Lieve lotgenoten, Hoe positief ik al 2 jaar lang ben, hoe ik negatief nieuws weer omzet in positief nieuws en hoe ik alle klappen die ik in dit traject krijg, ook weer ombuig naar positiviteit, hoe negatief ik nu ben. Zit natuurlijk met een baarmoederslijmvlies dat niet dikker wordt als 5 tot 6 mm en voor degenen die dan denken: en medicatie dan? Nou dat helpt wel, maar dan wordt hij dus 5 tot 6 mm. Er zijn geen oorzaken voor dit baarmoederslijmvlies, al mijn hormoonwaardes zijn uitstekend en waarschijnlijk hoort dit bij me. Maar na de klap die ik de afgelopen weken heb gehad. Ik begin het nu pas te voelen! Eindelijk heb je die positieve test in je hand, maar in je achterhoofd weet je: dit zit zo niet goed, want je verlies een beetje helderrood, maar doordat je geen krampen hebt, hou je toch hoop. Dan kom je bij de arts en krijgt te horen dat je baarmoederslijmvlies al is afgestoten en dat er een menstruatie aan gaat komen. Een klap in je gezicht, want je bent niet meer zwanger, je kindje is al weg, zonder dat je afscheid hebt kunnen nemen! Hupla, weer wordt je van een grote roze wolk afgedonderd en weer komen de tranen. Ik vraag me trouwens nog steeds af, hoe ik na bijna 2 jaar MMM nog zoveel tranen kan laten, maar goed. Een week later, na een heftige bloeding test je ineens knal positief. Weer krijg je hoop, want je weet dat het HCG niet hoort te stijgen na een VMK en ook weet je dondersgoed dat het niet goed zit. In het ziekenhuis krijg je te horen dat je HCG waarden veel te laag zijn en dat er waarschijnlijk een celletje is blijven zitten, die heel eigenwijs en koppig als zijn/haar Mama nog HCG aanmaakt. Wederom krijg je een mega klap in je gezicht, want op korte termijn zal de MK worden hervat. Vol ongeloof stap je de echokamer uit en wacht je op een menstruatie. Die menstruatie komt niet, behalve bruinigheid en een beetje rood (let wel: 1 dag nadat de vorige menstruatie was afgelopen). Weer wordt je kiehard van een roze wolk gedonderd en dan zit je pas in je eerste IVF poging, met veel cryo's (heb er nog 3 over). Waar haal je de hoop, de kracht, de moed en alles vandaan? Waar haal ik dit nog vandaan? Zo bang als ik ben dat deze MK mijn baarmoederslijmvlies helemaal heeft aangetast en zo bang dat ik bang dat mijn cyclus niet meer terugkomt. Ik ben zo geen Babii momenteel en Babii man weet niet wat hij met me aanmoet. Vervolgens mag je ook niet eens direct door, maar heb je een MAAND verplicht rust. Dat is zooooo NIKS voor mij . Nu pas merk ik het verdriet, hoe zwaar de afgelopen 2 jaar waren, hoeveel pijn we hebben gehad en nu pas merk ik nog erger het gemis van een kindje van ons samen. Ik ben een vechter en ik kom er wel, maar waal haal ik de hoop nog vandaan als ons kindje ons direct weer wordt afgenomen? Waarom overkomt ons dit allemaal? Ik moest het gewoon even van me afschrijven en met name de angst dat mijn baarmoederslijmvlies door de MK nu zo slecht is geworden en dat mijn cyclus niet meer terugkeert. Dit is zo geen Babii, maar ik voel alle klappen nu pas, nu pas dringt alles tot me door en ik heb echt het idee dat ik in een zwart gat val! Ik wil gewoon door, de kracht en moed hebben voor ons kindje en over 9 maanden kunnen genieten van ons wondertje. Maar voor zover ik alles kan overzien, gaat dit een heel lang jaar worden en met name een lang traject. Hoe blij ik voor iedere vrouw ben die zwanger is, hoe verbitterder ik ook word. Ik gun iedereen een kindje, maar we willen zelf ook zo graag. De grote Waarom vraag, die komt telkens weer in me op. Ik moet voordat ik weer ga starten weer de kracht hebben, maar hoe, hoe haal je die kracht terug en hoe hoop je weer? Hoe doe je dat als je de ene klap na de andere krijgt? Ik weet het niet meer .
