Omdat ik op 1 avond 2 verhalen las over nierkanker hier op het forum, heb ik de stoute schoenen aangetrokken om hier mijn verhaal neer te zetten.. Mijn liefste papa beste vriend... de basis van mijn bestaan, en vooral een fantastische opa van mijn kinderen is helaas overleden 3 maanden geleden aan Nierkanker na een ziekbed van 1 jaar hij mocht maar 48 jaar worden... Tijdens zijn ziekbed waarin al meteen duidelijk was dat mijn vader zou sterven.. heb ik vaak gedacht hoe het zou zijn als hij er niet meer zou zijn...ik dacht: - ik ga dat nooit trekken - ik zal in een depressie zakken - verdriet nooit meer te boven komen kortom zag mezelf zitten als een wrak... nu is inmiddels mijn vader overleden... en: - ik trek het wel - zit (denk ik ) niet in een depressie - mis hem vreselijk maar voel me niet echt verdrietig VREEMD maar waar en ik voel me SCHULDIG!!! omdat ik me niet voel zoals ik me had voorgesteld me te voelen ook voel ik me vaak verward omdat ik niet even lekker kan huilen of me intens verdrietig voelen.. ik leef me leven ben druk en geniet van alles wat het leven me te bieden heeft!! Overdag gaat alles prima... snachts iets minder... slaap slecht denk aan alles tot in de details over het aflopen jaar heb nachtmerries en dromen over papa... ik weet niet zo goed waar ik heen wil met dit verhaal eigenlijk zou ik willen horen van meiden die in het zelfde schuitje ziten zaten.. hoe hun dit ervaren hebben en hoe ze hiermee om zijn gegaan... alvast bedankt
Ik zit (gelukkig) niet in jou situatie, maar wil je wel heel veel sterkte wensen. Het lijkt me verschrikkelijk om dit mee te maken. Liefs Jada
Tijdens mijn zwangerschap overleed onze hond (Natuurlijk is dit niet te vergelijken met een ouder), maar ik voelde me ook niet echt heel erg rot hierover. Natuurlijk vind ik het heel erg jammer dat hij niet meer bij ons is en mis ik hem nog steeds. Ik verweet het aan mijn zwangerschapshormonen, maar volgens mij ben je niet zwanger?! In ieder geval, nog heel veel sterkte met het verwerken van dit verlies.
misschien laat je het onbewust niet toe meis even een keer goed huilen kan goed doen natuurlijk maar is dat echt nodig moet je persee huilen als een ouder sterft ik denk dat ieder verdriet op zijn eigen manier verwerkt jij doet je ding maar veolt je schuldig omdat je zelf een idee had over hoe jij je had moeten voelen jij hebt dus jezelf een eis gesteld waarschijnlijk ziet je vader veel liever dat jij gewoon door gaat en eens aan hem terug denkt (in zijn goede periode) ik denk niet dat jij je schuldig mag voelen van hem ken je vader wel niet natuurlijk en kan ook zeer zeker niet met geesten praten maar ik ben er van overtuigd dat geen enkele ouder wil dat zijn/haar kind gaat zitten treuren bovendien kent een ouder zijn/haar eigen kind het beste en weet die heus wel of die in staat is om een traantje weg te pinken hele grote huilbuien te hebben stiekem huilt voor het slapen gaan of gewoon nog even liever niks uit laat het hele idee los dat je verkeerd zou rouwen denk veel aan je pa maar aan hoe hij was voor die vreselijke ziekte en misschien ook wel aan momenten van blijdschap tijdens zijn ziekte misschien heb je gezien hoe hij genoot van iets heel kleins zoals bijvoorbeeld van jullie en jullie kinderen kop op meis niet schuldig voelen hij weet heus wel dat je aan hem denkt en neemt je vast niet kwalijk dat jij je niet voelt zoals jij je dacht te voelen veel sterkte
