Idd 'negatief' gedrag negeren en positief gedrag belonen. Kinderen vragen gewoon om leiding. Jij hoeft geen vriendjes met ze te zijn. Jij bent de ouder. Heel veel succes, moeder van 5. Ik doe het je niet na. En wees niet te hard voor jezelf. De oudsten gaan hun grenzen verkennen. Jij zorgt voor die duidelijke grenzen.
Allereerst wil ik ook zeggen dat ik er respect voor heb hoor, vijf kinderen en dan ook nog in die leeftijden. Ik heb zélf één kleintje van anderhalf (bijna twee) dus ik kan vanuit de moederrol je geen tips geven. Wél werk ik met gedragsmoeilijke tieners en ik zou je een paar van de trucjes kunnen geven die we dara toepassen, maar of die óók toe te passen zijn als moederr van je eigen kinderen dat weet ik niet hoor... Ik vind ook dat je wel erg streng voor jezelf bent en misschien is het helemaal zo gek nog niet om eens voor een korte periode thuisbegeleiding aan te vragen. Al zal hier wel een prijskaartjeaan hangen vermoed ik :s (of anders even informeren bij maatschappelijk werk bij je in de buurt) Goed nu een aantal 'tips" * Ik denk zo van een afstandje (maar das moeilijk te beoordelen) dat je twee oudsten aan het puberen zijn en dat dáár vooral het 'probleem'ligt..en de twee jongsten nemen dat logischerwijs over. En jij weet niet hoe je met die puberteit om moet gaan - Misschien helpt het om te beseffen dat het brein van een puber niet hetzelfde werkt als dat van een volwassene. Ook al líjkt het allemaal zo veel en slim en alsof ze álles door hebben..Veel dingen begrijpen ze gewoon echt nog niet. Het schijnt zelf wetenschappelijk bewezen te zijn dat kinderen in de puberteit nog geen rekening met anderen kúnnen houden, behalve daar waar het ze aangeleerd wordt. maar vanuit hunzelf bezitten ze die empathie nog niet voldoende om volwaardig te worden beschouwd. tip 1 dus: besef dat ze het ook niet altijd kúnnen! * Als je dochter zegt dat ze er om moet lachen dat je zo hysterisch doet, kun je misschien eens op een rustig moment ene gesprekje met haar aangaan. Vertel haar wat dat met je doet. Vertel haar dat je huilt omdat je verdriet hebt en dat je graag wilt dat je het goed doet voor hun. Vraag haar es wat zij denkt dat je zou moeten doen, of wat ze nodig heeft. * Geef je twee oudsten een bepaalde verantwoordelijkheid. leg ze uit, dat er in een huishouden regels gelden. misschien kunnen jullie de belangrijksten samen opstellen en afspreken dat iedereen zich hier aan houdt. óók kun je consequenties afspreken. Als iemand dit niet doet dan... Maar voroal ook: als jullie het wél doen dan! ( belonen..als ze zich een hele maand over het algemeen leuk netjes fatsoenlijk lief hebben gedragen gaan jullie aan het eind van de maand een middagje shoppen/ naar de kermis/ whatever. Elke keer als ze dit niet doen gaat er één euro van hun zakgeld in een grote pot en die zijn ze dan kwijt) * Laat ze actief odnerdeel van het gezin zijn. iedereen wil graag nuttig zijn en een functie hebben. behalve hun kamer doen, kleding opruimen, schoenen bij de deur uit etc etc hebben ze ook een leuke nuttige functie nodig. Houdt je zoon erg van koken? Laat m dan twee keer in de week een maaltijd bereiden. (ik noem amar wat) * besef je dat álle pubers zo zijn..Het ligt niet specifiek aan jou of aan je kinderen, ze zijn állemaal zo. prioriteit ligt bij een 15 jarigeecht niet bij het netjes wegzetten van de schooltas of poetsen van de schoenen. Probeer dit ook te snappen en misschien een beetje los te laten. ligt de schooltas je in de weg? flikker m op hun eigen kamer! Liggend e schoenen in de weg? HHopppaaaa naar hun eigen kamer. en zo doe je t met alles wat je in de weg ligt. * Probeer op de momenten dat je de machteloosheid de overhand voelt krijgen eventjes uit de situatie te gaan. Dus als je echt gek wordt van de onverschillige houding van je dochter, zeg je: marieke (weet ik veel hoe ze heet) je weet wat ik van je wil nu, verder ga ik nu even iets anders doen wat ik wél gezellig vindt! En dan ga je lekker met de anderen zitten kleuren of cake bakken of weet ik 't.. Ik hoop echt dat je er iets mee kan, ik kan me nog goe dherinneren hoe moeilijk mijn moeder t soms met ons had...drááááma! Ik hoop dat jij dat (nog) kan voorkomen en denk je echt dat t niet lukt...trek dan aan de bel hoor! sterkte! En goed van je dat je je ebricht hier plaatst, dat vind ik echt knap..zou dat zelf niet hebben durven toegeven of willen zien denk ik!
