stap nu neem, jammer dan voor haar! Weetje, ik had het graag gedeeld met hun (ik heb weinig familie, mijn vriendinnen zijn mijn familie), maar dat komt dan later wel. Mijn man en ik genieten er nu van dat het nog 'ons' ding is en hebben dan ook besloten het voorlopig geheim te houden. Ook als ik zwanger ben willen we het een tijdje geheim houden. Lekker samen genieten. Dat zou ik jou ook willen aanraden. Geniet van de veranderingen in je lichaam en van het feit dat jullie zo gelukkig zijn dat jullie samen nog een leven op de wereld willen zetten. Je omgeving heeft straks als je zwanger raakt nog 9 maanden de tijd eraan te wennen En anders, als je je gevoelens aan hen verteld zoals je dat in je mailtje omschrijft dan zullen ze het toch wel begrijpen?? Vertel ze dat je graag alles met hen wil delen, dat je verder bent gegaan met je leven maar dat je hun vertrouwen nodig hebt. Veel succes meid, maar als je omgeving zich zorgen blijft maken laat dit dan niet deze tijd bederven, je wordt maar 1x voor het eerst moeder, geniet ervan! groetjes Lilly
ik heb er eigenlijk niet heel veel meer aan toe te voegen behalve dat ik je heel veel sterkte en succes wil wensen voor alles wat er komen gaat. liefs tascha
Ook ik heb 3 donkere jaren en n depressie achter de rug (scheiding, dood ex, en nog wat stress verhogende ellende). Maar ik had al kinderen uit mn vorige huwelijk dus misschien was het daarom makkelijker te accepteren voor anderen? De zorg voor mijn kinderen heeft me door de donkerste tijd heen gesleurt. Vind het erg jammer dat men niet kan zien dat het zo veel beter met je gaat en dat je je zo goed voelt dat je deze stap durft en kan maken. Of er zoveel vetrouwen in heeft als jij zelf nu weer hebt. Dat moet voor hun toch ook n sein zijn? Ik kan me nml niet voorstellen dat als t nog zo slecht zou gaan datje dan fut had om zo een beslissing te maken of ook maar te verzinnen dat je daar mee bezig zou willen. Dan had je al je energie en fut voor jezelf nodig. Tenminste zo was het bij mij. En ja ok, er is altijd kans op terug vallen ondanks dat t allemaal zoveel beter is en gaat. Maar moet je voor die kans dan maar stoppen met leven? Kan ook wel snappen dat mensen die geen depressie mee gemaakt hebben zich niet voor kunnen stellen hoe dat voelt en wat t betekent en dus ook niet hoe t dan weer is als t weg is. Maar ondanks dit alles, het is jou leven, jou beslissing en als jij denkt er klaar voor te zijn (of jullie dan eigenlijk) dan zou ik zeggen : Ga er voor! En dan zie je vanzelf wel wie het kan snappen en wie niet. En de rest die moet je dan maar overtuigen door het te doen Misschien kan je gaande weg meer en meer over je wens praten en zo je omgeving en in het bijzonder je moeder en zussen er n beetje "klaar voor stomen" dat je dit gaat doen. Niet meteen de wens uitspreken maar extra duidelijk geintereseerd zijn in kinderen en je eigen kindertijd enzo Wie weet helpt het hen om een beetje mee te groeien met jou en de kinderwens? Heel veel sterkte ermee en veel succes!
Dank jullie wel voor deze lieve reacties... Ik denk dat mijn ouders en zus nog een beetje moeten wennen aan het feit dat ik niet meer zo ben als dat ik was! Ze zien nu een levenslustige meid, die weer met beide benen op de grond staat.
Ik hoop dat je ze snel kan laten zien dat je weer sterk op je eigen benen staat en dat ze zich teveel zorgen maken. Op zich getuigt het wel van lieve zorg voor jou dat ze zich zo om je bekommeren. Van de andere kant steekt het (lijkt mij) dat ze er nog niet voldoende vertrouwen in hebben dat je het aan zal kunnen. Een depressie is niet alleen voor jezelf afschuwelijk, maar ook voor je ongeving heel indrukwekkend. Ik zou me kunnen voorstellen dat ze zich zorgen maken, omdat het krijgen van een kind zo'n grote inpact op je leven heeft. Maar wie weet, kan je ze al snel laten zien dat je het absoluut wel aan kan. Ik hoop het oprecht voor je meid.