Ja een heel compleet gevoel. Samen met mijn ex-man hebben wij 3 dochters mogen krijgen. Toen besloten dat dit genoeg is en heeft hij zich laten helpen. Niemand had op dat punt bedacht dat we een aantal jaar later zouden scheiden. Ik heb een nieuwe man leren kennen die ook een dochter uit een eerdere relatie meebracht en we hebben een tijdje heerlijk genoten van die 4. Vanaf het eerste begin hebben de meiden een enorm sterke klik met elkaar gelukkig. En toen ontstonden de gesprekken over een kindje. Ik heb altijd gezegd dat ik na mijn 35e geen kinderen meer wil krijgen. Ik kreeg de oudste toen ik 18 was en vond het prima. Ik was toen 32 en we hebben besloten er voor te gaan. Deze dame is inmiddels bijna 2 en zij maakt het gezin echt compleet. Een mooier karaktertje kon er niet bijkomen in ons gezin. Mijn man heeft zich inmiddels laten helpen en toen vlak nadat hij geholpen was mijn menstruatie ineens uitbleef kreeg ik het toch wel erg benauwd. Gelukkig werd ik na 9 dagen toch gewoon ongesteld. Eerder had ik soms de gedachten, een (volbloed) broertje of zusje zou misschien toch wel leuk zijn maar mijn man vond het echt genoeg zo. Toen mijn menstruatie uitbleef kwam echt het besef dat het eigenlijk gewoon goed is zo. Begrijp me niet verkeerd, als ik zwanger zou zijn geweest zou dat kindje net zo welkom zijn maar gevoelsmatig zijn we gewoon compleet. 5 prachtige meiden!
Ik weet het niet goed. Ik zie zwanger worden, een baby, bevallen, al die voedingen en luiers totaal niet zitten, denk echt dat ik het niet aan ga kunnen. Maar echt compleet voelt dit niet, geloof ik. Ik denk dat het goed zou zijn voor ons gezin en voor de oudste vooral, als er nog een eenling bij zou komen. Maar zoiets plan je natuurlijk niet echt, heb ik gemerkt.
Hier geen compleet gevoel. Ik heb 1 dochter en om het weekend 2 bonuskinderen. Maar heel graag had ik er nog 1 van mezelf gehad. Helaas is de situatie niet niet zo dat ik voor nog een kindje kan gaan. De eerst komende 3 jaar is dat eigenlijk uitgesloten. Na die jaren speelt mijn leeftijd mee en mijn vriend is gesteriliseerd. Dus ik moet realistisch zijn en gaan accepteren dat hier geen kindjes meer komen, en ik moet met mijn gevoel leren omgaan.
Wij zijn nog niet compleet. Weet ook niet, als een 2e kindje ons gegund is. Of we ons dan wel compleet gaan voelen.
Nee, het voelt niet compleet. Ik hoop dat dat een hormonen kwestie is . Een derde zal er sowieso niet komen.
Ik voel mij ergens wel compleet maar zou toch ook nog wel graag een kind erbij willen. Zie het alleen nooit gebeuren jammer genoeg.
Wij hebben 3 mopjes maar heb een dubbel gevoel; soms voelt het compleet maar er zijn ook momenten dat er best nog een kleintje bij kan....wij zijn er dus nog niet uit!
Hier voelt het wel echt compleet. Alleen denk ik wel steeds vaker: Oeh, dat betekent dat ik nooit meer zwanger ga zijn, nooit meer een kindje in je buik voelen... dat soort dingen.
Ik zou heel graag nog een keer een zwangerschap willen meemaken en een bevalling maar ik weet niet zeker of ik weer een baby wil, weer gebroken nachten en weer een peuterpuber. Ik weet niet of ik dat mentaal aan kan. Ik vind 2 vaak al druk, hoe leuk ik ze ook vind en hoe verschrikkelijk veel ik ook van ze hou. Mijn vriend en ik hebben afgesproken dat we het nu laten rusten en er eind dit jaar definitief samen over beslissen. Ik ben dan 37
Hier voelt het niet compleet, maar het is nu ook niet realistisch om meer kinderen te (mogen) krijgen de komende jaren. Aan de andere kant vind ik 2 al heel intensief en denk ik bij veel dingen hoe fijn het is om ze met ons 3-en te kunnen doen. Met meer kinderen wordt dat ook ingewikkelder.