Oh en wat ik vergeet...'dwing'respect af! (dat klinkt heel makkelijk I know) Ik zou het als ik jou was niet accepteren dat je dochter je uitlacht. Dus dit benoemen ( "wat denk je wel niet wie je voor je hebt") en vertrekken! (discussieren is nutteloos, vreet alleen maar energie en je kan er op wachten dat ze iets zegt wat zó gemeen is dat je weer huilt) En als er iemand ruzie heeft, hoef je dit niet alttijd voor ze op te lossen. kijk als het echt heftig gaat of t wordt écht pijnlijk dan moet je ingrijpen, maar 'gewoon'ruziemaken is heel normaal en ook daar kun je misschien wat vaker je schouders voor ophalen en iets mompelen in de zin van: goh wat zijn jullie volwassen / gezellig /lief voor elkaar blabla Als je wel denkt te moeten ingrijpen ga dan vooral niet schreeuwend ertussen staan, maar grijp dan ook écht in zodat het indruk maakt! Nou dat was het hoor..Nogmaals, ik ben geen mama van 5 van die kids dus ik kan je alleen maar wat tips vanuit mn werk geven ..hoop toch dat je er ook als mama wat mee kan
hoi Ts, je bent idd erg hard voor jezelf, het zal echt niet meevallen met 5 kinderen! mijn ouders hebben er 4 waaronder één met adhd en een afschuwelijke rotpuber (ik dus ) mijn moeder liep tegen exact dezelfde dingen aan als jij, en is toen heel hard gaan optreden: wat niet werd opgeruimd werd na 2 waarschuwingen weggegooid en van eigen geld vergoed. dus ook schoolboeken e.d. doen ze 2x, daarna is het over! (althans bij ons) wat zij vergeten is maar wel belangrijk: idd belonen als het wel goed gaat. gewoon zeggen dat je iets fijn vindt is vaak al genoeg! en als het een tijdje goed gaat wat leuks gaan doen met zijn allen!
Hallo Thuis begeleiding heb ik al aangevraagd. Vanmiddag kom dus al iemand van de jeugdzorg, voor een intake gesprek. Ik schaam me zo erg, omdat ik weet dat sommige, reden het zonder zo instanties. Ik ken gezinnen met meer dat 5 kinderen en daar is de mama wel de baas. Misschien met mij oudste heb ik de strijd verloren, maar voor de kleintjes, moet ik vechten. Ik kan me niet voor stelen dat ik nog min 15 jaar in zo chaos gaat leven. Gek genoeg, dat ik op mij werk wel uitstekend kan redden: ben ziekenverzorgende en altijd op PG (psycho-geriatrie) afd gewerkt. Daar heb ik zo problemen niet. Zo meteen kom de dienstverlener, ben benieuwd of nog iets te aan te doen is. Groeten! Sima
Ben benieuwd hoe het is gegaan! en meid..je hebt je oudste toch niet opgegeven? Niet doen hoor, ze is 15 toch? da's nog een kind! Geloof me, zij heeft jou harder nodig dan jij haar (bij wijze van)
Dank voor jullie antwoorden. Hier gaat het redelijk. Heb goede gesprek gehad de man van jeugdzorg. Hij luisterde naar mij verhaal, en stelde me goed op mij gemak. Zij conclusie was, dat ik te onzeker ben en laat me me sleuren en commanderen door iedereen... en tussen die "gevechten" vergeet ik me zelf . Volgens hem , heb ik te weinig zelfvertrouwen en ben heel erg onzeker... dus hij heeft voor gesteld dat ik op een cursus ga, om meer zelfrespect en meer zelfvertrouwen te te creëren . Ondertussen zij we bijna 3 weken verder. Vorige week