Hier is er ook sprake van onderpresteren overigens, qua intelligentie scoort ze bovengemiddeld en heel harmonisch (getest met nog lage dosering medicatie - ze was alsnog erg snel afgeleid en impulsief tijdens de test). Maar op school gaat ‘t alle kanten op (met V-scores op cito’s, maar half jaar later I+ en zo dus op en neer). Ik heb hier het idee dat ze er juist alles aan doen om te achterhalen hoe ze haar kunnen helpen, absoluut geen spijt dat we dit traject zijn gestart.
Wij hebben er zelf voor gekozen om dat te onderzoeken, school zag niet zoveel, behalve een dromerig type. Ja, en een rustig kind in de klas wordt toch al vaak niet goed gezien, maar je kunt onopgemerkt tegen zoveel aanlopen. En tijdens dat onderzoek en toen ik er zelf meer over ben gaan lezen, bedacht ik me dat ik bijna zeker weten vast ook add heb. Het verklaart zoveel. Uit het onderzoek kwam inderdaad ADD, eerst begonnen met begeleiding en nu al een paar maanden bezig met medicijnen die amper tot geen resultaat gaven, binnenkort met andere medicijnen beginnen. Hier speelt naast add ook dyslexie. I.c.m. een hoge intelligentie, al kom je natuurlijk soms wel wat dom over met die combinatie. In ieder geval weet iemand zelf ook waar het aan ligt en dat het geen onwil of laksheid is. In ieder geval zorgt het vaak voor meer begrip en krijg je op school extra tijd voor toetsen enz.
Ik kwam ook niet moe uit school. Ik was ook niet gefrustreerd. Ik was een gelukkig kind! Je hoeft niet altijd en overal te lijden. Gelukkig maar zeg! na de diagnose krijgen jullie waarschijnlijk educatie over de diagnose en daarna worden er mogelijkheden besproken. Medicatie kan als jullie dat willen. En verder ligt het aan de situatie of en zoja, wat er nodig is qua ondersteuning, en in welke mate.
Wij hebben bij het jgt (gemeente) een verwijzing aangevraagd, maar dat kon ook via de huisarts. Het jgt had goede ervaringen met een bepaalde therapeut en daar kon mijn dochter heel snel terecht. Super relaxte man, had mijn dochter meteen door. Nadat hij ADD had vastgesteld, heeft hij haar naar een gespecialiseerde kinderarts doorgestuurd. Dat duurde wel 3 maanden, maar ze is geweldig en heeft alles zo goed aan onze dochter uitgelegd! Denkt heel goed mee en houdt het lijntje via de mail kort. Erg fijn. Wat je alvast kan doen is met de IB'er op school in gesprek gaan. Wellicht zijn er aanpassingen mogelijk die jouw zoon al een heel eind op weg helpen. Mijn dochter kreeg al op een bepaalde manier les waar ze veel baat bij had (en heeft). Ook maakt ze puur de basis van de lesstof, maar mag ze wanneer ze dat graag wil en tijd over heeft, een extra opdracht maken omdat ze die juist zo leuk vindt om te doen. Onze jongste wordt in mei getest, de wachtlijst was nu wel langer. Zij heeft een koptelefoon in de klas, maar die heeft mijn oudste nooit nodig gehad. Het valt en staat ook een beetje met de leerkracht helaas. Gelukkig kan een goede IB'er daar ook veel in betekenen! Jongens zijn vaak minder moe en gefrustreerd omdat zij zich over het algemeen wat minder druk om school maken en hun gang wel gaan. Over het algemeen genomen dan. Tot ze op een bepaald moment ècht last krijgen, het niet meer bij kunnen benen en er dan maar met de pet naar gaan gooien. Dat moet je eigenlijk al voor zijn. Bij meisjes uit het zich vaak anders en wordt het ook minder snel gediagnosticeerd. Zo hadden de leerkrachten van onze dochter het eerst echt niet door, ze leek 'gewoon' een laagvlieger. Tot wij vertelden wat wij zagen en ze erover na gingen denken, toen vielen er heel wat kwartjes op zijn plek. Mijn man is pas op zijn 30e gediagnosticeerd en heeft zich toen hij jonger was altijd 'dom' gevoeld. Dat hebben wij nu gelukkig kunnen voorkomen bij onze oudste. Ik twijfel bij de jongste overigens ook, maar bij haar is het juist de leerkracht die het aangaf. Ik ben dus erg benieuwd!
Hier exact zo bij de oudste. Bovengemiddeld IQ en getest nog voor hij medicatie kreeg. Dyslexie waarvoor hij bijna 3 jaar logo kreeg en dyscalculie diagnose waardoor er extra hulpmiddelen aangeboden worden. Op school gaat het ook alle kanten op, dat is al altijd zo.
Dit is bij onze jongste zeer waarschijnlijk ook het geval, al twijfel ik nog over het ADD gedeelte, maar dat wordt over 2 maanden onderzocht. Ik vind het een lastige combi, zeker omdat ze eigenlijk nog te hoog scoort om een onderzoek naar dyslexie aan te vragen, maar ze verder wel aan alle criteria voldoet. Hoe hebben ze dat bij jouw kind vast weten te stellen? Bij onze oudste denkt de onderzoeker juist aan dyscalculie. Dat gaat hij binnenkort onderzoeken, maar hij wilde dat ze eerst goed ingeschaald zat op haar medicatie.
