Mijn zoontje is zo ongeduldig en snel boos. Eigenlijk is dat altijd al zo geweest. Het is wel minder geworden sinds hij loopt. Vanaf dat moment werd hij wel een stuk vrolijker. Nu praat hij ook nog niet (sporadisch zegt hij mamma) en ik denk dat het hier ook mee te maken heeft. Bijna de hele dag door horen wij niets anders als ieieieie of aaaaaa. Hij heeft al buisjes gehad en neusamandelen zijn er uit. Keelamandelen gaan er over twee weken uit en met de kno/cb hebben we afgesproken dit af te wachten. Als hij over een half jaar nog niets zegt en alleen maar klanken kan maken gaan ze verder onderzoeken hoe of wat. Nu vind ik die boosheid van hem toch wel moeilijk. Hij kan al enorm overstuur raken als een autootje niet goed rijd. Echt hele kleine dingetjes, die voor hem een enorm drama zijn. Andere kindjes bij ons in huis is ook iets waar hij echt van overstuur raakt. Even stil staan met de buggy als ik met iemand wil praten is ook zoiets. Hij begint direct te gillen. Als we in de auto rijden en we moeten even keren, nou doe je oren maar dicht want hij raakt gelijk overstuur. Ik vind het verschrikkelijk, voel me voornamelijk machteloos en krijg er buikpijn van omdat ik niet weet wat er in zijn koppie omgaat. Het CB zei ook al dat ze slecht contact met Sven kon krijgen en begon zelfs al over een mogelijke stoornis in het autistisch spectrum, waarbij ze uitlegde dat dat een heel breed begrip is. Maar op het kdv waar hij twee dagen heen gaat, gaat het eigenlijk goed. Hij doet daar leuk mee in de groep en sinds een tijdje gaat hij ook echt bij de leidsters op schoot en knuffelt hij ze. Zijn mentor daar ziet (gelukkig) niets waar ik me zorgen om moet maken. Toch heb ik wel vaker het gevoel dat er met Sven 'iets' anders is als anders. Ik weet alleen niet wat....tja lastig. Want wat moet ik er nu mee doen? Het CB wil nu in juni een tussentijdse afspraak en hier ga ik ook maar gewoon heen, maar ik wil ook niet gelijk mn kind in een hokje plaatsen. Ze gaven aan dat ik nu al eea kon laten onderzoeken, maar mijn gevoel zegt hier nog even mee te wachten. Misschien praat hij over een paar maanden wel en is de frustratie al een stuk minder. Herkent iemand misschien wat ik zeg? Ben wel benieuwd naar tips. Kan ik nog iets doen om het praten te stimuleren? We lezen boekjes, benoem alles en zingen veel. Het taalbegrip van mijn zoon is ook goed. Hij snapt alles wat ik zeg. Het komt er alleen niet uit
Ja moeilijk....het bezoek op het cb is een momentopname,mijn zoontje deed daar ook vaak het tegenovergestelde dan wat er van hem verwacht werd,alsof hij het erom deed. Maar moeilijk contact maken is weer iets anders natuurlijk. Dat het kdv niets opmerkt is wat belangrijker denk ik want zij zien hem vaker. Die woede kan aan leeftijd liggen of hoe jij daar weer op reageerd,misschien moet je die reacties een tijd helemaal negeren. mijn dochter is trouwens iets ouder maar praat ook sinds kort. (heeel onduidelijk). Vind juni wel lang duren eigenlijk,waarom niet alvast een afpsraak maken bij het opvoedbureau,zij kunnen je ook tip geven hoe je met zijn woede om kan gaan. En weet je een "label" is soms helemaal niet zo gek hoor,je hoeft het toch niet gelijk overal rond te gaan bazuinen? Maar als je weet wat het probleem is kan je het wel gerichter aanpakken misschien.
