Mijn zoon (9) gaat sinds een aantal maanden naar een remedial teacher omdat ik het gevoel had dat er niet helemaal uit kwam wat er naar mijn mening in zou zitten. De RT-er geeft nu na een aantal maanden aan dat hij het vermoeden heeft dat mijn zoon ADD heeft (nou ja hij heeft dit al vrij snel een keer aangekaart maar nu waren zijn vermoedens volgens mij helemaal bevestigd). Hij is nogal snel zijn concentratie verloren en springt van de hak op de tak. Hij vertelt ook altijd graag en veel en dat zijn soms (in mijn ogen) wat onsamenhangende verhalen. Als hij bijv sommen moet maken dan is hij heel snel afgeleid en gaat ie iets anders doen. Op school scoort hij gemiddeld maar bij de RT scoort hij veel beter omdat hij dan alleen met hem zit en de RT er voor zorgt dat hij zich weer focust op zijn werk (en een oefentoets bijv in kleinere stukjes verdeeld). Ik vind het lastig wat ik er nu mee moet doen. Als ik ADD google dan staat er heel veel wat ik herken. Maar in principe hebben we er eigenlijk helemaal geen last van, behalve dat hij hierdoor minder presteert op toetsen en waarschijnlijk in de klas ook niet alles mee krijgt doordat hij is afgeleid. Het gaat er mij vooral om dat hij gelukkig is maar ik zou het ook wel zonde vinden als dit hem later in de weg staat. En nu kan hij nog goed mee omdat hij denk ik van nature al best slim is maar volgend jaar (groep 7) dan krijgt hij ook huiswerk. Ik heb geen zin en tijd om er continu langs te zitten. Tijdens de corona periode was het voor ons ook echt bijna onmogelijk om hem aan de gang te krijgen. Hij kon goed een uur aan de tafel zitten en niks gedaan hebben. RT-er stelde voor om bijv naar een kinderarts te gaan om het te laten onderzoeken maar het klinkt meteen best heftig. Iemand ervaringen/tips? Of wellicht tips voor in de klas (hulpmiddelen). Ik ga vanmiddag het sowieso ff met zijn juf bespreken.
Ik vermoed ADD bij mijn oudste van 8. Ik heb het niet laten onderzoeken omdat het niet genoeg in de weg zit. Ik heb zelf wel (meerdere keren) de diagnose ADHD en de appel valt niet ver van de boom. Onze school begint in groep 3 met huiswerk. Daarvan is dan nog heel weinig verplicht. In groep 4 iets meer verplicht. Nu in groep 5 is het wekelijks en is er nog extra te vinden. Dit is voor ons fijn om mee te oefenen. Want hij kan eerst ont prikkelen en daarna nog even naar de stof kijken. Gevolgd door zijn game/youtube tijd. Ook stimuleren we het lezen. Begrijpend lezen is ontzettend lastig met een hoofd wat telkens verdwaald. Bedtijd is vroeg voor zijn leeftijd. Dan mag hij kiezen om nog een redelijk lange tijd te lezen. Verder richten we de dagen buiten school rustig en gestructureerd in. Kinderen kunnen evt blijven lunchen. Maar na school is het afspreken buiten. 2x per week heeft hij judo om terug te keren in zijn lichaam.
Mja, als er geen sprake is van last in die mate dat het bv hem minder gelukkig maakt, zou ik er ook niets mee doen - maar het wel in de gaten houden dat hij er niet alsnog last van krijgt. Mijn dochter van 8 begon wel echt last te krijgen, ze wílde wel, ze kan het qua intelligentie ook aan, maar het lúkte qua concentratie gewoon helemaal niet. En niet enkel op school; ook thuis altijd heel vergeetachtig, chaotisch, ze kwam nooit echt tot spelen want was continu afgeleid, daardoor veel frustratie bij haarzelf. Ze sliep slecht, steeds vaker buikpijn en misselijk etc. Dus toch laten onderzoeken en nu met medicatie is ze zoveel gelukkiger
Als er duidelijk vermoedens zijn, ook vanuit school, dan zou ik het altijd laten onderzoeken. Een diagnose opent deuren. En dat kan variëren van psycho-educatie tot medicatie. Daarbij denk ik altijd dat het goed kan lijken te gaan, maar dat dat alleen komt omdat een kind niet beter weet dan dat het altijd 1 grote chaos in zijn hoofd is. En dat het een verademing kan als alleen al duidelijk is waardoor dat komt.
