Collega helpen, wij maken ons zorgen (morbide obesitas)

hey dames!
Even een update zoals was gevraagd.

Inmiddels is collega X al een paar dagen afwezig geweest door een enorm zere rug. Collega Y (iemand anders dus ) heeft haar mond opengetrokken en zei álles behalve subtiel "ja, maar je tilt wel ff het gewicht van twee mensen mee alleen dan in 1 lijf! vind je het gek!?"
NIET handig. Máár..... er gebeurde wat ik gedacht had. Collega X stortte in, begon te huilen vloeken en tieren en een half uur later had ze alles er uit gegooid en was ze er naar eigen zeggen "klaar mee".
Ze bedóelde dat ze klaar was met collega Y, alleen mijn baas gaf er een twist aan.
"er klaar mee zijn en er iets aan doen zijn twee verschillende dingen. Waarom laat je niet toe dat iemand de waarheid zegt om je te hélpen? Waarom laat je ons nooit eens zien hoe je echt bent en heb je altijd een masker op?"

Ik zat er naast. Had pauze en zat dus te lunchen.
Zag het in eerste instantie met een rotgevoel aan want ik dacht gelijk terug aan dit topic en er flitste door mijn hoofd dat dit nou juist NIET is wat we wilden dat er zou gebeuren. Collega Y wist echter helemaal niet dat wij al een tijdje met hulp-gevoelens rondliepen. Nare samenloop maar wel een kans om nu mijn mond open te doen. Ik had de tip van de bedrijfsarts onthouden, vond ik een hele goede. Heb het voorgelegd en het werd een heel goed gesprek, eigenlijk. Collega's liepen in en uit de kantine maar dat deed haar niks.
Collega X was strijdbaar, wilde niet naar de bedrijfsarts.
Wil het zelf doen maar laat het toe dat we haar helpen.
Gezien ik slechts schoonmaakster ben had ik de mogelijkheid om met haar mee terug te lopen naar de afdeling en nog even na te babbelen. Blijkt dat ze in de koelcel voor haar afdeling een krat had staan... met allerlei snackjes voor zichzelf. Krat is weg, nu.
OP de afdeling lag ook vanalles. Ook weg, nu.
Heb haar ook heel eerlijk verteld over de groep collega's en ik heb de groep dus ook verteld over wat er zich af had gespeeld in de kantine. Collega X gaf ons volle permissie om haar (quote) "onder mijn dikke wipkip billen te schoppen zodra ik weer sta te snoepen! Ik moet er ook afblijven en het gaat onbewust. Maar maak me dan maar bewust, geef dan maar telkens die schop!"

Ze was dus in eerste instantie boos maar na een uurtje was ze opgelucht. Het is maar de helft waar wij als collega's mee kunnen helpen. De andere helft is het thuisfront.
Want op het werk niet snoepen maar thuis de kasten leegtrekken is dus niet handig. Maar wij zijn niet bij haar thuis. Wij kunnen dat niet zien, niets aan doen. Zij zelf wel en wij hopen dus dat ze dat kan en doet.

Hoe lang dit werkt? Geen idee. Maar elke dag is er eentje toch?
Hoe lang ze het accepteerd? geen idee. Hoe lang wij het volhouden? Geen idee. Ze neemt het wel serieus en heeft ons tussen neus en lippen door bedankt voor het feit dat we haar willen helpen, ook bedankt voor het feit dat we ons zorgen om haar maken. Gek genoeg vond ze dat eigenlijk nog een grotere stimulans om iets te doen dan het feit dat ze haar rug (en knieen, maar daar heeft ze nog niks over gezegd) gewoon compleet naar de gallemiezen helpt.
Of ze het nu voor ons doet in plaats van zichzelf weet ik niet goed in te schatten. Dat zal blijken uit het feit of ze thuis nog eet of uit het feit dat ze zich bewust is van haar probleem.
Want toegeven dat ze een eetverslaving heeft, dát heeft ze dus wel gedaan. Erkenning is dat en dat vind ik persoonlijk echt heel erg knap en moedig van haar. Zeker gezien het feit dat ze over echte problemen nooit of te nimmer praat.

 

Confrontatie was niet geheel hoe het plaatsvond, denk ik.
Ze was kwaad door de opmerking van collega Y maar was heel erg goed voor rede vatbaar toen baas en ik in de kantine zaten.
Ik denk niet dat ze nu juist een masker opzet, die heeft ze altijd opgehad en ik kreeg een heel andere Collega X te zien.
Open en goud eerlijk over hoe ze zich erover voelde. De manier waarop ze nu praatte was in elk geval compleet anders als de manier waarop ze er anders altijd omheen draait.