Oh ik hoop echt zo dat deze hel wat minder erg gaat worden in mijn herinneringen... Vanmorgen ging het eindelijk goed, maar dat moet ik nu bekopen. Ik neem 2x daags een zoutbad, lijkt te helpen. Heb ook arnica vallen en stoten gel, maar de ergste blauwe plekken / hematomen zijn al weg. Nu alleen die ellendige knip nog laten helen. Merk alleen wel dat ik hard richting een depressie hol. Ik kan me niet aan mijn kind hechten door alle pijn. En daardoor heb ik alleen maar meer het gevoel dat mijn lichaam faalt, ik faal! Voel me geen moeder
Aaii! Kijk, hier moet je wel voor oppassen! Dus veel over praten met je partner en de huisarts bellen hoor! Bij mij kwam de klap veel later, pas na een jaar ofzo, en toen heb ik meteen de HA gebeld. Die heeft me meteen doorverwezen naar maatschappelijk werk. Dit soort klachten moet je niet te licht nemen hoor! Want je kindje kan er niks aan doen! En pijn door beneden is gewoon niet leuk!
Ik weet het. VK zegt dat het vrij normaal is bij dit soort klachten, maar heb al de afspraak dat ik hulp krijg wanneer ik weer op de been ben. Dus dat komt wel goed. Zit alleen met de periode tot de eerstvolgende afspraak zal vast ook wel bijtrekken wanneer de pijn weg trekt...
Pfieuw, ben blij dat je al aangegeven hebt hulp nodig te hebben. Het heeft gewoon tijd nodig. Maar zowel jij als je kindje kunnen er niks aan doen. Het maakt jou geen slechte moeder! Je lijf wil niet mee werken, maar heeft dan ook een hele strijd moeten leveren... Ik had het ook hoor, na 60 uur weeen te hebben weggepuft te hebben, kreeg ik alsnog een keizersnee. Al die ellende voor niks. Zo dacht ik er toen over en nu nog. Maar nu weet ik dat dit een uitzondering was en dat dit niet nog een keer gebeurt. Na de keizersnee op de hartbewaking belandt met uitputtingsverschijnselen. Dus tja, heb mijn portie pech ook wel gehad Was zo teleurgesteld in mezelf en mijn lichaam, ik bedoel, wie kan haar kind er nou niet uit krijgen. Ikke!!! Nu weet ik, dat er heel veel vrouwen zijn bij wie het niet gaat zoals het "hoort". Dat je eigenlijk een uitzondering bent als je er zonder kleerscheuren uit komt. En ja, ik denk ook wel eens als dochterlief vervelend is of keihard aangeeft liever bij papa te hangen dan bij mama: rotkind, heb ik daar al die uren pijn voor geleden? Maar krijg meteen weer spijt als ik dat denk...maar ik weet ook dat (bijna) iedereen wel eens zo iets denkt. Maar op het einde (en zelfs jij over een paar maanden) hebben alle mama's het er voor over gehad
Poeh, dan mag ik niet klagen met 14-15u! Al ben ik wel jaloers op vrouwen die moeiteloos hun kind er in een paar uurtjes uitpoepen en vrijwel meteen weer op de been zijn. Mijn lichaam heeft me gewoon enorm in de steek gelaten voor mijn gevoel, terwijl ik na 42w een kerngezond (10 pond) kind op de wereld heb gezet. Dat "rotkind" gevoel ken ik nu al veel te goed... alleen hoop ik dat ik snel spijt ga krijgen van die gedachten. Toch wel enigszins fijn dat ik me nu wel rot voel omdat ik me zo'n slechte moeder voel. Er zit dus wel iets van gevoel? Hmmm en dan het rotgevoel omdat anderen dit zo graag willen, en ik heb het en waardeer het niet, voel me schuldig Edit Weet ook wel dat mijn bevalling een uitzondering was, en dat mijn VK de nasleep maar 1-2x per jaar tegenkomt, en ziekenhuisopname met mijn problemen niet eens elk jaar... ik heb gewoon pech gehad. Enorm veel pech...
Ik ben ook altijd jaloers op vrouwen die hun kinderen er zo uit poepen hoor Maar dat je dat gevoel nu al hebt, is inderdaad niet goed hoor! Misschien dat papa de zorg even op zich kan nemen zodat jij je kan concentreren op je herstel? En dat schuldig voelen is toch nergens voor nodig? Als of je er wat aan kan doen dat je je zo rot voelt? Daar doe je niks aan. Maar ga echt wel hulp zoeken hoor! en je bent echt niet de enige die dit mee maakt, maar wel 1 van de weinigen die er eerlijk voor uit komt!
