paniekaanvallen, ontzwangeren of iets anders????

Gisteren was ik een rondje aan het zappen op tv en kwam langs dokter oz en dat ging over paniekaanvallen en dat die paniekaanvallen dan toch iets anders bleken te zijn... Verder niet heel veel aandacht aan gegeven maar mss voor jou wel iets om terug te kijken!

 

Ja, meis... toch wel bekend hoor, zou mijn eigen tekst kunnen zijn. Er zullen idd ook wel dingen zijn die er qua symptomen erg op lijken, maar als je er in het verleden al bekend mee was, trek je nu natuurlijk automatisch die vergelijking.
Dat het voor jou op zo'n moment niet uitmaakt waar je bent, dat komt me ook wel bekend voor hoor; ik was op een gegeven moment zelfs thuis gewoon 1 bonk zenuwen, als er alleen al vrienden effe wat kwamen drinken. Hoe gaat drukte (qua mensenmassa, winkels, openbaar vervoer, dat soort dingen) jou af, als ik vragen mag?

Hugzzz!!!

 

Heeeeeeeeeel herkenbaar. Bij mij komt de duizeligheid uit mijn nek. Ik trek bij spanning mijn schouders op en bam duizelig. Soms de hele dag dat wazige gevoel. Gek word ik ervan. Ga eens naar je houding kijken. Hoe is je nek en je rug. Je hebt de afgelopen maanden veel naar je uk gekeken op je arm/aan de borst/fles. Veel op je armen gehad?

Dit is bij mij de oorzaak en doordat ik duizelig word, word ik bang en kan ik een paniek aanval krijgen. Het kan ook verkeerd ademen zijn. Een kraker kan je misschien ook helpen. Ik ben hypermobiel en mijn nek draagt mijn lichaam ipv mijn rug. Mijn houding is vreselijk verkeerd.

 

Zou het misschien een lage broeddruk kunnen zijn, of heb je dit ook laten checken?

Ik heb zelf na beide kids (waarschijnlijk door vermoeidheid) ook een tijd lang last gehad van een lage bloeddruk en wat jij omschrijft is wel heel erg herkenbaar....

 

Ik heb het wel eens laten vallen geloof ik, maar niet al te uitgebreid op ingegaan, maar... breek me de bek niet open...
Wordt voor mijn gevoel dan echt roofbouw gepleegd op je lichaam, het heeft bij mij denk ik een jaar of 2 geduurd alles bij mekaar. In die periode ook nog getrouwd (had toen godzijdank effe een paar "goeie" dagen, maar zat bij het burgerlijk huwelijk wel effe te zweten van öeh, als ik het nou maar niet krijg") en dat is naar mijn idee op de foto's wel te zien. Ben al geen vette, trouwjurk moest al ingenomen worden, op trouwdag zelf woog ik maarliefst 46 kilootjes .
Op een gegeven moment was mijn hele sociale leven zo'n beetje naar de knoppen, want verjaardagen, feestjes, leuke uitjes, dat trok ik allemaal niet meer. Veeeeeels te druk, ik kreeg al buikpijn als ik er aan dacht en bleef dus vaak thuis. Als ik dan wist dat ik niet mee "hoefde", keerde de rust in mijn lichaam enigszins terug.
Nu ik er aan terugdenk, heb in die tijd idd ook mijn bloed laten testen waar eveneens niks uitkwam. Dan baal je als een stekker, want dan kun je eigenlijk niks de schuld geven, zo ervoer ik dat toen tenminste. Was wel blij met mijn huisarts die het serieus nam gelukkig, want mensen in je omgeving is dat lastig uit te leggen. Ze vragen wel belangstellend "Wat voel je dan?"maar dat is zo moeilijk te verwoorden.
Ik kreeg buikpijn, begon te zweten, mijn hart ging als een razende tekeer, kon de hele dag wel slapen, duizelig en dronken gevoel ook heel bekend, heel onvast op de benen, wilde overal maar weg kunnen enz... Dikke vette burn-out zei de HA. Ik nog denken, hoe kan dat nou? Dacht echt dat dat iets was voor drukke gesjeesde mensen, maar we hebben in een paar jaar tijd binnen de familie veel meegemaakt, en dat stapelde zich langzaamaan op. Zus verhuisde ver weg, andere zus borstkanker, vriendin en buuf borstkanker, peetoom hersentumor, nog een oom dood, in man's familie ook oom en tante dood, trouwen, verhuizen, hond dood..... een heel rijtje zo. En dat moest mijn lichaam op de een of andere manier zien te verwerken.

Afgezien van de HA heb ik verder geen hulp gezocht, want ik wilde per definitie NIET aan de medicijnen, ik wilde het zelf doen, proberen althans. Zoals ik al zei kwam ik nergens meer toen, boodschappen doen was ook al een issue. Ik heb in die tijd goed naar mijn lichaam leren luisteren; als dat tegengas gaf bij iets wat ik deed of voelde of dacht, dan luisterde ik daar naar en handelde daarnaar; niks forceren. Zie je als een berg op tegen een feestje? Niet gaan.

