Ik heb soms echt een hekel aan mezelf. Ben echt te vaak sjagrijnig. Ik vit dan op de mensen om wie ik geef, zoals mijn man of mijn moeder. Ze doen niks verkeerd, ik kan het alleen niet hebben als ze niet doen wat ik eigenlijk verwacht. Het zit hem dan echt in heeeeeele kleine dingen. Als ik het dan relativeer dan denk ik, wat doe je toch stom, maar ik kan het niet helpen om het de volgende keer weer te voorkomen. Heeft iemand hier ook weleens last van? Ik baal namelijk echt enom van mezelf zo
Laatste loodjes van t ontzwangeren? Ik heb ook wel eens van die buien (als ik niet zwanger ben bedoel ik) Maar dat is meestal als ik net mn ongi gehad heb. En nu omdat ik zo wonderbaarlijk goed slaap (NOT!) Als t je echt in de weg gaat zitten (en ik neem aan dat dat zo is aangezien je t hier aankaart al) dan zou ik er eens mee naar je HA gaan. Misschien is het een hormonale kwestie
Ja wie weet is het wel iets hormonaals, geen idee. Ik heb tijdens het slikken van de pil jaren geleden altijd erg last gehad van stemmingswisselingen. Toen ben ik daar mee gestopt en toen was het over, maar sinds ik zwanger ben geweest is het in alle hevigheid teruggekomen. Het is nu ook wel zo dat ik overtijd ben en dat de zwangerschapstest negatief was. Maar daarvoor heb ik er ook last van gehad. Ik zit mezelf soms al in de weg
Erg vervelend zeg. Ik zou er even mee naar de huisarts gaan, wie weet wat een bloedtest allemaal duidelijk maakt. Ik ken het niet, heb (te) veel geduld, maar dat is ook niet altijd goed hoor. Kan je er later niet op terug komen bij je man wanneer je om een kleinigheidje boos bent geweest? Als je zegt dat het zo niet was bedoelt dan is dat ook wel prettig denk ik. Sterkte. Groetjes Tamara.
Ik heb er ook erg last van! Zelf heb ik het idee dat het door de pil komt, maarja hoe kom je daar achter?
Door tijdelijk te stoppen? Toen ik stopte met de pil ging het licht aan. Daarvoor altijd last van stemmingswisselingen in zeer hevige mate, maar had nooit geweten dat het door de pil kwam. Daar kwam ik pas achter toen ik stopte om zwanger te worden, wat een wereld van verschil. Na mijn eerste zwangerschap weer met de pil begonnen en ik ging weer het dal in. Toen ik stopte om voor de 2e te klussen, ging weer het licht aan. Toen wist ik het dus zeker, GEEN pil meer voor mij. Gelukkig is onze kinderwens compleet en heeft mijn man zich laten sterriliseren, dus het hoeft gelukkig ook niet meer.. TS, ook ik heb in mijn ontzwangerperiodes erg last gehad van de buien die jij omschrijft. Pas een jaar na mijn zwangerschappen was ik er weer een beetje vanaf. Nu heb ik er alleen nog last van als ik zo'n 2 dagen voor mijn menstruatie zit. Zodra die doorbreekt is het over...
Ook ik heb hier heel erg last van. Rond de ongi is het erger, tussen ongi's in minder. Tijdens en na de zwangerschap was het helemaal heftig. Tot zo'n 9 á 10 maanden na de bevalling was het op z'n hevigst. Maar nu nog dus als ik ongesteld ben en moet worden komt het weer terug. Bij mij is het dus duidelijk een hormoonkwestie. Heb er eigenlijk nooit over gedacht er iets aan te laten doen, weet niet of dat mogelijk is trouwens.....
Oh, heel herkenbaar, mijn man moet het echt ontgelden de laatste tijd (lees: maanden...) Ik heb nooit aan de pil gedacht want eerder had ik het ook nooit, maar nu na de zwangerschap, ppffff. Ik wordt ook echt gek van mezelf. Ik kijk het nog 3 maanden aan en als het niet verbeterd... misschien met de pil stoppen maar weer.
