Ik heb het voordeel dat ik bij mijn (stief)vader werk. Dit is soms erg vervelend wij werken met zijn 4e plus stage lopers. Als die jongens niet hun best doen en mijn vader wind zich daar over op , hoor ik dat. Maar als ik dan 1 klein dingetje niet goed doe , krijg ik de volle lading. Soms heel onterecht, gelukkig gebeurd dit niet vaak. Ook wordt er soms maar van uitgaan dat ik wel langer blijf of het regel. Maar aan de andere kant heb ik vrije uren (teminsten ik werk uren die ik zelf wil werken en dit is al 10x veranderd) als mijn kind ziek is blijf ik thuis en werk ik die dag erna langer bijvoorbeeld. Dit is wel erg fijn. Maar dit komt ook als mijn vader er niet is open en sluit ik , blijf geregeld langer als mijn collega eerder naar huis moet dat soort dingen. Die jongens maken er soms een potje van en dat kan ik dus mooi oplossen. Maar goed ik heb dus wel vrijheid. Werkte eerst 5 ochtenden en 1 hele dag. Nu werk ik 2 ochtende en 2 dagen tot 15.30. Eerst was ik op maandag en zaterdag vrij. Maar mijn moeder past dinsdag niet meer op en dinsdag ochtend zat het kdv vol dus heb dit gewisseld. Ma werken di vrij dat soort dingen. Ik werk op een auto bedrijf , zit op kantoor.
Ja dat scheelt, ik kan heel makkelijk vrij nemen. Maar ja, die vrije dagen zijn ook een keer op. Ik heb zelfs 1 jaar gehad dat ik 2 weken vakantie heb gebruikt omdat de kinderen ziek waren. En dat geeft op zich niet, maar de werkgever wil ook graag een ontspannen werknemer. Dat kan ik niet altijd waarmaken.
Kan ik wel inkomen... Maar...hoe vaak is het niet zo dat je je ook weleens moet schikken naar de werkgever? ( overwerk....) Ik heb trouwens ontslag genomen. Niet door een conflict maar nadat mijn dochter ziek was en ik merkte hoe moeilijk ik het vond om haar dan toch naar de opvang te brengen ( oppas thuis of oma) heb ik zelf besloten om te stoppen. Eerst was het tijdelijk...maar dat werd langer toen ik ook de jongste kreeg.
Ik werk eigenlijk nooit langer dat is het voordel van 24 uurs zorg. Een enkele keer wel ook als ik zelf ergens bij betrokken ben en het netjes zelf af wil ronden zoals laatst bij een overlijden. Dan zeg ik niet het is tijd is ga 😉 anders wel. En aangezien ik de meiden na een dagdienst ophaal bij het kinderdagverblijf kan ik ook niet blijven.
Ik heb geluk gehad met mijn oude werkgever. Als mijn kind ziek was dan bleef ik thuis en nam ik werk mee, maar moest er overgewerkt worden, dan stond ik ook altijd als eerste op om dat te doen. Voor wat, hoort wat principe zeg maar. En zo werkt het gelukkig ook bij mijn man op zijn werk. Mijn kinderen staan op de eerste plaats. Ik ga mijn zieke kind, dat dan toch het liefste bij papa of mama wil zijn, wegbrengen. Zelf zou ik het ook niet fijn vinden als ik ziek ben en niet thuis mag zijn. Dan slaap ik het liefste in mijn eigen bed.
Ik herken ook de mentaliteit die Strijkkraal schetst: wel van alles 'eisen' van de werkgever, maar zelf niks teruggeven. En ja, dat zou ik als werkgever ook niet pikken. Persoonlijk ben ik expres voor mezelf begonnen om mijn werk en mijn gezin optimaal op elkaar af te stemmen.