100% dit. Jullie hebben er geen last van. Maar het gaat toch ook niet om jullie? Als hij een adhd-brein heeft dan is het belangrijk dat hij dit weet. Eventuele problemen wil je voorkomen, niet achteraf willen fixen. Mijn ouders hebben mij nooit laten testen want zij ervaarde geen problemen met mij. Ik was niet het type stuiterend door de klas, impulsief en sociaal onhandig. Ik ben een ander type adhd en laat andere kenmerken zien. Kenmerken die niet als storend worden ervaren door de omgeving, dus hulp vond men niet nodig. Als zij er geen last van hadden dan ik waarschijnlijk ook niet zo, dachten ze. Met wat extra ondersteuning kwam ik er wel (ook RT gehad) en nja, niet iedereen heeft een leerhoofd, we zijn allemaal anders, dat is niet erg. Ze hebben het dus toen gelaten. Met 18 jaar, depressief, uitgevallen op school, laag zelfbeeld, heel veel emotionele pijn, en dikke faalangst heb ik mijn diagnose gekregen. Waarom hebben mijn ouders me niet gewoon laten testen? Ik begrijp het nog steeds niet. Waarom is men zo bang voor een label? Waarom weegt die 'angst' (of wat het ook is) zwaarder dan je kind (en jezelf als ouder) inzicht te geven in wie hij/zij is. Los van de wel/niet problemen want of je nou een diagnose hebt of niet, je bent adhd of je bent het niet. Het verandert daar niets aan. Onderschat niet de kracht van (niet) weten wie je bent, je neurotype weten is een belangrijk onderdeel daarvan. Als hij nu weet dat hij adhd heeft, juist(!) nu er geen problemen zijn, dan wordt het een gezond onderdeel van zijn zelfbeeld. Als je je diagnose krijgt nadat - en omdat - er problemen zijn dan moet je eerst puin ruimen. Je adhd is een probleem, het zorgt voor problemen. Mijn mening: diagnostiseren doe je wanneer je vermoed dat je kind een ander neurotype heeft. Als je ziet dat je kind fysiek anders loopt, dan ga je naar de dokter. Eerste vraag: loopt het daadwerkelijk anders? En dan daarna: Waarom loopt het dan anders? (oorzaak) En hoe gaan we het kind helpen goed te lopen zodat het geen problemen krijgt in de toekomst. Je gaat niet pas naar de dokter wanneer het pijn heeft, of wanneer de omgeving er last van krijgt. Dan zal de dokter terecht zeggen: waarom komt u nu pas? Nu is er schade, nu zijn er problemen die voorkomen hadden kunnen worden. Mbt mental heath : precies hetzelfde verhaal. Waarom heb je een label nodig? Omdat er bemoediging en troost zit in het weten dat je een normale zeebra bent en niet een afwijkend paard. Omdat je niet je community van andere zeebra's kan vinden als je niet weet dat je er één bent. En omdat het onmogelijk is voor een zeebra om gelukkig en mentaal gezond te zijn wanneer het de overtuiging heeft dat het een gefaald paard is.
Daar heb je helemaal gelijk in. Zo had ik het nog niet bekeken. Ik ga eens kijken wat evt vervolgstappen zijn. Zal het eens bespreken met de RT-er. School ben ik net geweest voor een gesprek maar die leken niet echt bereid om er wat mee te doen (ik had gevraagd of hij zijn toetsen alleen mocht maken ivm afleiding maar daar hadden ze geen personeel voor).
