Het contact met mijn schoonfamilie is al jaren heel slecht omdat ze mij niet willen accepteren. Dit is al vanaf het begin zo. Nu hebben wij een kindje gekregen en ze zijn duidelijk van mening dat ze wel ons kindje willen accepteren maar mij niet. Ik word dus eigenlijk genegeerd. Dit willen wij niet. Wij vinden juist dat regelmatig contact mogelijk is als ook ik geaccepteerd word. Er is al prof bemiddeling geweest maar dit hebben ze na 1 keer stop gezet. Het is duidelijk dat ze mij niet willen accepteren. Nu is ons kindje jarig geweest. Vorig jaar hebben we ze uitgenodigd en ben ik niet zo netjes behandeld. Dit jaar hebben we ze toch ook maar weer uitgenodigd, dat was positief bedoeld van ons. Eerst werd er moeilijk gedaan want ze zouden misschien op de verjaardag van ons kindje weg zijn ivm weekendje weg. Ze zouden pas op het laatst horen dat dat door ging. Nu ging dat weekendje niet door dus zouden ze best kunnen komen. Toch wilden ze niet komen omdat ze door de hele situatie ons kindje niet vaak zien. Ze voelden het zo dat ze alleen goed waren voor een cadeautje te geven. Ook vonden ze het erg en voor schut staan dat ons kindje ze niet goed kent en dus niet enthousiast op ze zal reageren of bij ze op schoot komt zitten. Daarom zijn ze niet naar de verjaardag geweest, en zijn ipv 2 dagen op bezoek gegaan bij mensen ver weg. Er was dus wel een mogelijkheid om op de verjaardag te komen maar ze wilden niet. Nu verwacht ik dat ze zullen zeggen dat ze een andere keer apart willen komen voor de verjaardag. Zouden jullie dit doen? Hoe zouden jullie hierop reageren?
Als ze mij zo hadden behandeld, hoefden ze niet meer langs te komen. Mensen die mij negeren of slecht behandelen, zijn geen goede invloed voor mijn kinderen. Bemiddeling hebben ze niet serieus geprobeerd.... dan houdt het dus op wat mij betreft.
Nee, ze zijn uitgenodigd op de verjaardag en dat ze niet hebben willen komen is hun eigen keuze geweest. Dus nu op een ander moment komen zou ik niet ok vinden. Ik heb het idee dat jullie je meer dan schappelijk opstellen en dat je s.o. zich als een stel dwarse kleuters gedragen. De hand in eigen boezem steken zou ze sieren, maar zij zien zichzelf blijkbaar alleen als slachtoffer. Ik ben van mening dat je daar niet in mee moet gaan en ze dat ze dan maar even lekker in hun eigen sop moeten gaarkoken. Wel een vervelende situatie overigens. Sterkte ermee.
Wat al meerdere aangeven: als ze mij slecht behandelen, is dat ook slecht voor de kinderen, dus tabee ermee. Ik heb er overigens ervaring mee en hier is het goedgekomen na een poos helemaal geen contact. En dat ze nu lopen te miepen over dat de kleine hun niet goed kent zou ik me dus echt 0,0 van aantrekken. Laat ze de verantwoording voor hun eigen gedrag niet bij jullie neerleggen!
ik zou er energie in blijven stoppen, het is familie, als je merkt dat je gezin er onder begint te lijden... dan pas zou ik stoppen, maar goed ik heb dan goede ervarignen met energie er in blijven stoppen, mijn schoonmoeder moest mij niet, maakte mij voor van alles uit, vertelde tegen andere mensen dat ik niets deed in en om huis, dat haar zoon ongelukkig was en dat ze moest aanzien hoe ik hem aan het aftakelen was, toen ik zwanger was van de eerste feliciteerde ze ons niet en gaf ze openlijk toe er niet blij mee te zijn, ik had hem gedwongen mij zwanger te maken want hij was echt nog niet klaar voor een kind, toen ons zoontje geboren was feliciteerde hem maar mij niet, toen hij 1,5 was zei ze ... ach jochie toch als je mama nou eens wat liever was... dan mocht ik je wat vaker zien, of ik wil heel graag eens met jou een stukje fietsen maar jou mama is zo'n kreng... die vind dat niet goed... nee hé stoute mama heb jij toch ! nooit is 1 keer gevraagt of ze hem mee mocht nemen om een stukje te fietsen.... en ze had gelijk.. in die situatie zou ik het waarschijnlijk inderdaad niet goed gevonden hebben. ze bracht wel eens zo nu en dan wat mee voor hem, en toen ik zwanger was van de tweede kocht ze ook voor haar af en toe wat... ook na de geboorte kocht ze dingen voor de kinderen( kinderen waren toen 1,5 en net geboren), net zo als bijv mijn ouders dat deden.... dit was altijd goed... want hun belden mij... goh welke maat hebben ze... goh hier hangt een roze jurkje met dit en dit patroon of legging in deze maat .... is dat wat ? als ik zei nee dankje.... lieten ze het hangen... of ze stuurden een foto....en als ik zei ja doe maar ... namen ze het mee.... maar ze vroegen het altijd.... mijn schoonmoeder niet... die