Ja ik heb wel eens een conflict gehad op het werk en heb zelfs overwogen ontslag te nemen. Ik werd namelijk geacht met mijn 18 urige contract 70 uur klaar te staan voor het bedrijf. Ik wil erg flexibel zijn en naar mogelijkheden zoeken, maar niet ten koste van mijn gezin, kunnen we het daar niet over eens worden dan moeten we de samenwerking verbreken. Uiteindelijk is er begrip gekomen vanuit de werkgever en heb ik een 'redelijkerwijs vast' rooster gekregen. Ik ben altijd flexibel en ze mogen me altijd bellen en zal dan ook altijd wat proberen te regelen. Ik vind juist dat er nogal makkelijk gedacht word over flexibiliteit en altijd maar klaar staan voor de 'baas' Pas geleden werd me trouwens nog een nieuw flex contract aangeboden, maar dat heb ik ook geweigerd. Zat voor mij geen meerwaarde in, alleen voor de werkgever, heb ze toen wel een tegenvoorstel gedaan, maar dat werd door hun geweigerd. Als ik alles hier zo neerzet is het net alsof wel niet met elkaar door 1 deur kunnen, maar het tegenovergestelde is waar. Al zijn we wel aan elkaar gewaagd. Nb. Ik heb geen snelle achterban, mijn schoonouders leven niet meer en mijn ouders hebben zelf een full time baan en wonen op 150 km afstand. Heb wel wat mensen die ik kan vragen maar ook die hebben een eigen baan. En verder ben ik dus ook maar afhankelijk van de kinderopvang.
Ik heb geen conflict gehad maar ben wel gestopt met werken omdat er steeds minder rekening gehouden wordt met het priveleven van de werknemer door de werkgever. Je kunt wel stellen dat werk en prive apart is. Maar toch heeft die werknemer een prive leven en zal dat wel eens (met zieke kinderen bv) gevolgen hebben voor het werk. En een goede werkgever kan dat in goede banen leiden. Als je s ochtends vroeg een doodziek kind hebt en niet even gauw oma kan bellen zal er iets geregeld moeten worden en zal 1 van de 2 dan toch iets later moeten komen op het werk. En dat wordt heel vaak niet begrepen...tja waar moet je dan met je zieke kind heen?
Toevallig heb ik laatst een discussie gehad. Ik werk alle dagen in de week. Voornamelijk avond diensten en weekenden. ( zorgsector ) Behalve de woensdag. Dan wil ik er gewoon voor mijn kinderen zijn. Ze hadden mij toen ingedeeld. Uiteraard zei ik dat ik die dag niet werk, maar moest gewoon komen. Ik ben niet gegaan. Ze bekeken het maar. Gelukkig hadden ze me gauw van de woensdag afgehaald.
En bv in mijn geval toendertijd...een contract van 18 uur, dat id bij ons 2 dagen van 9. Maar dan nog elke week een halve of hele dag op het werk moeten staan voor extra activiteit, overleg, vergadering oid. Tja dan had ik wel een contract van 27 uur gewild...ik koos bewust voor 18 uur.
Klopt... merk ik ook Het lijkt wel of een werkgever wel alles kan eisen maar verder niks ervoor terug wil geven.
Wij hebben 3 kinderen en hier ook weleens zieke kinderen.Mijn oudste kinderen van 9 en 11 jaar zijn gelukkig alweer groot genoeg om een dagdeel alleen thuis te blijven. Wat overblijft proberen we met grootouders op te lossen en lukt dit niet dan kijk ik of mijn partner wat er mogelijk is. Pasgeleden had onze oudste zoon een flinke hersenschudding en toen heb ik een vrije dag opgenomen.Dus geen ziektedag maar gewoon een dag ten koste van mijn eigen vakantiedagen.Dit heb ik toen alleen maar gedaan omdat er waarneming geregeld kon worden dus niet dat ineens mijn collega alleen komt te zitten. Mocht er hier onverwacht weleens een calamiteit voordoen en ik kom met mijn werk in de knel dan geloof ik niet dat daar problemen over gemaakt zouden worden.Ik werk zowat alleen maar met vrouwelijke collega's waaronder huisartsen en die hebben ook zelf allemaal kinderen en weten hoe het soms kan lopen. Ik heb wel altijd gezegd dat mocht een van mijn kinderen chronische zorg nodig hebben dan zou ik direct stoppen met werken want dan is dat niet meer te combineren. Ik vind namelijk wel dat een werkgever op zijn werknemer moet kunnen bouwen.
Ik ben dus wel alleen en ben wel eens thuisgebleven voor mijn kind. Ik heb eigenlijk geen goede achterwacht voor deze dingen. Ik begin ook heel erg vroeg en dan kan ik evt. mijn broertje niet bellen, want die heeft het ook druk. Dat is vooral vervelend als 's ochtends of 's nachts blijkt dat dochter ziek is. Een dag van te voren is er hopelijk wel wat te regelen. Er is wel iemand die wel eens voor me oppassen wil, maar die doet dat liever niet als kind ziek is. Ook zij zit dan nog met haar kinderen. Als mijn kinderen niet zo heel erg ziek is, breng ik haar dan ook wel naar school, maar als ze heel erg ziek is, niet natuurlijk. Ik ben overigens niet bereikbaar op mijn werk, dus mocht er wat zijn, dan moet de school dat oplossen.
