Op de 1e verjaardag van dochter ging het kriebelen. We wilde maar een kindje maar na wat twijfelen en er van uit gaande dat het toch wel even ging duren ( dochter 1 jaar over gedaan en nog een mk gehad waar we in 4 rondes van zwanger werden) . We hadden net een huis gekocht en hadden echt nog geen tijd voor een baby. Echter bleek ik al zwanger geworden tijdens het twijfelen en ondanks we er nog niet echt voor gingen was het lot al beslist . Deze zwangerschap was erg zwaar en zeker in combinatie met net verhuist, dreumes van 1 jaar en partime baan. Uiteindelijk met 31 wk brak mijn water op het werk en na 6 wk bedrust werd onze zoon geboren. Vanaf dag 1 een huilbaby en probleem kindje maar zo gewenst. Na 1 jaar intense Fysio en helmtherapie werd het huilen minder maar tot 2,5 jaar sliep hij niet snachts en was ondertussen een echte zombie. Nu zijn het 2 schatjes en zou niet anders meer willen. In het begin twijfelde ik wel over een 3e maar nee nu ben genezen van baby's en ben er echt klaar mee. Kijk uit nu naar de schoolface . Ik weet hoe de drang voelt naar een baby maar ik weet ook dat dit een face is. Succes met je beslissing.
Ik wilde er ook graag 3 of 4 ondanks het medische traject enzo. We hebben nog 3 cryo's. Maar manlief wil echt niet meer. We hebben er heel lang over gesproken. Maar ik wist wel dat we het alleen gingen doen als we er allebei 100% achterstonden. Hij gaat zich niet meer bedenken. Dus dan moest ik het maar gaan afsluiten. Ik ben lijstjes gaan maken, heel onzinnige lijstjes met voor en nadelen. En heb me toen gericht op de nadelen van nog een kindje ten opzichte van hoe het nu is. Dat heeft me heel erg geholpen en nu heb ik het toch wel af kunnen sluiten voor mezelf. Af en toe nog een kriebel maar kan nu ook oprecht heel erg waarderen wat we hebben en me niet meer elke keer afvragen hoe het zou zijn met nog een kindje. Ik voel me nu toch compleet wat ik eerst niet had
Je gezond verstand gebruiken en niet je emoties de overhand laten hebben. Ik zou ook wel tien kinderen 'willen' bij wijze van, maar aangezien ik ze dan niet kan geven waar ze recht op hebben op allerlei gebied, heeft ons verstand heel duidelijk gezegd dat wij stoppen bij twee kinderen.
Wij hebben 1 kindje. Na een zware zwangerschap en heftige bevalling hadden we allebei zoiets van: het is goed zo (daarvoor wilden we allebei graag 2 kinderen). Bij mij gaat het nu alleen weer kriebelen voor een tweede, maar bij mijn man niet. Hij is bang dat ik straks weer zo'n tijd uitgeschakeld ben door bi. Ik heb het ervoor over, maar weet niet goed wat wijsheid is. Bij mijn man is het geen definitief nee, maar het hoeft niet voor hem... Wij blijven erover praten, maar het is lastig.
Maar misschien komt dat als je jongste naar school gaat. Voor mij was dat echt de grens. Je komt in een hele andere fase terecht. Anderen zeiden altijd, zodra de jongste naar school gaat wordt alles anders maar dat wilde ik niet geloven. Inmiddels vind ik het heerlijk dat ze allemaal een heel stuk zelfstandiger zijn. Ik vind zwangere buiken geweldig, baby's nog steeds heerlijk maar op een afstand. We hebben net een nichtje gekregen en ik vind het heerlijk te knuffelen maar ook heerlijk haar weer terug te geven.
Wij waren gezegend met 2 kinderen. En wilden eigenlijk heel graag wel een derde. In eerste instantie hadden we gezegd: we gaan er niet meer voor dokteren. Toen begon pleegzorg in ons hart te groeien en zouden we dat pad op gaan. Het plan lag er: mijn rugoperatie, dan pleegzorg en wanneer dat allemaal zou lopen en alles op school zat zouden we evt toch dokteren voor een derde biokindje. En je raadt het al, op de dag dat ik aan de pil zou gaan voor mijn rugoperatie testte ik positief. Totaal onverwacht, want ik heb pcos en nagenoeg geen eisprong. Het was ook best even paniek, ondanks dat we bewust geen ac gebruikten. De paniek was eigenlijk ongegrond, ik maakte me vooral druk om mijn operatie en mijn man maakte zich nergens druk om. Nu zijn we gezegend met drie biokinderen. Ik 'mag' niet meer zwangerraken omdat de kans op levensgrote complicaties voor mij echt te groot is nu. Maar ons gezin voelt nog steeds niet 'af'. Wij gaa straks dus richting pleegzorg, die wens wordt alsmaar groter en groter. Ik hoop dat het nooitmeergevoel weggaat. Want ondanks dat ik zwanger zijn en bevallen een hel vind, is het toch wel het meest bijzondere wat ik heb meegemaakt.
