Hoi Meiden, Ik heb lang getwijfeld of ik een topic over dit onderwerp zou openen. Ik schaam me namelijk nogal, maar heb er ook wel behoefte aan om de weten of ik de enige ben Ik heb namelijk helemaal geen vrienden, geen een! Vroeger op de middelbare school) was ik altijd heel gezellig en sociaal en had ik een grote vriendengroep en 3 hele hechte lieve vriendinnen. Helaas brak er na de middelbare tijd een moeilijke periode voor me aan (opgenomen voor een eetstoornis, problemen met ouders, uit huis geplaatst enz) waardoor ik een dikke muur om me heen ging bouwen. Mijn vriendinnen hebben voor me gevochten maar ik stootte ze steeds verder af. Uiteindelijk heb ik ze op een hele lullige manier aan de kant geschoven en zijn ze een voor een afgehaakt. Heel begrijpelijk, ze hebben erg hun best gedaan maar ik zat zo met mezelf in de knoop en stond totaal niet open voor contact. Daarna ben ik een aantal keer van school/werk en woonplaats gewisseld waardoor ik nooit echt een band op heb gebouwd met mensen. Eerlijk gezegt vind ik het ook erg moeilijk om weer een vertrouwensrelatie met iemand op te bouwen. Bang dat ik dat toch niet meer kan ofzo Ik heb ook het gevoel dat ik dan geforceerd ga doen en dat dat best raar over komt. Nu mijn leven sinds een paar jaar in een rustig vaarwater is gekomen mis ik echt vriendinnen. Gewoon iemand die ik kan bellen om iets leuks te doen, maar ook iemand bij wie ik af en toe mijn hart kan luchten. Iemand die alles van me weet. Nu is mijn vriend dat ook, en ik heb het super met hem, maar goed, het is geen vrouw en ook over relatie strubbelingen moet je soms je hart kunnen luchten. Leuke dingen wil ik gewoon ook met vriendinnen kunnen delen! Mijn vriend heeft een soortgelijke achtergrond als ik, met als verschil dat hij het heerlijk vind om 'alleen' te zijn, en geen behoeft heeft aan andere mensen. Gezamelijke vrienden hebben we dus ook niet! Het zit me de laatste tijd erg hoog. Soms google ik mijn vroegere vriendinnen En dan zie ik dat ze een heel ander leven hebben dan ik nu heb (studeren, vrijwilligerswerk in derde wereld landen enz) en dan baal ik zo ontzettend van mezelf Phoe.. dat is eruit. Zijn er mensen die dit herkennen?
Ik herken je verhaal heel goed en ook je schaamte ervoor. Heb even getwijfeld of ik zou reageren... Zeker sinds ik ben verhuist uit Eindhoven om met mn man samen te wonen, ben ik alle vriendinnen kwijt. Ondanks dat iedereen zegt dat ze langskomen, doen ze het toch niet. Ook ik mis iemand om mee te praten en om wat gezelligs mee te doen. Ik ken nu wel de vrienden van mn man, maar dat is toch weer anders. Soms baal ik ook wel dat ik dan niet even het huis kan ontvluchten als mn man thuis is om wat leuks met vriendinnen te doen. M'n man snapt dat ook wel, maar hij kan er natuurlijk ook niets aan doen.
Anne, Een heel bekend verhaal, op de middelbare school had ik een hoop vrienden/vriendinnen tot ik mijn vriend leerde kennen, liet iedereen achter en verhuiste van Zoetermeer naar Emmen. Nou heb ik ook met niemand meer contact, en heb ook regelmatig de behoefte om met een vriendin alles te bespreken... Heb 1 vriend maar die woont in Hoogeveen en door omstandigheden ga ik ook amper nog met hem om. Mijn vriend dito, hij had verkeerde vrienden en heeft die achter gelaten en nu heeft ook hij niemand meer.. Ook is het bij mij momenteel moeilijk om aan sociale contacten te komen aangezien ik al bijna 3 jaar thuis zit in de ziektewet, en zal heel blij zijn als ik volgend jaar weer mag werken. Op het forum heb ik ook heel veel leuke en aardige meiden leren kennen, en zo deel ik veel op het forum om sommige dingen toch van me af te zetten en te kunnen delen.
Ik herken je verhaal ook. Op de middelbare school had ik veel vriendinnen maar dat is allemaal verwaterd. Deels doordat we allemaal een heel anders leven kregen maar ook omdat we allemaal ergens anders gingen wonen. Ik mis het de laatste tijd ook best vaak. Ik ben verder heel gelukkig maar ik zou het fijn vinden om iemand te hebben om geoon lekker mee te kletsen en op te kunnen bellen en langs te gaan. Ik heb wel een vriendin waar ik wel is gezelige dingen mee doe en dat is dan ook wel leuk maar voor mij blijft het allemaal toch een beetje te oppervlakkig. Tja ik kan je niet echt helpen maar je bent in ieder geval niet de enige!
