Hi dames, Ik vroeg me af, hoe gaan jullie om met de teleurstellingen, het verdriet, de boosheid en alle emoties die erbij komen kijken als het allemaal niet wil lukken? Hoewel ik redelijk "vers" ben in het medische circuit, ben ik nu ruim anderhalf jaar gestopt met de pil en hebben we net onze eerste cyclus met Clomid achter de rug (helaas niet succesvol). Ik merk zelf dat ik het er emotioneel best moeilijk mee heb (allerlei vriendinnetjes wel zwanger en natuurlijk ook allemaal snel, veel vragende blikken van familie en vrienden "wanneer gaan jullie nu beginnen" -> ze moesten eens weten) en merk dat ik me best heel erg verdrietig, rauw en eenzaam voel. Ongetwijfeld omdat ik nu ongesteld ben en sowieso een beetje hormonaal, maar ik vroeg me af hoe jullie daar mee om gaan en nog goeie tips hebben?
Dikke knuffel meid, gelukkig zijn er nog meerdere opties, mocht het met clomid niet lukken! Ik vind hier altijd veel steun, zeker als je in een groepje mee schrijft. Ik heb verder veel aan mijn vriend, maar hij is wel veel nuchterder dus ook niet altijd fijn. Ik heb het bij de eerste helemaal geheim gehouden. Nu waren we alweer 9 maanden bezig met injecties maar het sloeg steeds niet op de goede manier aan en ik had alleen maar tegenslagen. Ik ben het toen toch maar gaan delen met een paar mensen, zodat ik iig soms mijn hart kon luchten. Ook heb ik via een facebookgroep nu iemand leren kennen uit de buurt waar ik veel mee chat en vandaag ook langs ben gegaan en gezellig koffie mee gedronken en dan kan je eens echt praten over hoe het is en voelt en de teleurstellingen en het verdriet. Verder heb ik contact via whatsapp met iemand van hier, al een jaar of 2 nu. Geef jezelf de ruimte om je emoties kwijt te kunnen. Als ik echt down was deed ik altijd eerst uithuilen/saggerijnen bij mijn vriend maar daarna... Klaar en iets leuks doen, al is het maar film kijken met allerlei ongezonde snacks en een glas wijn erbij. Hopelijk ben je snel zwanger en is het allemaal weer voorbij!
Meestal de dag dat ik weer ongesteld wordt is het huilen,boos, denken en zeggen dat het toch nooit gaat lukken en voel ik me gewoon echt heel erg rot.. Gek, maar de dagen daarna zakt dat gevoel wel weer. Druk met werk, huis, ik ga vaak even lekker naar de kapper of schoonheidsspecialiste, of shoppen. Ik 'gun' mezelf gewoon wat meer dan anders.. Veel sterkte!
Ieder doet op eigen manier, ik sta er over algemeen vrij nuchter in. Dacht bij eerste poging, kom we gaan ervoor. nu ondertussen alweer 3 ivf pogingen gehad en helaas is onze wens nog niet vervuld. periodes ben ik er veel mee bezig, boos, gefrustreerd, verdrietig dat nog steeds niet gelukt is en om ons heen raakt iedereen zwanger. Veel mensen weten het van ons en leven erg mee. goeie collega tevens nu ook vriendin is via iui zwanger geraakt van dochtertje 4 jaar geleden en nu na aantal pogingen zwanger van tweeling. enorm blij voor haar! maar soms ook wel lastig. we hebben het er samen veel. Ze snapt het wachten.... wanneer je mag testen. ze snapt mijn verdriet als er menstruatie komt. Mijn vriend is heel nuchter, 1x pas echt iets van emotie gezien toen we een positieve test in ons handen hadden. Helaas eindigde dat in vroegtijdige miskraam. Maar verder heeft ie er niet veel over. Hij zegt het is jouw lichaam, je moet doen waar jij je prettig bij voelt. ik volg je overal. lief! heel lief, maar soms..........:x Schrijven helpt ook wel, ik heb veel dingen opgeschreven, ene periode schrijf ik meer dan andere periode. Krop het niet op, praat, schreeuw huil. Ik houd nog altijd hoop, hoop is iets wat mij kracht geeft en januari starten we met ivf/pgd poging 4.
