Collega zwanger... vind het erg moeilijk...

oei loes een hele dikke knuffel van hier.
Ik snap net als alle meiden hier precies hoe je je voelt.
En niet iedereen snapt je gevoelens.
ik wil je veel sterkte wensen
liefs lana

 

Sterkte meid, ik weet hoe je je voelt. het is gewoon heel erg moeilijk. Knuffel.

Loes voor jou ook een dikke knuffel. En voor alle andere meiden hier.

 

Meiden ik herken het zooooo, zojuist gehoord dat mijn beste vriendin zwanger is en het wachten is op de 2e zwangerschap van mijn zwager en schoonzusje.

Ik ben het met alles wat jullie schrijven eens en natuurlijk gun je het een ander alleen op zulke momenten wordt je eigen verdriet weer zo versterkt. Op dit moment is mijn verdriet wel erg sterk omdat de 2e ivf een week geleden mislukt is maar ik zit toch met een mpaar dilemma's:

Ik denk er al een tijdje aan omdat ik wist dat mijn beste vriendin zwanger wilde worden over en hoe dan... * ik zie het echt niet zitten onze wekelijkse telefoongesprekken over haar zwangerschap te praten, maar ik snap ook dat zij nergens anders over kan praten. Zelf denk ik zelfs stiekum dat de vriendschap op een lager pitje zal komen te staan. Knap wat jullie schrijven over toch een cadeautje kopen. Misschien ben ik erg extreem maar ik wordt echt naar bij het idee naar een hema of babywinkel te stappen.

*Twee hele directe mannelijke collega's krijgen binnen enkele weken/dagen een kindje. Eigenlijk wil ik helemaal niet op kraamvisite maar kan je dat maken? Eén collega staat erg dichtbij maar moet ik dan door een hel omdat het zo 'hoort'? Klinkt misschien dramatisch maar zo voelt het nu wel.

 

Dit is zo herkenbaar! Het afgelopen jaar zijn er op mijn werk 5 baby's geboren. pfffffffffffff, allemaal van vrouwelijke collega's. Dus voor mij meer dan genoeg confrontaties met dikke buiken.
Daarnaast ook 2 hele goede vriendinnen die een paar maanden geleden ene kindje hebben gekregen.
En oja, een ex-collega'tje van mij die me in vertrouwen vertelde dat ze begonnen waren en 3 maanden later me smste dat ze zwanger is.

Volgens mij ben ik nog een baby of drie vergeten...

De werkelijkheid is soms heel bitter. Maar we zullen doorgaan!

Zet 'm op meiden.

Groetjes, Lola2

 

Hoi meiden,

Ik denk ik schrijf hier ook mijn verhaal van mijn collega en nu lees ik dat Zara75 echt precies hetzelfde verhaal heeft als ik....
hahahaha grappig he alleen werkt mijn collega 3 dagen en ze heeft al een kind die geboren is in november dus ze wil er niet nog een rond de feestdagen......
Dus die stopt deze maand ook.

Liefs Romy

 

Tips? :

 

Vorig jaar mei heb ik een MA gehad na de 3e ICSI.
Eind juni/begin juli vertelde mijn beste vriendin dat ze zwanger was (jaar eerder MK gehad)
Natuurlijk was ik blij voor haar, maar vond het ook erg moeilijk. Maar nadat ik het op me had laten inwerken, was ik alleen maar blij, met af en toe een moeilijk moment. We hadden het dan ook vaak over haar zwangerschap en ik kon niet wachten om weer met een nieuwe poging te beginnen...misschien waren we straks wel samen zwanger! Helaas mislukte de poging en dat betekende ook het einde van onze vriendschap...ik had even tijd voor mezelf nodig en had het woordje "afstand" gebruikt, wat zij totaal verkeerd had opgevat en mij had geblokkeerd op haar babysite en al mijn berichtjes had verwijderd
Ondertussen zijn we een half jaar verder...zij is over een paar dagen uitgerekend en we hebben elkaar nooit meer gesproken en het misverstand is ook nooit uitgepraat.

