Op mijn werk heb ik een superlieve en fijne collega (X). Hij is direct, kritisch, maar wel heel collegiaal en zal je nooit kwetsen. Helaas doet hij dit ook naar onze leidinggevende en die kan niet tegen kritiek. Leidinggevende is hard, zakelijk en heeft maar 1 doel en dat is centen binnen halen (voor de duidelijkheid, ik werk in de zorg ). Ze voelt zich vaak aangevallen en pakt alles persoonlijk op. Zo is dus een opmerking van X persoonlijk opgepakt. Daarop is zij boos weggelopen en hem nadien een mailtje gaan sturen. Echt dat mailtje liegt er niet om. X heeft eigenlijk 3 keuzes: 1. Hij moet haar accepteren als leidingegevende (wat hij in principe dus doet, maar niet met de wijze waarop ze met mensen omgaat), zo niet zal zij het hogerop gaan zoeken (letterlijke bewoording) 2. Hij kan in gesprek gaan met haar leidingegevende 3. Hij kan een andere baan zoeken Ze wilde verder in gesprek met hem over hoe hij met haar om wil gaan in de toekomst en vooral niet meer terugkomen op wat nu eigenlijk de aanleiding was van dit conflict en eventueel dit alles als volwassenen uitpraten. Dus een eenzijdig gesprek m.i. Er is uiteraard veel gebeurd hiervoor en als team al vele malen gezegd dat ze anders met ons als team om moet gaan, dus niet als marionettenpoppen, maar als mensen. Dit alles lijkt geen effect te hebben. Ze "scoort" goed qua cijfers en werkzaamheden, dus haar leidinggevende interesseert het helemaal niet hoe dit alles tot stand komt. We hebben nog een collega die kritisch is en die wordt waarschijnlijk de volgende. Deze hele gang van zaken kan niet en wij (de collega's) zijn het erover eens dat X dit helemaal niet verdiend. Nu hebben wij geen sterk team die vierkant achter hem gaan staan en uiteindelijk kiest ieder voor zijn eigen hachje. Dit voelt niet goed voor mij en ik wil hoe dan ook hem steunen. Hij heeft het besluit al wel genomen om een overplaatsing aan te vragen. Heeft iemand misschien een idee hoe ik hem kan steunen of er uberhaupt onafhankelijken zijn die dit kunnen onderzoeken? Het is een lang mailtje geworden, maar misschien heeft iemand tips. Bednakt alvast voor het lezen!
Mijn advies: je er buiten houden. Enige dat je kan doen is hem zeggen dat je het heel erg vind dat die er voor kiest om overgeplaatst te worden.. maar eigen ervaring weet dat je je o zo makkelijk in je vingers snijdt als je iets anders probeert. Zolang die leidinggevende haar werk goed doet.. valt er weinig aan te doen.
Als ik dit zo lees, denk ik dat de relatie tussen je collega en jullie ledinggevende al zo verziekt is, dat hij er beter aan doet overplaatsing aan te vragen. Een onafhankelijk onderzoek lost in mijn ogen niets (meer) op. Ik denk dat hij het prettig zal vinden als je hem persoonlijk laat weten dat je het jammer en eventueel unfair vindt hoe hij het team nu uitgaat. Hij zal het echt wel begrijpen dat je niet op de barricades gaat om hem in het team te houden en de leidinggevende eruit te krijgen. En kijk voor jezelf goed of en hoe jij verder wilt in dit team, met deze leidinggevende. Pas op voor geroddel over haar, dat werkt uiteindelijk alleen in je nadeel. Als je echt niet meer met haar door één deur kunt, ga je weg of je gaat naar haar leidinggevende. Of je gaat het gesprek één op één met haar aan. Hou je klachten dan bij jezelf (dus niet: het team vindt dit en het team wil dat, maar ik vind dit en ik zou dat willen) en luister naar wat zij te zeggen heeft. Misschien komt er dan een prettiger werksituatie uit. Sterkte!
