Ik moet dit toch even van me af schrijven... Dit weekend kwam een bevriend koppel logeren met hun zoontje van 2 jaar. Wat een - sorry dat ik dit zo zeg - vervelend en ongehoorzaam kind! Ik stond echt met mijn mond vol tanden. Die ouders konden geen minuut, maar dan ook geen minuut, rustig zitten zonder dat ze achter hun kleine moesten lopen. Hij klom overal op, ging de trappen op en af, liep achter mijn katten aan (ook al bliezen ze op hem, maakt niets uit), probeerde dingen stuk te maken, probeerde op straat te rennen, wou niet eten, schreeuwde vaak... 1 van mijn katten heeft hem zelfs in het gezicht gekrabt en het zijn zo een makke poezen normaal gezien. En dan nog ging hij daarna er nog eens achter lopen. Maakte niets uit... jongens toch! Staat mij dat ook nog te wachten dacht ik dan... Nu wou ik toch eens jullie mening over een paar dingen die mij niet normaal leken maar als ik dan praat met anderen hierover zeggen ze dat dat niet zo abnormaal is. Bijvoorbeeld: De jongen wil niet eten, dus de ouders voeden hem potjes met de lepel terwijl hij op de Ipad een spelletje aan het spelen is. Dat is volgens hen de enigste manier om hem te laten eten. Daarna, als hij gedaan heeft met eten, gaan zij eten. Maar zo creëren ze toch geen leuke eetsfeer? Als ze het kind nu eens gezellig aan tafel eten geven, met mama en papa die ook aan tafel zitten. Als je kind dan nog niet alleen kan eten, prima, maar ik denk toch dat ze op die leeftijd al een lepel pap kunnen eten (want dat is het enige wat hij op dit moment wil eten, ze geven hem dan extra vitamines voor slechte eters erbij). Ik heb dit aan een andere vriendin voorgelegd en die zegt ook dat het normaal is dat kinderen en ouders apart eten, zodat de ouders op hun gemak kunnen eten. Sorry, maar ik meen mij te herinneren dat dit bij ons thuis anders was. En wat dat ongehoorzame gedrag betreft: ze straften hem ook niet en hun stem veranderde ook niet als ze hem terechtwezen. Ze berispten hem niet, ze zeiden gewoon: "XXX, niet doen" op een zachte manier. Werkelijk, ik kreeg er de kriebels van. Op het einde van de avond vielen mijn vriend en ik in bed van vermoeidheid want het is verdorie vermoeiend zo een hele avond met zo een kind te zitten. We moesten zelfs onze trappen baricaderen met dozen en onze deuren binnenshuis op slot doen want anders liep hij weg... Hij wil ook niets. En de ouders maar zeggen: hij wil niet in de eetstoel, hij wil niet vastgegespt worden, hij wil niet kleuren, hij wil niet eten, hij wil niet ... en maar toegeven... En de ouders maar een beetje lachen en zeggen dat het toch een "deugnietje" is... En volgens vrienden is dit normaal gedrag, zijn jongetjes nu eenmaal zo...??? Werkelijk?