Mijn moeder is ruim vier jaar geleden overleden aan kanker, dus ik weet wel hoe je je voelt. Ik heb toen een jaar weinig uitgevoerd, behalve elke dag om mijn moeder huilen/aan haar denken. Maar dat was mijn manier, en bovendien was ik toen student en kon dat ook. Nu dat ik moeder ben (en werk) en dus ook minder tijd over heb, merk ik dat het verwerken (want dat is nog steeds niet klaar...) anders gaat. Het gaat lange tijd eigenlijk zijn gangetje en dan ineens voel ik me weer een paar weken verschrikkelijk. Maar ik kan niet meer zo in de put zitten als toen. Wat ik eigenlijk wil zeggen is: we verwerken dit soort dingen allemaal op een andere manier. Ook afhankelijk van jouw leven op dat moment (volgens mij spelen zwangerschapshormonen etc ook een rol). En daar hoef je je helemaal niet schuldig over te voelen, want het is nu eenmaal hoe het is. Ik weet niet of dit ook meespeelt, maar toen mijn moeder overleed was ik ergens ook wel een beetje opgelucht. Ze was al heel lang ziek en de laatste maanden bedlegerig thuis. Wij zorgden daar voor haar en mijn zusje en ik woonden tijdelijk weer thuis. Dat was heel fijn, maar ook zwaar. Bovendien zagen we onze moeder elke dag achteruitgaan. Ze werd maar zieker en zieker en ze kon eigenlijk echt niet meer, maar wilde niet opgeven. Dus toen ze uiteindelijk overleed was dat ook een soort van opluchting. (Naast dat het natuurlijk de zwartste dag uit mijn leven is, maar goed.) Misschien speelt dat bij jou ook een beetje? Dat je daardoor minder verdrietig bent? Bovendien kan ik me ook nog wel herinneren dat de eerste weken als een soort roes aan me voorbij gingen. Ik kon nog niet echt geloven dat ze er niet meer was. En door die crematie en al dat bezoek enzo leefde ze ook nog een beetje voort. Dat besef dat ze er echt niet meer was, kwam later meer. Goed, wat ik dus eigenlijk wil zeggen: iedereen verwerkt dit soort dingen op zijn eigen manier. Er is geen goede of foute manier. Daar hoef je je dus ook niet raar of schuldig over te voelen. Wat ik je wel wil adviseren is dat je misschien kan proberen het wat rustiger aan te doen. Mijn zusje heeft in de eerste maanden ook achter zichzelf aangerend en dat is haar uiteindelijk niet in de koude kleren gaan zitten. Als je gewoon druk bezig bent, moet je dat gewoon doen. Maar vluchtgedrag lijkt me niet goed. Als je alleen maar 's nachts tijd hebt om aan je vader te denken, is dat wel erg weinig. Nou, ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt, ook al is het een beetje onsamenhangend. Heel veel sterkte in ieder geval en nog gecondoleerd (of zoals de Engelsen zeggen, eigenlijk beter: I feel your loss). Lindangel
he meis, een jaar geleden overleed mijn vader plosteling op 50 jarige leeftijd. Die week, die maand was vreselijk, ik dacht serieus dat ik nooit meer kon stoppen met huilen. 2 maanden voordat mijn vader overleed hoorde we dat mijn moeder ( voor de 3e keer) niercelkanker had. afgelopen tijd is dus erg heftig geweest maar mijn moeder is voor de 3e er weer helemaal boven op. Ik wil me binnenkort ook laten testen hoe het zit met erfelijkheid en niercelkanker waar ik natuurlijk vreselijk tegen op zie. Het verwerken van de dood van mijn vader gaat moeizaam. Het is soms nog niet te bevatten en soms denk ik "ik zal pap zo eens ff bellen". Soms denk ik dat ik het niet goed verwerk omdat ik niet de hele tijd huil, omdat ik er niet meer dagelijks bij stil sta, dat was al na 2 maanden ongeveer. Als