Ik kan me je gevoel wel voorstellen... Het loopt niet lekker tussen jullie, jullie gaan samen naar een psycholoog, maar je man wil eerst alleen. Vervolgens is het "te veel moeite" om even te melden dat hij al een afspraak heeft gemaakt. Hij had het je desnoods even kunnen appen ("afspraak gemaakt bij psycholoog voor morgen" had dan al voeldoende geweest). Misschien is het een idee om zelf ook alleen met de psycholoog te gaan praten? Misschien kunnen ze je helpen om beter met je tegenstrijdige gevoelens om te leren gaan; je weet dat je bepaalde dingen niet van je man kan/mag verwachten, maar toch ben je teleurgesteld /verdrietig als er weer een gesprek de soep in loopt...
Ik had het beter begrepen als hij met meer woorden gezegd had dat hij t even voor zichzelf gehouden had dat hij die afspraak had. Maar ja, het is nu eenmaal zo gegaan. Ik heb het er verder niet meer met hem over gehad. Ik heb zelf ook een afspraak bij de psycholoog staan. Want ik kan idd ook wel wat ondersteuning gebruiken.
Ik begrijp jou ook zeker, ik denk dat jullie er heel goed aan doen allebei hulp te zoeken ter ondersteuning! Succes!
ElizaR heb niet het hele topic/alle reacties gelezen, maar ik herken zo op het eerste gezicht veel in je verhaal. Het heeft idd niks met pushen te maken, maar willen communiceren over normale dingen, dingen die voor jou belangrijk zijn en ook noodzakelijke dingen. Ik ga mijn verhaal niet helemaal uit de doeken doen. Maar wij zijn vorig jaar samen een diagnosetraject ingegaan voor mijn partner. Daar kwam overduidelijk Asperger uit, wat wij allebei ook al vermoedden overigens al is het dan nog wel even slikken als het officieel word. We hebben samen therapie gehad. We hebben allebei dingen geleerd en andere manier om met elkaar om te gaan en om te gaan met de Asperger. We communiceren nog steeds erg weinig en dat maakt me echt wel verdrietig. Ik kan niet zeggen dat er in jullie geval iets dergelijks speelt natuurlijk. Maar ik herken dingen ... Zoals dat hij dingen niet zegt omdat hij daar geen behoefte aan heeft. Het is goed dat hij naar een psycholoog gaat en helemaal niet verkeerd dat hij alleen gaat eerst, maar ik zou je ook zeker aanraden om mee te gaan. Want jouw input is ook zeker belangrijk.
Het klopt helemaal wat je zegt. Zo gaat het hier ook precies. Daarom deed het me pijn dat ik op een bepaalde manier overkom en hier uitspraken over zijn gedaan.Alsof ik een egoïstisch mens ben die m'n man tot van alles dwing. (Van praten tot gesprekken bij een psycholoog) Wij zijn een paar jaar geleden ook een traject ingegaan. M'n man heeft toen ook een diagnose gekregen. (PDD-NOS) Nu zijn we voor de 2e keer weer gestart met gesprekken. Ik hoop volgende week te gaan en daarna met z'n 2en. Dat hebben we de vorige keer ook zo gedaan.