En dan heb ik ook nog een vriendin die alleenstaande trotse mama is van 4 kindjes en ik heb haar laatste zwangerschap van heel dichtbij meegemaakt en ben zelfs bij de bevalling geweest...kleine wordt overmorgen 1 jaar! Toen ik dat koppie eruit zag komen, gingen er heel veel gevoelens door me heen, maar vooral dat een geboorte iets heel moois is en ik voelde me vereerd dat ze mij erbij wilde hebben.

Wat ik hiermee wil zeggen....wees duidelijk naar je vriendin toe hoe jij je voelt en wat jij aan kan. Een echte vriendin zal begrip voor je hebben en je steunen. MAAR...hoe moeilijk je het soms ook vindt...ze is wel je vriendin en haar zwangerschap is ook heel mooi en bijzonder!

Ik wens je heel veel sterkte en ik hoop dat jouw wens ook heel snel uit mag komen!

 

thnx ginny!

 

Linda, betreft je collega's: als je het echt niet aankan moet je niet gaan. Geef dan gewoon een leuk cadeautje mee aan een andere college en stuur een mooie kaart. Ik ga momenteel alleen op kraamvisite bij echt goede vriendinnen en naaste familie. Vriendinnen die ik weinig zie, collega's etc. doe ik nu gewoon niet omdat ik mezelf dan alleen maar rot voel en omdat er dan allemaal familie en vrienden van het betreffende stel om heen zit die gaan vragen wanneer ik nou eens een beebje 'neem'.

Over je vriendin, praten praten praten. Een goede vriendschap overleeft het ondanks dat je even afstand neemt wel. Toen mijn goede vriendin vertelde dat ze zwanger was heb ik een cadeautje gekocht en ik heb ook met haar over haar zwangerschap gekletst. Zij vroeg en vraagt ook altijd naar hoe het is met mij. Met haar 20 weken echo was ik net ongi geworden en zat in een enorme dip, dus kon er even niet over praten en zonder woorden begreep zij dat. Nu ze bevallen is ga ik ook niet vaak langs, vind het erg moeilijk. Nu belde zij dat ze even bij mij langs komt dan hoef ik bij haar thuis ook niet bang te zijn voor 'onverwacht' bezoek. Echt heel leif van haar hoewel ik er nog wel een beetje tegen op zie.

Sterkte meis!

Liefs Zora

 

zora, jij ook thnx, zat ook al te denken om bijvoorbeeld naar die collega misschien desnoods alleen te gaan zodat ik niet de blije reacties van iedereen hoef aan te horen, en misschien ga ik ook wel helemaal niet...

tja en met mijn vriendin, als ik het zo bij jullie zo lees dan denk ik dat ik het op zo'n manier maar aan moet pakken. ben ook aan het proberen maar vooral niet te denken dat 'ik nu zover als zij had kunnen zijn'... anders waren we namelijk precies samen zwanger geweest.

wat een gedoe he hihi wie had gedacht dat we ooit in zulke drama's terecht zouden komen he?!

 

Vandaag (noem het toeval) ook een hele rare reactie gehad van een collega (zie ik gelukkig niet zo heel veel) die 17 wkn zwanger is.

Ze was aan het vertellen over haar zwangerschap en dat ze het kindje gevoeld had en alles en toen zei een collega van mij, leuk dat je het kindje in juni verwacht lekker in de zomer! Toen zei zij ja dat is dan geluk want dit kun je niet plannen anders was ik nu allang aan het puffen geweest namelijk. Het duurde me veel te lang allemaal, ik vroeg dan ook heel voorzichtig hoe lang ben je dan bezig geweest (ze weet niet van onze situatie af). Ja nou wel 6 hele maanden, van sommige vrouwen hoor je dat ze binnen een maand zwanger zijn en ik moest er een half jaar op wachten! Ik moest echt even slikken! Wilde haar niets laten merken en ben maar verder gegaan met mijn werk, maar ik had het er toch echt moeilijk mee!

Inderdaad Linda wie had ooit gedacht dat we in dit soort drama's terecht kwamen .

 

Hier ook de ene collega of vriendin na de andere die zwanger wordt.
De laatste periode heb ik het gelukkig niet dat ik de pijn voel als men het verteld.