Lastig.. De combinatie van die leeftijd en slecht praten hadden we hier ook. Alleen mijn jochie was heel erg teruggetrokken qua contact naar anderen, maar wel erg fysiek bij sommige situaties. Hoor van andere ook, dat de kinderen zich fysiek uitleven, en gefrustreerd zijn, omdat ze hun verhaal niet kunnen uiten. Het cb stelde bij mij ook een afspraak voor met 2,5 jaar. Dan moest ik maar bellen tegen die tijd. Ook hier was op het KDV weinig aan de hand. Oke, wel iets teruggetrokken, maar zeker niet teveel. Gewoon een rustig karaktertje. Daar was hij ook amper opstandig. En kreeg prima contact bij 1-op-1 situaties. Alleen drukte vond hij moeilijk. Met 2,5 ging het al beter, en heb het CB dus niet gebeld. Ik ben daarbij ook afgegaan op het oordeel van het KDV. Die zien het kind toch ook meer, ipv die 10 minuten op het CB. Inmiddels is het een vrolijke kleuter van 4,5 die genoeg vriendjes heeft, en nu in spraak zich erg goed kan uitdrukken wat hem dwarzit.. Verder weinig mee gedaan, behalve hem blijven uitdagen om sociaal dingen te doen (dus naar speeltuin, kinderboerderij). Veel voorlezen, zelf veel vertellen, proberen te benoemen wat hem dwarszit als je het weet..
Hier een heel lief jongentje die qua gedrag wel wat opviel maar niet allarmerend, niet bij het cb, niet op de peuterspeelzaal en ach het is onze eerste dus ook niet bij ons. Ja hij hield niet van vieze handen, dus het fruit moest in de vorm van druiven, manderijnen etc zijn en anders moest het in stukjes met een vork erbij. Kleien, verven, in een zandbak spelen dat deed hij niet omdat daar zijn handen vies van werden. Maar aan de andere kant was hij een kei in sturen op zijn trekker, kon er zelfs mee inparkeren, wist met 2 jaar alle automerken uit zijn hoofd, het alfabeth en herkende cijfers tot 100. Lichamelijk was hij dan weer een hark Tot hij in groep 1 wel op begon te vallen, gillen in de klas, niet met klasgenoten spelen, alles observeren, zijn ouderlijke taalgebruik. Vanaf daar zijn de observatie's begonnen en kwam er ook ASS te sprake. Wij hebben toen een psycologe/orthopedagoge ingeschakeld om dit alles te "bekijken" en sinds nov weten we dus dat Kylian Asperger heeft. Je onderbuik gevoel heeft het vaak bij het rechte eind. Persoonlijk zou ik mijn zorgen dan eerder bij de huisarts neer leggen en vragen of je een verwijzing kunt krijgen naar een instelling/arts die hierin gespecialiseert is. Zelf hebben wij besloten om het met onze dochter hetzelfde aan te pakken als met onze zoon. Als er sprake is van een ASS (op dit moment ontwikkeld ze zich heel anders dan onze zoon) dan komt dit er op de kleuterschool wel uit.
Wat ontzettend herkenbaar hoe vaak ik op een dag wel niet door mijn dochtertje gevraagd wordt om haar mouwtjes op te stropen (en oh wee als de ene verder opgevouwen is dan de ander), kleien inderdaad wil ze niet, plakken niet, laatst zat haar gordel niet goed in het kinderstoeltje (gedraaid) en toen zetten ze het op een brullen en wij kwamen er maar niet achter waarom totdat ze rustiger werd en zei dat de gordel niet goed zat. Toen die recht zat was het over en ging haar humeur binnen 10 seconden van brullen naar liedjes zingen. Mijn dochter heeft de diagnose ASS al, (lang verhaal maar dat is echt zo) maar wordt periodiek wel steeds nog getest door het audiologisch centrum om te peilen of het ook veranderd. En mijn dochter is ook zo'n stijve hark maar dat staat er los van.