Lieve Babii, Ik zou net een soortgelijk topic openen. Eigenlijk meer over het stoppen met proberen, maar vergelijkbaar. Ik zit nu ook op het punt waarin ik er eigenlijk echt geen positieve draai meer aan kan geven. Jij hebt een miskraam achter de rug, en dan lijkt me helemaal je wereld even in te storten. Heel begrijpelijk dat je het nu niet meer ziet zitten. Ik weet je even niet te inspireren, maar ik begrijp je gevoel wel. Niet over het verliezen van je kindje, maar wel de lange weg naar het eindelijk geboren worden van jou eigen lieve mooie baby. Ik denk dat iedereen in de mmm dit soort momenten wel kent. Het gevoel dat het je te veel wordt. Ik wil je in ieder geval een dikke knuffel geven, en ik hoop dat jij de moed niet verliest! Sterkte meid!
Babi@ Meis wat heb je dat mooi omschreven . En ik voelde de pijn die jij voelt door me heen gaan. Ik weet niet goed hoe je de hoop terug krijgt maar verliezen wel . Ik heb voor me zelf altijd gezegt verlies de hoop pas helemaal als de laatste poging ook niet lukt. Ik heb verder weer de kracht terug gewonnen door er met een maatschappelijk werkster over te hebben. En er ook met manlief over te praten nooit lang we hadden wel een grens . En veel andere dingen doen fietsen wandelen enz. Wij drukken onze wens een beetje weg om toch te genieten van de dingen die er meer zijn. De wens blijft groot maar we laten het niet meer ons leven beheersen. We gaan nu voor het positieve maar heeeel diep zit wel de angst hoor. Ik ken je gevoel maar al te goed. Probeer te genieten van elkaar en andere bezig heden . mis kan dat wat helpen . Helpt ons wel. Knuf
Normaliter ben ik juist een persoon die de hoop nooit opgeeft, en blijft vechten voor mijn doel. De meeste meiden die me hier op het forum kennen, zullen na het lezen van dit topic wel denken: oké, Babii zit echt even in een dip, want we kennen haar zo echt niet! En dat klopt, zo ben ik niet! Natuurlijk moet ik de hoop niet opgeven, dat doe ik ook niet, ik weet zeker dat we een kindje zullen krijgen, maar de onzekerheid, de angst, de klappen, de onzekerheid het is allemaal zo zwaar. Zeker als je positief test en binnen no time je kindje wordt ontnomen. Het is gewoon een mega zwaar traject, ik sla me er wel doorheen, maar soms....... Soms heb ik jullie lieve woorden even nodig. Met mijn man praat ik ook wel veel, maar merk wel dat hij er anders in zit als mij. Hij zegt op zijn beurt heel eerlijk: een kindje is leuk, dat wil ik heel graag en dat is mijn wens, maar ik zou er niet alles voor ondergaan zoals jij doet. En daarmee doelt hij met name op de puncties en hormonen. Een man staat er sowieso anders in als de vrouw. Misschien moet ik maar meer gaan wandelen, morgen maar eens starten met een boswandeling. Daar zullen de hondjes ook blij mee zijn. Maar het neemt mijn onzekerheid en angst voor mijn BMS en cyclus niet weg . Ik weet niet eens wat CD1 was. WAs dit de eerste bloeding of het bruinverlies daarna? Ik moet mezelf even uit een dal gaan slepen, dat gaat me vast lukken met jullie en mijn man. Ik ben gewoon heel erg verdrietig en dat dringt nu pas tot me door .
Babi@ Ik ken jou ook idd niet zo ! en weet ook even niet goed je weer terug te halen. Het is idd mega zwaar wat jij ik en velen met ons door maken in mmm . Een positieve test en dan in eens geen beeb meer is vreselijk zwaar Voelen wat je graag wil voelen blij zijn en dan weer die vreselijke onzekerheid en angst door maken dat doet pijn. Ik weet er helaas ook van. En je gunt het een ander maar je zelf nog het meest! Begrijp me alstublieft niet verkeert maar we weten nu wel dat we zwanger kunnen worden , alleen nu nog een blijvertje worden. Dat gaf me ook wel weer hoop . Mijn man staat er ook wel eens anders in dan ik. Maar als ik wil praten mag dat . Idd probeer maar eens een wandeling mis helpt het. Een hele dikke knuf van mij Sorry moet wel weer even slikken! Het is zo zwaar met een pen soms niet te beschrijven.