Ik heb een zoontje van 2,5. Voeren doe ik echt niet. Wij eten aan tafel en als hij dan niks eet heeft hij pech. Soms eet ik niet samen met hem, het gebeurt wel eens dat ik bijvoorbeeld zin heb in een avondje bankhangen en een pizza laten bezorgen. Dan eet hij eerst en ik dus later als hij slaapt. Trap baricaderen en deuren op slot.. tja... als mijn zoontje de kans krijgt wil hij ook wel eens de deur uitlopen, ook al weet hij dat het niet mag. Een trap klimt hij ook zeker op. Over het berispen. Daar heeft iedereen zn eigen manier voor. Ik ben best streng en zou dat zou niet doen maarja.... Mijn zoontje maakt gelukkig niet met opzet dingen kapot! Ik zeg: leven en laten leven, ongeacht of ze het nou 'goed' doen of niet, een 2 jarige in huis is sowieso vermoeiend
Ik hoop toch niet dat jongetjes zo zijn Nee geen paniek, aan je verhaal te lezen komt het duidelijk door de opvoeding. Natuurlijk zijn ze soms deugnietjes maar dat zijn alle kinderen, hier zal het er zo niet aan toe gaan! Dat is voor dat jongetje niet leuk en voor anderen ook niet, alleen de ouders hebben er precies geen moeite mee
Hier ook een dreumes die zomaar de straat op vliegt en overal in en op klimt; voor mij een teken dat ze dus nog absoluut niet los langs een straat kan lopen, dus dan moet ze in de kinderwagen bijvoorbeeld. En klimmen mag in de speeltuin en thuis op de bank, maar níet op bezoek; doet ze het wel, dan verhef ik m'n stem echt wel. Ze gaat dat alleen door als ze echt moe is; dan gaat ze even in de eetstoel als het nog gaat en dan naar huis of bed. Ik ervaar dat niet als straffen, wel als begrenzen.
Voeren doe ik inderdaad niet meer. In de tijd dat ik haar nog wel voerde at ze inderdaad eerder dan ik. Zodra hier een deur open gaat loopt ze er inderdaad direct op af Hier zit ze ook overal op en aan wat niet mag. Op dingen klimmen is ze nog te kleim voor. Maar ze probeert het wel. Bank komt ze zelf op en rustig zitten doet ze niet nee lopen. En over de leuning heen klimmen. Ze pakt zelfs haar poppenbuggy om in te klimmen en dingen van de grote tafel te pakken. Stem verheffen ? Dat is alleen maar grappig. Dieren laat ze hier redelijk met rust tot dat ze langslopen dan even niet. Luisteren doet ze hier dus inderdaad vaak niet. En ik wil haar ook niet te veel dwingen. Houd ik zelf ook niet van. Maar eten doet ze in haar stoel. Als ik haar even in de box wil hebben gaat ze erin. Ze jammert soms en klaar. Tekenen is haar nieuwe hobbie, net bij de ha wilde ze haar pen al hebben om te tekenen haha. Afpakken is ze ook erg goed in en gillen soms ook al is het vakwr van plezier. Mijn dochter is wel wat jonger maar echt een boef en dit is haar karakter, ondernemend, goed duidelijk maken wat ze wilt. Dus of het echt jongens eigen is denk het niet. (Ohja ik ken ook ern kindje die iets in haar hand moet hebben om gevoerd te worden is redelijk normaal als je eraan toegeeft. Maar wat dat betreft ben ik gewoon streng/lui. Ik loop niet met je, ik wieg je niet in slaap etc etc.
klimmen doen ze hier ook beide. Eten gebeurd gezamelijk en voor 99% aan tafel. Niet eten: jammer dan. Als ik mn eigen bord leeg heb wil ik nog wel helpen als ze het vragen maar anders niet, ze zijn groot genoeg om dat zelf te kunnen En voor de rest: andere mensen hebben ook een hoek in de kamer waar je voor straf kan gaan zitten
nou onze zl van nu 3,5 is nooit z'n monsters geweest hoor! hij was echt geen engel maar luisterde redelijk, niet eten is eigen probleem en we eten gezamenlijk aan tafel. hij at bij 2,5 denk ik grotendeels zelf. nu nog kan hij voor straf ook bij iemand anders op de trap zitten en zeker wel dat er een boze stem wordt gebruikt. dieren mag je niet na jagen, spullen mag je niet kapot maken, driftbuien word niet op gereageerd, wij zijn de baas. punt uit. dus echt, wat ik daar hoor zit duidelijk in de opvoeding. maar sommige kinderen zijn helaas moeilijker op te voeden dan andere.