Gaat uiteindelijk wel goed komen. Lig al weer sinds 6u in bed en mijn man en ik hebben net ook gepraat. Hij wil het liefst nu de ha al bellen, maar ik nog niet. Over 2w moet ik op vervroegde controle komen bij de vk. Manlief grijpt wel in wanneer het mis gaat, en we hebben hulp van (schoon)moeder(s) in huis. Heb wel aangeven dat ik eerst nog niet alleen wil zijn. Ik zal onze zoon nooit wat aan kunnen doen (eerste vraag van de vk) maar ben bang dat ik ook niet goed voor hem kan zorgen...
Wat een vervelend begin voor jou na je bevalling. Probeer het allemaal op z'n beloop te laten en alles te doen wanneer jij dit wil en aan toe bent. Je hoort wel eens dat sommige vrouwen het achter af liever op een andere manier hadden aangepakt en dat zou zo jammer zijn. Sterkte!
Gelukkig besef ik het allemaal wel goed... Ik houd me voor de buitenwereld overigens wel groot hoor! Alleen mijn man weet het, en mijn vk. De rest denkt dat ik op een wolk zit. Wel fijn dat dit forum er is
hallo daar ik heb ook een ontstoken knip gehad waar ik heel veel pijn aan heb gehad en waar ik ook psychisch behoorlijk last van heb gehad. Ik wil je even een hart onder de riem steken dat het lichamelijk echt wel goed gaat komen hoor! En toen bij mij de pijn minder werd kon ik langzaam ook meer van mijn kindje gaan genieten, maar dat was bij mij ook wel echt een proces wat moest groeien. Het kost tijd, maar het wordt allemaal beter, over een paar weken, over een paar maanden, geef het wat tijd. Heel veel succes!!!
Probeer zo veel mogelijk van onder bloot te liggen in bed. Dan geneest alles sneller, werd mij gezegd. Als je last blijft houden, laat er door iemand (liefst een gyn) naar kijken. Bij mij is na 2,5 maand nog een verdwaalde hechting gevonden. Geen wonder dat ik al die tijd zo'n last had!! Ik kon ook slecht plassen, maar ik zette de kraan dan telkens een beetje aan. Verder plaste ik niet als ik moest (dat voelde ik namelijk niet), maar op de klok (bij iedere voeding dus). Snap dat je het je allemaal anders had voorgesteld. Hopelijk kun je er snel van genieten!! Laat mensen pas komen als je er zelf aan toe bent.
(sorry sorry sorry, vieze praat) Ik lig inmiddels sinds gister de hele tijd bloot van onder in bed om alles te laten drogen. Lopen gaat niet meer, de knip is compleet open gebarsten en er komt me toch een troep uit Word er gewoon echt moedeloos van. Ons ventje is vandaag 3 weken oud en ik kan nog niks. Ik wil gewoon genieten van het mooie lenteweer, lekker met de wagen naar buiten, wandelen! Eigen boodschapjes doen, zelf weer mijn eten koken, zelf de was doen of de stofzuiger pakken... Maar nu ben ik afhankelijk van (schoon)moeder(s) die om en om hier een paar dagen zijn en 's nachts voor ons mannetje zorgen en overdag voor mij omdat mijn man dan aan het werk is. Ik baaaaaaaaal... zacht uitgedrukt... Gelukkig werkt mijn blaas wel weer zoals vanouds en voel ik weer wanneer ik moet plassen. Dat is hersteld. Nu die stomme knip nog... Maar ik neem toch aan dat wanneer nu alle troep er uit komt, het ook eindelijk beter zal gaan? Hopelijk heelt het goed en netjes, en houd ik niet nog lang last van het litteken. 1 ding weet ik nu heel zeker. Alleen als ik zwart op wit krijg van mijn verloskundige dat ik bij de volgende een keizersnee krijg, zal ik ooit weer zwanger durven worden. Zoveel horrorverhalen gehoord over bevallingen, maar dit slaat echt alles... De bevalling was kl*te, maar het herstel... Echt, ik doen nog liever 100x die bevalling over als ik deze 3 weken terug kon krijgen
Ik heb ook een knip gehad en ben uitgescheurd. Heb/had een hele rits hechtingen beneden en was bont en blauw. Kan nu gelukkig weer een hoop zelf, maar dat ik na de bevalling zo afhankelijk was van anders viel mij ook zwaar tegen. Als ik dan jouw verhaal lees snap ik niet waarom ik zo zit te miepen af en toe. Ik hoop dat het snel geneest en je meer kan gaan genieten. Krijg je wel controle op het genezingsproces?
