Hallo allemaal, Ik heb vandaag mijn eerste echo gehad, was een extra vroege omdat we 1) niet zeker zijn hoe ver ik was en 2) niet zeker zijn waar we staan en wat we willen doen... Even wat achtergrondinfo: Het is een ongeplande en onverwachte zwangerschap, wij wonen nog niet samen (verhuis stond gepland voor eind dit jaar) en vooral mijn vriend heeft enorm veel angst dat dit teveel druk op onze prille relatie zal zetten.. Hij heeft het enorm moeilijk met veranderingen en het feit dat ik en mijn dochtertje (en onze huisdieren) bij hem komen wonen is al heel veel druk voor hem (heeft nog nooit met iemand samen gewoond). Dus dit erbij is enorm veel. Maar dat wil niet zeggen dat hij 100% zeker wilt dat we het weghalen, hij twijfelt elke dag zeker 50 keer. Ik denk dat ik wel meer neig naar het te houden, omdat ik echt een toekomst zie met hem, en ik zoiets heb van; we gaan er gewoon voor, we doen ons best en als het lukt: des te beter. Als het niet lukt dan vinden we ook wel een oplossing. Maar door zijn twijfels twijfel ik ook, en durf/kan ik nog niet blij zijn.. Hoedanook, eerste echo, inwendig. We zagen direct het vruchtzakje mét vruchtje én duidelijk knipperlichtje! Dokter zei dat voor zo'n prille zwangerschap alles perfect was, ik zou vandaag 6w1d zijn, toch 4 dagen verder dan ik had gegokt. Ze heeft ons foldertjes gegeven van de abortuskliniek, en uitgelegd dat we er ook terecht kunnen om gewoon een gesprek te hebben. Verder hadden we de keuze om binnen 2 weken nog eens een echo te krijgen, als we dit wensten. Dan zouden we alles echt kunnen opstarten (zwangerschapsboekje etc). We moeten op 10 augustus terugkomen, als we dat willen uiteraard.. Ik weet gewoon niet wat ik moet voelen, en wat ik moet doen. Hij heeft zoveel angst en twijfels, echt op het paniekerige toe. Maar langs de andere kant zegt ie wel dingen als "ik wil dat je genoeg eet, en laat bloed nemen om je vitaminen te checken," etc etc. Ik hoop echt dat we hier uitkomen. Ik wil m'n relatie niet kwijt, hij is de man van m'n leven. Maar ik ben zo bang dat welke keuze ik ook maak, het nooit meer hetzelfde zal zijn tussen ons...
Persoonlijk zou ik het niet weghalen zou ik sowieso nooit doen.. Maar dat ter zijde even terug naar jou Een prille relatie zegt niets over het wel of niet kunnen hanteren van een kindje Voor een man is het anders want jij voelt al van alles maar hij ziet nog niets Wij zagen gister ook ons vruchtje met kloppend hartje en mijn vriend zei meteen; ongelooflijk dat sommige het weghalen het hartje klopt dus het leeft! Wanneer je het zou weghalen doe je dat alleen voor je vriend zoals ik t nu lees en niet voor jezelf.. Dat zul je hem waarschijnlijk altijd kwalijk nemen.. Wanneer je het houd en hij verlaat je om die reden dan kun je he afvragen of jouw liefde voor hem niet groter is dan zijn liefde voor jou Ik kan niet zeggen wat je moet doen maar volg je hart
Weghalen om praktische redenen is in mijn ogen altijd een no go. Iets en vooral een zwangerschap dat ongepland aankomt is altijd even schrikken en wennen. Mischien toch een goed idee om samen naar zo een gesprek te gaan? Een abortus is niet niks natuurlijk. Heel veel succes en gefeliciteerd
Dankjewel meiden, Ik denk dat het idd nodig is om het te laten bezinken. Ik heb ooit abortus laten plegen, toen ik 17 was. En toen heb ik mezelf beloofd het nooit meer te doen, tenzij er een dringende reden voor is. Dus dit zou enorm moeilijk zijn voor mij, ik vrees dat ik het hem altijd kwalijk zou nemen, ook al snap ik zijn standpunt ook wel. Hij is wel erg begripvol en dwingt me ook totaal niet, hij is gewoon overmand door angst. Ik zou wel eens willen praten met iemand, maar ik ben bang dat de psychologen die bij zo'n centrum werken toch iets of wat geneigd zijn om de kant van abortus te kiezen, of is dat niet zo?
