Dat zeg ik nooit nee. Als ik mijn zoon druk zie krassen en inschat dat hij niet iets aan maken is maar gewoon aan het krassen dan benoem ik dat. 'lekker aan het krassen jongen?' Ik zou nooit zeggen dat ik iets niet mooi vindt. Ik vind dat echt lullig. Je bent zijn moeder, niet een leraar of criticus. Maar geen compliment geven en zeggen dat je iets niet mooi vindt/'die van vorige week was mooier' zijn twee verschillende dingen. Ik zou niet weten waarom het als moeder nodig is om je kind te bekritiseren op dit gebied.
Precies. Ik vind dat er tegenwoordig best wel spastisch wordt gedaan over iets simpels als complimentjes geven. Waarom zou ik tegen mijn 6-jarige ooit zeggen dat ik een tekening niet mooi vind? Nee, ze zullen niet in een museum terecht komen, maar hij heeft er met plezier aan gewerkt en z’n best gedaan, dan krijgt hij van mij gewoon een complimentje. Goed gedaan knul, hartstikke mooi. Ik geef mijn kinderen heel veel complimenten, met name als ze ergens goed hun best voor hebben gedaan, maar ook gewoon voor een mooi cijfer op school. Is toch ook een knappe prestatie als je ergens een 10 voor haalt? Dat mag wat mij betreft best benoemd worden. Net zoals wanneer een kind duidelijk veel moeite ergens voor heeft gedaan, dan complimenteer ik hem daarmee. Als iets beter kan benoem ik dat overigens ook gewoon. En ik doe dat gewoon op basis van wat goed voelt, ik ga niet bij ieder gesprek eerst de theorie erop na slaan.
Ik geef zelf wel complimenten, maar ik kan niet zo veel met inhoudsloze of normerende complimenten zoals "goed gedaan". Er zijn zo veel vormen van goed of mooi en vaak is het heel persoonsgebonden. Ik probeer (zoals iemand al zei) op procesniveau complimenten te geven en beschrijvend. Bij een tekening hoef je niet altijd te zeggen of iets mooi is of niet, maar kun je ook zeggen wat je ziet of vragen wat het verhaal er bij is. Voor mijn gevoel zegt exclusieve tijd en aandacht geven meer dan een inhoudsloos "goed gedaan" of "mooi getekend".
Hier ben ik het mee eens. Ik geloof best dat een kind op een gegeven moment immuun kan worden voor complimentjes. Of het zelfs kan gaan misbruiken om iets voor elkaar te krijgen. Bij een krastekening zeg ik: he, je bent weer aan het tekenen geweest. Dan benoem ik alleen wat ik zie, zonder oordeel. Dit is al positieve aandacht, want je kind laat je iets zien en wil zelf daardoor ook gezien worden. Maar daarna zeg ik het eerlijk wat ik vind en dan probeer ik er dus iets bij te betrekken wat wel positief is (die tekening van vorige week!). Ik zie eigenlijk helemaal geen teleurgesteld kind. Integendeel, vaak zie ik dat hij de keer erop juist wel een tekening met aandacht maakt, die hij vervolgens ook laat zien. En dan benoem ik ook dat ik dit de vorige keer inderdaad zo bedoelde. Ik zie dan dat hij dan ook trots op zichzelf wordt, en dat benoem ik vervolgens ook. Ik denk dat ik hem op deze manier meer handvatten geef dan dat ik alleen maar positieve dingen zeg.
Dat heeft niets met de standaard norm te maken. En ook niets met leeftijd. Als een klein kind drie krasjes heeft gezet, kan je zeggen dat je het mooi vind maar dat er nog wel wat meer bij mogen. Mijn kinderen krijgen niet bij elke tekening een compliment. Ze zijn trots op de complimenten die ze krijgen. En dat betekent niet dat ze die bijna nooit krijgen. In tegen deel. Er blijven nog genoeg dingen over waar ze een gemeend compliment voor krijgen.