En nog één kleine tip: probeer de situatie eens te zien door de ogen van je leidinggevende. Door wie is zij aangesteld, met wat voor opdracht, onder wat voor omstandigheden? Waar wordt zij op beoordeeld? Misschien kun je dan haar opstelling wat makkelijker begrijpen.
Als jullie al meerdere malen zonder resultaat haar manier van leidinggeven hebben aangekaart (bij haar of bij haar leidinggevende?), dan zit er inderdaad niets anders op dan ermee leren leven, of overplaatsing aanvragen, of een andere baan te zoeken. Echt wegwerken kan ik het niet noemen, daarbij versta ik het ontslaan op een slinkse wijze of iemand heel erg het leven zuur maken op de werkvloer. Dit maak ik niet op uit jouw post.
Helemaal mee eens, dat is ook gebeurd en snap haar positie ook. Zij zit er middenin. Heb ook tijdens mijn jaargesprek aangegeven dat ik de manier waarop zij dingen brengt niet altijd even netjes vind. Vele wegen leiden naar Rome. Dit pikte ze (als ik het zeg, dat zou collega X niet moeten zeggen) ook prima op, maar doet er daarna niet veel meer mee. Heb haar daar later nogmaals op aangesproken, maar ook dan moet ik weer zien dat er niets mee gebeurd. Ikzelf heb niets met/tegen haar, alleen vind ik het erg om toe te moeten zien hoe ze een collega van mij op deze manier naar buiten werkt. Er wordt nergens meer over gesproken. Zo van dan is het er ook niet meer. Maar het is er wel degelijk en al mijn collega's hebben er last van en zij weet dat ook. Ik weet ook zeker dat het niet bij deze ene collega blijft. Ben natuurlijk ook aan het kijken voor een andere baan, want in zo'n cultuur wil ik niet werken, maar besef me ook dat het gras echt niet groener is bij de buren . De werkzaamheden die bevallen me nog steeds goed en de verandering van mijn functie is ook positief, maar ja voor mij is ook een voorwaarde om lekker te kunnen werken een sfeer die goed is. Lastig, lastig, officieel weet ik van helemaal niets en zijn we als collega's ook niet op de hoogte van dit alles. Maar ik kan niet doen alsof mijn neus bloedt. Helaas snap ik maar al te goed dat dit alles geen kant en klare oplossing heeft en dat we weinig kunnen verwachten van anderen, aangezien ze goed "scoort". Het is ook niet mijn bedoeling om haar eruit te werken, alleen dat we wat menselijker en openenr met elkaar omgaan. Helaas ben ik soms wat naief en te idealistisch ingesteld
Dan wordt het veel te lang als ik alles moet opschrijven, maar neem van mij aan dat dit alles niet gebeurd is van de een op de andere dag en niet na die ene opmerking.
Ik zou het ook heel erg vinden als dit wel zou gebeuren na één voorval. Zoiets bouwt zich op en gebeurt niet van de ene dag op de andere. Bedenk maar dat er altijd twee kanten aan een verhaal zijn. Je collega kan jullie die mail laten lezen (wat ik niet erg netjes van hem vind, maar goed), het is voor je leidinggevende regelrecht onethisch om met jullie als team openlijk te praten over het arbeidsconflict met je collega. Zij kan en mag haar kant van het verhaal dus niet doen. Ik snap echt wel dat het je hoog zit en dat je er last van hebt, maar ik ben bang dat je er niets aan kunt doen (behalve je ongenoegen spuien, dat kun je hier prima doen zolang je maar onherkenbaar blijft).
