Ik moet even mijn hart luchten over een rotsituatie op mijn werk. Ik heb twee zoontjes en net als de eerste geef ik ook mijn jongste borstvoeding. Hij is nu zes maanden. De eerste drie maanden heb ik gedeeltelijk ouderschapsverlof opgenomen opdat ik zo min mogelijk zorgen zou hebben over kolven op het werk. Na de geboorte van mijn jongste heeft dit namelijk al heel veel strijd gekost en helaas herhaalt zich dit. Ik heb van tevoren bij werkgever bespreekbaar gemaakt dat ik wilde gaan kolven en dit was in orde, maar ik moest zelf regelen dat ik een plekje vond en hoe en wanneer ik dit zou doen. De kolfplek die bij mijn oudste voor me was ingericht wordt nu voor andere doeleinden gebruikt. Nu zoek ik dus telkens maar weer een plekje in het pand. Ik werk als pedagogisch medewerkster in de kinderopvang. Deze branche staat behoorlijk onder druk. Daar waar je vroeger wel eens een wat rustiger dag had met minder kinderen is de planning nu zo strak dat de groepen altijd vol zitten en het dus gewoon hard werken is. Pauze nemen om te kolven betekent in de praktijk dat je naaste collega er alleen voor staat want vervanging is er dan niet voor mij. Ik begrijp dus heel goed de belasting voor mijn collega en voel me hier ook behoorlijk bezwaard over. Echter, ik wil toch mijn kind zelf blijven voeden en doe dus toch een beroep op kolfrecht. Nu mijn ouderschapsverlof er op zit moet ik weer drie dagen werken. Dat betekent dat ik een keer in de ochtend wil kolven en een keer in mijn eigen tijd in mijn lunchpauze. Dit is bij lange na niet genoeg, ik kolf in twintig minuten 100 CC. Toen ik minder werkte haalde mijn zoontje dit thuis wel in, maar straks moet ik toch voldoende hebben om mee te geven aan de oppas, of ik moet gaan aanvullen met kunstvoeding. Dit wil ik niet, maar het feit wil dat mijn collega nu al vind dat ik teveel vraag en ik dus niet om meer durf te vragen. De afgelopen weken krijg ik telkens vragen als: 'hoe lang denk je nog te willen kolven?' Met een teleurgestelde reactie als ik aangeef de negen maanden sowieso vol te willen maken. Eerder heb ik al aangegeven dat ik het erg naar vind dat ik me telkens moet verantwoorden hiervoor. Ik heb een en ander al aangekaart bij de leidinggevende, die vervolgens vind dat wij dit onderling maar moeten regelen. Zij had geen protest gehoord van mijn collega en ging er dus vanuit dat zij er geen probleem mee had. Ik heb dus aangegeven dat het zou helpen als zij hier open naar zou zijn naar werkgever toe, omdat werkgever geen oplossing zoekt op basis van mijn verhaal waarin ik al had aangegeven dat dit een belasting is voor mijn collega. Uiteindelijk is hier een gedeeltelijke oplossing uit gekomen waarbij mijn collega heeft aangegeven hiermee akkoord te zijn. Mijn manager is dus in de veronderstelling dat alles nu ok is. Echter, ik moet mij iedere week weer verantwoorden. De laatste keer werd het me teveel en heb ik eerlijk gezegd dat dit mij kwetst. Mijn collega gaf aan dat ze dit heel naar voor mij vond. Daarna ging ik even weg met pauze, maar bij terugkeer werd weer de discussie aangezwengeld. Zij vond het naar voor mij, maar ik kies er immers zelf voor om te voeden, dus de nare werksfeer en verwijten moet ik dan maar op de koop toe nemen. Ik kon het niet maken om van haar te vragen zoveel rekening met mij te houden. Wellicht heel emotioneel van mij, maar ik heb toen gezegd dat het mij allang niet meer uitmaakte of ik nog met haar samen zou werken en dat ze me desnoods maar moeten overplaatsen als ik dan toch zo'n belasting ben. Ik wil niet elke week moeten samenwerken met iemand die mij overduidelijk alleen maar lastig vind en tevens de behoefte voelt mij dat uitgebreid te laten merken. Hierop barstte ze in woede uit, begon te schreeuwen. Hoe durfde ik te zeggen dat ik niet meer met haar wilde samenwerken, na alles wat ze wel niet voor me had gedaan? Hoe ondankbaar was ik wel niet? En weet je, ik ben haar hartstikke dankbaar! We hebben altijd leuk samengewerkt. Ik waardeer haar extra inzet enorm. Anderzijds heb ik voor haar ook het nodige opgevangen. Het leek wel of ik een totaal ander persoon voor me had. Of de duivel erin gevaren was. Ik kan me ook niet anders voorstellen dan dat hier nog andere dingen aan ten grondslag liggen. Ik weet ook dat ze onlangs haar relatie heeft beëindigd. Aan de andere kant, hoeveel begrip ik ook kan opbrengen als inderdaad blijkt dat hier meer speelt, ik heb ook behoeften. En dat zijn: gewoon ongecompliceerd mijn werk doen op een professionele manier, en kunnen kolven, waarbij ik mijn werkgever en collega's al een heel einde tegemoet kom. Uiteraard zitten er nog een heleboel details aan dit verhaal, dus als jullie vragen hebben stel ze gerust. Ik wil er nu niet een ellenlang verhaal van maken. Donderdag heb ik een gesprek, en ik heb al een uitgebreide brief geschreven met daarin mijn standpunten en een kopie over het voedingsrecht uit de arbeidstijdenwet. Hoe kan ik nu dit gesprek ingaan op een professionele manier? Ik wil niet weggezet worden als de pasbevallen moeder die last heeft van haar hormonen en heb wel angst dat mijn werkgever de zaak niet heel serieus neemt. Maar eigenlijk wil ik aankomende week niet met deze collega samenwerken. Ik vertrouw er niet op dat zij haar professionaliteit kan bewaren en dat vind ik geen normale situatie om jonge kinderen aan bloot te stellen. Pff, dat laatste zit me ook echt dwars, dat zij zo tegen mij begon te schreeuwen terwijl al die babies erbij waren. Advies is welkom...