Woon je in Nederland? Dan kun je terecht bij het FIOM. https://fiom.nl/ Ik heb een hele goede ervaring met deze organisatie. Voor wat betreft je angst, iedereen zal hier een advies vanuit haar eigen overtuiging geven. Dat is voor mij niet anders, al heb ik dan zelf ooit voor deze keus gestaan. Wat ik je wil meegeven is dat angst een slechte raadgever is deze situatie. Als jij het kindje wel wil maar het niet aandurft omdat je bang bent wat het met je relatie zal doen, dan is de kans groot dat je (misschien op termijn) heel veel last van die beslissing zult krijgen. Welke beslissing je ook neemt, hij is onomkeerbaar.. probeer daarom te achterhalen met welke uitkomst jij wilt en kunt leven. Ik weet dat veel mensen abortus zien als een makkelijke uitweg. Maar geloof me, als je er niet volledig achterstaat is het alles behalve dat. Heel veel sterkte! Edit: ik lees nu dat je al eens een abortus hebt ondergaan. In dat geval weet je hoe het je leven beïnvloedt..
Ik denk dat de achterliggende rede om het weg te laten halen niet de juiste is want als ik het goed lees zou je dit doen omdat je bang bent hem kwijt te raken. Maar ik denk dat jullie relatie ook niet meer zoals voorheen zal zijn als jij jullie kindje laat weghalen omdat hij er angstig voor is. Dit komt geen relatie ten goede. Dat je het hem gaat verwijten is een reële kans en dan zal je waarschijnlijk je kindje kwijt zijn en je relatie. Ik weet niet hoe oud hij is maar ik denk dat voor veel mannen het even schrikken is als ze er niet bewust voor gingen maar hij zou toch misschien op een bepaaldd leeftijd wel hebben gezegd ooit kinderen te willen en dan lijkt het me iets wat misschien eerder komt en waar hij met wat aanpassingen heel gelukkig door kan worden. Ik ben van mening dat je een kindje niet mag opdringen aan een man, maar hij kan ook niet eisen dat je het weghaalt. In dat geval zouden jullie beiden moeten kiezen wat voor jezelf het beste is. Kiezen voor je relatie is ook een keuze maar wel een waar je erg goed over na zal moeten denken. Het moet niet zo zijn dat je elkaar dingen gaat verwijten of over n half jaar ineens klaar bent voor een kleintje
Allereerst, wat een moeilijke situatie! Heftig om voor zo'n beslissing komen te staan, lijkt me. Als je het al eens hebt meegemaakt, weet je ook wat voor impact het kan hebben. Je geeft aan dat je vriend enorm twijfelt, maar jij komt op mij een stuk zekerder over. Probeer echt een beetje je eigen gevoel hierin te volgen. Wat je besluit ook zal zijn, ik wens je heel veel sterkte. En met iemand praten kan sowieso nooit kwaad!
Mannen lopen vaak toch een paar weken achter bij een zwangerschap. Blijft een beetje theoretisch gebeuren. Pas bij de 12 weken echo is het echt een mensje, stuitert rond, zuigt op duim, etc... Pas dan is het "echt". Zoals je de situatie beschrijft zou ik nooit kiezen voor abortus. Maar het is een rotsituatie. En als hij de druk en verantwoordelijkheid niet aan kan dan zul jij die dus zelf vooral moeten dragen. En het laat je misschien toch ook een beetje zien wat voor vlees je in de kuip hebt. Het zou voor mij nooit een reden zijn om een leven af te breken, maar jij moet zelf met de consequenties leven. Ik zou wel gaan twijfelen aan feit of deze man dan wel de juiste voor mij zou zijn... Ik ken ook een situatie waarbij een vrouw de zwangerschap af brak. Onder het mom van "het komt nu niet uit, de volgende houden we". En zodra de abortus achter de rug was ging die man er als een haas vandoor. Tja... Ik wens je heel veel sterkte.
Omdat het dubbel plaatsten van onderwerpen niet is toegestaan doen we dit topic dicht. Met vriendelijke groet, Beheer Zwangerschapspagina.nl