Dat leren ze vanzelf. Die teleurstellingen komen er namelijk altijd wel, dat is ook niet erg en dan laten we ze weten dat we er altijd voor ze zijn. Je kunt ze niet alvast " voorbereiden" of " hard maken'". Laat ze gewoon zijn wie ze zijn en steun dat.
Laatste keer, nee omdat hij trots is op zijn eigen resultaat n.a.v. mijn feedback. Ik denk dat we een te verschillende mening hebben. Het lijkt mij niet zinvol om een welles-nietes verhaal te houden. Ik zie een tevreden kind dat zich blijft ontwikkelen op alle vlakken. Ik denk daarom dat ik het goed doe. Ik heb nog geen signalen gekregen van wie dan ook dat onze manier van opvoeden anders zou moeten op dit punt.
Natuurlijk moet een kind leren omgaan teleurstellingen, maar die hoef je dan toch niet kunstmatig te creëren? Er komt heus wel eens een moment dat iemand anders iets beter kan, dat ze een fout maken, dat ze iets oneerlijk vinden, enzv. Dat zijn de momenten waarop ik ze leer hoe ze daar mee om moeten gaan en wat ze er van kunnen leren. Niet door te zeggen dat ik een tekening lelijk vind...
Ik negeer de tekening-discussie even, daar wil ik me niet in mengen Mijn dochter is net 2, ik heb ook geleerd vooral te complimenteren op het proces: "Wat heb jij goed je best gedaan", "dat heb je goed geprobeerd", "wat lief dat je mama hebt geholpen met was opvouwen" (ahum, over de grond gooien). Ook las ik eens ergens dat je niet altijd ergens een oordeel over hoeft te geven, maar simpelweg kunt zeggen wat je ziet. Dus "je hebt allemaal verschillende kleurtjes gebruikt" en "je hebt al je blokken opgeruimd!" En dan staat dochter stralend voor me, wat "jahaa, *naam* gedaan " En eerlijk gezegd hoort ze ook veel te vaak wat een knappe/grote/mooie meid ze is hoor
Wat een leuk onderwerp! Ik geloof niet dat je teveel complimenten kunt geven. Ik geloof wel in verkeerde complimenten die op de langere baan minder goed uitpakken. Of dat kinderen niet meer zo gevoelig zijn voor “wat ben je knap/lief/sterk/leuk” als je dat super vaak zegt - want tja, wat moet je daar dan eigenlijk mee? Precies zoals @ikkie97 en @Wollig ook al benoemden, probeer ik het proces zelf te complimenteren. De inzet en niet het resultaat. Probeer, want ik doe het dus ook vaak genoeg niet Ik las laatst een artikel over de (kinder)psychologie achter deze stelling. Namelijk: kinderen trekken het vaak door. Dus als ze iets zwaars optillen, kun je beter zeggen “wat een fantastische inzet, hard gewerkt!” dan “wat ben je toch sterk!” - lukt het de volgende keer niet om te tillen, denkt het kind “niet hard genoeg gewerkt/misschien moet ik nog wat harder werken” ipv “ik ben zwak”. Een versimpeld voorbeeld natuurlijk, maar in grote studies hebben ze aangetoond dat kinderen die horen “wat heb je hard gewerkt, goed gedaan” bij een daarop volgende moeilijkere taak meer motivatie laten zien en minder snel opgeven dan kinderen die hoorden “top resultaat”. Want die kinderen voelen dat het resultaat nu matig zal zijn, dus waarom dan verder gaan? Dat falen (maar de taak toch uitvoeren) ook leerzaam is, snappen kinderen natuurlijk nog niet. Wat er verder ook benoemd werd, was het effect van beschrijvende complimenten. Beter kun je zeggen “wat leuk die kleine rode huisjes naast je treinbaan” dan “mooi gebouwd”. Ze trokken het door naar een situatie op je eigen werkvloer, bijv in een winkel met een lastige klant. Als je baas savonds zegt “wat knap dat je luisterde naar die lastige klant en samen naar een oplossing zocht” voelt dat een heel stuk beter dan wanneer deze zegt “goed gewerkt vandaag”. Dus dát probeer ik nu ook wel echt wat vaker te doen Ik vind dit soort dingen trouwens ook leuk om te lezen. Dus als iemand nog tips heeft wat dit betreft, kom maar door.
Het omgaan met teleurstellingen leren ze vooral in deze periode vanzelf wel. Het afgelopen half jaar hebben denk ik alle kinderen te maken gehad met dingen waar ze zich op verheugde maar dat het niet door kon gaan. Naast dat het niet leuk is ontwikkelen ze hierdoor (denk ik) wel veel eerder dan normaal om te gaan met teleurstellingen. En niet iedereen alles van je leuk kan vinden is een natuurlijk proces. We benoemen wel dat het niet erg is om niet met iedereen ‘vriendje’ te zijn, maar dat je jezelf wel op een vriendelijke manier kan gedragen. Hier gaat t dan om de jongste. Bij de oudste ook zo gedaan en dat is echt geen issue. (Nu nog hopen dat dat over 5 jaar nog zo is.)