Sja - ik vind persoonlijk niet het probleem van je werkgever. Waarom moet hij rekening gaan houden met jouw priveleven dan? Hij moet rekening houden met jou werkleven zeg maar, die uren die je op je werk bent en waar je voor betaald wordt. Begrip komt van twee kanten. Mijn werkgever is bijzonder flexibel en meegaand (ik heb mazzel wat dat betreft), maar weet ook dat wanneer ik alles eenzijdig eis, dat er aan de flexibiliteit van mijn werkgever ook een einde zit. En terecht. Als ik eens een ochtend bel (nu is dat nog nooit voorgekomen) en zeg dat ik later ben ivm met ziekte, zullen ze me geen strobreed in de weg leggen. Een tweede keer ook niet, na de derde keer in korte tijd zal er wel een wenkbrauw opgetrokken worden en als het een vierde keer gebeurd, ja, dan kan ik er donder op zeggen dat ik uitgenodigd wordt voor een kort gesprekje. Volkomen normaal. Ik heb namelijk ook rekening te houden met mijn werkgever.
Ja want ondanks dat ik een vast rooster heb kan mijn werkgever mij verplichten een andere dag te komen. En ik werk ook s avonds of op mijn 'vrije' dag als er belangrijke vergaderingen etc zijn. En daar regel ik dus ook oppas voor. Dus vandaar dat ik het extra zuur vond dat er toen niet eens een keer naar mij toe een gebaar werd gemaakt.
Nou dan houdt jouw werkgever toch ook rekening door jou geen strobreed in de weg te leggen als je een keer later komt...nou in mijn werk ging dat dus niet...snap ik ook omdat je met eem bepaalde bezetting zat, maar was mijn man dus elke keer de klos. Maar het kon gebeuren dat mijn man dus echt niet kon omdat hij met een meeting zat en dan werd er voor mij dus nog niks geregeld. Niet alleen bij mijn werkgever ging dit zo...maar bij allemaal in die branche. Horen dat je ma en wo werkt..prima, opvang regelen op die dagen en een half jaar later weer een ander rooster...hoppa. En zie het maar te regelen binnen 2 weken.
En daarbij...maar ik denk daar anders over dan de meesten...je neemt als werlgever geen nummer of robot in dienst..maar een mens met een leven en gevoel...klinkt dramatischer dan ik het bedoel, maar ik heb veel moeite met de huidige tijd wat dat betreft. Ik heb wel het idee dat 90% van de werkgevers een nummer in dienst nemen...en dat het hen totaal niet kan boeien wat de rest van dat leven inhoudt. En accepteer je dat niet,dan nemen we lekker een ander nummer in dienst.
Ik heb bij mijn oude werkgever een conflict gehad wat uiteindelijk leidde tot ontslag in "goed overleg". Ik was zwanger en moest zwaar tillen en veel bukken en fietsen naar andere vestigingen en er werd verwacht dat ik maar even deed. Andere collega's gaven al aan de hun dat al niet gingen redden binnen de tijd, laat staan een zwangere vrouw. Als gevolg daarvan, omdat ze niet wilden luisteren naar mijn suggesties zodat ik het wel langer vol zou houden, al met 26 weken zwangerschap in de ziektewet gegaan. Voor de geboorte nog overleg gehad bij mij thuis Hoe ik het graag wilde na de bevalling bij terugkomst. Nooit meer wat gehoord en een maand voor ik weer moest beginnen zelf maar gebeld. Bleek dat ze op mijn voorstel aan het wachten waren (terwijl ik het via de email had verstuurd naar, rayonmanager, teamleider en die van personeel zaken ruim 2 maanden voor mijn bevalling) en ik kon niks meer regelen qua opvang op zo'n korte termijn uiteindelijk voor ontslag gekozen. Ook omdat ze niet echt meer werk ik nog de buurt hadden en ik anders voor 5 halve dagen werken ruim 2 uur per dag met OV zou moeten gaan reizen. Achteraf ging het slechter met het bedrijf en zijn er nog meer mensen op lullige manieren er uit gewerkt. Heeft me toch met een vieze smaak in de mond laten zitten.
Helemaal met je eens. Het moet wel van beide kanten komen en voor mijn gevoel is dat steeds meer de kant dat de werknemer die zich schikt naar de werkgever, omdat je blij mag zijn dat je werk hebt. Ik pas daar voor.