ik jou verhaal zo lees snap ik het best wel, wij hadden weinig tijd om bij de dood van mij nvader stil te staan omdat mijn moeder ziek was maar iedereen verwerkt het op zijn eigen manier en ik heb ongeveer en half jaar gehad dat ik er haast niet bij stil stond. maar soms dan vliegt de paniek me naar de keel, dan he ik echt een soort flashback vanhoe alles toen was, het moment dat mijn moeder me belde "Er is iets heel ergs, pap is dood". de paniek, de stress. Ik voel het alsof er een deur voor mijn emoties zit en soms zet ik de deur een beetje open, dan denk ik terug aan die vreselijke tijd, bewust doe ik dat, het voelt vreselijk maar ik merk dat het helpt. Ik trok alles ook, was niet altijd verdrietig maar ik merk dat als ik er echt even bewust voor ga zitten, even denken, hoe zat het ook al weer, dan verwerk ik weer een stukje. Veel sterkte ermee! Liefs
Mijn vader is er bijna een jaar niet meer. Ik heb amper kunnen rouwen toen hij net was overleden aan kanker. Ik moest sterk zijn voor mijn kind en moeder en ik moest alles regelen. Dus in die periode heb ik er niet echt bij stilgestaan dat hij er niet meer was. Maar nu komt de dag van zijn overlijden steeds dichterbij en ik merk dat ik het nu wel moeilijk heb. Zodra ik eraan denk, krijg ik tranen in mijn ogen en dan probeer ik aan andere dingen te denken. Ik wil/kan nog steeds niet bij het verdriet/gemis stilstaan. Dat schulgevoel herken ik ook wel een beetje. Sterkte
oh kijk ik heb inderdaad heel veel aan dit soort reacties..mijn dank hiervoor.. Ik moet ook wel door heb twee heerlijke kinderen en ben dan ook niet zwanger!! maar mijn kinderen zorgen er natuurlijk wel voor dat ik wel door moet. Daarnaast herkende ik het gevoel van ""het is goed zo, of in ieder geval beter zo'' ook heel goed... op he tmoment dat mijn vader insliep..daar was ik namelijk bij overviel mij een gevoel van rust.. heb daarna 5 dagen aan zijn kist gezeten met een grote glimlach om mijn mond.. en kon alleen maar tegen hem zeggen hoe trots ik op hem was en mijn gevoel was overduidelijk rust!! Vooral voor hemzelf maar zeker ook voor ons/mijzelf.
mijn moeder is nu bijna 5jaar geleden overleden op 52 jarige leeftijd aan kanker. we wisten dat het er aan zat te komen, en ik heb toen ook onbetaald verlof opgenomen, en ben de week voor ze overleed alleen maar thuis geweest en samen geweest. we hebben veel gepraat en geluisterd en ik had er vrede mee en dat zeiden we ook op maandag avond dat het goed was zo, dat ze niet meer hoefde te strijden. ik ging toevallig dinsdag middag ff de deur uit(na een hele week binnen zitten is dat wel erg fijn) en ik was nog geen half uur weg, of ze overleed in mijn vader zijn armen. ik denk dat ze het gewoon zo gewild heeft. ze is met mijn vader begonnen en ze is er mee geeindigd. heb het er soms nog wel moeilijk mee, maar ben heel erg blij dat ik geen vragen meer heb. ik ben alleen zo benieuwd naar wat zij van mij zou vind als moeder
Niemand heeft mij zo bloot gekend als mijn moeder zo bang, zo vrolijk laf zo stoer niemand heeft mij zo ziek gekend als mijn moeder zo sterk zo lief wanhopig zo gelukkig niemand heb ik zo gemist Kon ik maar, horen over mezelf als kind en hoe je me nu als moeder vindt Kon ik maar, op zoek naar herkenning en vooral een beetje erkenning Kon ik maar, naast moeder, partner, collega en vrouw weer heel even echt kind zijn dicht bij jou. dit gedicht kwam ik een tijd geleden tegen op een site...