De RT-er hoort niet bij de school begrijp ik dat goed? Behalve alleen zetten tijdens een toets zijn er natuurlijk ook nog andere opties Vooraan in de klas, met koptelefoon bijv. Ik heb ADHD , pas paar jaar terug gediagnostiseerd en voor sommige dingen had ik zelf zonder het eigenlijk goed in de gaten te hebben al een oplossing Altijd vooraan in de collegezaal en vooral bij toetsen. Ik had wel graag geweten dat ik adhd heb. Ik dacht altijd dat ik niet goed mijn best deed en voelde me zo'n sukkel als ik weer wat vergat of als ik in mijn hoofd tien stappen verder was dan mijn klasgenoten. Wat vind je zoon zelf?
Ik zou het zeker laten onderzoeken. Ook handig voor de middelbare school straks, en om juist problemen te voorkomen. En dan weet je ook zeker wat het is, mijn jongste kan zich ook moeilijk concentreren, maar heeft geen AD(H)D, maar autisme (ASS). Maar er zijn veel raakvlakken, het is fijn om te weten hoe het werkt in het hoofd van je kind
Ik wil inderdaad nog aanvullen dat wij eigenlijk nu pas merken hoeveel last dochter had van haar adhd. Ze kon eerder bijvoorbeeld nooit goed vertellen wat ze wilde vertellen, ging zo van de hak op de tak en raakte dan ook zelf weer de draad kwijt. Nu kunnen we bv wandelen en ondertussen vertelt ze gewoon 1 duidelijk verhaal en loopt ze echt te stralen. Wandelend kletsen was eerder eigenlijk gewoon onmogelijk. Het feit dat mensen haar niet goed konden volgen deed ook wel echt iets met haar zelfvertrouwen. Ik had pas door hoe gewend ik was aan haar chaotische verhalen toen ze het dus ineens níet meer deed, we konden wandelen en kletsen tegelijk, ze ineens gewoon 1 lang verhaal vertelde met een begin, midden en eind. Pas toen zag ik hoe lastig dat voor haar was geweest, want ze vond het zooo fijn dat we haar nu begrepen. En dat is maar 1 voorbeeld, zo zijn er allerlei voorbeelden te noemen waarbij we eigenlijk pas met medicatie zagen hoeveel last ze had… Ook bv het slapen, ik merkte wel dat ze last had, maar nu zie ik pas hoe veel uitgeruster ze wakker wordt iedere dag. Meer kleur op haar wangen, frissere blik.
Ik ben helemaal niet van de labeltjes en toch hebben we onze dochter laten testen. Bleek idd ADD te zijn. Toen ze wist dat er “iets” was, voelde ze zich meteen een stuk minder “dom”. Kind heeft overigens een hoog iq en gaat naar het vwo, dus van dom is geen sprake. Maar toch als je ziet dat andere kinderen snel door hun weektaak vliegen, jij altijd als laatste klaar bent met je toets, geen orde in je laatje krijgt (etc etc) dan begrijp ik dat je je best dom kunt voelen. Het heeft mij als ouder meer inzicht in mijn kind gegeven en ik kan naar haar relaxter reageren als iets niet meteen lukt. Ik bied nu nog meer structuur en duidelijkheid dan ik al deed. Ze gaat naar de middelbare school en daar kon ik de diagnose indienen, waardoor ze straks iets extra toetstijd heeft bijvoorbeeld. Vind ik voor haar waardevol en verder trekken we “de ADD kaart” nergens. Prima dat je dit hebt, maar niet gaan zitten huilen in een hoekje. Gewoon kijken hoe we zaken makkelijker kunnen maken, waardoor het lekkerder loopt.
@KleineLai, wat heb je dat mooi verwoord. Het trekt mij wel een beetje meer over de drempel mbt mijn dochter.