was hier weer oorlog tussen die beide... Heb 3 keer gevraag om stil te zijn, maar de gevecht ging ongestoord verder. Toen heb ik gezegd: morgen geen internet..., zij gingen gewoon door, dus zei ik: overmorgen ook. Zij gingen pas stoppen, toen ik zei: jullie hebben alle bij 5 dagen geen internet... Toen werd het stil. Zij hebben wel gek naar me gekeken, maar ik heb me omgedraaid en weg gelopen. Die straf heb ik volgehouden... dus consequent die 5 dagen. Nu heb ik hun ook gewaarschuwd: voor het bekgevechten is dus geen internet... voor elke geschreeuw geld 1 dag zonder. Tot nu toe, is het niet meer voorgekomen... gelukkig. Het valt niet me, ik vind dat echt erg moeilijk. Of die cursus iets zou helpen, weet ik niet... maar ik wil het proberen: niet geschoten, altijd mis... zegen zij in NL Ik hoop op een goede afloop [-o< , anders zou ik het niet vol houden, vrees ik. Groetjes! Sima
hoi ik herken alles in je verhaal ik heb er 4 1 van 10 1 van 8 en 2 van bijna 2 jaar en we willen er ook nog 1tje bij met die van 10 hebben we niet zoveel last dat is mijn stiefdochter en die komt eens per 2 weken mijn eigen dochter daarentegen is een lastpak geweest mijn man zei ook datz e over me heen liep en ik had dat niet eens door ken je nagaan dat is nu wel anders mijn man pakt haar ook aan en ik nu zelf ook ik ga koste wat het kost voorkomen nog voor ze gaat puberen maar het is wel moeilijk ook ik ben te onzeker en vind het gauw zielig om nee te zeggen of om te straffen ik heb een engelen geduld en dat weet ze dus maakt ze daar ook dankbaar gebruik van ik ben er nog niet lees ik wel aan je verhaal dus voor mij nog effe afwachten ik hoop dat het lukt met die man van de jeugdzorg en dat die je een beetje kan steunen ik zeg altijd tegen mezelf (zou jij ook moeten doen) ben een top moeder ik red het toch maar mooi wel allemaal goed ze zijn lastig maar daar ga IK wat aan doen en dat komt allemaal goed en vergeet niet dat je kinderen pas respect krijgen als ze jou kunnen respecteren als moeder he dus dwing dat als eerste af
Hallo Ja, Gemke, dat is het... ik lijd ook onder engelen gedoeld - syndroom , en ze makken daar heel erg misbruik van. Zij kennen mij slechte kanten beter dan ik . Hoe kan je respect afdwingen? Is dat het aan te leren? Mij dochter is 15 dus wel beetje ouder. Ik denk dat ik ergens een pedagogische fout heb gemaakt, alleen weet ik het niet waar en wanneer..... Ik word het zo moe van dat gesodemieter.Soms ben ik s`morgens bang om te opstaan, want ik weet dat elke moment kan een "uitbarsting "aankomen. Vooral als ik haar/hem iets vraagt, dan krijg ik antwoorden: ik ga niet doen, ik ben je slaaf niet, jij bent DE moeder dus jij moet dat doen etc, als ik vraag om even op te letten op de kleintjes in de tuin, hoor ik: dat zijn jou kinderen, of ... dan moet jij geen kinderen hebben . Maar als gaat over bij : uitgaan naar vrienden, of naar de stad of iets kopen... dan weten ze me te vinden. Dan kommen ze slijmen, lief kijken en op mij gevoel spelen. Ja, kinderen dat zijn de beste psychologen... Groetjes en Zalige Passen voor iedereen!