Dat laatste is hier nu met dyslexie; ze zit nog niet op de goede dosering, maar haar dyslexie-achtige kenmerken verminderen al wel. Dus ze willen dat nog even afwachten. Grote kans dat ze bij spelling gewoon heel veel moeite had met automatiseren (was bij bv tafels ook, maar in mindere mate) door de adhd… Ben geel benieuwd nu hoe dat met hogere dosering zal zijn voor haar.
Hier dus ook! Hij kon haar intelligentie niet meten omdat er zo'n grote discrepantie tussen de onderdelen zat. Vandaar dat ze nu terug moet komen, hij verdacht haar van dyscalculie, maar volgens school ging ze daar te goed voor vooruit. Nu is ze van een 5 naar een 2 op haar cito gegaan, dus ben benieuwd naar wat er nu bij de onderzoeker/therapeut uit komt! Bizar wat een verschil medicatie kan maken en ik was er in 1e instantie zó op tegen
Mijn jongste docher komt ook nooit moe of uitgeblust uit school. Ik zou eerder zeggen dat ze een tomeloze energie heeft. Maar zij heeft het gecombineerde type, dus hyperactief, concentratieproblemen en impulsief. Wat ze wel had, vooral toen ze jong was (basisschoolleeftijd) was dat ze zich op school uitstekend kon gedragen. Ze was wel snel afgeleid, en bemoeide zich overal mee, want alles viel haar op en overal lette ze op. Maar buiten dat was haar gedrag prima. En thuis kwam er wel uit dat ze daar heel erg veel moeite moest doen. Dus op school was ze erg sociaal wenselijk en thuis in haar veilige omgeving explodeerde ze dan. Maar dat kwam dan ook weer grotendeels door haar hechtingsproblematiek (ze is als pleegkind bij ons komen wonen, met een behoorlijke ‘rugzak’). En haar impulsivitei in combinatie met de adhd maakt(e) haar zeer ‘explosief’, want ze reageert meteen ipv eerst na te denken wat er nou precies gebeurt, gezegd wordt, e.d. Dus wij zijn na diagnose (ze was 5 jr) vrijwel meteen gestart met medicatie, en dan niet alleen op schooldagen maar ook in de weekenden en vakanties. Op school is het dan voornamelijk voor het concentratietekort en thuis met name om haar impulsiviteit iets in te perken. Inmiddels lopen we nu in de puberteit weer tegen steeds groter wordende problemen aan. Die hele puberontwikkeling in combinatie met én adhd én hechtingsproblematiek is uitermate ingewikkeld, zowel voor haar als voor ons. En ook buiten de deur begint bepaald negatief gedrag zich steeds meer te uiten Dus gelukkig waren we er vroeg bij met een diagnose en hebben we nu snel weer hulp kunnen opstarten in de zin van een gezins-/systeemtherapeut, zonder dat ze eerst een hele onderzoeksmolen door moet gaan. In mijn opinie is er dus vooral winst te behalen met een diagnose, of op zijn minst te onderzoeken waar bepaald gedrag vandaan komt.
Mijn man heeft dyslexie en herkende het al vroeg bij de kinderen. Bij mijn dochter wou school meewerken aan extra begeleiding, want die dachten het zelf ook, maar ze bleef te hoog scoren voor lezen (een C ofzo), voor spelling was het zowat altijd een V. En die C past ook niet zo bij een kind wat meestal A's scoort voor rekenen. Uiteindelijk zelf betaald en eind groep 6 getest. Dat was dus eerder dan add. Daar wist ik niet genoeg van af zoveel jaar geleden en aangezien ze in veel opzichten een kopie van mij is op dat vlak, was het voor mij herkenbaar en normaal gedrag. Al gaf het steeds meer problemen met concentratie en dingen die er gewoon bij horen als ze nog klein zijn, veranderden ook niet door de jaren heen, zoals vanalles vergeten, plannen enz. Daarom daar pas later op getest. Bij mijn jongste werkte de basisschool niet mee met een dyslexie-onderzoek, andere basisschool, elk jaar aangekaart vanaf groep 4, maar ze zagen het niet. Of ze hadden gewoon geen zin om een half jaar extra begeleiding te geven, wat moet voor een test of je hem nou zelf betaald of niet. In de brugklas weer hetzelfde aangekaart, die deden meteen een screening en vroegen daarna meteen waarom de basisschool hier nooit iets mee heeft gedaan, want hij had alle kenmerken. Daarna is hij getest en hij heeft inderdaad ook dyslexie. Als je zelf de test moet betalen, raad ik je aan om even een uurtje rond te bellen. Daar kun je je honderden Euro's mee besparen. Het zijn standaard testen en een bureau wat 1200 Euro vraagt, hoeft niet beter te zijn dan een bureau wat 350 Euro vraagt.
Dankjewel! Mijn man heeft ook dyslexie en ik ben zelf leerkracht, dus ik zie de 'dyslexie valkuilen'. Ze maakt de typische fouten, maar maskeert door haar intelligentie een gedeelte. Ze loopt eigenlijk steeds twee/drie maanden achter, maar blijft wel de typische foutjes maken bij het lezen en het toepassen van de spellingsregels. Ze gaat 'op haar eigen niveau' vooruit aldus de juf. Ik ga dus maar eens op onderzoek uit!