Jeetje,wat een nare situatie zeg...triest hoe het er op de nederlandse werkvloer aan toe gaat soms. Ook hierdoor blijft het aantal vrouwen dat nog borstvoeding geeft met 3 maanden zo laag. Het lijkt niet te passen in onze samenleving. Wat helemaal erg is, jij werkt in een omgeving waar je collega juist op de hoogte zou moeten zijn van borstvoeding en rechten... Het gesprek moet je denk ik ZEER zakelijk aangaan. -kolfrecht is wat het is, niets meer en niets minder, daar valt geen discussie over te voeren, jij hoeft niets uit te leggen over hoe en waarom. Natuurlijk kan jij je standpunten aangeven, maar ik zou zelf niet te veel uitwijden -je collega heeft niets voor jou "gedaan". Als ze dat gevoel heeft zal ze dit met jullie werkgever moeten opnemen. Jij neemt enkel de tijd waar je recht op hebt Zij heef dus geen enkel recht om vervelend tegen jou te doen. Wat jij doet is niet in strijd met wat dan ook. Andersom zou jij precies hetzelfde moeten doen. Zou zij zich ook zo gedragen als jij gedeeltelijk ouderschapsverlof zou opnemen en minder uren per dag ging werken?Nogmaals, als zij niet tevreden is, niet jou daar mee opzadelen, professioneel gedrag vertonen en het via de baas oplossen -je werkgever moet een actieve rol gaan spelen in dit conflict. Jij weet waar jouw rechten liggen, je collega wil dit niet accepteren en daarom moet er dus ingegrepen worden. Nogmaals ik zou het zo kort en professioneel mogelijk houden. Dit staat natuurlijk ver af van wat jij voelt, maar op die manier is het wel duidelijk waar het om gaat. Geen gunsten, geen vooruit dan maar, nee, gewoon iets wat in de wet nu eenmaal is vastgelegd. Als je werkgever zich niet wil aanpassen dan moeten er alleen mannen aangenomen worden. Heel veel succes en laat weten hoe het gegaan is!!
In grote lijnen komt jou verhaal mij jammer genoeg maar al te bekend voor.... Borstvoeding en kolven lijkt (vaak) nog steeds niet geaccepteerd te worden door werkgevers. En ook collega's kunnen er vaak maar weinig begrip voor tonen. Maar dat vindt ik ergens wel logisch, wat jij ook beschrijft, ze moeten het werk wat je normaal met z'n tweeën doet nu even alleen doen zodat de werkdruk voor hun hoger ligt.. Ik vindt echt dat werkgevers meer begrip moeten hebben en oplossingen moeten bedenken wat voor AL hun medewerkers goed werkt! Maar wat Zoe123 al benoemde: Idd zakelijk het gesprek ingaan. En je werkgever wijzen op je kolfrecht! Het is echt jammer dat het zo moeilijk wordt gemaakt om je kindje gewoon bv te geven als je werkt.. Succes met het gesprek..
Je beschrijft precies mijn mening hierover. Ik ga denk ik niet te hard op mijn rechten hameren want ik wil wel coöperatief overkomen. Maar ik heb wel een heel zakelijke objectieve brief naar mijn manager gestuurd die er hopelijk voor zorgt dat ze me serieus gaat nemen. Tot zover heeft ze de zaak weinig serieus genomen. Ze is ook niet het type dat erg daadkrachtig is. Ik vnd het wel erg het zo te moeten spelen, het lijkt wel een kleuterschool. Maar collega heeft zelf 'de juf erbij gehaald'.