Wat ik mij dan afvraag of je hem daadwerkelijk handvatten geeft of dat je je kind leer hoe jij bepaalde dingen graag hebt? Wil je dat hij iets doet op de manier die hij leuk vindt of wil je dat hij iets maakt wat naar jouw zin is (meer aandacht en netjes tov gekras)
Ik zou dat dus niet zeggen. Als een kind een tekening met 3 krassen maakt en is daar blij mee, dan hoef ik er niets aan toe te voegen.
Als ouder wil je je kind toch bagage geven voor in de toekomst? In de toekomst (op school, maar ook op het werk of bij vrienden onderling) zal een kind ook om moeten gaan met teleurstellingen. Ik vind het echt een taak van de ouder om een kind dit te leren. Dat kan beginnen op klein niveau, zoals iets zeggen over een krastekening.
Dus dan verzin je gewoon een eis waaraan die tekening volgens jou had moeten voldoen, zodat je je kind kan leren omgaan met teleurstelling? Heel vreemde redenatie.
Dit heet toch opvoeden? Iedereen voedt zijn kind toch op naar maatstaven die jezelf belangrijk vindt? Ergens aandacht aan geven en netjes werken vind ik wel belangrijk om mee te geven in de opvoeding. Hij heeft overigens genoeg vrijheid om zichzelf te zijn, want het onderwerp dat hij tekent, boeit mij weer weinig.
We hebben het over een tekening... het enige wat ik hieruit haal is hoe je de lol bij een kind weghaalt om een tekening te maken.
Ik geloof dat een kind dat prima leert zonder dat zijn moeder hem vertelt dat zijn tekening (of wat dan ook) niet goed genoeg is.
Dit heeft toch niets met verzinnen te maken? Ik benoem iets en dat kan als neveneffect hebben dat hij leert omgaan met teleurstellingen. Een mooie, en belangrijke, bijkomstigheid, vind ik.
Waarbij je helemaal voorbij gaat aan waarom je kind die tekening op die manier heeft gemaakt. Het enige wat je daarmee in de hand werkt is onzekerheid en willen voldoen aan andersmans verwachtingen.
Tekening wordt in dit draadje gebruikt als voorbeeld. Maar echt, mijn kind heeft veel lol in tekenen en dat wordt niet minder na mijn feedback. En ik denk dus dat dit hem ook bagage geeft voor in de toekomst, op langere termijn.
Dat eerste geef ik zeker regelmatig aan, maar niet bij alles. Waarom zou ik enthousiast moeten worden als hij een krastekening maakt? Hij mag zelf best enthousiast zijn, daar rem ik hem niet in, maar dan moet hij wel weten dat niet iedereen enthousiast hoeft te zijn. Mijn zoon is echt totaal niet onzeker. Integendeel: hij gaat met mijn feedback aan de slag en laat vervolgens zien dat hij ermee gedaan hebt. En ja, daar krijgt hij wel een compliment voor. Dan benoem ik dat hij door inzet tot dit resultaat is gekomen en dat ik de tekening nu wel kan waarderen (als mening, niet als vaststaan feit). Je ziet hem dan helemaal stralen. En daar doe ik het dan voor. Vergeet niet het bovenliggende doel he: complimentjes doseren.
Hoe leer jij je kinderen dan omgaan met teleurstellingen? En dat niet iedereen alles van je leuk kan vinden?
Precies, ik vind deze theorieën allemaal veel te ver gaan. Krassen is overigens goed voor de ontwikkeling hoor, maakt niks uit hoe oud je bent. En ik snap niet waarom een kind commentaar krijgt op een tekening waar de ouder in kwestie allerlei eisen aan gesteld heeft. Die krassen kunnen best de bedoeling geweest zijn, en dan bepaal je als ouder dat het een gedetailleerdere tekening had moeten zijn