meis ik heb het geluk dat ik een man heb die mij het onder ogen liet zien ik ben met mijn dochter van nu 8 jaar 5 jaar lang alleen geweest je kunt dus wel zeggen dat ze veel aandacht heeft gehad toen en ook veel bij mij voor elkaar kreeg ik had ook altijd zoiets van ach ze is enigskind wat boeit het nou het boeit dus wel want ook een enigskind mag niet over je heen lopen en denken mama zegt toch wel ja of ik krijg toch geen straf respect afdwingen tja dat is een moeilijke jou dochter is natuurlijk al 15 maar huisregels opstellen en jezelf dwingen bij je standpunt te blijven nee is gewoon nee dat evranderd niet meer in ja je dochter zal dat moeten accepteren en dat zal ze naar verloop van tijd pas gaan doen als ze echt weet mama trapt er niet meer in jij ben baas en dat moet je duidelijk maken ik herken het ook wat jij zegt dat je alles uitlegt veel praten en denken dan snappen ze me wel maar hoe meer woorden jij in je uitleg gooit hoe minder ze luisteren dat heb ik gemerkt ik deed dat altijd als sammy iets fout deed gaf ik haar op der donder en vroeg ik haar waarom ze dat deed en legde haar in geuren en kleuren uit dat dat niet goed is terwijl je eigen het heel simpel moet houden het mag niet klaar niks te maren klaar als er dan nog een maar komt dan is ga maar naar boven en kom maar terug als je normaal kan doen en daar gaat ze dan pruilend de trap op maar ze luisterd wel op dat moment denk ik niet meer ach wat zielig maar zo die was duidelijk als ze dan naar beneden komt om sorry tegen me te zeggen heb ik het gewonnen en heb ik mijn respect gekregen op dat moment geef ik haar dan ook een dikke knuff en zeg haar dat ik haar excuus accepteer ze toont dan ook wel echt spijt nogmaals zeg ik gelukkig zijn we er met sammy vroeg bij geweest (nog voor de puberteit) het zal met een 15 jarige best wel moeilijker worden het gekke is dat jij denkt datz e het toch zouden moeten snappen maar denk eens effe trug naar die tijd toen je zelf15 was luisterde jij zo goed probeer je in haar te verplaatsen zet jezelf naar haar nivo probeer haar te begrijpen en niet door te praten maar te luisteren meestal kom je daar heel ver mee als ze het gevoel heeft dat jij haar begrijpt kan ze haar ei bij je kwijt en hoeft ze niet opstandig te zijn op dit moment neemt ze jou niet serieus wat wel zou moeten maar haar om respect vragen heeft geen zin dat komt alleen maar over alsof je haar smeekt om respect en dat geeft haar alleen maar meer macht over je is er iets wat ze graag doet internet tv muziek gaat ze over de scheef pak dat dan af al is het maar 24 uur ze zal je even haten maar het nog eens flikken dat betwijfel ik en gebeurd dat wel dan gooi je er toch 24 uur bovenop maar stel wel duidelijke regels en zeg waarom er dingen moeten veranderen stel geen vragen maar eisen en regel nummer 1 : slijmen, zeuren, lief kijken en op het gevoel spelen werken niet meer nee is nee(ookal zegt je gevoel ja put your foot down girl) hoop dat je er iets aan hebt
en nogmaals je bent geen verkeerde moeder want anders ga je geen hulp zoeken je bent gewoon eerder veel te lief voor je kids ze verdienen een schop onder de kont en geen kus op hun voorhoofd moet je maar denken zorg er voor dat jou kids liever voor jou gaan worden voor je ze alles maar laat doen om ervan af te zijn want dat gaat straks gebeuren als je niet oppast
Hoi, ik heb ook nog een tip. Er bestaan Opvoedwinkels. In de meeste grote steden zijn ze te vinden. Google er maar eens op. Bij de opvoedwinkel kan je terecht voor gratis advies en informatie over de opvoeding.
Ik zou zeggen, niet vragen of ze iets willen doen maar zeggen wat jij gedaan wilt hebben. Dus niet: Wil je je bord even naar de keuken brengen? Maar: Ik wil dat je je bord naar de keuken brengt. En wie niet luisteren wil moet maar voelen, bv door idd computer-tijd te beperken. Als ik vroeger niet wilde luisteren zat ik achter huis op het stoepje, of als ik het erg bont had gemaakt in het hok. (met spinnen ) Gelukkig zat ik er niet zo lang, maar lang genoeg om het de volgende keer niet weer te doen.