kocht wat .... liet het een paar maanden liggen omdat ze het niet durfde te geven want ik zal het wel weer een afdankertje vinden en dan had ze het lef het te geven... paste het niet.... 1 keer is het zo erg geweest dat ik zei, sorry maar maat 24 pas hem niet meer.... boos was ze ! ze heeft ze schoenen door de kamer gegooid dat ik van mijn familie alles maar goed vind en bij haar niet, de schoenen kwamen tegen een vaas en deze knalde op de grond, ons zoontje van 1,5 werd heel bang van haar geschreeuw en de kapotte vaas... mijn man heeft haar buiten de deur gezet met de mededeling je kunt terug komen als je sorry komt zeggen, na een half jaar was ze nog niet geweest, mijn man vond het wel prima die was ook nog steeds boos... ik was verdrietig... betekende haar kleinkinderen dan zo weinig ? dat ze sorry niet eens over haar lippen kreeg... dat ze mij niet eens kon accepteren ? na 7 maanden liepen we over de markt.... we kwamen haar tegen.... ons zoontje van toen 2 keek haar aan.... en liep door... wist niet wie ze was..... ik zag hoeveel het haar deed.... maar ook ik liep door..... die avond heb ik mijn man gezegd dat ik naar haar toe ging.... als zij niet kwam dan ging ik er heen... ik vertelde haar hoeveel verdriet ik er van had dat ze zulke dingen gezegd heeft over mij tegen mijn kind.... tegen ieder ander.... prima ... maar niet tegen mijn kind, je stookt mijn kind niet op tegen zijn moeder, ze vertelde ook waar zij moeite mee had, dat ze het idee had dat ik haar zoon had afgepakt, dat ze hem nooit meer zag zonder mij en dat ze het idee had niet met mij te kunnen praten zonder te oordelen en daarom dus liever alleen met haar zoon praatte en dat ze er moeite mee had dat alles van mijn ouders goed gekeurd werd en van haar niet, ik zei haar dat ze mij kon bellen... dan gingen we samen... ze kon foto's sturen via de app en dan kon ik zeggen wat ik er van vond... ze kon mij om hun maten vragen en die zou ik dan door geven.... maar ze gaf aan dat ze juist wou dat het een verrassing was ... ook voor mij, ik heb daarop gezegd dat ze daarvoor eerst mijn smaak moet weten... dat ze beter de eerste paar keer mij kan vragen mee te gaan of toch te appen... en dan als ze het idee kreeg dat ze mijn smaak begon door te krijgen dat ze zelf op pad kon gaan... dat ik zo af en toe zou zeggen "goh hij of zij zit alweer in maat 25 ! of maat 104 ! zodat ook dat wat beter zou verlopen, we hebben die avond beide aan elkaar toe gegeven dat we elkaar niet moeten, maar dat dit niet gezond is voor de kinderen en wij beide het beste willen voor hen.... we hebben afgesproken te doen alsof we door 1 deur konden, we zouden proberen elkaar niet af te zeiken waar de kinderen bij zijn....en gezien wij onze kinderen overal mee naar toe namen.... konden we elkaar nooit afzeiken, na een aantal maanden werd dit doen alsof een... hee dit is eigenlijk best lief van der, of hee dit bevalt me wel..... na nog een aantal maanden merkten we beiden dat het doen alsof niet meer moeilijk was..... het ging eigenlijk vanzelf.... en was het nog wel alsof ? of begonnen we elkaar echt te waarderen ? we gingen samen fietsen met de kinderen, ook zonder mijn man erbij, of naar de indoor speeltuinen.... en nu zijn we 6 jaar verder....en mijn schoonmoeder.... ze heeft nog steeds veel trekjes van toen... maar doordat ik haar nu zoveel beter begrijp.... en ook weet dat zij mij zoveel beter begrijpt kan ik haar en haar opmerkingen beter plaatsen en accepteren en achter me laten .... zij is op dit moment echt mijn nummer 1 die ik vertrouw ( buiten mijn man en kinderen om hé ) ik heb daarna nog 2 hele zware zwangerschappen gehad en ze is echt mijn rots geweest, ze heeft zoveel voor ons klaar gestaan zonder wat terug te verwachten, nu hebben we nog wel eens ruzie, of ja...discussies.... maar we accepteren elkaar mening en kunnen weer normaal verder.... als ik het van haar had moeten laten afhangen was ze niet gekomen...en dat heeft ze ook toegegeven... ik ben te onzeker, ik had het lef niet gehad zei ze.... ondertussen weet ze ook wat ze aan mij heeft.... en als er nu ooit weer wat zou gebeuren... komt ze naar ons toe om erover te praten dat weet ik zeker. ik ben dankbaar dat ik de eerste stap gezet heb, dankbaar omdat ik er zo'n geweldige vrouw voor terug heb gekregen en dankbaar dat mijn man zijn moeder in zijn leven houd en dankbaar dat mijn kinderen zo'n geweldige oma hebben.
Tsja, als ze jou niet willen accepteren, dan houdt het op... Ik zou er verder geen energie meer in steken.