Goh ben blij dat ik niet de enige ben Ik vind het ook echt vreselijk en ben soms zo ontzettend niet reeel. Maar dan draaf ik gewoon door, gewoon omdat ik daar zin in heb. Ik heb gelukkig een man die het allemaal wel kan begrijpen. Tuurlijk hebben we er weleens onenigheid over, maar hij is het vaak sneller vergeten dan ik :S Ik ben er toen achter gekomen met de pil, omdat ik het ergens had gehoord en ik besefte dat ik ook wel veel last hag van die wisselende stemmingen. Toen ik ermee stopte was door ook meteen een stuk minder. Maar nu bijna 11 maanden later na de bevalling steekt het z'n kop weer op Is niet fijn en tja ik moet denk ik voortaan maar eerst nadenken voordat ik er iets uitflap. Voor iedereen veel succes met al die stemmingswisselingen, vrouw zijn is niet altijd een pretje, haha.
Heel herkenbaar! Bij mij is het hormonaal, tijdens de zwangerschap is het begonnen en heb er nog steeds last van, niet meer zo erg maar toch. Niemand kan iets goed doen, ik iriteer me vreselijk aan vooral de mensen die me lief zijn. Bijv mijn moeder wanneer ze weer beterweet over onze dochter, kan dan echt boos worden. Ben benieuwd of het weer over gaat, sinds deze maand weer anticonceptie. dus
Moet zeggen dat ik juist t omgekeerde denk te hebben. Ik heb n chronische depressie die met tijden redelijk gaat maar me soms ook nogal de diepte in laat gaan. Daar heb ik sinds anderhalf jaar wel wat voor. Maar nu ik zwanger ben heb ik er totaal geen last van! Nu had ik eerst anti depressiva voor ik mn man leerde kennen door een diepe depressie. Daarna ben ik gestopt met de pil en toen bleek ik dus gronisch depressief...naja zo ongeveer rond dezelfde tijd. Laat ik t zo zeggen voor mijn gevoel is de depressie nooit helemaal weg gegaan. Wel stukke minder geworden. Nu bedenk ik me dus al n tijdje dat ik misschien voor ik die zware depressie had niet zon last van de chronische depressie had...of hem helemaal niet had door dat ik de pil slikte... want nu heb ik er dus OOK geen last van... Misschien kwestie van hormoontjes dus! Ik was ook altijd voor ik ongi moest worden heel somber enzo. Tijdens mn ongi was dat ineens weer weg... Dat ga ik dus mooi even uitdokteren als ik bevallen ben enzo. Eerst eens kijken hoe ik op niet meer zwanger zijn reageer en hoe de ontzwangering gaat met t oog op mn emotionele toestand. Zou zo mooi zijn als t gewoon hormoontjes zijn. Daar kunnen ze echt wel wat mee doen hoor!
herkenbaar.... ik heb er vooral last van als juist die kleine dingen bij elkaar opstappelen... zo ben ik al dit hele weekend onwijs chagie naar mijn vriend... gisteren omdat hij niet kon besluiten welke tuinslang hij graag wilt.... en vandaag omdat meneer weet dat ik niet lange afstanden ken zitten in de auto en dus delen liever zelf rij dat ontlast mijn rug... en meneer zei dat hij dat liever niet wou... ja mocht wel rijden op de terug weg... wanneer we het het drempel stuk hadden gehad... en de pijn toch al ondragelijk is... ik ben dan ook echt tot aan bed tijd toe chagie en weet dat het morgen ook niet voorbij is.... het is echt heel herkenbaar... soms is het fijn om dan gewoon even tijd voor jezelf te nemen en gewoon even rust te nemen...
Oh ik ben ook super chaggie, heb dan ook een hekel aan mezelf, erge schuldgevoel. Ik heb ergens gelezen dat vitamine B16 of B12 of B6 ofzie iets daarbij helpt. Daar wordt je minder chaggie van. hahaha
Ik heb dit ook wel erg gehad. Het kwam bij mij omdat ik gewoon ontevreden was. Omdat ik nooit uit durfde te spreken wat ik nou werkelijk wilde. En omdat ik mezelf niet altijd durfde te zijn en dan een toneelstukje van gezellige vlotte meid ging opvoeren. Daarmee deed ik mezelf tekort en dat vrat aan me. Ik had overal commentaar op. Verwachtingen van andere mensen hebben die niet worden ingelost.. ik wist zeker dat ze het deden om mij te sarren. (onzin natuurlijk, je leven is the truman show niet) Toen ik die verwachtingen los liet, ging alles wel wat makkelijker. Dan kun je namelijk niet teleurgesteld worden. En kappen met die toneelstukjes, ik wil alleen nog maar mezelf zijn.