Hallo Vandaag heb ik al eerste afspraak bij de jeugdzorg. Ik ga kennis makken met de persoon, die vanaf volgende week, kom kijken wat en hoe het gaat bij ons thuis. Toch diep in mij hart voel ik me een mislukking. Waarom lukt het me niet , het zijn toch meer gezinnen met meer kinderen, en daar zijn geen instanties nodig.Mama red het wel alleen, en bij me wil het niet lukken. Het is ergens een fout aan me, hoop ik dat ik er snel achter kom, waar het zit. Hoop dat ik ook iets van de cursus "zelfvertrouwen"kan uithalen , want die zit bij me onder de maat. Ik heb wel gehort dat het heel confronterend kan zijn, dus kom ik veel achter over mij zelf, en mij vooral slechte kanten en eigenschappen, maar ik heb zo iets: laat maar komen, beter slecht nieuws dan geen nieuws en in onzekerheid dwalen. Na mij werk ging ik altijd zelfverzekerd, dus daar ging het ook goed. Thuis is het anders ... en de kinderen pikken dat natuurlijk ook op . Respect moet je zelf verdienen met je daden en houding,en als je het niet kan dan ben jij het niet waard . ik moet dus hoop leren en inhalen ook al ben ik al oud. Groetjes! Sima
Hallo Nou, sorry voor dat gezeur, maar ik moet het even van me afschrijven . Gisteren kwam mij dochter, na haar stage (8.00 - 17.00) thuis, had gegeten, film gekeken, dan op pc... dan kwam haar vriendin, en dan gingen zij - zo genaam - naar de tante vaan haar vrienden....maar.... zij ging helemaal niet daar naar toe... ging voor 1/2 uur andere kant toe, naar een park. Wel heeft zij mij dat opgebicht, toen zij terug kwaam - zij dacht dat ik zou "nee "zegen als zij had om dat gevraagt. Ik zou daar geen probleem van makken, maar het klopt toch niet, of ben ik gek . Ik was echt boos, maar niet dat zij naar toe is gegaan, maar meer om de leugen. Ik heb recht om te weten waar zij naar toe gaat. Nou, volgens haar niet dus . Vanochtend was zij moe om te opstaan en naar haar stage te lopen, zij zei tegen me: ik ga vandaag niet, wel op zaterdag. Ik zei, nee meisje, jij ga nu opstaan, en naar je stage toe. Zij heeft dat ook gedaan, maar toen zij in de keuken was - ik was met de was bezig - zei zij tegen me: mam ruim de keuken op vandaag, het is rommeltje hier...(haar vriendin was ook hier want zij gaan samen naar de bus), en jij bent thuis alleen, dus kan jij dat doen. Nou, Ik voelde alsof ik een klap om mij gezicht krijg. Ik kwam naar de keuken en zei: ik ga streken vandaag, maar jij kan dat rommeltje wel doen als jij terug bent... . Zij zei niets meer en was vertrokken... Maar ik ben noch steeds onderste boven, en ik ben kwaad... Hoe durf zij zo tegen me zegen, ben ik een dienst meisje, of een schoonmaakster ???? Meer niets ??? . Ik ga vanavond haar avond inplannen : ik wil dat zij de keuken en de badkamer doet, en dan pas pc of vriendin... Misschien ben ik een heks, maar ik voel me nog steeds vernedert, en boos. Hoe zouden jullie reageren op zo voorval? Negeren, straffen door pc en vrienden voor paar dagen te verbidden? Help, ik voel me machteloos !!!!
Ik zou niet ales eerst gelijk straffen of kwaad worden, ik zou met haar praten, hoe jij je voelt en haar vragen waarom ze zo tegen je praat en wat ze er zelf van vindt. Misschien kan je samen met haar om de tafel om een schema te maken wie wat doet in huis, dat heeft een grotere kans van slagen en komt vriendelijker over dan haar zo even iets opleggen uit boosheid. Ik snap best dat je haar wilt straffen, je bent gekwetst maar dat is geen oplossing, jij moet haar BEGELEIDEN, ook als is ze zo "groot", pubers hebben heel veel voorbeeld en begeleiding en regels en grenzen nodig, geef haar die! Zet het desnoods op papier wat de regels zijn en hang ze op de koelkast, dan vergeet jij niet om consequent te zijn en je dochter heeft zo een geheugensteuntje.