Nou hier heb ik een jongentjes tweeling van nu bijna 4,5 jaar, maar als zij zo waren geweest, was er nooit meer een 3e gekomen, hahaha. Al zeg ik het zelf (en ik krijg ook echt wel vaak complimenten) maar onze jongens weten hoe ze zich horen te gedragen thuis, maar ook bij anderen. Tuurlijk zijn ze hier ook wel eens ondeugend, dat hoort ook zo op die leeftijd, maar als je niet op tijd begint met opvoeden, complimenteren, corrigeren, dan krijg je volgens mij draken van kinderen! Hier aten de jongen al vrij snel zelf, ok er ging ook veel naast, maar toch, we eten altijd aan tafel met elkaar, dat hoort zo alleen op de zaterdag en zondag eten we apart omdat we dan even zonder de jongens willen eten.................. (kwalitie time voor elkaar) Ook vind ik dat je als ouders consequent moet zijn. Hier is het een waarschuwing, met een vermelding dat als ze niet doen wat gedaan moet worden, ze het gevolg van hun daden weten, en dat is de stoute plek op de gang............. tegenwoordig zitten ze nog zelden op de gang omdat ze weten dat als ze niet luisteren naar een waarschuwing er gevolgen komen.............. Dus dat dat kindje zo is ligt meer aan de ouders volgens mij dan aan het kind, dat weet niet beter!
Ik heb een mooi boek, "Ruimte door regels'. Regels zijn niet zielig maar NODIG. Gelukkig komen de meesten daar wat op terug tegenwwordig.
Je komt er nog wel achter hoe het is als jouw kindje die leeftijd heeft Klinkt mij heel normaal in de oren.
Over het algemeen lees ik dingen die de meeste 2 jarigen (en 3) doen maar hoe de ouders ermee omgaan vind ik te soft. Oké ik verhef mijn stem misschien vrij snel maar respect heeft mijn zoon er wel voor. Zijn vader accepteert veel meer en dan weet hij ook want als ik een keer boven ben dan kliert hij zich suf Ik zou me doodschamen als ik bij andere mensen was en mijn kind gedraagt zich zo.... (niet), vreselijk! Als ik naar mijn eigen opvoeding kijk waren mijn ouders ook vrij streng hoor en dat is ook nodig. Streng en consequent. Ik ben de moeder van mijn kinderen, niet hun vriendin
Ik ben het dus ook met jullie eens. Maar was er toch wel even van aangedaan omdat ik niet veel vrienden heb met kinderen en degene die kinderen hebben hebben jongetjes en gedragen zich gelijkaardig. De ouders gedragen zich in beide gevallen gelijkaardig, eerder laks en straffen niet. Persoonlijk ben ik het daar niet mee akkoord, ik vind dat straffen moet als de regels duidelijk gemaakt zijn geweest. Daarom vind ik jullie reacties heel interessant.
Ohh ik zie hier ook zo tegenop! Mijn dochter krijgt nu ook de leeftijd dat we moeten beginnen met opvoeden, en dat doen we ook al wel met sommige dingen (geen eten op de grond gooien, niet met de telefoon spelen, ...) en daarbij doen we het ook wel heel structureel. Niet per se bozig of met flinke stemverheffing (is ze ook nog wat te klein voor) maar wel heel consequent. Moeilijkste is om je gezicht in de plooi te houden, want nu ze nog klein is (12-13 mnd) heb je de neiging bij 'stout zijn' te gaan lachen omdat het nog wel schattig is. Toch maar mezelf elke keer forceren er een beetje streng bij te kijken, anders heeft ze heel goed door dat je niet echt boos bent en dat 'nee' ook best 'ja' betekenen kan. Samen eten vind ik ook belangrijk! Dochter eet nu meestal een beetje half voor ons, half tegelijk met ons. Ze moet nog gevoerd worden, dus echt tegelijk is soms wel vervelend omdat ik dan zelf niet goed aan eten toe kom. Maar we proberen het wel geleidelijk steeds meer van 'voor ons' naar 'tegelijk met ons' te krijgen nu. En sowieso altijd aan tafel, zonder speeltjes erbij (die komen zodra ze het eten op heeft wel weer hoor, alleen niet tegelijkertijd).