(PS: Heb je nog even? Ben nog niet klaar )

Ik moet zeggen dat ik wel heel blij ben geweest dat mijn lief zo geduldig met me was, want het zal voor hem ook geen leuke periode zijn geweest, zeker niet als hij telkens aan anderen uit moest leggen waarom ik er niet bij was. Anywayz.... Op een gegeven moment had ik zoveel thuis gezeten, dat ik wel weer eens zin had om te gaan, iets te doen, te ondernemen. En dat vond ik al weer heel wat, dat die zin terugkwam, die was namelijk heel lang afwezig geweest.
Zo ben ik voetje-voor-voetje mezelf weer gaan testen, dingen uitproberen. Eerst even gauw een klein boodschapje doen in de winkel (maar ik wist wel exact de tijden wanneer het niet zo druk was ). Ging dat niet goed, hmm... morgen nog een keer proberen. Ging het wel goed; Mooi! Misschien dan nog eens even een winkel verderop kijken, of even ergens koffiedrinken? En zo bouwde ik dat langzaam op. Man, wat was ik trots op mezelf toen ik weer eens de eerste keer een hele avond ging stappen in een volle zaal!

Ik ben wel heel erg bang geweest dat de paniekaanvallen tijdens de zwangerschap terug zouden komen, ook in de eerste kraamweken met name. Je weet wel, dan ben je net thuis met een klein weerloos beebje, dat huilt, maar tis niet van de honger, je weet je geen raad, kraamtranen, "hoe moet het allemaal?" en al die vragen... Dat vond ik best een heftige tijd.

Nu gaat het gelukkig alweer een aantal jaartjes goed, al voel ik me soms nog wel eens ongemakkelijk in situaties waar ik niet achtersta of geen zin in heb (sommige familiefeestjes, bepaalde verplichtingen). Maar over het algemeen mag ik niet klagen.

Ik meende in het andere topic te lezen dat je wel meende baat te hebben bij die tabletjes die je had gehaald? Of was dat maar van korte duur? Ik kan je in elk geval wel aanraden om een flesje Bach rescue Spray op zak te hebben als je de deur uitgaat, dat wil nog wel eens de ergste druk van de ketel nemen.

Pfff... zo, heel verhaal, maar als je je ei kwijt wilt, roep maar hoor!

 

Hier ook dezelfde klachten, heel beangstigend dat duizelige. Ik bleek licht pnd te hebben met dus een paniekstoornis. Gelukkig worden de aanvallen minder maar mijn HA weet het aan chronisch hyperventileren en idd ontzwangeren. Heb er rond mijn menstruatie nu er het meest last van.

 

Klopt idd, probeer maar eens de hele dag met een zak aardappelen te lopen, als je die dan neerlegd ben je ook out of balance. Ik heb ook zoon slechte houding en rare nek die snel vastzit helaas. En een hoop van mijn lichamelijke klachten komen vanuit mijn nek. Helaas bouwt de stoornis er derest van het probleem omheen

 

o pandora... heb je app gestuurd! guess what..

 

Voor m'n zwangerschap had ik m'n angst/paniek redelijk onder controle, tijdens m'n zwangerschap helemaal onder controle, en nu....pfffff. Een paar weken na de bevalling viel het me ineens aan, het leek wel weer bij voor af aan te beginnen. Heb wel gelijk actie ondernomen dmv hypnotherpaie en ook fysio want het is een zooitje in m'n nek en rug, het gaat nu op en neer. Kan me ook heel moeilijk ontspannen en ben vaak blij dat ik houvast heb aan de kinderwagen.

Ik hou het op een combinatie van ontzwangeren en de aanleg voor paniekaanvallen. Hoop dat je het onder controle krijgt en ikzelf ook

 

Kijk even op b12 stichting. Soms vinden artsen de waarde goed, maar blijkt er toch wat aan de hand te kunnen zijn. Simpel op te lossen.

 

Hahaha Mmarianne, ik vind t maar niks zonder wagen te lopen Zo heb ik inderdaad houvast en heb ik dat dronken gevoel niet zo.

 

Ik heb ook 6 maanden met een klein ventje op mijn arm gelopen. Hij sliep erg onrustig het eerste jaar. Door verbouwing bij ons. Veel andere nare dingen gebeurt en vol nu dus een burnout traject. Een verkeerde houding van je nek zorgt voor duizeligheid en daardoor word je vaak zo bang. Let op je houding en zorg voor voldoende ontspanning. Kan je wel een paar oefeningen geven als je dat wilt? Stuur me hiervoor ev en een pbtje

 

Klinkt als (chronische) hyperventilatie. Ontspanningsoefeningen kunnen hier goed bij helpen.

 

Dit klinkt ook zeer herkenbaar! Google maar eens op chronische hyperventilatie. Als je je druk erom maakt kun je een paniekaanval krijgen. Ontspanningstherapie helpt heel goed hier tegen.

 

Weet je ook wat er allemaal onderzocht is bij je bloedonderzoek? Is je B12 getest? Daar kun je ook behoorlijk min van zijn.