Herkenbaar Na heel lang een super sociaal leven te hebben gehad, met dagelijks wel volk over de vloer is het hier nu paar jaar doodstil. Nadat ik nieuwe relatie kreeg begon iedereen af te haken.. ook de vrienden van mijn partner waren blijkbaar ineens zijn foonnr kwijt.. nadat hij had verteld dat hij naar ander deel van Nederland ging verhuizen om samen met mij nieuw leven te beginnen. In begin vond ik het vreselijk, maar gaande de procedure begin ik me af te vragen of dat uberhaupt vrienden zijn geweest, of dat ze het allemaal gewoon gemakkelijk vonden dat we er altijd wel waren omdat we geen partner hadden.. Ik mis het ook niet.. heb heel rijk leven met mijn partner, en eigenlijk totaal geen gemis van die mensen om me heen. Voor mijn ei kwijt te raken heb ik hier op forum paar lieve chatmeiden gevonden..
nog iemand die het verhaal helemaal herkend. tussen mij en mijn man gaat het wat minder goed de laatste tijd en dan merk je het nog eens extra. mijn laatste goede vriendin heeft de relatie laten doodbloeden toen ik bevallen was van mijn zoontje. wij hebben wel gezamelijke vrienden, maar door een angststoornis vind ik het heel moeilijk zelf de telefoon te pakken om iets af te spreken en mijn man doet het niet, die heeft zelf een druk privé leven. ik zit nu thuis in de ziektewet en voel me soms er alleen. ik kom bijna dagelijks bij mijn moeder. als ik met iemand praat dan schaam ik me er ook voor dat ik zo'n 'niks' leventje heb naar mijn idee. al mijn vroegere vrienden en vriendinnen hebben de meest interessante studies afgerond en banen gevonden, hier en in het buitenland en ik heb niet eens mijn vwo af kunnen maken door mijn angststoornis. het forum is inderdaad wel een zalige plek om dan af en toe je ei kwijt te kunnen
Heel herkenbaar hoor, ik had vroeger zo nu en dan weleens een vriendin maar elke keer verwaterde dat weer. Nu ben ik 27 en heb ook geen enkele vriendin, ik heb een hoop problemen en dan zeggen een hoop mensen dat ze daar geen zin in hebben, ze hebben andere vrienden zonder problemen of ze hebben genoeg aan hun eigen. Ik sta er dus ook vrijwel altijd alleen voor.
Ik herken het ook! Ook ik heb eigenijk geen vriendinnen. En, ja ik mis ze ook. Gewoon even iemand die je kan bellen voor een kop koffie of om samen de stad in te gaan. Of om je hart bij uit te storten. Ik heb ook niemand. Mijn man heeft ontzettend veel vrienden en veel van zijn vrienden zijn ook getrouwd of wonen samen. Vaak genoeg zegt mijn man dat ik een van die meiden maar eens moet bellen om wat af te spreken. Maar dat durf ik niet. Ik ben veel te bang dat ze niet op mij zitten te wachten, dat ze al vriendinnen genoeg hebben. Ik vind het heel erg jammer, ik ben gewoon te verlegen om nieuwe vriendschappen aan te gaan.
Niks om je voor te schamen in ieder geval. Dat je het vervelend vind begrijp ik helemaal. Maar mensen begrijpen het prima als je je situatie uitlegt. Ik ben zelf verhuisd een paar jaar terug uit me vertroowde geboorte plaatsje. En heb daar ook een hele goeie vriendin die ik bijna nooit meer spreek. Maar zo heefd iedereen wel zo een periode in zijn leven. Het komt vanzelf wel weer allemaal.
Ik ben erg vaak verhuisd, dan weer voor mijn werk en dan weer voor mijn man zn werk en daardoor heb ik ook weinig mensen die ik echt vriendin kan noemen. Ik heb echter wel 1 vriendin waar ik echt altijd terecht kan, en zij ook bij mij, ookal spreken we elkaar soms wel eens een half jaar niet. Verder wonen hier toevallig vrienden van mijn man in de buurt, en zij is ook een beetje alleen, dus zoeken we elkaar wel op. Toevallig hebben we ook een beetje dezelfde interesses, dus dat is wel gezellig. Ik moet wel zeggen dat ik ook niet echt behoefte heb aan vriendinnen die dagelijks over de vloer komen, ik ben best wel op mezelf. Ik zoek dus een middenweg, en dat begrijpen veel mensen niet. Dat ik ook wel eens geen zin heb om te shoppen bijvoorbeeld. Maar goed, af en toe ben ik dus ook wel eenzaam, zeker nu ik met verlof ben, maar meestal voel ik me ook wel goed zo. Nu dit even van me af getypt te hebben terug naar TS: Kan je niet iets gaan doen waarmee je mensen ontmoet? Babyzwemmen ofzo, of sporten, of zoiets?