tja de dingen die ik lees vind ik niet heel schokkend. stemverheffen heb ik nog noooit gedaan maar mijn beide kinderen luisteren prima. ook met een kind kun je gewoon praten. ze begrijpen genoeg. eten als ze niet willen eten prima dan niet dan gaan ze zonder eten naar boven en eten ze de volgende dag maar wat meer. eten doen we gezamelijk aan tafel. straffen is niet echt mijn ding. ik ben meer van het uitleggen en dat gaat me best af gelukkig. ik heb geen makkelijke kinderen helemaal niet zelfs. (jeeej mijn pittige karakter/temperament)
Ik zou me dood ergeren. Als hun kind zich thuis zo gedraagt, dan is dat hun probleem, maar zadel een ander niet met het gedrag van je kind op. Als wij visite hebben en het kind luistert niet naar de ouders en doet herhaaldelijk iets dat mij niet zint, dan grijp ik zelf in. Nooit verder dan woordelijk uiteraard, maar meestal is dat genoeg. Soms heb ik wel eens het idee dat ouders met wat arbeidsintensieve kinderen, om het zo maar eens te noemen, het wel makkelijk vinden om ergens op visite te gaan. Zitten zij niet met de narigheid...of ze zijn het corrigeren moe. Ons zoontje is nu ook al een druktemaker en een driftkikkertje, maar no way dat ik hem zich zo zou laten gedragen al val ik er zelf bij neer.
Ja, daar ben ik het mee eens. Ik stond in de keuken, komt ineens de moeder van dat jongetje naast me staan en vraagt of ik haar zoontje van mijn slaapkamer kan gaan halen (haar lukte het niet) want zij moest zijn potje eten voorbereiden (gewoon opwarmen in magnetron). Kwam ik op mijn kamer, zat hij gewoon met schoenen en al op ons bed te rollen. En hij wou er niet afkomen. Ik heb het na een tijdje opgegeven en ben tegen zijn moeder gaan zeggen dat ze het zelf maar even moest doen. Leek mij ook dat ze er genoeg van had en het moeilijke werk maar graag aan iemand anders overliet.
Mja, als mijn dochter echt spullen uit de kast zou trekken bij anderen en ik dus telkens haar zou moeten corrigeren, dan gaat ze of in de kinderstoel (doen we nu ook wel, maar niet continu) of we gaan naar huis en spreken bij ons thuis af, daar kan ze niks van anderen kapot maken en kunnen we dus rustiger zitten. Dat vind ik niet laks/soft/gemakzuchtig maar gewoon, tja, een bij haar leeftijd passende oplossing. Net zoals ik niet met haar naar een museum vol porselein zal gaan; dat is voor niemand leuk
Ja, dat zou een oplossing zijn om bij hen thuis af te spreken, maar daar ging het niet echt om. Mijn verwondering was zo groot omdat de ouders het kind niet eens berispen, gewoontjes zeggen dat het niet mag en er daarna achter lopen als gekken en de kleine lacht hen gewoon in hun gezicht uit. Ik zie dat de moeder heel gegeneerd was, maar ze berispen hem ook totaal niet. En die manier van eten! Moeder lepels binnenwerken terwijl zoonlief op de Ipad zit. En ze vertelde me dat dit alle dagen zo is, dat het de enige manier is dat hij wil eten. Maar als ik opperde om samen eens te proberen eten wouden ze dat niet want dan konden zij niet rustig eten. Daar ben ik het gewoon niet mee eens. Ik vind dat kinderen moeten luisteren en als ze niet luisteren moeten ze berispt worden en als dat niet helpt gestraft. En dat eten voor de Ipad niet kan...