Hallo mama's, Mijn zoon is nu sinds een half jaar ofzo, totaal gefixeerd op papa. Papa is alles voor hem. Als papa werken is, huilt hij zelfs om hem. Het is ook de hele dag (als papa thuis is van het werk) pappp, paaahaaappp, paaahaaap.... Jullie kennen dat wel Als ik tegen hem zeg: "mama houdt van jou" zegt hij "papa"... Misschien ligt het eraan dat hij papa minder vaak ziet omdat die meer werkt, of dat ik meer de rol van opvoeder op me neem en pap vooral met hem speelt? (dit bedoel ik niet slecht want mijn partner is door zijn werk natuurlijk alleen 's avonds een paar uur en in het weekend thuis. Deze tijd wil hij natuurlijk ook graag op een leuke manier doorbrengen met onze zoon). Geen idee maar soms word ik er gek van. Dan wil ik hem 's morgen uit bed halen (hij blijft altijd liggen roepen haha) en dan ziet hij mij en gaat hij huilen... Of als papa thuiskomt dan vliegt hij hem in de armen alsof hij hem al weken niet gezien heeft Hij wil ook bijna nooit met mij mee als papa thuis is (bijvoorbeeld een uurtje naar oma, of wat dan ook). Herkent iemand dit? Hoe moet ik hiermee omgaan. Is het een fase? Duurt wel lang dan hahaha
Zo'n fase hebben wij ook gehad.. alleen was het andersom. Hij wou alleen maar mama.. Hier is het vanzelf weer over gegaan. Nee, het is even niet leuk maar het gaat weer over.. Wij zijn gewoon blijven afwisselen met naar bed brengen enzo. Dan maar even 'strijd'.. Vandaag brengt papa je naar bed, punt..
Die fase hebben wij ook gehad, maar dan ook andersom. Overdag viel er niet veel te zeuren, want dan is mama er maar savonds mocht mijn man niks doen. Wij hebben ook gezegd papa gaat nu dit of dat met jou doen, mama komt straks even kijken, en vaak was het dan al goed, toen ik zwanger was vertelde ik hem bvb ook dat mama nu even niet kon tillen, dus dat papa dat moest doen want die is sterk. Al met al was het uiteindelijk niet zo'n probleem, als hij maar wist waarom en dat ik nog even kwam.
Mijn zoon heeft dat ook. Hij mist zijn vader doordeweeks blijkbaar heel erg. Dat is toch prima? Waarom raakt het je zo? Mijn man zorgt er wel voor dat de tijd samen heel bewust wordt ingericht. Veel samen spelen, lekekr rondje fietsen etc. Dat de tijd samen ook echt samen is. Ik werk niet dus ben altijd met hem, ik snap heel goed dat hij zijn vader mist, het is een hele leuke papa.
Het is niet zo dat het met echt raakt. Ik weet ook wel dat hij papa minder vaak ziet en het is inderdaad een leuke papa Maar het is ook zo dat ik - als papa thuis is - geen land met hem bezeilen kan omdat hij dan gewoon weigert naar mij te luisteren (alleen naar pap). Als ik hem bijvoorbeeld uit bed kom halen, ipv papa, kan hij echt hysterisch worden. Dus ja... ergens hoop ik wel dat het minder gaat worden. Het duurt nu al zeker een half jaar, deze fase
Dl heeft dat de laatste tijd omgekeerd; ik moet alles doen. Soms forceer ik wel dat papa het doet (zeg ik bv dat ik snap dat ze wil dat ik het doe, maar dat ik juist graag wil dat papa het even doet omdat mijn armen moe zijn, ofzo). Maar dat voelt wel krampachtig dus we hebben voor nu maar afgesproken dat ik het wel doe, in de hoop dat het snel voorbij gaat. Ze is wel dol op papa overigens, en vraagt elk uur of hij al bijna thuis komt.