Probeer te blijven genieten van de mooie dingen die je nu wel hebt. Deze wens komt dan nu nog niet in vervulling, maar er zijn zoveel andere mooie leuke dingen. Bij ons heeft het ruim vijf jaar geduurd voordat we een positieve test hadden, en nu nog even wachten op onze kleine dreumes. We hebben heel traject IUI achter de rug. We hebben geprobeerd om alles steeds te zien als nieuwe extra kansen. Niet gelukt, even bij stilstaan samen en dan weer kijken naar de mooie dingen die we hebben, de reizen die we zonder kind makkelijker kunnen maken etc. Probeer om te denken.. wat fijn dat er zoveel.ondersteuning is dat er meegekeken wordt en dat daardoor de kans groter wordt. Succes!
Teleurstelling en verdriet horen er voor velen jammer genoeg bij. En als iedereen in je omgeving zonder problemen kindjes krijgt, wordt dat nog moeilijker. Ik ben persoonlijk voorstander om daar open over te zijn. Ze gaan je nog niet altijd begrijpen en je kan je nog eenzaam voelen, maar je krijgt tenminste al geen domme opmerkingen uit onwetendheid meer en ze gaan je reacties en gedragingen meestal beter begrijpen. Maar dat moet ieder voor zich bepalen natuurlijk. Met iemand praten die hetzelfde meemaakt/ heeft meegemaakt hielp voor mij ook het beste. Ook hier op het forum kan je veel steun en begrip vinden en mag je ook gewoon eens zeuren als je daar zin in hebt . Succes en ik wens je veel geduld!
Ik zit ook helaas in t zelfde schuitje.. Deze week wordt mijn laatste keer met clomid 75 mg.. een gesprek staat al gepland hoe nu verder.. ik ben een binnevetter en hou me groot.. maar ben zo in en intens verdrietig! Omgeving weet er van maar ik kan m'n ei niet goed kwijt en lees daarom veel op t forum. Heb al heel wat traantjes gelaten..
Ik heb zelf ook veel verdriet gehad, na 2 icsi pogingen nog niks... Als ik terug denk heb ik die jaren ervoor ook alleen maar gedacht: Wat nou als het niet lukt? Etc. Toen een ruime pauze gehad van 2 jaar, in dat jaar ben ik persoonlijk ook veel gegroeid en anders gaan denken, ik ben alles van mij af gaan schrijven, niet over hoe verdrietig ik me voelde, of over mijn angst. Nee ben juist gaan schrijven wat mijn wensen zijn! Wat ik graag zou willen en waar ik dankbaar voor ben (wat ik al heb). Een kind krijgen was al een droom van toen ik heel jong was, ik was in 2010 eindelijk zwanger (spontaan) maar helaas een bbz. Mijn wereld stortte in en ik was jaren depressief. Je doet wel alles en je leven gaat door, maar helemaal gelukkig ben je niet want er ontbreekt iets. Alles en iedereen raakt zwanger in je omgeving en je gunt het ze wel maar stiekem doet het je zoveel pijn en wil jij ookkkk! Dit is het plan wat voor jou gemaakt is, accepteer het zoals het nu is en blijf positief! Geef vooral niet op want wie geloofd en vraagt zal ontvangen.
Elke ronde geeft teleurstelling. Maar geef de moed niet op. Bij onze 1e zwangerschap met MMM ging het heel snel. Deze zwangerschap met MMM duurde een stuk langer. Na een tijd helemaal blij dat het was gelukt maar dit eindigde in een MK. Hierna was mijn lichaam zo in de war maar ondanks dat de arts een pauze wilde inlassen ben ik heel eigenwijs doorgegaan wat die maand resulteerde in een zwangerschap... zie banner. De vragen wanneer beginnen jullie eens een keer zijn erg pijnlijk. Zelf reageerde ik daar niet eens op. Blijf geloven in je eigen lichaam. Hier gaat het bij mijn vriendinnen ook alsof het allemaal niks voorstelt, maar geef de moed niet op!
Bedoel je dit religieus? Ondanks dat ik zeker ben om van het positieve uit te gaan, vind ik dit nogal een gedurfde uitspraak. Ik ben een voorbeeld van iemand die altijd positief is gebleven maar waarbij ik het na 14 jaar toch op heb moeten geven. Ik ben dan wel niet zo religieus maar ik bevind me in kringen van mensen die hetzelfde is overkomen en daar zitten ook religieuze meiden bij. Maar gelukkig worden veel meiden uiteindelijk wel vroeg of laat met en zonder hulp zwanger maar zeker niet alle die geloven en vragen.
Helemaal met je eens Katja. Ik ben ziek en heb gevraagd en gehoopt maar ook niets gekregen en dat kan ook niet omdat ik ziek ben Ben trouwens niet religieus. Je kent mij nog wel onder Klaproos