Zolang je niet in staat bent vanuit jezelf een connectie/aansluitingspunt met een ander te maken en behouden zul je dat gevoel altijd (in meer of mindere mate) blijven houden denk ik, althans afgaande op wat je zelf aangeeft is dat in ieder geval een deel van het probleem bij jou. Verwacht niets, dan... Ik herken het gevoel van leegte, maar om een hele redenen. Mijn sociale leven is juist heel rijk. Kan er een lang verhaal van maken, maar ben niet bereid om op een openbare site zo diep in detail te gaan. Conclusie van het hele verhaal blijft voor mij voelen wat ik meemaak. Hoe minder ik dat doe, hoe leger alles aanvoelt.
Oh mijn god, ik lees al jullie stukjes en het lijkt wel alsof ik mezelf hoor praten/denken... Ik ben nu op het werk maar zal later wat meer schrijven! Dikke knuffel voor jullie allemaal (echt gemeend, zit hier met betraande ogen te lezen wat jullie schrijven. Voel met jullie mee!)
Fijn als je mee wilt kletsen. Kan wel wat aansluiting gebruiken En natuurlijk altijd goed om even je hart te luchten! @Poppy4 Ik las laatst dus ergens dat je wel conversaties kunt hebben in groepen van 6 personen. Als je wel wat meer wil schrijven, maar niet zo open en bloot, kunnen we misschien een groepje opstarten in een conversatie, al weet ik niet helemaal hoe dat werkt...
Gezellig! Ik heb even gekeken, ik kan 5 mensen uitnodigen voor een conversatie, dus dan zijn we met max 6 in totaal. Wil er nog iemand bij? Als we een groepje hebben maak ik de conversatie aan.
Hai allemaal. Jeetje @Manque ik herken mezelf zo eeg in jouw verhaal. Alsof ik het zelf heb geschreven.. alleen heb ik dan nu geen vriendinnen. Ik zou wel mee willen schrijven meiden, maar ik heb niet altijd evenveel tijd om te reageren.
Ik ook niet. Soms dagen niet, in hele drukke tijden soms weken niet, maar geloof ook niet dat 'dagelijks' de opzet is van @Manque's topic. Dus als je wilt, schrijf je gewoon mee wanneer jij kan.
Dat lijkt me zeker fijn! Ik mis het sociale ook wel. Dus een clubje als hier zou al een goed begin zijn. Ik heb wel eens eerder geprobeerd om contact te leggen, maar dat is steeds op niks uitgelopen. Zowel hier op zp als in het dagelijks leven onlangs nog. Ik betrek dat teveel op mezelf waardoor mijn toch al lage zelfbeeld versterkt wordt. Meestal vind ik het wel prima en heb ik niet eens tijd om er over na te denken. Zoals Manque al schreef, mijn oudste en zijn zorg houdt me op de been en laat mijn treintje maar doordenderen. A.s donderdag een adviesgesprek op schooltje voor zijn beperking. Dan horen we eindelijk een diagnose waarvan we eigenlijk al weten wat het is. Maar ik ben zo bang dan in een zwart gat te vallen, want normaal zou je bij familie of vrienden terecht kunnen, maar ik heb niemand. En niemand die ik ken die weet hoe het is en zo'n moeder te zijn en dan ook nog eens een moeder die sociaal zelf ook aardig onhandig is. Anyway, genoeg geklaagd. En ik kan ook best gezellig zijn hoor, het is echt niet alleen maar kommer en kwel
Ik zou me ook graag aansluiten als daar nog plek voor is. Weet niet precies hoe ik moet uitleggen waarin ik aansluiting voel ( t trek me op 1 of andere manier erg aan). Behalve dat ik t sociale aspect van t leven nogal complex kan vinden op misschien wel weer een hele andere manier. Maar dat is even heel simpel en nogal vaag geformuleerd. Vind t ook best wel heel erg lastig hier in t openbaar over te praten, sluit me graag aan bij de gesloten groep. @Manque Wil wel nog even mijn respect uitspreken voor je kwetsbaarheid, openheid en doorzettingsvermogen hier op t form!!!
O als er een besloten groep is zou ik dat ook fijn vinden. De meeste dingen zijn te privé en daarom praat ik er nooit over.
Ik lees veel herkenbare dingen. Wil meeschrijven maar ook weer niet (dan ervaar ik druk, denk dat ik niks interessants melden heb,...). Maar idd wel liefst privé. Dus moest er nog plek zijn....
Ik herken me in een hoop van jullie verhalen. Ik wil ergens wel vriendinnen, maar het voelt soms als 'teveel moeite'. Als ik eenmaal heb afgesproken dan is het meestal wel gezellig maar ik blijf liever thuis. Ik heb een angststoornis en hypochondrie, maar dit merk je niet aan me wanneer je bij me bent. Ik ben echt een vrolijk mens lijkt het. Dit gebeurd allemaal in mijn hoofd (heel veel vragen en gesprekken in mijn hoofd haha) en mijn paniekaanvallen worstel ik me alleen doorheen. Als ik dit bij naasten neerleg, zie ik ze bijna met de ogen rollen. Dus de laatste tijd doe ik dat alleen. Psychologen heb ik al geprobeerd maar het werkt niet echt. Ook huiswerk maken en opdrachten doen.. pfff. Het is teveel. voel altijd pijn in mijn lichaam, er zijn maar weinig dagen dat ik niks voel.. weet niet waar het vandaan komt. Dus eh tsja.. dit zijn enkele dingen die spelen. Merk wel dat meditatie/mindfulness dingen versoepelt..
Ja, als ik er met mijn man of ouders over praat. Het is al jaren aan de gang bij mij, kan me voorstellen dat het bij sommige mensen dicht bij me vermoeiend kan zijn om altijd te horen dat er iets niet goed zit bij me
Ik zie dit ook nu pas, en wat een vreemde gewaarwording! Ook ik heb altijd het gevoel gehad alleen en onbegrepen te zijn. Dat er niemand is zoals ik. Sociale contacten heb ik een aantal, maar omdat ik nooit volledig mezelf kan zijn kost het me vaak te veel energie en doe ik er niet voldoende moeite voor. Ook omdat ik er eigenlijk ergens geen zin in heb. Zou zo graag met iemand willen praten die me echt begrijpt, en bij wie je volledig jezelf kunt zijn, zoals hierboven eerder genoemd, zonder filter. Maar begrijp dat dit topic nu gesloten is???