Ja denk dat het meer is. Uiteraard heb ik ook tegen mijn collega gezegd dat het niet netjes is om de mail door te sturen naar mij. Dat begreep hij ook, maar het zat hem dus ook hoog. Ik kan en mag dus ook niet zeggen van die mail. Het is dat ik er wel mee zit en ik misschien hier gewoon steun wil. Mijn collega heeft al zijn keuze gemaakt. Ik heb alleen een naar gevoel dat het niet bij deze ene collega blijft. We zitten in een reorganisatie en er zullen dus koppen moeten rollen. Maar ik heb liever eerlijkheid, maar ja wie zal het zeggen of dat ooit gebeurd. Bedankt in ieder geval voor jullie reacties. Ik weet het zelf allemaal best, maar heb blijkbaar wat bevestiging nodig
Ik kan het me zo goed voorstellen, dat je een beetje steun (en begrip) zoekt. Heb zelf niet zo lang geleden een reorganisatie meegemaakt (en ben zelf op niet al te frisse wijze het bedrijf uitgegaan) dus ik snap het ontzettend goed. Probeer je geluk en blijdschap een beetje thuis te zoeken, niet op je werk. Het is daar nu niet prettig, dat is het nooit tijdens dit soort processen. Wel spannend, er gebeurt veel, maar vaak niet leuk. En als je gevoelig bent voor sfeer kun je er ook echt onder lijden! Dus probeer je werk achter je te laten als je thuiskomt. Misschien even stoom afblazen en dan lekker spelen met je dochters! Het is moeilijk, om een weg te vinden tussen 'samen klagen' en 'samen de schouders eronder' en 'zelf je eigen weg vinden'. Ik kan je niet zeggen wat de juiste weg is; dat vond ik voor mezelf al vreselijk moeilijk (heb wat afgejankt in dat jaar, ik kon er echt niet meer objectief naar kijken terwijl dit wel van mij werd verwacht) laat staan dat ik het voor een ander zou kunnen. It sucks, maar je leert ervan. Onder andere dat er meer is dan werk. En dat anderen ook verder gaan met hun leven, en dat jij dat dus ook mag, ook al gebeuren er nare dingen met collega's - en misschien ook nog wel met jezelf. Volgens mij weet je inderdaad prima wat je zou willen en moeten doen. Maar dat wil niet zeggen dat het makkelijk is... Ontzettend veel sterkte gewenst, en ik hoop voor je dat de narigheid gauw duidelijk wordt, en dat je het snel meer naar je zin krijgt op je werk (huidig, of nieuw).
@Bri: Heel erg bedankt! Ik zoek zeker het geluk thuis en kan die zeker ook vinden! Heb zelf geen problemen met mijn leidinggevende, maar het is de sfeer die verpest wordt. Omdat ik nu maar 2 dagen in de week werk kan ik het redelijk van me afzetten. Het gaat me wel van het hart als een collega op deze manier weg gaat. Ik moet voor mezelf het een en ander een plekje geven en me storten op de inhoud van mijn werk en niet zozeer in wat er om me heen gebeurd. Maar ja wat je zegt, dat is makkleijker gezegd dan gedaan Hoe gaat het nu met je en heb je nu werk waar je met veel plezier naar toe gaat? Ik hoop het tenminste voor je!
Ja, dank je, heb toen vrij snel weer een heel leuke baan gevonden. Betere werktijden, interessantere werkinhoud, meer maatschappelijke relevantie en niet slechter betaald. O ja, leuke collega's en leidinggevende ook nog. Dus ik ben er niet slechter van geworden, maar het heeft me wel erg gekwetst. Nou ja, van dit soort ervaringen kun je ook groeien.
Fijn om te horen! Helemaal waar dat je van die situaties kan groeien, alleen jammer dat dat zo moet. Maar gelukkig er dus sterker uit gekomen!! Ben overigens nog steeds op zoek naar de ideale baan, maar ben bang dat ik die nooit zal vinden
Ideale banen bestaan ook niet, leuke wel. Kies dus een leuke en als er ooit een nog leukere langskomt mag je heus wel overstappen... Je trouwt er niet mee he
pff gelukkig niet, haha. Maar ben idealistisch ingesteld, dus blijf zoeken. Maar een leuke baan is al heel veel!