Mijn vader is er *nog* wel, maar ook nierkanker en zit in een ver stadium, maar jeetje wat is dit herkenbaar... net belt mijn vader (onverstaanbaar) mijn moeder dat hij zo moe is dat hij het gevoel heeft niet meer wakker te worden. Mijn moeder in tranen en erheen, en ik zit hier en probeer uit alle macht te huilen, maar het lukt niet... zooooooooo raar. Ik weet niet wat ik met die gevoelens aan moet. Ik hoor nu toch super bezorgd, in en in verdrietig en overstuur te zijn???
Jeeetje wat een prachtig gedicht zeg.. kippenvel.... !! Onsukkie.. ja meis heel herkenbaar.. enorm.. vreemd he hoe je reageert op dingen... zo automatisch bijna.. alsof je een zelfbeschermingmachanisme hebt Heel veel sterkte meid... ik leef oprecht met je mee.. weet namelijk precies wat je meemaakt..
Ja absoluut speelt dat ook mee.. ik heb mijn vader zo veel zien lijden.. zoveel pijn zien hebben.. dat ik voor zijn dood ook wel eens heb gezegd.. weet niet wat meer pijn doet hem zo zien lijden of de wetenschap dat ik hem straks helemaal kwijt ben... nu weet ik het antwoord....
Ten eerste: je hoort helemaal niks! Ten tweede: als je er zo middenin zit en alles zo op je af komt, vind ik het niet zo vreemd dat je soms even niks meer voelt. Het is zo'n achtbaan, die kloteziekte. Ik weet ook nog wel dat ik tijdens het ziekteproces van mijn moeder soms echt niet kon huilen, en dat ik dat zo vreemd vond, maar achteraf denk ik dat het een soort bescherming voor jezelf is. Je kan toch niet de hele dag gaan zitten huilen. Ik had ook vaak het gevoel dat ik niet bij mijn verdriet kon komen, zeg maar. Alsof het weggestopt zat. Maar ook dat is een manier van verwerken, denk ik. Mensen zeggen nu soms nog steeds tegen me dat ik zo sterk ben. Maar ik ga nu eenmaal niet overal in janken uitbarsten. Terwijl ik me heus eigenlijk altijd zo voel als in het gedicht hierboven. Alleen als ik daar de hele dag aan toegeef heb ik geen leven meer. Bovendien blijven er heus dingen om van te genieten, zoals mijn prachtige zoontje... Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd...
Ja, daar lijkt het wel op, vraag me af of het nou is dat ik zoiets heb van: ga alsjeblieft en wees klaar met die angst en pijn, of dat het idd zelfbescherming is... ik weet het niet. Maar het is soms zo raar? Ik zit hier gewoon met droge ogen.
Ik denk dat dat antwoord ook voor mij geld, en ik geloof ook niet dat we hem echt zullen verliezen. Ik geloof sowieso dat hij naar de hemel gaat en dat hij over ons, en met name over Louise, zal blijven waken. Louise en hij zijn echt 2 handen op 1 buik...
Mijn moeder zei altijd: "Als je ziek bent, ben je anders". En dat is ook zo. Je bent alleen nog maar ziek en van je persoon is niets meer over. Maar toch.. als ik mijn moeder had kunnen houden, ook al was ze ziek, dan had ik ervoor getekend...
Ook herkenbaar, het verdriet zit er wel, maar ik kan er niet bij, net of de deur dicht zit. Een heel raar gevoel. Maar ik ben wel onuitspreekbaar dankbaar dat we Louise hebben. Zij is echt voor ons hele gezin (vader zelf, moeder, broertje etc) een lichtje. Het zonnetje in huis, het is fantasisch dat ze er is. En wet je, ik ben er ook zo klaar mee, elke keer weer slecht nieuws...