Schema - dat heb ik ook al gedaan, maar helaas, dat werk het niet bij haar. Zij vergeet heel erg vaak om iets te doen.... Ik moet altijd haar aan iets herinneren.... van zelf doet zij nooit iets. De planning is: *Dochter(15) & Zoon(13)* Zaterdag: eigen kamer opruimen, stofzuigen en dweilen, kleren in de kast. Vrijdag/zaterdag: Dochter: woonkamer vegen/stofzuigen, keuken vegen, aanrecht opruimen, serre vegen. Zoon (hij heeft mentale beperkingen): mij slaapkamer stofzuigen, badkamer schoonmaken. Ik doe de vloeren dweilen,de was (in de wasmachine en droger) en streken. Het gek is dat mij zoon - die beperkingen heeft - wet wel wat moet gebeuren, in tegenstelling van mij dochter: haar moet jij alles vragen, ook al hangen er 100 notities op de koelkast... zij doet alsof zij gek is. Dan word ik boos, maar dat werk op haar niet: ik ben lekker hysterisch - leuk om te lagen - volgens haar. Zij moeten ook was die gewassen is in de eigen kast stoppen, maar dat vergeet mij dochter heel erg vaak, ook al zet ik alles klaar - soms lig die was 6 dagen niet opgeruimd in de kamer. Het is zo hopeloos en uitzichtloos.
Hallo TS, Ik herken je probleem in zo verre dat ik het zie bij mijn stiefzoontje. Hij is bij zijn moeder echt een grote bengel zeg maar, doet alles wat niet mag en luisterd totaal niet. Hij is 9 jaar. Hier bij zijn vader doet hij alles wat hem gevraagd wordt, zonder 1 woord erover te zeggen (dus zonder te zeuren). Hij luisterd perfect, probeert natuurlijk ook uit elke keer tot hoe ver hij kan gaan, maar als we zeggen dat het niet mag dan stopt hij ook gewoon. En geloof me, zijn vader heeft hem nooit geslagen ofzo dat hij zo doet (ja wel eens billenkoek haha maar dat is normaal). Wat het verschil, denk ik, is is dat zijn vader wel erg streng is.. Hij praat met een strenge stem als het nodig is en ook altijd zo gedaan. Ook heeft hij hem vanaf het begin geleerd hoe dingen horen te gaan, en nu nog steeds vraagt hij dat soort dingen. Zodat de jongen er weer even aan terug denkt van 'oh ja, dat mag niet of zo hoort dat'. Mijn tip is, probeer in ieder geval een goed gesprek aan te gaan met de kinderen (vooral de jongste) en zeg ze wat je wel en niet goed vind. En dat kinderen horen te luisteren naar hun moeder. Dit hoeft helemaal niet boos te gebeuren hoor, maar zorg wel dat ze op dat moment echt de aandacht voor je hebben. Probeer in ieder geval om niet hun klusjes op te knappen.. En misschien er een straf tegenover zetten als ze hun dingen echt niet doen (bij bepaalde dingen is dit best te doen naar mijn idee). Of je er wat aan hebt is jouw beslissing, maar in ieder geval sterkte met de situatie. En je hoeft je echt niet schuldig te voelen hoor.
Ik heb zelf geen pubers.. Nou ja, een peuterpuber in de dop, maar dat telt niet.. Maar mijn advies is... Choose your battles... Oftewel kies je strijd... Ik denk dta het lastig is om alles in 1 keer aan te pakken. Je moet voor jezlef beslissen wat je belangrijk vind. Dat de keuken schoon is of je dochters kamer? LEg die was gewoon op haar bed en dan zoekt ze het er maar lekker mee uit. Haar probleem als het helemaal verkreukeld is, toch? En hoe erg is het nu helemaal dat ze hààr kamer niet opgeruimd heeft? Daar heeft ze in principe alleen zichzelf mee. Jij trekt die slaapkamerdeur gewoon achter je dicht en je ziet er niks meer van. Mijn moeder gooide op een gegeven moment mijn was keurig gestreken op mijn bed, en als ik het dan niet opruimde dan was dat gewoon jammer... Dan was ik degene die met gekreukte kleren naar school moest... En als ik mijn was niet in de wasmand deed werd het ook niet gewassen... Dergelijke dingen bedoel ik. Als je een paar keer misgrijpt op schoon ondergoed omdat je te eigenwijs bent om het op te ruimen bedenk je je de volgende keer wel... En eerlijk gezegd, ik vind die opmerking ook niet kunnen (over dat jij de keuken moet schoonmaken) maar aan de andere kant is het wel zo'n typische mijn-vriendin-is-erbij puberuitspraak... Als ik me nu bedenk wat ik wel eens tegen mijn moeder gezegd heb krijg ik nog het schaamrood op mijn kaken... Ze is en blijft een puber en afzetten tegen je ouders is ook gewoon iets wat ze doen. Vandaar dat ik ook zeg dat je je strijd moet kiezen, wat is voor jou ècht belangrijk....