Wij hebben nu 1 dochter van 19 maanden en ik wil heeeeeeel graag een tweede (en laatste) kindje! Voor mij voelt een gezin met 1 kind gewoon niet compleet,waarschijnlijk omdat ik zelf ook een broer heb. Mijn vriend wilde eerst absoluut geen tweede maar nu zegt hij al..misschien is het toch wel leuk. Yes,yes,yes!
Ik wilde graag een derde, maar manlief vond het wel genoeg met twee. Na het er vaker over gehad te hebben gaat mijn man in mijn wens mee. Hij staat er overigens ook volledig achter nu. Tja, en nu nog zwanger worden. Ik denk dat je wel moet praten, dan kunnen jullie samen een keuze maken!
Mijn man en ik wilden al jaren 5 kinderen. Daar zijn we inmiddels vanaf gestapt. Mijn man wilt nu nog wel een vierde, maar ik ben er zelf echt klaar mee. Heb eerst nog wel een tijd getwijfeld, maar als ik weer even terug denk aan zwangerschap, bevalling en de eerste 3 maanden is dat genoeg! Plus dat het gewoon ook betekend, nog meer spullen, speelgoed, kleding, wasgoed, ticket, paspoort, neeeeeeeeeeeee.... Als jij nog een derde wilt, zou ik dat gewoon bespreken met je man. Ik ben namelijk wel de mening toegedaan dat je meer spijt krijgt van de dingen die je niet hebt gedaan, als van de dingen die je wel hebt gedaan. Wilt je man echt geen derde, sja dan kun je het samen afsluiten (tenijs je een 'ongelukje' wilt, maar daar ben k geen voorstander van!). Maar misschien staat hij er ook wel voor open als je eenmaal met goede argumenten komt.
Gewoon een gesprek aangaan Wij hebben drie meiden 11,7 en 2. Heel erg blij mee en ik wist zeker er na de derde er wel klaar mee te zijn. Maar niks is minder waar. Ik prop het weg, het kan gewoon niet. Ik ben nu 34 mijn oudste is 11. Nooit gedacht dat uit financiele redenen zou zeggen nee. Maar de situatie is zo, financieel is het niet mogelijk. Mijn man heeft geen hoge functie. (hoeft ook niet hij is gelukkig met zijn baan). Ik werk ook nog veel om alles rond te kunnen krijgen en zoals zoveel al merken het word alleen maar minder. Onze babykamer is vorige week verkocht en het doet me echt wel wat. Ik hoop dat het gevoel snel voorbij gaat, het is goed zo!!
Na de 1e heb ik vanaf de zwangerschap en na de bevalling altijd gezegd dat er geen 2e zou komen. Vanaf dat hij 2 was begon het toch te kriebelen.. Toen in Januari 2012 weer gynaecologische problemen die ik al sinds 2006 op en af heb en al 4x voor geopereerd ben. Toen zei de gyn in januari 2012: " als je een tweede wil, het is nu of nooit, wie weet is het volgend jaar te laat". (Als de klachten aanhouden zal misschien mijn baarmoeder op den duur verwijdert worden). Ik moest toen sowieso stoppen met de pil en er toen dus ook voor gegaan na mijn ingreep. In mei 2012 zwanger van onze dochter en inmiddels is ze alweer 8 maanden. Aan een 3e beginnen wij hier zeker niet. Geen ruimte, en ik zou dat lichamelijk en fysiek ook niet aankunnen, (oudste is een zorgenkindje door verstandelijke en andere beperkingen en hebben we onze handen aan vol) 2 vind ik al druk en ben ook best gehecht aan "me time". Wij zijn dus gelukkig compleet. Ben ook echt heel blij nooit meer zwanger te hoeven zijn, dat heb ik ook nooit fijn gevonden terwijl anderen ervan genieten zwanger te zijn ik ben zelfs opgelucht als ik zwangere vrouwen zie en denk dan echt " ik hoef gelukkig niet meer"
Ik denk dat het ervan afhangt hoe je erin staat. Mijn zoontjes worden/werden allebei meerdere keren per nacht wakker. Ze liggen nacht mij in bed. Wanneer de jongste wakker wordt, leg ik hem aan de borst en ik doe mijn ogen niet eens open. Ben aan het slapen ja! Mijn oudste zoontje ging het net zo, al had hij af en toe oorontstekingen en dan moest ik er dus wel uit om met hem te lopen en rechtop te houden zodat de pijn minder was. Maar dat was echt zelden. Het lijkt me idd zwaar als je er elke keer uitmoet 's nachts, maar dat weiger ik echt. Wanneer ze fijn bij je in bed slapen, slapen ze veel dieper en beter door. En jij daardoor ook. Ik zeg dus: doen!