Na ziekenhuisopname een week lang elke dag controle, nu al een week niet. Wel telefonisch een paar keer contact gehad als ik vragen had, zo ook de afgelopen dagen ivm ontsteking. Dat de knip nu open is, is goed zeggen ze. Alle troep moet er uit en het lijkt al schoner dan gister. Had liever nog wel een check gehad, ook al was het een vluchtige blik, maar zij weten meer dan ik, en ik moet er op vertrouwen dat het goed komt... Maar Annie, geen bevalling is hetzelfde. Ik voel me ook een mieperd hoor! Het had nog wel erger kunnen zijn, denk ik dan maar... maar ook jij hebt alle recht om te miepen!!
Hé meid, ik heb het met je te doen. Ik heb hetzelfde gehad. Na 1 week is de hele knip opengegaan en het was flink ontstoken. En wat deed dat pijn zeg, auw. Ik kreeg antibiotica en zelf heb ik arnicadruppels geslikt, om de wondgenezing te bevorderen. Als ik naar de wc ging had ik een klysmaflesje (500 ml) om meteen te spoelen en ik hing flink voorover. Het gaat goedkomen hoor . Het kan nog wel even duren, maar het wordt vanzelf minder. Ik merkte dat ik pas echt kon genieten van mijn kindje nadat mijn wond helemaal dicht was. Ik was er zo onzeker door en dat heeft een flinke impact gehad bij mij. Meid heel veel sterkte!
Lieve Uk, In maart vorig jaar ben ik bevallen van mijn zoon. Mijn vliezen braken, ik kwam in een gigantische weeenstorm en een half uur later was ik moeder. Pas toen ik aangaf dat ik moest persen hebben ze me getoucheerd en bleek ik volledige ontsluiting te hebben. Ik ben onverdoofd geknipt omdat mijn kindje bijna een hersenbloeding kreeg van die (pers)weeenstorm. 10 minuten na de geboorte kwam mijn man binnen. En tot slot kwam mijn placenta niet waardoor ik bijna 3 liter bloed be verloren en aar OK moest omdat hij manueel verwijderd moest worden. Ik was overigens pas 32 weken zwanger.... Vanwege de fluxus (het extreem bloedverlies) heb ik een week in het ziekenhuis gelegen. De derde dag begon mijn knip te onsteken, over de gehele lengte. De troep moest er door de hechtingen heen uitkomen en mijn hechtingen zijn dus allemaal gaan wijken. Daarnaast had ik een kindje in de couveuse liggen waar ik trouw elke kolfbeurt mijn melk heen bracht, ontsteking van onder of niet. Ik waggelde mezelf voort door het ziekenhuis. Na thuiskomst heeft mijn zoontje nog 4 weken in het ZH gelegen. Al die tijd reisde ik 2 keer per dag op de bus tussen huis en couveuse, mijn knip groeide dan ook niet goed dicht. Na 5 weken moeder op afstand kreeg ik mijn kindje thuis. Alsof ik hem adopteerde. Ik wist bij god niet wat ik er een hele dag mee moest. Had geen kraamzorg. Toen heeft hij weken zoveel gehuild dat ik in gunstige gevallen 2 uur per dag sliep.... Blauwe wolk? nee! Ik heb waarschijnlijk ook een dikke depressie gehad na alle ellende. Het duurde een tijdje voor ik me echt ging hechten (a heb ik al die tijd ervor braaf maar plchtsmatig goed voor hem gezorgd hoor!) Maar waarom schrijf ik dit? Mijn zoontje is inmiddels bijna 11 maanden en een beer van een kind. Ik ben zo straalverliefd op mn eigen kind en ik wist niet dat je zoveel van iemand kon houden! Ik wordt zo intens gelukkig als ik hem met rode wagen tevreden zie slapen, als hij blij lacht als hij me ziet, als hij zijn uiterste best doet om geluidjes te maken! Met mijn afschuwelijk knip (na die 5 weken ging hij eindelijk dicht, van binnenuit want de randen stonden helemaal van elkaar af... ) is alles helemaal in orde gekomen Hoewel je het nu niet kunt voorstellen, het komt helemaal goed!! Echt! Ik hoop dat je een beetje troost uit mijn verhaal kan putten. Ook jij wordt een gelukkige mama