Ik ben trots op je dagelijks bv bij een toets op school, rapport, iets opruimen Goed gespeeld, mooi gescoord (voetbal) Als ie er niks van bakte zeg ik jammer volgende keer beter
Dit stukje dat je schrijft is inderdaad ook de basis achter twee karaktertjes, Fixie en Growie. Als je een Fixie bent heb je een "fixed mindset" en dan zie je jezelf inderdaad in termen van "dat kan ik wel en dat kan ik niet". En als je van tevoren denkt dat je iets niet kunt dan begin je er ook maar gewoon niet aan. Kinderen die zich identificeren als Growie hebben een "growth mindset" en die richten zich inderdaad meer op het proces. Ik kan geen hele mooie schilderijen maken maar ik vind verven zo leuk dat ik het wel gewoon doe. Intelligente kinderen in het basisonderwijs hebben verrassend vaak een fixed mindset omdat alles ze van kleins af aan al makkelijk af is gegaan. Ze hebben nooit moeite moeten doen om iets te leren, voor hun gevoel "kunnen ze het gewoon". (Oftewel, juf geeft instructie en ze kunnen de verwerking direct aan.) Maar er is natuurlijk altijd ergens een punt, soms in groep 4 al, soms ook later pas, waarop het leren niet meer vanzelf gaat. Hoe slimmer het kind, hoe later dat punt komt, hoe moeilijker het voor het kind is om te leren leren. Omdat lesstof voor deze kinderen zo "vanzelf" gaat in het begin, horen zij dus niet dat ze goed hun best hebben gedaan maar dat ze zo slim zijn. Heel interessante stof om te lezen als je je kind die growth mindset wilt meegeven.
@Wollig super interessant dit! Wat je schrijft is super herkenbaar. Maar ik kende die figuurtjes helemaal niet; heb het net uitgebreid gegoogled Wel goed dat hier aandacht voor is en mee gewerkt wordt. Doen veel scholen dit? (Op deze of een andere manier) Dat hadden ze in ieder geval nog helemaal niet toen wij naar de basisschool gingen Ik vind dit echt goede ontwikkelingen. Heb je nog lees/luister/kijktips over dit soort dingen? Iemand anders noemde hierboven ook al eens 10x meer complimenten dan kritiek. Hier in Zweden is er een boek dat momenteel populair is en heet “5x meer liefde” en gaat juist daarover. Dat een goede houvast is om 5x meer positieve dan negatieve aandacht te geven aan je kinderen. Vooral relevant op die momenten dat je jezelf alleen maar de hele tijd “nee” hoort zeggen. Met een driejarige in huis, loop je soms makkelijk in die val - al helemaal na een lange schooldag als ze lekker moe zijn (en jijzelf ook) Verschrikkelijk vind ik dat: maar om er een positieve wending aan te geven is soms nog best lastig! Dat soort boeken in het Nederlands of Engels zou ik ook wel willen vinden
Ik ken 2 scholen die ermee werken, maar wel alleen met een klein plusgroepje. Het is geen klassikaal lesje ofzo. Andere kijk of leestips heb ik helaas niet, dat ik zo kan bedenken. Er bestaat ook een methode voor werkhouding en taakgerichtheid, "Taakspel", dat is wel klassikaal inzetbaar. Zij zeggen dat tegenover elke "correctie" 3 complimenten moeten staan. Maar ik denk dat het veel belangrijker is wát je tegen je kind zegt en hoeveel affectie je toont gedurende de dag, dan dat je telt hoe véél complimenten je geeft.
Super fijn dat er in ieder geval zoiets bestaat nu. In “mijn tijd” bestond een plusklas niet eens. Aan mijn ouders werd gezegd dat je niets te zeuren had als je kinderen goed meekwamen want dat was toch de droom van iedere ouder. Dat het in een stug schoolsysteem ook problemen gaf werd niet eens onderkent. Ik denk dat overigens ook hoor. Ik tel mijn complimenten of positieve tijd echt niet - en ga het zeker niet afzetten tegenover eventuele negatieve momenten. Maar ik denk wel dat op zo’n dag dat je na school meteen begint met “gedoe” zulke methodes wel super fijn zijn om op terug te vallen. Het maakt dat je snel herkent wat er gebeurt en je ook snel kunt omsturen.
Ik draai nog niet zóoo lang mee in het onderwijs, maar afgelopen decennia is er veel veranderd inderdaad. Alles wat je bewust maakt van de situatie en je eigen handelen vind ik goed. Iedereen mag zijn eigen keuzes maken, maar ik zie graag dat mensen dat wel onderbouwd doen.
En veel ouders denken ook dat het verwacht wordt door het kind dat we mooi of niet mooi zeggen. Als een kind bij je komt vraagt het vaak, ‘kijk eens’, de meeste ouders zeggen dan ‘mooi!’ En lopen Dan meestal weer door. Maar het kind vraagt helemaal niet of je het mooi vindt, het vraagt om te kijken. En dan zijn er inderdaad heel veel andere dingen te bespreken, ik laat juist mijn oordeel zo vaak mogelijk weg, omdat dat er helemaal niet toe doet. Wel als het kind mij vraagt wat ik ervan vind.
Wat een hoop verschillende, leuke en nuttige reacties. Erg fijn! Zelf probeer ik sinds het topic ook wat meer op te letten wat voor complimenten ik geef, ik zeg natuurlijk vaak genoeg van wat heb jij goed opgeruimd, ipv wat goed gedaan jongen. Maar hij plast bijvoorbeeld een keer of 20? Op de wc op een dag, als hij dan klaar is zeg ik regelmatig goed gedaan jongen. Of goed geplast! Ik ga niet elke keer zeggen wat goed dat jij op de wc hebt geplast voor de 18e keer vandaag. Maar ik vind het heel nuttig om te lezen hoe jullie complimenteren.
Dit inderdaad.. Ieder z’n ding hoor, maar opvoeden kan al lastig genoeg zijn. Waar positiviteit kan zijn, laat ik het ook zijn. Dat hoeft heus niet 100 x per dag maar gewoon, als de gelegenheid er naar is.