De RT-er is inderdaad niet van school. Ik heb destijds de RT-er ingeschakeld omdat ik het gevoel had dat mijn zoontje ergens tegen aan liep qua rekenen. Cito's waren niet in lijn met het beeld wat ik had. Dus daarom heb ik toen gevraagd of hij kon kijken of mijn zoon bepaalde onderwerpen niet goed begreep of dat dit het gewoon was (en dat er dus niet meer in zat). Mijn zoon maakt het allemaal niet zo veel uit zegt hij. Hij vindt het prima om het te onderzoeken en baalt er wel een beetje van als hij bijv veel dingen vergeet of 'stomme' fouten maakt doordat hij niet op heeft gelet.
Dat gevoel heb ik ook na het lezen van meerdere reacties hier. Ik heb er ook niet zo bij stil gestaan wat het voor mijn zoon doet. Of waar hij mogelijk last van heeft. Nu ik me wat meer in het onderwerp aan het verdiepen ben schaam ik me soms ook wel een beetje. Mijn zoon vergeet heel veel en dat vind ik vaak irritant en ben ik aan het mopperen. Terwijl dat ook een kenmerk is. Dus wellicht kan hij er niet zo veel aan doen
Dochter had en heeft het soms nog. En school gaat met veel gedoe. Ook wij wilde niet aan medicijnen want ze had tenslotte geen ad(h)d. Ze had andere labels helaas wel de foute weten wij nu. En medicijnen voor adhd kan averechts werken voor niet adhd. Ze heeft wel adhd en autisme. Toen deze er waren en al het andere als fout werd gezien zijn wij wel gestart. Van een huppelende niet luisteren en chaotisch. Kan ze nu rustig haar ding doen en opdrachten uitvoeren. En toen wij een weekend even geen medicijnen hadden zagen wij pas hoeveel het verschil maakte. Ze vocht tegen drukte. Dus ja testen is wel fijn en handvaten in welk vorm dan ook, ook.
Nou daar voelde ik me dus achteraf ook super lullig over, het gemopper en haar het gevoel te hebben gegeven dat het idd dommig is dat haar broertje wel aangekleed beneden kan komen en zij niet. Het vereist net een andere aanpak, maar als je dit weet dat kunnen veel kinderen met ADD gewoon probleemloos draaien. Ook op school is er met minimale aanpassingen heel veel effect te behalen.
Ik heb zelf de diagnose ADD gekregen toen ik 17 jaar was omdat ik toen vast liep in dagelijkse dingen waar ik zelf niet inzag dat dat niet normaal was. Dit was naast veel problematiek thuis, maar dit was de conclusie. Ik heb nooit medicijnen gehad maar wel een aantal maanden therapie om mijzelf te begrijpen en wat handvatten voor het leven mee te krijgen. Dit heeft me in vervolgstudie en het verdere leven erg geholpen. Wat iemand ook al hierboven zegt, het besef dat ik niet een afwijkend paard ben maar een normale zebra (echt een goede vergelijking) maakt dingen voor mijzelf makkelijker zonder dat anderen dat echt door hebben. Mijn partner weet hoe mijn hoofd werkt maar mijn collega's bijvoorbeeld niet. Sommige valt wel eens wat op, dan ben ik eerlijk maar voor mij is die diagnose meer ter ondersteuning dan een stempel. Als je nu merkt dat het je kind remt of hindert zou ik zeker onderzoek laten doen, juist om passende hulp te kunnen vinden. Zoek daarin samen met je kind wat het beste hij jullie past, vertrouwen in elkaar en de behandelaars is daarbij heel belangrijk..