Ik heb zelf bij mijn eerste gekolfd en dat ben ik bij de tweede weer van plan. Ik werk in het basisonderwijs en ook bij ons is het moeilijk. (beschikbare ruimte, vervanging gaat altijd ten koste van leerlingen en collega's). Je verhaal is dus wel herkenbaar. En ik heb echt ALLE begrip voor jouw collega. Althans: niet haar reactie naar jouw toe en zeker niet dat ze in het bijzijn van kindjes zo in woede uitbarst. Maar het gevoel dat "zij ervoor opdraait" snap ik wel. Want laten we eerlijk wezen: dat is natuurlijk ook zo. Ik realiseer me dat ook heel goed op de momenten dat ik kolf. En net als jij ben ik ook zeer dankbaar dat dit toch kan. En probeer ik me daarnaast soepel op te stellen; dan maar geen afsluitbare ruimte - deels kolven onder pauzetijd etc. Verder vind ik jouw leidinggevende erg onprofessioneel. Het is namelijk HAAR taak om ervoor te zorgen dat jij je kolfrecht krijgt. Ze mag er niet zomaar vanuit gaan dat jullie dit onderling wel oplossen. En zeker als ze signalen krijgt dat dit niet goed lukt, moet ze ingrijpen. Want jouw collega en jouw leidinggevende doen in feite hetzelfde: ze maken er JOUW probleem van en dat is het niet! Ik zou dus naar je leidinggevende duidelijk zijn. Prima dat je een kopie van jouw rechten hebt meegestuurd. En ook goed dat je aangeeft dat jij hier al minder gebruik van maakt dan eigenlijk mag, omdat je weet dat het in jullie sector lastiger te realiseren is. Maar 'lastig te realiseren' betekent niet dat ze dan maar niks hoeven. Ze zullen toch iets moeten regelen! Als je er nog wat voor voelt, kun je misschien nog een keer het gesprek met je collega aangaan. Geef nog een keer aan dat je snap dat dit veel van haar vergt en dat je haar hier zeker dankbaar voor bent. Maar geef tegelijk ook duidelijk aan: IK ben niet degene die dit aan jou vraagt, onze werkgever is degene die dit niet goed geregeld heeft. Misschien krijg je haar toch zo ver om samen met jullie manager in gesprek te gaan, in plaats van tegenover elkaar te gaan staan. Heel veel succes bij het gesprek. Het is erg vervelend om zo'n conflict te hebben. Ik hoop dat jullie er toch uitkomen en nog in goede sfeer kunnen samenwerken.
Het vervelende met borstvoeding is dat anderen het altijd in het persoonlijke lijken te willen trekken. Je collega zit fout. Haar gevoelens kunnen dan wel begrijpelijk zijn, ze zit fout. Met haar gedrag, met haar reactie tegen jou. En omdat het om borstvoeding gaat zit er vast een diepere reden achter. Misschien heeft ze het zelf niet gekregen, misschien heeft ze het zelf niet gegeven. Maar dat is HAAR probleem, niet het jouwe, en als ze problemen heeft, dan hoort ze die met jullie werkgever op te lossen. De wet is heel simpel en duidelijk: elk beding in nadeel van de vrouw is nietig. Ik heb ook in het onderwijs gekolfd. En ja, dat betekende dat een collega af en toe meer moest doen. Maar dat betekende even goed dat ik iets meer deed als een andere college ging kolven. Blijf vooral zakelijk en kort in je reacties tegen je collega en werkgever, geef vooral niet toe aan emoties en laat je daar toe ook niet verleiden. Jij bent een professional, je bent al veel flexibeler als je zou hoeven zijn, meer hoeft er niet van je verwacht te worden. BTW is het niet handiger als je kind gewoon op je groep zit zodat je live kunt voeden?
