Misschien ver gezocht hoor, maar kan het zijn dat hij er niet goed tegen kan dat jij hem erop wijst dat hij niet goed reageert op jou? Dat dat hem onzeker maakt en dat hij die gevoelens dan overschreeuwt met boosheid of zich terugtrekken? Ik heb dat soms met mijn man, als ik bijvoorbeeld aangeef dat ik vind dat hij een situatie met onze kinderen niet heel handig heeft aangepakt. In eerste instantie blijft hij dan soms stil of kijkt alsof hij het niet begrijpt. Ik ga er dan vaak verder op door, geef suggesties van hoe het ook had gekund en zeg bijv. hoe het over zou kunnen komen op de kinderen. Vaak geeft hij achteraf wel aan dat ik idd wel gelijk heb met mijn opmerkingen, maar doordat ik er té lang over door ga en het 'er in wrijf', voelt hij zich, doordat hij van zichzelf al vrij onzeker is, nog slechter, gaat hij vol in de verdediging met boze reacties of trekt hij zich terug in zijn schulp. Ik reageer daar ook vaak emotioneel op uit frustratie, wat hem nog meer een gevoel van falen geeft. Kortom, een vicieuze cirkel die steeds verder van het eerste punt afdrijft. Intussen zijn we ons beiden bewust van deze patronen (mede dankzij het therapieboek Houd me vast) en kunnen we het gelukkig vaak op tijd inzien en herkennen. Maar het blijft wel lastig dat we blijkbaar elkaars reacties slecht kunnen 'lezen' en dan in een automatische reactie gaan die als een rode lap op de ander werkt. Wie weet zit ik ernaast, maar wie weet heb je er wat aan.
Wil niet je topic kapen, maar dit kon er zo één van mij zijn. Ik post er normaal niet zo veel over, maar zat toevallig vanavond te twijfelen om maar eens een topic hierover te openen. Onderhand vraag ik me af hoe lang ik het nog vol ga houden op deze manier… Kort voorbeeld van vanavond: Ik: jammer dat je niet mee kan morgen (ik ga wat leuks doen met de kinderen). Hij: nee hoor. Ik (frons, maar niet zichtbaar voor hem) na een poos (om te zien of er nog meer zou volgen): schat, je gaat voorbij aan m’n gevoel. Niet lang daarna stelde ik nog een vraag. Weet niet meer precies welke. Maar kon best iets wezen als ‘waarom was dat nou nodig?’. En dan op zo’n vraag het antwoord ‘gewoon’ krijgen…………… Sorry, maar dat vind ik een heel kinderachtig antwoord (en dat weet ie, want dat heb ik al meerdere malen letterlijk tegen m gezegd, alleen nu even niet omdat ik wilde weten waar ie nog meer mee ging komen). Echt zo’n kleuterantwoord ‘gewoon/ weet niet/ geen idee/ daarom- categorie’ Na even gezwegen te hebben, omdat ik dus benieuwd was wat er nog achteraan kwam, kwam er precies niks, maar ging ie over tot de orde van de dag en vroeg ‘moest jij nou nog de kippen doen vanavond?’. Echt, schiet mij maar lek Ooit, inmiddels jaren terug, hebben we kortstondig relatietherapie gehad. Kort, omdat we het zó goed deden dat we na 2-3 sessies al klaar waren tegen ieders verwachtingen in Als ik ook maar het voortouw blijf nemen, komt het over het algemeen nog best aardig goed ja. Maar van input van hem hoef ik weinig te verwachten helaas En nu we toch bezig zijn: om heel eerlijk te zijn heb ik ook al tijden nauwelijks zin meer in de weekenden/ namiddagen/ avonden. Is hij thuis, dan hangt er spanning. En laten we nou daar allemaal niet zo wel op varen… Ga ik dit plaatsen? Ja. Het moet er nu maar eens uit; al die uren aan frustratie, trekken aan een dood paard, onduidelijkheden, wisselende gevoelens en vooral véél onzekerheden over de toekomst en verdriet. Zo. Sorry dat ik nul inhoudelijk op jouw post heb gereageerd, maar het moest er even uit. Ik hoop dat je dat begrijpt.