Lastig hè, juist omdat je het met elkaar eens dacht te zijn. Wij dachten vooraf ook dat we het bij twee zouden laten. Bij mij ging het al vlot weer kriebelen en daar hebben we het ook veel met elkaar over gehad. Ik wilde natuurlijk ook niet mijn zin doordrijven ten koste van alles. Nu bewust wat meer verschil in leeftijd dan bij 1 en 2 en nu ook maar liefst twee in een keer erbij. Soms vraag ik me wel af of het verstandig is geweest, maar dat weet je toch nooit. Och en liefde genoeg in ieder geval, dan komt de rest ook wel goed. Succes met jullie keuze!
In mei 2010 toen onze tweede, een dochter geboren werd, wist ik het gelijk... het is niet af. Raar want ik had er toen twee en zowel een jongen als een meid. Maar je voelt het... je weet het. Ik heb dit toen gelijk tegen mijn man gezegd en hij snapte er niets van. Een derde vond hij absoluut niet nodig. Een jaar later hebben we het er weer over gehad. De wens was bij mij nog altijd even groot maar bij hem niet. Ik heb dit toen geaccepteerd maar was er wel heel verdrietig om. Ik moest echt rouwen en afscheid nemen van het beeld in mijn hoofd. Manlief heeft dit gezien en een aantal maanden later heeft hij aan gegeven de derde toch wel te willen. Letterlijk: er is genoeg ruimte in ons huis, portemonnee en ons hart. We zijn toen niet gelijk begonnen tot mijn grote spijt (mijn leeftijd liet ik onvoldoende mee wegen...) Mijn werk kreeg prioriteit en pas in februari 2012 zijn we er voor gegaan... dik 39 jaar oud. Het is een jaar met veel teleurstelling geworden waarin ik ondermeer mijn baanben kwijt geraakt (zo zie je maar... voor werk moet je niets laten) en maanden achter elkaar ongesteld werd... ondertussen werd ik 40 en rees de vraag.... wanneer stoppen we. Zo moeilijk. In februari van dit jaar had ik een positieve test (ronde 14) maar dat werd een miskraam (heel vroeg) des te zuurder zou het zijn om dan te stoppen maar wanneer dan wel.... gelukkig ben ik de maand daarna weer zwanger geworden en dat gaat heel goed. Manlief moest wennen aan het feit dat het toch ging gebeuren (maar dat had hij de andere keren ook). We hebben volledig prenataal onderzoek laten doen en nu begint bijna mijn laatste trimester. In november hopen wij een gezond mannetje te mogen ontvangen. Als manlief bij zijn standpunt was gebleven dan had ikmdat geaccepteerd. Tenslotte hebben we twee gezonde kinderen en niet de jongste meer maar je wens, je droom loslaten is heel moeilijk. Wel vind ik de basis van een relatie dat je alles met elkaar moet kunnen bespreken en daarvoor geen angst hebt... Veel succes... het is een duivels dilemma
Bij ons is het andersom. Wij hebben een zoon van 20 maanden en hij is echt fantastisch. Gezond, ontzettend leuk en lief en echt al mijn dromen zijn met zijn komt uitgekomen. Ik ben mama van het leukste jongetje op de wereld. Van mij hoeft er geen 2e te komen. Ik geniet van hem, kan hem alle aandacht geven, we hebben genoeg geld om hem een basis mee te geven wat ik belangrijk vindt en we kunnen met 1 kind staan en gaan waar we willen. Waarom dan voor een tweede gaan? Mijn vriend zegt alleen is ook maar alleen en zegt dat M. een broertje of zusje verdiend. Daarnaast vind hij papa zijn zo geweldig dat hij dit allemaal nog een keer wil mee maken. Het lijkt hem zo fijn, gezellig. Echt dubbel geluk. Ik durf het zelf niet aan. Ben zo blij met hoe alles gaat. Waarom altijd maar meer willen. Ik ben gezegend met 1 gezond kind, en laat dat nou net het leukste kind van de wereld zijn
Wauw! Gefeliciteerd met je zwangerschap! In een relatie moet je idd alles kunnen bespreken. En ik kan ook alles tegen hem zeggen hoor hij is echt geen type die boos wordt ofzo. Maar hoewel ik weet wat zijn reactie zal zijn( een dikke nee) wil ik dat niet horen. Ik wil gewoon geen nee horen Ik ben 27 in okt 28 en het hoeft niet perse gelijk ( mag wel :d) maar ik kan ook wachten. Ik zou al heel blij zijn als hij alleen maar zou zeggen ok, ik zal erover nadenken