Ik heb toen tijdens de opnames van het RTL nieuws gezegd tegen die Antoinne: als ik nu garantie had dat een IVF poging ook daadwerkelijk tot een goede zwangerschap kon leiden, dan had ik het geld zo geleend, maar helaas werkt het niet zoals bij een auto die je koopt en de volgende dag heb je de garantie dat hij voor de deur staat. Dus inderdaad: zwanger worden kunnen we wel, maar nu moet het nog blijven plakken. En dat is het frustrerendste van allemaal! Van de week te horen gekregen dat mijn collega zwanger is, na 1x klussen. Ben hartstikke blij voor die meid, ze is zo ontzettend lief, maar ik had net te horen gekregen dat ik een miskraam aan het krijgen was. Dat is echt keihard! En dan mijn zusje! 20 jaar en een gezond dochtertje. Ze doet het prima als moeder, maar stiekem gestopt met de pil en in de eerste ronde zwanger. Het is allemaal zo hard en gewoon heel moeilijk te relativeren. Normaal ben ik dus echt niet zo en vindt ik altijd weer de positiviteit terug, maar nu.... Mijn man praat overigens wel hoor en hij is er altijd, maar hij zegt ook: wat jij voelt qua emoties, ik kan het me niet voorstellen. Ik voel ook verdriet lieverd, maar wat jij wel niet moet voelen na het afleggen van al deze ingrepen, ik kan me er geen voorstelling van maken. Gelukkig was hij wel zo lief om een weekendje weg te boeken, dus daar kan ik nu naar uitkijken. Maar toch is het heel zwaar, maar goed. Dat weten we inmiddels wel . In ieder geval bedankt dat je even luistert naar me .
Babie@ Meis graag gedaan we zijn er voor elkaar . Mijn zusje heeft ook net een wondertje gekregen ben ook blij voor der . En ze heeft hier voor een mk gehad , ow zo oneerlijke wereld is het . Ze zij toen ze een keer hier was met haar dikke buik . Wees blij dat je tante word als ik niet op de wereld gekomen was , was je nu geen tante ! dat deed heel erg pijn. Ze is 10 jaar jonger dan mij , mijn vader was al gesteriliseerd zij was een ongelukje maar ik ben heel blij met haar. Ze steunt ons wel heel erg. Daar waar ze kan , en ik vraag naar haar dochter maar de woorden deden me wel heel pijn. slik slik.
Hoi Babii, ik hoop je niet met mijn aanwezigheid als zwangere te veel te confronteren, maar ik wilde toch even reageren op je bericht. Ik zit niet in de MMM, kan wel zelf zwanger worden, maar heb dankzij baarmoederhals insufficiëntie reeds een dochter verloren en loop tijdens mijn huidige zwangerschap onder zware controle om herhaling te voorkomen, met operatie, ziekenhuisopname, etc. Niemand durft ons de garantie op een levende baby te geven. Dat zwanger worden lukt wel, maar dat zwanger blijven is helaas bij ons ook nog een grote horde. Uiteindelijk heeft dit ervoor gezorgd dat ik er doorheen zat en af en toe nog zit. Zelf heb ik hulp gezocht bij het FIOM, Fiom | Zwangerschap, adoptienazorg en zoekacties, ik kon hier zeer snel terecht en zij zijn gespecialiseerd in het begeleiden van zwangerschapsverlies. Ik zeg helemaal niet dat je er alleen/met je partner niet uit kan komen, maar wij hebben er destijds voor gekozen voor de hulp te gaan. We konden alle hulp gebruiken en ik persoonlijk hoefde van mezelf even niet stoer te zijn. Ook tijdens mijn huidige zwangerschap loop ik onder begeleiding van een psycholoog.