Hier een dochter van 11 met ADD. Het is een jaar geleden gediagnosticeerd en ze heeft na wat uitproberen, sinds oktober goede medicatie. Ze heeft nog steeds eens in de zoveel tijd een dag dat ze volledig uitgeblust is na dagen veel focussen op school, maar veel minder. Ook is ze van vmbo advies naar vwo advies gegaan. Belangrijkste voor ons is dat ze niet meer gefrustreerd thuis komt, zichzelf niet meer 'dom' voelt, meer overzicht heeft (met onze hulp), veel meer energie over heeft en we thuis ook een stuk minder op haar hoeven mopperen omdat we bepaalde structuren hebben aangepast. We hielden er al langer rekening mee dat ze het had want mijn man heeft het ook, maar elke keer over dezelfde dingen moeten beginnen en hetzelfde riedeltje moeten afsteken was niet alleen voor ons, maar ook voor haar heel vermoeiend en vervelend. Wij hebben het proces van testen overigens zelf in gang gezet, op school werd het eerst niet goed herkent. Thuis zagen we het al langer, maar op een bepaald moment ging ze met alles achter lopen, wat niet strookte met haar intelligentie. Vooral haar tempo was een groot probleem. Typisch een meisje dat op school alles gaf (en dus redelijk camoufleerde) en helemaal kapot thuis kwam. De therapeut die de test bij haar afnam, zag dat gelukkig meteen. Wat haar zelf erg hielp om te begrijpen wat er nou precies bij haar was vastgesteld, was het boek 'ADDaisy'. Het bood ook herkenning. Je hebt ook een jongensvariant van het boek! Succes!
Bedankt voor je toelichting. Ik ga het boek even opzoeken. Heb vandaag info gevraagd om mijn zoon te laten testen. Als ik het zelf regel dan kon hij in september terecht bij iemand die goed bekend stond (dan moet ik het wel zelf betalen). Volgens de RT-er kan het ook via de gemeente (dan krijg ik het vergoed) maar dat zou lang duren en dan kon je ook niet kiezen waar je heen gaat. Wat ik nog lastig vind is dat ik me soms afvraag of hij het wel echt heeft (daarom laat ik hem uiteraard ook testen). Ik herken veel zaken zoals vergeetachtig en met name de concentratie problemen. Maar ik merk niet dat mijn zoon heel moe of gefrustreerd uit school komt. Ook is het voor mij onduidelijk wat er na de diagnose gebeurt. Krijgt hij dan een behandeling of medicijnen. Stelt dat diegene voor die hem onderzoekt of iemand anders?
Hier onderzoek via de gemeente (aangevraagd via school), maar we hadden wel keuze. En dus geen kosten, alles wordt vergoed door de gemeente. Qua wachttijd maakte het verder geen verschil, was hier 4 maanden (we hadden ingezet op 6, dus het viel mee). Hier werd na de diagnose gekeken wat voor ons de beste opties waren; omdat dochter heel hoog scoort op eigenlijk alles, besloten om meteen met medicatie te starten. Daarnaast heb ik een soort informatie-cursus gevolgd online (met andere ouders ook), en dochter heeft ook zoiets gedaan (in persoon). De mogelijkheden werden zeg maar opgenoemd en wij konden het pad kiezen. De medicatie en officiële diagnose gaat via de psychiater, de rest via een psycholoog.
Dat je het gevoel heb dat er meer in zit dan eruit komt bij je zoon, kan ook een signaal zijn van onderpresteren. Daar past ook een slechte concentratie bij. Ik wil voor mijn zoon van 8 ook verderop. Heeft een beetje de kenmerken die jou zoon ook heeft. Kan zeker passen bij add maar ook bij onderpresteren. Mijn zoon heeft daarbij ook faalangst. Ik ga maandag het gesprek aan op school. Ik ben altijd wel huiverig voor diagnoses. Sowieso omdat bepaalde aandoeningen/ symptomen erg op elkaar kunnen lijken en daardoor makkelijk foutieve diagnoses op kunnen leveren. Dat heb ik onlangs nog gezien bij het kind van een vriendin. En mijn man heeft in het verleden de diagnose adhd gehad en die diagnose heeft hem alleen maar verdriet opgeleverd. Doordat daarmee in zijn omgeving totaal verkeerd werd omgegaan. Niet in de zin om hem daarmee te helpen, maar wel om nog meer zijn onvermogen aan het licht te brengen. En daar ondervind hij nog steeds de gevolgen van. Gelukkig zijn de tijden wel veranderd dat er tegenwoordig anders mee omgegaan word met een diagnose.