Hoi allemaal, Wij zijn nu twee en een half jaar bezig met zwanger worden en alle onderzoeken zijn achter de rug. Mijn hormoonhuishouding is verstoord en de kans op een natuurlijke zwangerschap is daardoor behoorlijk klein. Met ingang van april a.s. gaan wij voor de eerste keer voor IVF. Binnenkort krijg ik eerst spuitles om jezelf hormonen toe te dienen. Graag zou ik van jullie willen weten wat jullie ervaringen zijn. Ik zie namelijk vreselijk op tegen het injecteren bij jezelf. Ik zie mij dat echt niet doen. Als een ander (een verpleegkundige) dat doet, heb ik er geen problemen mee, maar om nou zelf met een naald aan de haal te gaan? Hoe ervaren jullie dit? Vinden jullie het ook lastig of is dit voor jullie niet zo'n probleem? Dan de hormonen zelf: ik weet dat ik tijdens de cycli op bepaalde momenten niet te genieten ben: emotioneel, down en chagerijnig. Ik ben bang dat de toediening van de hormonen dit alleen maar zullen versterken. Hebben jullie ervaring met de bijwerkingen van de hormonen? Of ervaren jullie deze juist helemaal niet? Tot slot het oogsten van de eitjes: is dit echt zo pijnlijk als men beweert. Hoe zijn jullie ervaringen hierin? Hoe ervaren jullie het IFV in zijn algemeenheid? Weet manlief hoe hij ermee moet omgaan? Dit zijn misschien een heleboel vragen, maar eerlijk gezegd ben ik behoorlijk onzeker en best een beetje bang, zowel voor de behandeling zelf als het wellicht negatieve resultaat en hiermee om te gaan... Alvast dank voor jullie reacties! Liefs, Shareeza
Hoi Shareeza, Bij mij is de punctie op het laatste moment afgeblazen omdat ik te veel follikels had. Erg vervelend dus, maar toch moet ik zeggen: het viel me mee. Ik kijk er niet naar uit om weer te moeten beginnen met prikken en doktersbezoekjes etc., maar ik ben er niet (meer) bang voor. Dat is echt niet nodig. Ik had voor ik begon met IUI (daar moest ik ook voor prikken) echt een naaldenfobie, maar na een weekje zal het jou ook echt mee gaan vallen, hoor. Ik pak altijd een vetrolletje, zorg ervoor dat mijn huid straks staat en 'gewoon' duwen. Voel je haast niks van, rustig in- en uitademen, er gebeurt niks ergs. De vloeistof van Decapeptyl vond ik wel vervelend. Ik spoot die ook langzaam in (het helpt trouwens om 'm een half uur van tevoren uit de koelkast te halen!), maar sommige dames duwen in één keer door. En de bijwerkingen: tja had wel last van hoofdpijn de eerste twee weken. Maar goed, ik had bijna evenveel hoofdpijn van het zorgen maken van tevoren. Niet doen dus! Relax en laat het een beetje over je heen komen. Veel succes!! Groetjes, Botervliegje
P.S. Ik liet manlief altijd de spuiten klaarmaken. Ik vond het toch vaak even spannend en dan hoefde ik me niet druk te maken. Werkte goed!
Ik spuit ook gewoon zelf (alleen Puregon en Pregnyl, voor IUI) en hoewel ik helemaal geen held ben met prikken, valt dit me ook reuze mee, ik voel het bijna niet. Het is wel erg handig als je het zelf kunt, want als een ander het moet doen, ben je vaak onthand. Een kwestie van oefenen met een verpleegkundige en dan maar gewoon doen!
