Op zoek naar een spermadonor...

... dus toen we na ruim een jaar nog niet in verwachting waren, gingen we maar eens bij de huisarts langs. Gewoon even een vruchtbaarheidsonderzoekje, niets bijzonders. Ze verwees ons gelijk door naar het ziekenhuis onder het motto 'De tests die ik hier voor jullie kan doen, zullen ze in het ziekenhuis nog eens over willen doen als jullie daar onverhoopt naartoe moeten. Ik kan jullie dus net zo goed gelijk doorverwijzen.' En zo zaten we halverwege december voor het eerst in de wachtkamer van de fertiliteitspoli.

Met een flinke dosis humor en relativeringsvermogen ondergingen we de eerste onderzoeken. Mijn lief leverde zonder morren twee potjes sperma in, ik doorstond een inwendige echo tijdens mijn menstruatie (bah!) en we lieten ons allebei prikken voor allerhande bloedonderzoek. En natuurlijk hoopte ik al die tijd dat we ons voor niets zorgen hadden gemaakt en dat ik halverwege de onderzoeken alsnog zwanger zou raken.

Maar de eerste uitslagen waren dramatisch slecht. Mijn lief bleek geen enkele bewegende zaadcel te produceren. En dus werden we doorverwezen voor een vervolgonderzoek. En daar kwam zo mogelijk nog slechter nieuws uit: Bij het tweede onderzoek bleek mijn lief zelfs helemaal geen zaadcellen te hebben geproduceerd. Zijn mannelijkheid functioneert verder geheel naar behoren, er is geen sprake van blokkades of vervormingen, zijn hormoonlevels zijn allemaal prima in orde, maar hij kan geen kinderen verwekken. En geen enkele geleerde dokter van het academisch ziekenhuis weet waarom.

Ik was er al snel uit: Niet zijn kind, dan ook niet mijn kind. Laten we dan onze energie steken in een kind dat er toch al is, en dat een betere kans verdient dan opgroeien in een weeshuis in Sri Lanka.

Maar als je via de officiële kanalen wilt adopteren, dan zul je getrouwd moeten zijn. Minimaal twee jaar, en als je een scheiding op je naam hebt staan (ik, zei de gek) zelfs minimaal 5 jaar. Dus zelfs als mijn lief en ik nu onmiddellijk bij het stadsdeelkantoor langs zouden gaan, dan zou ik 38 en hij 39 zijn voordat we überhaupt voor een adoptiekind in aanmerking zouden komen. Ja, deze regels zijn wel te omzeilen, maar dan krijg je weer geen medewerking van de staat en wordt het dus extra moeilijk om je kind erkend te krijgen.

Mijn lief zou zich waarschijnlijk wel kunnen neerleggen bij een kinderloos bestaan, maar ik ben er (nog) niet aan toe om dat te accepteren. En dus staat er nog maar één weg voor ons open: Kunstmatige Inseminatie met Donorzaad (KID). Zoals mijn lief zegt: "Engel, als ik naast je kom liggen en ik voel dat kind in je buik bewegen, dan is het toch ook mijn kind. Als we samen die bevallig meemaken, en als we allebei wakker worden wanneer het 's nachts om een flesje huilt, dan maakt het toch niet uit dat het kind niet mijn bloedgroep heeft."

Anonieme spermadonoren bestaan niet meer. En daarbij gaat onze voorkeur gevoelsmatig uit naar een bekende: Iemand die we recht in de ogen kunnen kijken, met wie we om tafel kunnen zitten om alle mogelijke consequenties door te spreken. Iemand die wij vertrouwen, iemand die ons voldoende vertrouwt om de opvoeding van het kind helemaal aan ons over te laten. Iemand die zich te zijner tijd bekend kan maken aan het kind, zodat het weet dat het niet alleen geboren is uit de liefde tussen mijn lief en mij, maar ook uit de kostbare gift van een hele bijzondere vriend van ons.

Maar jeetje, hoe vind je die hele bijzondere vriend? En hoe vraag je hem of hij de verwekker wil zijn van het kind van Meneer Belle en mij?

Allemaal vragen waar we nu over na moeten gaan denken.

Ik houd jullie op de hoogte.

Liefs,

Belle.

 

Bedankt, lieve vrouwen, voor het meelezen en het meeleven.

Op sommige dagen gaat het wel, maar vandaag ben ik weer erg verdrietig om hoe het allemaal gaat. Ik voel mijn verdriet in mijn baarmoeder. Kennen jullie dat?

Liefs en bedankt.

Belle.

 

Gisteren kregen we het telefoontje over TESE/ICSI. De dames en heren doktoren hadden er over vergaderd, en ze gaven het hele traject zo'n 20 tot 30% kans van slagen.

Meneer Belle sloeg zijn arm om me heen, trok me heel dicht tegen zich aan en zei tegen de dokter aan de telefoon: "Nou, daar beginnen we dus niet aan. Verwijs ons maar door naar de KID-kliniek."

Mijn lief onder het mes voor 20 tot 30% kans op een kindje. Ik aan de hormonen voor 20 tot 30% kans op een kindje. En als er al een levende zaadcel uit mijn lief kan worden gehaald, en als er al een goed eitje uit mij kan worden gehaald, dan moeten die ook maar net in elkaar geknutseld kunnen worden, om over de terugplaatsing en het voldragen van de zwangerschap nog maar te zwijgen. En dan hoop je natuurlijk dat je wonderkindje gezond is, maar dat is ook nog niet gegarandeerd. Zoveel medisch ingrijpen, zoveel ziekenhuisbezoeken, zo lang nog tussen hoop en vrees leven, met uiteindelijk niet meer dan 20 tot 30% kans op een kindje. Daar beginnen we niet aan.

Het is een harde uitslag en we zijn er heel verdrietig onder, maar het is gek genoeg ook een opluchting dat het nu helemaal duidelijk is. Onze relatie is sterker dan ooit, en dat blijft onze basis. Mijn cyclus is gezond, dus dat wordt ons nieuwe beginpunt. We gaan op zoek naar de meest natuurlijke, de meest gezonde, de meest logische weg om ouders te worden. En daar hebben we een derde bij nodig.

Meneer Belle, Belle en de Mystery-Guest...

 

Hey girls,

Ik schop dit topic even omhoog om te voorkomen dat het gesloten wordt omdat het te lang niet actief is geweest. Niet dat ik veel nieuws heb: Na de spannende, onzekere maanden van de vruchtbaarheidsonderzoeken genieten we nu maar even van de rust die komt met het krijgen van een uitslag. Natuurlijk is het niet de uitslag waar we op hadden gehoopt, maar het is in ieder geval duidelijk.

Meneer Belle en ik praten er veel over, en soms moeten we ook even samen huilen, maar meer dan alles heeft deze tegenslag ons dichter bij elkaar gebracht. En begrijp me niet verkeerd, ik zou al die liefde en al die intimiteit zonder aarzelen inruilen voor een gezonde zwangerschap, maar toch ben ik blij dat het zo uitpakt. Het had ons ook uit elkaar kunnen drijven, maar gelukkig blijkt onze liefde goed tegen deze tegenslag bestand te zijn.

Op dit moment zijn we niet actief op zoek naar een donor. We vertrouwen erop dat er wel iemand op ons pad zal komen wanneer de tijd daar rijp voor is. En tot die tijd... Nou ja, tot die tijd hebben we gelukkig elkaar.

Liefs,

Belle.