Jullie reacties steunen me enorm. Fijn dat ik hier wat begrip vind. Het is ook lastig, en wel voor alle partijen. Tupp, het gesprek met mijn collega dat jij omschrijft, heb ik al vele malen met haar gevoerd. Het lijkt alleen niet aan te komen... DM, mijn oudste zat idd op hetzelfde KDV en ik heb hem live gevoed, maar ook dat zorgde voor problemen omdat ik dan moest voeden als hij honger had, en dat was meestal niet op een tijdstip dat goed uitkwam. De leidsters vingen zijn hongersignalen ook niet zo goed op want ze belden pas op of ik kon komen als hij al flink aan het krijsen was. Mijn oudste was niet de makkelijkste baby. Met kolven kan ik in elk geval nog enigszins flexibel zijn in de tijden waarop ik even weg ben, dus eigenlijk is dit een verbetering. Los daarvan is live voeden nu geen optie meer omdat ik mijn kinderen nu naar een andere opvang breng. Mijn oudste had in de eerste zes maanden dat hij op ons KDV zat negen verschillende leidsters per week. In de drie jaar dat het KDV open is heb ik vier verschillende managers en interim managers gehad. Die hebben van alles aan hun hoofd, maar voor continuïteit zorgen schiet er behoorlijk bij in. Ik ben dan ook enorm blij dat mijn kindjes nu naar een KDV gaan waar alles gewoon gaat zoals het hoort te gaan. Ik denk er ook sterk over om daar eens mijn cv te gaan langsbrengen, maar dat is natuurlijk weer een heel ander verhaal. Ik sta eigenlijk helemaal niet meer achter het beleid van mijn werkgever maar probeer ondanks alles toch de kindjes zoveel mogelijk te geven wat ze nodig hebben. Er zijn momenteel echt nergens meer vacatures, maar ik probeer toch regelmatig te solliciteren op die plekken waarvan ik denk dat ze het ondanks de crisis toch nog steeds goed aanpakken voor hun klanten en medewerkers.
Oh, wat lijkt me dat moeilijk om te werken op een plek als je eigenlijk niet meer achter het beleid staat! Ik wens je veel sterkte. Misschien helpt het om je collega duidelijk te maken dat dit niet eeuwig gaat duren. Je kind wordt steeds ouder, nu moet je wat vaker kolven, maar straks hoeft het allemaal zo vaak niet meer.
Jouw kolfrecht is inderdaad een recht, daar mag jij ten alle tijde gebruik van maken. Maar dat is een zaak tussen jou en je werkgever. Jouw collega heeft daar werkelijk niks mee te maken. Dus begrijp ik wel zeker dat zij er moeite mee heeft dat de hele kwestie nu eigenlijk HAAR probleem wordt gemaakt. Want de werkgever doet niks, jij loopt gewoon weg om te kolven, en zij blijft achter het werk voor 2 man doen. Behoudens dat: jullie klanten zijn de dupe. Ik neem aan dat jullie met zn tweeën staan omdat dat moet volgens leidster-kind ratio. Dus als jij weggaat voldoen jullie niet aan de voorschriften van GGD. Waarschijnlijk naast alle pauzes en haal- en brengmomenten. Daar zou ik als klant niet van gediend zijn. Zoals je beschrijft is het al geen kindvriendelijke kdv qua beleid, en dan komt dit nog er boven op. Gewoon heel zakelijk bespreken met de werkgever, die hoort voor vervanging te zorgen. Maar het is absoluut nooit een probleem van je collega, die hoort er buiten te staan. En ik zou inderdaad dankbaar zijn dat zij het tot nu toe heeft opgevangen, ook bij je eerste kind (of had je toen andere collega's).
@adi, het is natuurlijk niet zo dat ik wegloop en de boel de boel laat he. Ik doe dat natuurlijk wel op een moment dat alle kindjes een fles, luier gehad hebben en op bed liggen. Ik laat echt de kinderen er niet onder lijden. Buiten dat gaat er regelmatig een collega even van de groep om bv een oudergesprek te doen, boodschappen te bestellen en noem maar op. Dus ondanks dat het vervelend is is het wel gewoon verantwoord. Al zou het fijner zijn voor mijn team als ik gewoon vervangen werd, ik denk dat dat nergens gebeurt momenteel met alle bezuinigingen op personeel. Concreet, ik heb een en ander natuurlijk goed besproken met mijn leidinggevende en aangegeven dat het voor mij nu de beste oplossing is om mij op een andere groep in te zetten. Dit mag gelukkig. Mijn collega ziet nog steeds niet in waarmee ik problemen heb. Ik heb het haar nog een keer uitgelegd en verder laat ik het daarbij. We agree to disagree, om het zo maar te zeggen. Als voor mij het zakelijke probleem eindelijk is opgelost dan is er wat mij betreft op persoonlijk vlak verder geen probleem. Het gaat mij er niet om wie er wel of geen gelijk heeft. Dat hebben we eigenlijk allebei, en het doet er ook niet zoveel toe. Ik kan in elk geval straks weer met plezier naar mijn werk en daar ben ik erg opgelucht over en blij mee.
Goed dat het zo opgelost is! Het maakt niet uit hoe, als het maar gebeurd. Nu hopen dat de collega's op de andere groep wel samen met jou de sfeer goed houden. Ja, het zou natuurlijk ideaal zijn als er vervanging mogelijk zo zijn, maar de economische omstandigheden van dit moment laten dat idd niet toe. Jij doet je uiterste best het kolven zo gunstig mogelijk in te plannen en meer kan en hoef je niet te doen Succes en laat nog even weten hoe het is gegaan?