Ja dat is niet leuk! Men kent het hele verhaal natuurlijk niet. Maar als er bijna nooit gecommuniceerd word kan dat je wel tot zekere wanhoop drijven. PDD-NOS is verwant aan Asperger. Twee tantes (zussen van zijn moeder) van mijn vriend zijn daar ook pas mee gediagnosticeerd. Het kan dus in bepaalde aspecten ook op elkaar lijken. Mijn partner vertelt mij nu wel bepaalde dingen omdat het logisch is dat dat moet. Maar nog steeds zegt hij ook heel veel niet. Hij verteld bijv niet dat hij gesolliciteerd heeft op een andere baan. Dat hoor ik dan kort vooraf aan het sollicitatiegesprek. Nou niet meteen heel ernstig maar als dat met alles zo gaat is dat wel heel frustrerend. Je wilt graag dingen delen met je partner en vind het fijn als hij dat ook met jou doet. En dan heb ik het niet over de normale verschillen tussen man en vrouw ... Dit is heel anders. Hij heeft de behoefte niet tot communiceren, bepaalde voor mij logische dingen komen niet in hem op (zoals overleggen over een afspraak mbt zijn werk in onze vakantie), vragen hoe het met mij gaat etc etc. Niet omdat hij een hork is maar omdat het gewoon zo werkt in zijn hoofd. Wellicht is relatietherapie via GGZ ook iets voor jullie. Met zijn diagnose heeft hij daar recht op qua vergoeding lijkt me. Wij hadden echt een heel fijne therapeute met kennis van zaken. Ze probeerde voor hem begrijpelijk te maken wat voor mij belangrijk is en andersom. En trucjes om conflicten te voorkomen (zoals samen een agenda samenstellen voor het weekend, een mail sturen als directe communicatie stagneert) maar ook tips om weer nader tot elkaar te komen. Dingen zoeken die je samenbrengt. Mijn partner wil bijv niet uit eten, vind hij vreselijk. Maar als je buiten kids nooit iets samen hebt in een relatie is dat ook niet goed. We zijn met kleine dingen begonnen en hebben bijv op donderdagavond onze Netflix avond. We hoeven niet te praten maar beleven toch iets samen. Eerst klonk dat maar stom voor ons maar het werkt uiteindelijk wel. En die agenda's dat is voor ons ook echt een gouden greep geweest. Hij wil graag duidelijkheid en dit is dus ideaal.
Ik kan me voorstellen dat je teleur gesteld bent, omdat jij wel een prater bent en een bepaalde verwachting had, namelijk dat hij zou zeggen wanneer hij het gesprek zou hebben. Dit heeft hij niet gedaan. Je geeft ook aan dat hij PDD nos heeft, het is wel een verklaring waarom hij het niet gezegd heeft. Zoals ik het lees zit het aan beide kanten "fout". Op basis van jouw verhaal en de andere reacties voelt het alsof jij bepaalde verwachtingen/gevoelens hebt die jouw man niet waar kan maken, dit kan door zijn PDD nos komen of gewoon een karakter eigenschap. Ik denk dat je jezelf af moet vragen of het nodig is om je druk te maken over bepaalde zaken. Je geeft immers aan dat het communicatie problemen zijn, dus het lijkt me dat dit dan over van alles en nog wat gaat. Dit mes scheert dan aan twee kanten. Mijn man is helemaal geen prater, tenminste niet over hoe hij zich voelt. Maar ik merk dat dan wel aan zijn houding en gedrag. Dit benoem ik dan ook richting hem. Ik wil en ga mij er verder niet druk om maken, zolang het geen effect heeft op het gezin. Vroeger deed ik dit wel en merkte daardoor dat mijn man zich gepushed voelde en zich daardoor nog verder afsloot. Nu zeg ik: je zit niet lekker in je vel he. Soms praat hij, soms niet. Die keuze is aan hem. Ik zie het en dan hou ik er tot een bepaalde hoogte rekening mee. Het zelfde met onze zoon die vermoedelijk hooggevoelig is. Dat "verreist" ook een andere manier van benaderen. Dit kost veel energie. Het lijkt me voor jou ook niet makkelijk, want jij hebt bepaalde sociale vaardigheden die hij niet heeft of erkend. En dat is lastig en maakt het een twee strijd.
Stop met denken aan 'de vorige keer'. Ook al gaat het om hetzelfde probleem, de oplossing/behandeling is niet altijd hetzelfde. Je man had al aangegeven dat eerste gesprek graag alleen te doen dus ja ik snap dat hij het niet verteld heeft. Vooral jouw 'nood' om de avond ervoor al te bespreken wat hij gaat zeggen (haal ik uit je op) had hij geen behoefte aan. Wees blij dat hij toch de stap heeft gezet en zo aangeeft eraan te willen werken. Wees echter geduldig, jij bent open maar je man heel wat minder dus geef dingen echt tijd. Zelfs als het voor jouw gevoel amper opschiet.
Was handiger geweest als je dit even in je eerste post ook te sprake had gebracht want dit is een niet geheel onbelangrijk aspect in jullie relatie en zet het hele communicatie probleem in een heel ander daglicht. (en had ik en waarschijnlijk ook andere dames anders gereageerd). Dan is het niet willen praten/bespreken van je man geen onwil maar puur onmacht. Hoe graag jij het ook wil hij kan het gewoon niet. Ik vermoed dat dit door zijn ouders niet opgepikt is waardoor hij ook nooit geleerd heeft hoe dit moet en dus nooit de kans heeft gehad gewenst gedrag te laten zien.