Ben blij met dit topic! Zat er al aan te denken zelf eentje te openen. Ik ben op dit moment helemaal geen vriendjes met mezelf en iedereen moet het ontgelden. Ik ben de liefste en meeste vrolijke moeder..echt waar, maar zodra onze dochter op bed ligt of ik even een moment voor mezelf heb komt die andere ik weer naar boven. Het zijn periodes. De eerste maanden na mn zwangerschap heb ik het erg gehad. Toen ik weer ging werken ging het een tijdje goed en kwamen die buien af en toe. Maar nu..pfff. Het ergste vindt ik nog dat ik weet hoe naar ik kan zijn tegen mn partner maar dat het me op dat moment niks kan schelen. Ik sta er echt van te kijken hoeveel geduld hij heeft en hoe lief hij blijft of wijselijk zn mond houd. Bah ik kan zo boos worden op hem of alles om me heen...om niks! Als bv de droger het even niet doet dan vergaat de wereld naar mijn idee, als iets niet lukt kan ik wel janken. Daarbij irriteer ik me vreselijk aan andere mensen en geluiden. Ik weet niet waar dit ineens vandaan komt. Als ik thuis op de bank zit moet ik echt RUST hebben..niks horen. Als ik dan een scooter hoor..of ik hoor de vuilnisman, de buren of een hond blaffen kan ik echt gaan flippen. Ik heb het vooral als die kleine in bed ligt. Ik denk dan dat ze er wakker van word maar dit is nog nooit gebeurd. Mn partner zegt wel eens jij zou eigenlijk in een hutje op de hei moeten wonen, geen mensen om je heen en lekker stil. Het gekke is zodra mn dochter in de buurt is ik echt een topmama ben en ze geniet duidelijk van mij en ik van haar. Ik dus echt een mega chagerijn geworden en weet niet waar dit vandaan komt. Ik las dat het bij een aantal meiden met de pil te maken had. Ik ga dat ook maar eens nachecken. Kirst78...ik kan je dus geen tip/advies geven daar ik zelf ook nog zoekende ben. Ik kan wel je frustratie delen met je. Goed van je dat je er een topic over geopend hebt. Wellicht kunnen veel medeforummers hier hun chagerijnige ei kwijt. Haha (ben dus niet altijd chagerijnig zoals je leest hahaha)
Ik ken het... ging van de week helemaal over de flos toen we midden in stad erachter kwamen dat het bandje van de kinderwagen leeg aan het lopen was omdat er gaatje in gekomen was.. Kan echt over het minste of geringste zoooo ontzettend nijdig worden nu.. Wat dat betreft verlang ik (en mijn vriend zeker ook) wel terug naar de tijd dat ik zwanger was. Ben na de eerste drie maanden zo ontzettend rustig en evenwichtig geweest. Helemaal geen last van hormoontjes, voelde me veel stabieler. Dat is nu weer helemaal voorbij...zeker rond de tijd dat ik ongesteld moet worden.. zou daar iets aan te doen zijn? Ik slik de pil niet, krijg migraine van die rotzooi.
@Minyaweth..Dat dacht ik dus ook! Misschien dachten we het wel omdat andere mensen net als jij en ik de schone schijn ophouden? Als ik boodschapjes ga doen zal niemand het aan me merken, op mn werk sta ik bekend als vrolijke snuiter. Bij bovenstaande situaties kan ik wel onzettend sjaggie zijn in mezelf maar uiten doe ik niet zo snel. Ik doe het dus alleen bij mijn dierbaren..en dat is iets wat ik totaal niet begrijp! Er zal vast wel een verklaring voor zijn maar daar ben ik nog naar op zoek.
ohhhh ik herken het zo pffff word echt om nix boos en dan denk ik bij me eigen waarom word je nou boos en dan denk ik slaat nergens op maar toch blijf ik boos hahahahaha best frustrerend!