Met de IUI's die ik heb gehad moest ik al Pregnyl spuiten. De eerste keer durfde ik niet zelf, maar heeft mijn zus het gedaan. De 2e keer was er niemand in de buurt en moest ik het zelf doen. Best wel even eng hoor. De volgende 4 IUI's heb ik het ook zelf gedaan en toen ik met IVF begon was het mezelf spuiten al minder eng. Toch moet je even over een grens heen. het blijft spannend, maar het went. Dat zal je zelf zien. Je kunt ook vragen of je man het doet als je het zelf echt niet ziet zitten. Ik had zelf niet het idee dat ik erge last had van de hormonen. Soms wat hoofdpijn. Volgens mijn man was ik nu en dan wel wat lichtgeraakt maar dat komt ook door alle spanningen tijdens een IVF/ICSI behandeling. En het verschilt erg per persoon. De punctie: Is bij mij 2 x toe erg meegevallen. Het is wel even tandenbijten, maar was echt goed te doen. Ook dit verschilt per persoon. Ons ziekenhuis geeft minimale pijnstilling, andere ziekenhuizen geven meer. Iedereen ervaart het anders, maar probeer er ontspannen in te gaan, dat scheelt. De IVF/ICSI in zijn algemeenheid: Zwaar maar te doen. De wachtweken vind ik het ergst, dan kun je niets anders doen dan wachten. Mijn man en ik konden er goed over praten gelukkig. Hoop dat ik zo wat onduidelijkheid heb weggenomen voor je, maar je zult eht allemaal toch zelf moeten ervaren om te weten hoe het voor jou en je ma is. Sterkte en succes! Liefs Zora
Hoi hoi! Wat bij mij hielp met het prikken, was om het juist zelf te maken, daar werd ik rustiger van omdat het echt een soort van voorbereiding was op het prikken zelf, het prikken zelf doet overigens geen pijn, en vd meeste meiden hoor ik dat het geen pijn doet.. dus voor mij is het geen probleem meer om mezelf te prikken, bij de 1e ICSI vond ik het nog wel eens zo spannend dat ik het niet durfte (en dan had ik al 2 weken zorgeloos prikken achter de rug) maar deze poging ging super makkelijk! wbt de punctie, tsja dat verschilt nogal per persoon en per ziekenhuis (medicatie/verdoving die je van te voren krijgt) ik heb er behoorlijk veel last van gehad, maar zo ken ik ook iemand die het wel mee vond vallen.. wat mij wel hielp was niet van te voren te gaan googlen hoe het nou precies in zn werk gaat en hoe het nou precies aan gaat voelen, naderhand ging ik wel lezen en toen werd ik spaansbenauwd terwijl ik hem al achter de rug had.. Hoe ik de ICSI ervaar, tsja, wij gaan er wel zo positief mee om als mogelijk, tuurlijk jank ik wel eens hihi, maar ik persoonlijk vind het soms vervelend als mensen denken dat we 'zielig' zijn.. zo zie ik het namelijk zelf niet, en mijn partner ook niet.. ook gelijk antwoord op je vraag hoe je partner er mee omgaat hihi maar moet wel zeggen, dat wij in februari 2009 al te horen hebben gekregen dat we voor ICSI moesten gaan en pas in september terug zijn gegaan naar het ziekenhuis, we hebben er eerst goed over gepraat en op ons in laten werken, en moet zeggen dat heeft toch wel geholpen om er door heen te komen.. heel veel succes meis! liefs muis
Hoi, Heel herkenbaar wat je schrijft. Ik dacht ook nooit IVF maar wij zijn uiteindelijk na 3de ICSI zwanger geworden. Wij zijn heel goed begeleid in het ziekenhuis en dat was heel fijn, ook naar de buitenwereld zijn wij open geweest. Verder heb ik hier op het forum veel steun gehad van meiden die in hetzelfde schuitje zaten. Manlief heeft bij mij meestal de hormonen gespoten. De laatste keer heb ik het zelf gedaan. Het valt best mee. Alleen de pregnyl die je moet spuiten voor de punctie heeft een vriendin die verpleegkunidige is gespoten. Ik zelf heb weinig last gehad van de hormonen. De eerste twee keren vond ik de punctie meevallen, de laatste keer was het het meest pijnlijk maar dat lag er ook aan mijn eitjes. Je krijgt trouwens goede pijnstilling. Daarna moet je dan nog wel rustig aandoen. Wij hebben verder geprobeerd om afleiding te zoeken tijdens de behandeling maar ook de wachtweken om leuke dingen te doen om zo niet teveel gefocust te zijn op de IVF. De allerlaatste wachtweken vond ik wel heel erg zwaar maar uiteindelijk werd ons geluk beloond met een positieve test!!! Ik wil jullie heel veel succes toewensen!
Bedankt voor jullie reacties! Ik vind het fijn om te horen dat het spuiten jullie over het algemeen meevalt. Volgende week ga ik het tijdens de les zelf ervaren. En bij de eerstvolgende cyclus gaat het gebeuren.... Mijn eerste IVF-poging.... Spannend en toch ook wel een beetje eng.... Ik ben nog steeds geneigd om het voor mij uit te schuiven. Wij zijn al twee en een half jaar bezig en nog steeds denk ik dat ik iedere maand nog een kans heb om zwanger te raken en schuif zodoende de behandelingen voor mij uit. Ik had eigenlijk eind vorig jaar al kunnen beginnen, maar ik kon het gewoon nog niet. Was er nog niet echt aan toe. Maar ik vraag mij af wanneer je er ooit echt aan toe bent. Op een gegeven moment moet je je er wel aan toegeven en er gewoon voor gaan. Hoe was dat bij jullie? Hebben jullie - toen jullie voor IVF of ICSI (of een andere behandeling) konden gaan - het ook om een bepaalde reden vooruit geschoven?