Ik denk niet dat je je dat moet aantrekken. Ik ben zelf net zo: gebeurd er iets vervelends waar ik best mee kan zitten, vertel ik dat mijn man ook niet. Ik ben zelf aan het twijfelen om met een psycholoog in gesprek te gaan over of ik wel of niet moet testen voor een bepaalde ziekte, maar dat heb ik niet met mijn man besproken, en als ik zou gaan, ben ik ook niet van plan om dat te vertellen. Dat is niet omdat ik mijn man niet vertrouw, maar meer omdat ik bepaalde dingen gewoon meer 'mijn ding" vind. Ik wil hem niet met alles belasten en vind het soms fijn om niet altijd mijn gevoelens te hoeven bespreken. Raar misschien, maar ik ben erg op mezelf.
Ts ik snap je gevoel. In het begin van een huwelijk denk je dat er best mee te leven valt, iemand die heel gesloten is. Totdat je er een aantal jaren op hebt zitten. Je hebt dan een groep mensen die het prima vinden dat hun partner gesloten is, en je hebt een groep mensen die ermee probeert te leven. Wanneer je ermee probeert te leven zul je merken dat je op een gegeven moment verandert. Je wordt zelf gesloten en gaat steeds minder dingen vertellen. De communicatie die je hebt gaat vooral over de noodzakelijke dingen zoals de kids etc. Je groeit als het ware uit elkaar. Wanneer je andere stellen hele gesprekken ziet voeren, wordt je geconfronteerd met een gemis. Want jij hebt dat niet, je kan er aan werken, maar als dat geen resultaat heeft moet je erover nadenken of je zo verder kan gaan. Kan je verder leven met het gemis en leer je ermee omgaan of geef je het op. Zijn hele lastige keuzes en zoals ik het zie, ben je bereidt te vechten, maar dan moet er ook wel resultaat zijn. Heel lastig dus...
Dames, allemaal bedankt voor jullie reacties! Soms waren ze best heftig voor mij, maar het heeft wel m'n ogen geopend. Ik ben me er meer bewust van geworden dat ik, ongemerkt, met mijn gedrevenheid tot praten een ander (mijn man dus) zich misschien toch wel heel ongemakkelijk kan laten voelen. Terwijl het niet mijn bedoeling is. Ook bedankt voor de reacties van begrip en herkenning. Het geeft me het gevoel dat ik niet alleen ben, dat het niet alleen door mijn schuld komt. Ik ben er nu wel achter dat ik klaar ben met het zoeken naar DE oplossing. Ik mag ook gewoon toegeven dat ik het soms niet meer weet. Ik voelde me soms de hulpverlener van m'n man. We gaan vol goede moed nieuwe gesprekken aan met de psycholoog, in de hoop dat we weer dichter naar elkaar toe groeien!
Ik vind het persoonlijk nogal vreemd dat jullie samen een traject ingaan, maar hij wel zomaar ineens zonder overleg een eerste gesprek in gaat. Dit is niet de gebruikelijke manier om zoiets te doen. Als ik als psycholoog relatietherapie zou geven dan zou ik zeker bij de eerste intake een gesprek willen met beide partners. Voor individuele gesprekken is later in het traject ruimte. Het is voor een hulpverlener heel belangrijk op zo'n moment om eerst de wisselwerking tussen de partners te zien en aan te voelen hoe die twee op elkaar reageren. Een gesprek met 1 persoon vooraf geeft vrijwel altijd een vertekend beeld. Het is goed van je man dat hij naar een psycholoog is gegaan als hij dat nodig vond, maar als ik jullie was dan zou ik met deze psycholoog geen relatietherapie beginnen. Dat zou ik doen bij iemand die onbevooroordeeld is over jullie beiden, zeker gezien hij al eerder in therapie is geweest bij deze psycholoog. Ergens heb ik het idee dat je man alleen is gegaan omdat jij het nodig vind en hij er vanaf wil zijn, en er dus niet zelf achter staat.
Ik denk niet dat je t hele topic hebt gelezen. Geeft niet. Misschien ff doen, dan is t wat duidelijker
Succes! Het is lastig, werken aan je vertrouwen in de ander en hem niet jouw standaarden opleggen. Ik denk dat de meeste mensen met geen stok naar therapie gejaagd kunnen worden, dus daar heb je al mooi resultaat mee.