Ik heb deze week van iemand te horen gekregen dat ze een paar x vreemd gegaan is. Iemand waar ik het ECHT niet van verwacht had.. (Eigenlijk verwacht ik dit van niemand in mijn vrienden/kennissen kring) En ze heeft ook geen behoefte om dit op te biechten. Zouden jullie dit kunnen? Niet perse het vreemdgaan zelf, maar het verborgen houden zonder schuldgevoel?
Nee, Ik zou het hem echt niet aan kunnen doen en mij behoorlijk schuldig voelen (liegen kan ik zoiezo al niet haha word ik helemaal rood)
Nee..... Zou het al heel erg van mezelf vinden als ik dit gedaan had en om dan ook nog eens mijn mond te houden. Totaal respectloos!
Mijn antwoord is meervoudig: ten eerste zal ik het tegenover mijn partner en mijn dochter en ongeboren baby niet over mijn hart kunnen verkrijgen om vreemd te gaan. Mijn partner en ik vullen elkaar op dit gebied genoeg aan om geen behoefte te hebben aan een affaire. Ten 2e; stel dat ik alsnog in zo'n situatie terecht zou komen, zou ik het echt niet kunnen verzwijgen. Het schuldgevoel zou voor mij echt veel te groot zijn. En in mijn ogen is een relatie waarin bedrog een rol speelt, ook geen goede voet om op verder te gaan zonder ervoor te vechten.
Hangt van de situatie af. Als het 'per ongeluk' 1 malig is en ik er verder niks mee wil. Waarom hem pijn doen. Als er gevoelens meespelen en het vaker voorkomt, ja dan zeker wel. Maar ik laat dit sowieso niet gebeuren hoop ik (zeg nooit nooit)
Zou nooit vreemdgaan.... Maar "als" dan zou ik eerlijk zijn.... Dan ben ik hem niet waard, dus vind ik dat hij t recht heeft om het te weten en een keuze heeft
nee, al is de leugen nog zo snel, vroeg of laat komt het toch uit, ik zou in eerste instantie al never nooit niet vreemdgaan, vind dat super walgelijk, onnodig en zooo respectloos.
Nee, vind dat echt enorm respectloos naar mijn man toe. Sowieso is vreemdgaan al respectloos, maar erover zwijgen vind ik bijna net zo erg.
Wow, ik kan me dus echt niks bij voorstellen dat je het zou verzwijgen. Het hele idee 'waarom iemand pijn doen, hij/zij kan het dan beter niet weten' vind ik echt raar. Het gaat in een relatie toch om eerlijkheid, respect en vertrouwen? Ik zou het veeeeeel erger vinden als mijn man zou liegen (verzwijgen en liegen zijn voor mij hetzelfde) over vreemdgaan dan het vreemdgaan op zich.
Als ik ongegeneerd kan vreemdgaan, kan ik vast ook heel goed liegen. Ken niemand die vreemdging en dat meteen opbiechtte. Dus erover zwijgen zal er wel bijhoren en dan denk ik dat ik dat ook vast zou doen.
ALS dat zou gebeuren (want kan me niet voorstellen dat ik ooit vreemd zal gaan, maar om even de vraag te beantwoorden ), nee, dat zou ik niet verborgen kunnen houden.. Het schuldgevoel zou echt enorm aan me knagen..
Dat zou ik absoluut niet kunnen, het zou ons hele huwelijk beïnvloeden. Misschien weet je dit soort dingen eigenlijk pas als je je in de situatie bevindt, maar ik heb mijn man eeuwige trouw beloofd en zou hem nooit pijn kunnen doen, dus ik verwacht dat ik me nooit in zo'n situatie zal begeven.
Ik zou mezelf niet meer in de spiegel kunnen zien, en zal kapot gaan van het schuldgevoel. Ik zal het dus meteen opbiechten.... Maar ik geloof niet dat ik ooit in de verleiding kom om vreemd te gaan....hou ontzettend veel van mijn gezin !
Nee, ik weet hoe pijn het mij heeft gedaan. Mocht ik ooit de fout ingaan dan zal ik het eerlijk vertellen. Ik ben fout geweest dan en aan mijn man de keus of hij verder met mij wilt. Ik vind het "slap gelul" om het niet te vertellen aan je man omdat je hem geen pijn wilt doen dat had je namelijk moeten bedenken voordat je vreemd ging.
Kunnen, ja. Maar willen, nee. Iedereen maakt keuzes. Ik heb mijn keuze gemaakt, dan mag mijn partner dat ook doen.