Iedereen bedankt voor de openhartige reacties, heel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben.. zo voelt het af en toe wel, iedereen lijkt wel een heel drukbezet sociaal leven te hebben! Ik zeg dan ook nooit dat ik geen vriendinnen heb, want dan heb ik het gevoel dat andere mensen denken dat ik een 'flutleventje' heb... Dank je appelslakje, alleen denk ik niet dat zo iets 'vanzelf' weer komt. Klinkt raar, maar ik heb het gevoel dat de meeste mensen rond deze leeftijd een sociaal netwerk hebben opgebouwd waar je niet zo maar meer tussen komt. Verder zou ik niet weten waar ik vriendinnen zou moeten leren kennen. Mijn collega's zijn leuk hoor, maar gewoon collega's. En verder heb ik een dochtertje, huis, relatie enz enz, en zit daardoor vaak niet op 1 lijn met leeftijdsgenoten (hier wel gelukkig )
Hier nog een.. Had nooit echt veel vrienden door mij vroegere situatie thuis.. Toen ik ziek ben geworden hebben de laatste paar vrienden afgehaakt. zeer pijnlijk. Een paar jaar later ben ik naar het noorden verhuist om daar te gaan samenwonen. Hier heb ik inmiddels wel een kennisje maar door in het verleden zo gekwetst te zijn geweest door vrienden heb ik moeite met vertrouwen. En ik wil niet te wanhopig overkomen. De vrienden van mijn man zijn ook allemaal afgehaakt doordat hij destijds de enige met een vriendin was. Ben nu 27 en ben bang dat ik nooit echt een leuke vriendengroep of ook al is het er maar 1 a 2 zal treffen. Momenteel zit ik door een rotstreek weer werkloos thuis, dus de muren komen een beetje op me af.
Helaas niet, heb nog geen rijbewijs en woon in een dorpje Verder ben ik tussen andere meiden/moeders altijd heeeel verlegen, omdat ik bang ben voor een afwijzing. (heb vaak het gevoel dat die mensen niet op mij zitten te wachten..)
Ja dat is lastig, ik woon ook in een mini dorp, zonder rijbewijs zou ik hier ook echt nergens komen..
ik kan alleen maar zeggen AMEN ik heb wel vriendinnen hoor en 1 hechtere maar die heb ik nu bijna een jaar niet gezien {au pair} verder heb ik nog een vriendin waar ik veel mee om ga en regelmatig afspreek onze meisjes schelen 1 jaartje en dat is erug leuk! en nog een vriendin van het forum waarvan ik vind dat ik wel vriendin mag noemen{hé miran, als je dit leest?} maar zij woont een redelijk eindje weg. wat ik zelf moeilijk vind is iemand "benoemen tot vriendin" denk altijd dat andere andere dingen denken! ik heb voor bijna 1 jaar geleden mijn {dacht ik} beste vriendin "verloren" helaas.... ik zou vaak genoeg willen dat het weer is zoals eerst maar helaas zij heeft daar blijkbaar niet zoveel behoefte aan maar goed het is een lang verhaal waar ook ik mede schuld aan ben! verder heb ik allemaal kennissen, geen échte échte vriendinnen!
ik herken het ook wel, ik heb ook eea achter de rug en de verwerking daarvan heeft ervoor gezorgd dat ik me heel erg afsloot voor anderen, ik heb daarvoor hulp gezocht en begin ik me pas sinds een jaar steeds meer te openen doordat ik steeds meer van mezelf begrijp, ik heb nu een paar meiden waar ik af en toe langs ga of die af en toe bij mij komen maar het is niet veel hoor, daar heb ik geen behoefte aan, mijn man is juist weer zo'n sociale lieverd, die wil het liefst dag en nacht mensen om zich heen hebben, dus hij trekt ook wel mensen aan, ik absoluut niet (hoezo tegenpolen?) voor TS: wat zijn je interesses? je hobby's? wie weet kan je daarin je ei kwijt of een cursus doen waarin je je interesseert, je zult zien dat vrijwel alle cursisten ook alleen zijn gekomen, en als je er open voor staat dat mensen graag contact met je maken. of een proefles van een of andere sport? dan kun je na die ene les nog bekijken of het wel wat voor je is. succes hoor het is niet makkelijk
Ik herken het ook hoor, ik heb wel 2 mensen die een beetje tussen kennissen en vrienden zweven maar verder kom ik ook niet. Ik mis vooral iemand idd die je zomaar even kunt bellen om te kletsen of te vertellen wat er in je leven speelt. Vind dit forum ook heel fijn om gewoon over dingen te kunnen praten. Maar IRL zou ook fijn zijn Wat ik me ook altijd afvraag is hoe het kan dat zoveel mensen eenzaam zijn als zoveel mensen vrienden zoeken.... heb het antwoord nog niet gevonden.