Heel simpel. Deze mensen accepteren de moeder van hun kleinkind niet. Buitenom dat kunnen ze ook niet normaal tegen je doen. Dit vind ik geen voorbeeld naar jullie kind en ik zou dit niet wensen. Dus ik was er klaar mee geweest.
Waarom willen ze je niet accepteren? Is er een ruzie geweest? Of verschillen jullie van cultuur/achtergrond of zo? Als zij niet willen, dan niet. Ik zou op een gegeven moment ook stoppen met proberen.
Jij bent hun schoondochter en ook de moeder van hun kleinkind. Ze moeten je accepteren en zich ook volledig normaal gedragen tegen over jou! Als ze dat niet kunnen dan zou ik het contact verbreken. Zeker de dingen die je nu beschrijft geven voldoende reden om de band volledig te verbreken vind ik. Dit kan namelijk echt niet. Hoe komt dit straks over op jullie kind? Die krijgt door dat je schoonouders negatief zijn over jou. Dit soort mensen kosten ontzettend veel negatieve energie. Je hebt al genoeg geprobeerd om de relatie te herstellen/ verbeteren. Ze hebben kansen gehad. Ik zou het contact proberen helemaal te laten verkoelen. Alleen als zei jou gaan accepteren en stappen naar jullie zetten om de relatie te verbeteren zou ik contact accepteren en anders niet. Wees duidelijk naar hen hierin anders blijft het maar voort duren en word jullie kindje er ook mee belast als het groter word.
Dat je dat mens binnen laat zeg. Ik zou er geen energie meer in steken. Mijn man heeft sinds kort, op mijn verzoek, weer iets van contact met zijn ouders. Hij houdt het wel oppervlakkig en heeft onze zoon 2 keer daar mee naartoe genomen. Ik vind het allemaal prima, het zijn tenslotte zijn ouders en de opa en oma van onze zoon maar verder dan dat ga ik niet. Ik zet geen voet in dat huis van ze maar bij mij voor de deur hoeft vooral die schoonloeder ook niet te gaan staan want die gaat weer direct met een knal dicht. Doei.
Ik zou stoppen met energie erin stoppen. Mijn schoonmoeder moet mij niet en dat is geheel wederzijds. Aangezien ze mij niet accepteert, zal ons kindje ook echt niet naar haar gaan. Als ze het wil zien, kan ze naar mij komen. Dit gaat alleen nooit gebeuren denk ik. Ze blijft maar zeggen dat mijn vriend zijn verstand moet gebruiken en weg moet gaan bij me. Heeft hem ook niet gefeliciteerd. Waardeloos wijf is het, maar het is haar gemis en niet dat van mij. Ik trok me er heel veel van aan, maar nu lach ik er gewoon om. Het is echt zonde van je tijd en energie.
Respect hoor voor jou! @Cat2 zelf zou ik in overleg met je man je schoonouders een keer bij jullie uitnodigen (of naar hun toe gaan) zonder je zoon. Leg uit wat je van de situatie vind, en wat jullie van ze verwachten. Bijvoorbeeld respect voor jou als moedere zijnde van hun kleinkind, geen slechte woorden over jou tegen hun kleinkind. willen ze langs komen prima, maar dan bovenstaande regels. Kunnen ze er niet mee leven, dan nodigen jullie ze ook niet meer uit. Aan hun de keus. Of desnoods je man die het hun gaat uitleggen, maar leg het probleem bij hun neer. Jullie hebben dan gedaan wat jullie konden en hoeven niet terug te kijken op wat als ik dat had gedaan dan.....
Dank voor alle reacties! We zijn wel duidelijk geweest naar ze toe. Het blijft dus lastig want nu hebben we ze uitgenodigd voor de verjaardag. Dat was een goed gebaar. En dan doen ze zo dus. Wat moet je ermee? Van mij hoeven ze nu ook niet meer te komen voor de verjaardag vind ik. We hebben ze uitgenodigd op die dag en zij hebben gekozen niet te komen. Dan hoeft het toch ook niet op een andere dag voor mij. Als we dat aangeven zijn ze weer kwaad want ze bedoelen het zo goed en willen eerst ons kindje beter leren kennen door apart langs te komen ipv de verjaardag zelf.
Niet op een verjaardag willen komen omdat andere mensen zien dat hun kleinkind "niet leuk genoeg" op hen reageert Kans verkeken!
Ik herken je stress om dit onderwerp. Zelf ook een heel moeizame relatie met schoonmoeder. En met schoonvader nooit contact gehad tot 5 jaar geleden. Ik zit er ook erg mee met vlagen maar kan het steeds beter van me afzetten. Met schoonvader gaat het goed zolang we niet over religie of politiek praten met schoonmoeder gaat het stroef. Het is klaar wat ons betreft. Mijn man heeft dat een tijd geleden al verwerkt, ik hoopte nog voor vredesduif te kunnen spelen. Maar het werkt niet. Dan is het gewoon klaar. Probeer het even helemaal te laten gaan en zie hoe het loopt. En laat het verder ook bij hen, die stress is zo ongezond.