Hier moeten we in zulke situatie's ook eerst troosten en rustig zien te krijgen en pas daarna krijgen we duidelijk wat de aanleiding nu was. Hier hadden we een hele geduldige psz juf die na 2 jaar hem eindelijk zover kreeg om ook in de zandbak te spelen zolang er maar een natte doek op de bank lag zodat hij meteen zijn handen weer schoon kon maken. En wat betreft de stijfe hark, het is een kernmerk van Asperger en hij is er ook nog eens hypermobiel bij (dus eigenlijk dubbel uitgedaagd hierin)
Als je zelf het idee hebt dat er iets niet klopt of dat hij anders is zou ik daar wel aan vast houden, jij kent je kindje het beste. Helpt het als je stap voor stap dingen uitlegd? En met pictogrammen werkt om uit te leggen wat er gaat gebeuren die dag? Is hij bozer of meer overstuur als er dingen gebeuren die hij niet verwacht? Het zijn maar een paar "kenmerken" bij het autistisch spectrum, dat is idd heel erg breedt en kinderen die geen label hebben hebben ook vaak kenmerken hiervan, terwijl het gewoon karakter is, dus wil het nog niks zeggen hoor.
Lastig he? Ook omdat er nu nog zoveel dingen mogelijk kunnen zijn. Finn is ook altijd driftig geweest en snel boos. Het is een jochie met een karakter zeg maar. Hij kon ook echt heeeeel erg gefrustreerd reageren (en nog wel een beetje) Dit veranderde dus echter toen hij begon met praten. Nu hij zich uit kan drukken is het nog maar zelden zo heftig. Dus wie weet zit dat hem ook best dwars...
Bedankt voor jullie reacties. Ik vind het erg moeilijk om er mee naar de huisarts te gaan. Ik kan niet makkelijk onder woorden brengen wat ik nu precies bedoel. Juist omdat ik gedrag zie wat mij zorgen baart, maar aan de andere kant ook gedrag waarbij ik denk: ik heb het liefste kind van de hele wereld en er is niets aan de hand. En misschien is het wel gewoon karakter en komt het vanzelf goed als hij gaat praten. Ik ga morgen alles nog eens goed lezen en dan reageer ik uitgebreider. Thnxxx
Woede uitbarstingen negeer ik ook eigenlijk wel. Behalve wanneer hij in woede uitbarst als iets niet lukt. Ik help hem dan en leg rustig uit dat het niet erg is als het niet lukt. Maar woede omdat de tv niet aan gaat, of omdat hij mijn drinken niet mag opdrinken oid dat negeer ik volkomen. Die buien duren gelukkig maar kort, maar ze zijn wel vaak. Gaat je dochter naar logopodie? Daar had het CB het namelijk ook al over.
Dat doe ik nu dus ook al. Het is vooral een kwestie van volhouden denk ik. Soms is het wel eens vermoeiend, de hele dag alleen maar ie en aa horen
Ja dat helpt idd. Bij Sven heb ik heel vroeg gemerkt dat structuur voor hem erg belangrijk is. Dus ik heb eigenlijk vaak alles volgens een vast ritme gedaan. Waar anderen mij over veroordeelden omdat ik hem op die manier verwend zou maken of te soft oid. Maar ik merk wel dat het zn vruchten afwerpt. Even afkloppen, maar wij hebben nog nooit problemen gehad met het naar bed gaan. Sterker nog, hij gaat tegenwoordiger uit zichzelf naar boven als het tijd is om te slapen.
Misschien kan ik je een klein beetje gerust stellen. Onze dochter zei op haar tweede ook nog maar een paar woordjes. Ineens schoot ze door en 2 maand later sprak ze ineens zinnen met 3-4 woorden. Het kan dus bij jouw zoontje ook ineens heel erg snel gaan. Ik lees ook dat je het moeilijk vind om naar de huisarts te gaan. Misschien moet je het gewoon doen en dan vertellen zoals je het hier verteld. Dat zijn gedrag jou zorgen baart en dat je hem graag wil laten observeren door een orthopedagoog. MIsschien kan deze hem wel op het KDV observeren.