Moppie, als ik iets voor je kan doen (bakkie thee als je dinsdag bloed hebt geprikt, of een heerlijke boswandeling of...) laat het dan weten he! Denk aan je, X
lieve meid, ik dacht ik ga toch even je verhaal lezen!! zo heftig en mooi zoals je het beschrijft zo fuck zul jij je voelen sommige gevoelens van je herken ik wel van je en ik heb ook op sommige momenten dat ik er helemaal doorheen zit en op andere momenten kan ik er weer helemaal voor gaan!! ik hoop dat je snel je ongi weer krijgt zodat je weer een nieuwe poging zult krijgen, ik denk dat je dan ook weer positiever er tegenover staat!!! en echt heel erg balen dat je een mk hebt gehad...weet eigenlijk niet zo goed wat te zeggen hierover maar de wereld is heel oneerlijk!!! stel me vaak de vraag waarom hoeven andere er maar na te kijken en zijn ze zwanger en moeten andere er alle moeite voor doen om uberhaupt zwanger te raken....het is allemaal erg oneerlijk!!!! meid voor jou een hele dikke knuffel!!!!!!
@ Berte, hartstikke bedankt voor je reactie. Je confronteert me zeer zeker niet met je zwangerschap, zoals gezegd ben ik altijd blij voor iedereen en dat meen ik oprecht. De meiden die me hier kennen, die weten ook dat het gemeend is. Het wordt alleen steeds moeilijker dit traject, maar dat is het voor jou ook. Zo te lezen heb je al een prachtig sterretje aan de hemel en is die zwangerschap niet vlekkeloos verlopen. Dat je nu onder strenge controle staat zegt ook genoeg en kan me voorstellen dat je nu ook nog een angst hebt, het is niet niks wat je hebt meegemaakt! Ik weet niet of het FIOM iets voor mij is, het is ook niet dat ik helemaal kapot ben, maar het is meer hoe hou ik hoop als ik continu een keiharde klap krijg. Geef wel toe dat het nu allemaal een stuk zwaarder is, mede door de MK. Ik gun dat niemand toe, maar mezelf ook niet! @ Merah, dank je wel! Zal je zo nog even een PB sturen met een vraag! @ Sasje, dank je wel meid! Ik heb geen idee of ik het mooi heb omschreven, maar het kwam recht uit mijn hart gisteren. Zat er zo gigantisch doorheen en wist echt niet meer waar ik de kracht vandaan moest halen. Dat heb ik nog hoor, al heb ik vandaag ruim 1,5 uur met de hondjes gewandeld en met manlief, dus heb redelijk mijn gedachten kunnen verzetten. Denk ook dat als ik weer een eisprong heb, dat ik er inderdaad positiever tegenover ga staan. Naar mijn idee groeit er momenteel een ei, heb de bekende eigroei krampen en het is heel stom, maar ik voel hem altijd groeien! Ben reuze benieuwd wat mijn bloed morgen zegt, moest namelijk prikken of het HCG er echt helemaal uit is nu.
Babi@ Lieve meis hoe gaat het nu met je? Heb je lekker gewandeld met de hondjes of andere afleidingen gedaan"? Denk aan je.
Lieve Babii, ik zou willen dat ik iets kan schrijven om je wat op te vrolijken, maar eerlijk meis, ik weet het ook niet... Je bent altijd zo sterk, zo'n vechter... Ik denk dat het helemaal niet vreemd is dat het je nu opbreekt. Wat jij al hebt meegemaakt is zo ontzettend frustrerend, het is helemaal niet gek dat je er nu doorheen zit! Zoals je nu al zelf schrijft, dat als je een eisprong hebt, je misschien wel weer wat positiever zal zijn, bewijst wel dat je absoluut niet bij de pakken neer gaat zitten. En neem de tijd meis, geef je gevoel de ruimte. Het klinkt ontzettend zweverig, maar zowel je lichaam als je geest hebben de tijd nodig om van alle ellende bij te komen. Fijn dat je man er zo voor je is, dat is toch wel heel belangrijk in dit proces. Hoe was je bloeduitslag trouwens? Sterkte meis en een hele dikke digiknuffel!
Babi@ Hoe gaat het met je meis ? hoop toch wel goed? Zie je niet hier? hoef me toch geen zorgen maken?