Laatst had ik overleg met oudercommissie en 2 van de dames deden de heugelijke medeling dat ze allebei 3 maanden zwanger waren.

Ik had verwacht dat het erg pijn zou doen, maar gek genoeg niet.

Daarnaast werk ik op een kinderdagverblijf, ben daar leidinggevende.
En soms ga ik even op de groep om te kletsen met de leidsters en dan zitten er vaak van die kleine hummeltjes van een maand of 2 oud bij.

Voor ik daar ging werken was ik best angstig op hoe ik daar op zou reageren, maar op de een of andere manier kan ik daar gelukkig mee omgaan.
Zelfs als ik dan zo'n kleintje vast heb blijft het gevoel weg.

Maar op momenten dat ik alleen ben dan komt het ineens naar boven, de angst dat het nooit zal lukken en automatisch ook de pijn.

 

Alhoewel ik er afgelopen week uitfloepte tegenover mijn adjucnt dat ik ook graag zwanger wilde worden.

Was eigenlijk niet van plan het te vertellen aan wie dan ook op het werk.

Ze maakte toen de opmerking: dan mag je wel gaan opschieten ( ben nl bijna 37) en dan denk ik: ik had beter mijn mond moeten houden.

 

Hoi Lieselot,

Heel herkenbaar. Ik werk in de zorg met allemaal jonge vrouwen. Afgelopen jaar zijn er meer dan 10 beebjes geboren en heb ik dus lange tijd tegen die mooie dikke buiken mogen aankijken terwijl ik de ene na de andere mk kreeg. Heel moeilijk. Ondanks dat ik het ook echt aan iedereen gun, blijft het pijnlijk.
Hoe gek het ook klinkt, bij mij wende het uiteindelijk wel. Het scheelt dat ik lieve en begripvolle collega's heb (niet allemaal overigens, maar wel veel). Hopelijk kan jij ook ergens je ei kwijt als het je even teveel wordt.

Liefs en sterkte,
Anouk.

 

@ all....hier zijn niet mijn collega's zwanger ....maar 6 van mn vriendinnnen.....de eerste is 30 april uitgeteld en de laatste halverwege september.....ik wordt er dus zowat het hele jaar mee geconfronteerd.....ik gun het ze van harte maar het steekt wel...angezien wij al 14 maanden bezig zijn

 

Jeetje meiden wat een verhalen he! Sabrien ik ken ook iemand die hun 9 maanden 'proberen' (met 9 maanden normale kansen) maar blijven vergelijken met onze situatie en ondertussen een kleintje hebben rondrennen, aaarrrccchhhh

Ik word wel iets mondiger want als mijn collega's dan (goed bedoeld) vertellen dat babys ook heel lastig kunnen zijn, dan is mijn reactie altijd dat ik er alles voor over heb om een vreselijk huilbaby te krijgen

Dat geklaag 'om niks' daar kan ik slecht tegen.

Smoeltje apart he dat we zo'n knop hebben die we zo kunnen uitschakelen!

 

Ja, soms verdraag ik het ook slecht als collega's klagen dat ze slecht hebben geslapen omdat de kleine heeft liggen huilen. Dan denk ik: kon ik maar ruilen. Ik zou er wel een paar slapeloze nachten voor over hebben, na 4 jaar en een flink stapeltje miskramen.

 

inderdaad en als ik helemaal kapot en brak om mijn werk aan kom, omdat we weer een lange avond van samen praten met huilen hebben gehad of een nacht hebben liggen piekeren, klaag ik tegen niemand...

 

Tsja ondertussen bijna logisch als je alle verhalen hierboven leest maar ook bij mij is het zo. Op mijn werk heb ik er niet direct mee te maken, maar wel in vriendenkring.
Iedereen behalve de lesbiennes en vrijgezellen zijn zwanger of hebben al 1 of meer kinderen.
Ik gun het ze allemaal van harte, maar soms doet het wel pijn, zij wel en ik/wij niet.

Ik kan gelukkig toch ook nog steeds genieten van de kleine hummeltjes. Doet mij toch ook weer goed en geeft mij ook weer extra kracht.

Chantal