@Bonnie: stiekem hoop ik daar ook op. Net als het lopen. Hij liep pas met 21 maanden, maar hij liep dan ook gelijk de straat uit en het winkelcentrum door. Op het KDV gaat het dus erg goed. Aankomende vrijdag heb ik daar een 'welbevinden' gesprek en zijn mentor heeft extra tijd ingepland zodat ik dit ook allemaal nog eens kan bespreken. Maar zij zegt dat zij geen zorgwekkend gedrag ziet. Maar bedankt voor je tip wat betreft de orthopedagoog. Ik wist niet dat zoiets kon. Ik hou het zeker in mn achterhoofd.
tja moeilijk. Gevoel moet je nooit negeren dat wil ik wel zeggen. Heb 2 zonen met autisme. Owen ( bijna 2 jaar ) heeft klassiek autisme. Hier de dingen die Owen doet/niet doet -praat niet. Ook geen mama of wat dan ook -begrijpt vragen en opdrachten niet -geen interesse in mensen. Wij kunnen komen en gaan en het doet hem niks -Snel boos en gefrustreert. -geobsedeerd door deuren. Daarom kan ie buiten ook niet los meelopen. Als ie een deur ziet zit ie daar bij en je krijgt hem niet mee. - geeft niet aan of ie honger heeft of dorst. Snapt de vraag ook niet als we vragen of ie wil drinken of eten - draait rondjes, flappert met zn armen/handen - kijkt bijna niemand in de ogen -bonkt met zn hoofd overal tegenaan -speelt niet met speelgoed -zet alles op een rijtje - andere mensen en kinderen negeert ie. Als het kon liep ie dwars door ze heen. - op het schoolplein van de oudste laat ik hem wel eens rondlopen. Andere kindjes van zijn leeftijd negeert ie compleet. Hij zit alleen maar bij de schommel en laat de schommel continue over hem heen zwiepen. Of hij tikt alleen maar tegen de achterlichten van de fietsen. Continue. -schrikt nergens van -wil niet getroost worden. -speelt niet met je ( zoals bal overrollen oid ) ach en zo kan ik nog wel even doorgaan. Binnenkort start ie op het MKD. Naar een normale opvang of peuterspeelzaal kan ie niet. Maar wat Owen heeft is wel de zwaartste vorm van autisme hoor. Mijn oudste heeft ook autisme maar die was met 2 jaar lang niet zo extreem als Owen. Van Erik weten we pas sinds een paar maanden dat ie autistisch is. Wel altijd het gevoel gehad dat ie anders was. maarja....eerste kindje he. Geen andere kindjes in de familie om te vergelijken. dusss volg altijd je gevoel! Ookal blijkt het achteraf niks te zijn. Dan weet je dat iig.