Wij zijn niet compleet. We hebben altijd minimaal 3 kindjes gewild. En bij m'n vorige zwangerschap wist ik zeker dat ik het nog eens mee ging maken. De kans dat wij nog een kindje mogen krijgen is er eigenlijk niet. Ik weet nog niet hoe ik dat een plekje moet gaan geven. Ik ben ontzettend blij met wat we wel hebben, hopelijk kan ik daar over een poosje ook tevreden over zijn.
Pffff lastige vraag... Voor mijn man en ik voor een gezin gingen zei ik wel eens dat ik 3 kinderen wilde. Toen kwam nr. 1 en dat was het eerste jaar zwaar en heel, heel erg wennen. Maar het ging erg goed en vlak voor haar 2e verjaardag zwanger van de 2e. Toen wist ik zeker dat het de laatste was. Zeker na een wat mindere zwangerschap en pffff die kraamweken. En ineens was daar toch de wens voor een 3e kindje. Nu minder heftig dan een paar maanden terug maar toch, kan het niet loslaten. Mijn man zegt echt niet meer te willen. Ik ben er nog niet uit wat IK wil. De tegens zijn duidelijk: toch weer een aanslag op mijn bekken en rug, financieel het minder breed hebben, drukte van 3, nog een keer door die gebroken nachten, de onrust van zo'n kleintje erbij en fasen die echt rot kunnen zijn. Voor mij om het wel te doen: nogmaals al het bijzondere van een zwangerschap, bevalling en een hummeltje van ons samen. Geweldig om die ontwikkelingen te zien. De trots en liefde die ik voel en waar ik nog wel wat meer van te geven heb. Daarnaast (en dit is natuurlijk niet de hoofdreden, speelt mee) hebben mijn kinderen geen naaste familie in de zin van neefjes of nichtjes. Op dit moment komen die er (voorlopig) ook niet. Opa's en oma's worden een dagje ouder en er is in feite niet veel familie waar ze op terug kunnen vallen. Ze hebben op latere leeftijd alleen elkaar. Ik ben me er van bewust dat de band niet goed hoeft te zijn. Juist omdat ik geen goede band met mijn zus heb/had denk ik: had ik nog maar een broertje of zusje gehad. Al weet ik dat er geen garanties zijn. Voor nu probeer ik het te laten rusten en over een jaar te kijken of mijn wens anders is.
Wij hebben 3 kinderen maar het gevoel om er nog meer te willen blijft soms komen. Soms denk ik echt van het zou leuk zijn nog een 4de erbij. Maar praktisch is het totaal niet om 4 kids te hebben . Het zou niet passen in onze auto, en nu hebben ze alle 3 een eigen slaapkamer, dat zou dan ook niet meer kunnen. Dus ik denk dat wij ons gelukkig mogen prijzen met onze 3 prachtige kids en het daarbij laten. Wellicht ooit nog een hondje erbij ofzo haha
Wij hadden na de geboorte van de vierde meteen een gevoel van het is goed zo, het voelde meteen alsof ons hele gezin Meer in balans was, niet alleen wij voelden ons compleet qua aantal kinderen maar ook de drie boven de vierde, alles loopt soms zo appeltje eitje zo vloeiend alsof hun ook laten weten of voelen ... dit hoe ons gezin nu is ..... is precies goed, Wij hebben nu echt innerlijke rust, geen klapperende eierstokken maar nog wel intens kunnen genieten van de kleintjes van anderen
Voor nu zijn we nog incompleet.. maar als zometeen de 3e er is weet ik echt niet hoe ik er in sta. Mijn man zegt dat drie kinderen echt genoeg is voor hem, en voor nu vind ik er 2 eigenlijk al genoeg, wat een chaos soms haha. Maar goed, zometeen als iedereen zijn/haar plekje in het gezin weer heeft gevonden dan hebben wij denk ik rust, en komt er waarschijnlijk echt geen vierde meer. Ik ben blij als we deze tropenjaren overleven!
Ja ik heb echt het gevoel dat we als gezin compleet zijn. Dat gevoel sluimerde tijdens de tweede zwangerschap en werd direct bevestigd na de bevalling.