Klinkt als een man welke niet geleerd heeft met eigen emoties en die van anderen om te gaan. Ik verwacht geen perfectie maar wel een mate van zelfreflexie en uitwisseling hierover. Dat heeft een goede relatie m.i. Wel echt nodig ook als bepaalde valkuilen aantrekkelijk blijven. Inmiddels na 8 jaar, als we echt iets doms hebben dan praten we er niet meer over in de wetenschap dat we beide weten dat het niet de moeite is daarover te spreken haha. Gewoon omdat het zo dom was. (Voorbeeld; ruzie over het laatste stuk marsepijn (ja echt ) hij kneep het fijn en ik trok het boos uit zijn vuist ) nou daar gaan we het niet over hebben hoor . Maar andere situaties wel, meestal dan later. Ik ben best rationeel en wil gelijk rustig praten en het oplossen en mijn man heeft een kort lontje echt perfecte ingrediënten voor knallende ruzie . Ik weet dus dat ik beter even kan wachten en verwacht dus niet meer dat hij dat meteen kan . Misschien eens niet een topic aansnijden maar juist een gesprek voeren of jullie dit niet beter/anders kunnen aanpakken. Daar afspraken over maken zodat je elkaar erop kunt attenderen als het zover is. Het zou al winst zijn als jij kunt opmerken dat je wilt gaan huilen en een arm zou willen en dat hij kan zeggen dat hij, voordat het zo is, daar dan vast geirriteerd op gaat reageren . Dan ben je het voor en rlijgen zulke situaties een andere lading. Je kunt de reactie van de ander niet sturen maar wel die van jezelf. Ik wil soms ook gewoon even zeuren maar dat lukt bijna nooit want mijn man begint dan ook te zeuren en zijn gezeur is dan altijd erger, ik voel me niet gehoord en gezien en voila ik weer in de put. Dus nu zeg ik dat erbij dat ik even wil zeuren en hij even begripvol mag luisteren. En na een tijdje wordt het dan beter ik houd gewoon van deze ziel en zijn gedrag staat daar (deels) los van. Natuurlijk verwacht ik wel dat we groeien maat langzaam is prima. Nuja, ik heb geleerd het spelletje wat we spelen te leren liefhebben en mijn man hierin te betrekken. In de basis zit het gewoom goed en we kunnen bij elkaar best wat potjes breken.
Wat een stomme opmerking van hem. Waarom kan hij niet mee gaat hij iets leuks doen ? Want dan snap ik nog wel dat hij zich erop verheugt om iets anders te gaan doen. Dan zou hij het alsnog aardiger kunnen zeggen natuurlijk. Ik zou dan denk ik direct na zo'n opmerking tegen hem zeggen dat ik het geen aardige opmerking vind omdat het lijkt alsof hij blijkbaar geen behoefte heeft om met mij en de kinderen iets te doen als hij zoiets zegt. Anders draai je er alleen maar omheen en blijkbaar kan hij die reflectie zelf niet
Je eerste post heeft een man weer die behoorlijk bot en ongeïnteresseerd is, maar als ik je reacties lees vraag ik me af hoe je zelf communiceert. Er worden vele vragen gesteld en tips gegeven door anderen, maar je reageert alleen op een vraag mbt je paarden. Kan het zijn dat je man “klaar” is met je hobby en vind dat je er teveel over praat? Als je reageert zoals je hier doet tegen je man, snap ik wel dat hij er boos om wordt. Ik denk dat het goed is om op een rustig moment rationeel met elkaar in gesprek te gaan en je wensen / gevoelens aan te geven en elkaar de ruimte te bieden daarbij eerlijk te mogen zijn zonder oordeel.
Hoi Hummeltje, jeetje, ik wil je heeeeel graag een dikke virtuele knuffel geven. Ik heb met je te doen. Ik herken je verhaal enorm in mijn eigen situatie. Mocht je behoefte hebben om te kletsen of je hart willen luchten, dan mag dat bij mij als je dat wil. Wie weet kunnen we elkaar inzichten geven.