Ik heb eigenlijk al van het begin bij mijn oudste zoontje 3,8 jaar dat er iets "anders" is aan hem. En als ik de symptomen lees die onder deze stoornis vallen, komen er veel overeen. Eigenlijk heb ik een beetje de hoop dat ik het nu gevonden heb wat hij heeft n.a.v. dit topic Hier een beetje de dingen die hij doet: - Moeilijk oogcontact maken. - Als iets niet goed zit mouwen/sokken/sjaal/jas etc. heel erg boos en gefrustreerd worden. - Speelt haast niet speelgoed en anders gooit hij er vaak mee, of er lukt iets niet mee en wordt dan heel boos en gefrustreed. - Kan heel lomp in zijn bewegingen zijn, valt vaak. - Boos worden als zijn handen vies worden door eten. - Boos worden als hij een vieze neus heeft. - Nog niet kunnen fietsen, ik bedoel dan niet kunnen trappen. - Heel druk zijn. - Zet wel eens spulletjes bijvoorbeeld al zijn auto's of schoenen uit de kast op een hele lange rij. - Gewoon in het algemeen heel snel boos worden. En zo kan ik nog wel doorgaan, hij huilde ook veel als baby en was eigenlijk nooit echt vrolijk. Snel overprikkeld en kon dan zo een hele dag van slag zijn. Mijn jongste zoontje is het tegenovergestelde, en ik snap dat niet elk karakter hetzelfde is maar nu hij er bijgekomen is heeft dat mij gevoel dat er iets is met mijn oudste zoon alleen maar versterkt. Ik heb het wel bij het cb aangegeven, ben ook al bij de ha geweest en daar vanuit heb ik een gesprek gehad bij Indigo. Ben daar samen met mijn zoontje geweest maar was daar natuurlijk (zou je altijd zien) heel lief aan het spelen en hebben ze me naar huis gestuurd met de mededeling dat hij alleen een temperamentvolle peuter was. Ze lopen op het kdv tegen dezelfde problemen aan als ik, dus ik ben ook niet de enige die iets opvalt. Toch hebben ik en mijn vriend samen maar besloten dat we het laten rusten en kijken hoe het straks gaat op de kleuterschool. Ik neem aan dat, als er iets "anders" zou zijn ze het daar snel genoeg doorhebben. Verder is het een schat van een mannetje hoor maar hij heeft gewoon een heel moeilijk karakter. Ik snap heel goed je gevoel van dat er gewoon iets is en ik hoop voor je dat het beter gaat als hij gewoon beter gaat praten.
vind ik een slechte zaak van Indigo!! Na 1 keer je zoontje zien en dan zonder meer naar huis sturen? Vind ik niet kunnen. Wij moesten eerst thuis vragenlijsten invullen en terugsturen, toen op gesprek om alles nog eens te bespreken. Toen de ontwikkelingsgesprek. toen bij de oudste de AGOS test en speeltest. Bij de jongste ook een speeltest. De oudste moest ook een psychologische test doen en een IQ test. Ook moest school of eventuele opvang een vragenlijst invullen. En toen pas kregen we een diagnose. Je kan na 1 keer een kind te hebben gezien niet zeggen dat ie niks mankeert. Als ik jou was zou ik ergens anders naar toe gaan.
Ik vind eerlijk gezegd niet zo veel bijzonders klinken uit jouw beschrijving van je zoontje. Niet praten met 2 is niet uitzonderlijk, neefje had dat ook en ging met ruim 2,5 in volzinnen praten ... dit kan ook zijn driftbuien verklaren: moeilijk om duidelijk te maken wat hij wil. Structuur is iets waar heel erg veel kinderen bij gebaat zijn. Of beter nog: heel veel mensen (bedenk maar eens hoe er op een werkvloer wordt gereageerd op een minimale verandering zoals andere lunchtijd of andere manager of een nieuw computersysteem ) Mijn zoontje van 2 weken ouder dan jouw zoontje, praat wel (veel), maar ook hij kan heel erg driftig reageren. Dat is ook iets wat hoort bij de leeftijd of bij het karakter van je kindje. Dat het CB na een afspraak met een 2jarige het heeft over 'iets in het autistisch spectrum' vind ik verbijsterend. M maakte toen ook echt geen contact met vreemden (gelukkig zitten we niet bij een regulier bureau). Aan de andere kant ... moederinstinct is goud waard! Maar realiseer je ook dat angst een slechte raadgever kan zijn. Zeker als hij op het KDV, en die hebben een betere kijk op zijn sociale functioneren dan het CB, gewoon goed meedoet.
Vond ik ook hoor, kwam echt thuis met het gevoel het zal wel gewoon aan mij liggen dan. Dat gevoel heb ik sowieso wel, het is soms gewoon moeilijk om op je eigen gevoel te vertrouwen en dit soort dingen maakt het alleen maar moeilijker dan het als is. Het lijkt me ook logisch dat je op z'n minst een vragenlijst moet invullen. Maar jij hebt er 3 met autisme, petje af hoor.