Hebben jullie overleg gehad wie er ging werken en wie er thuis bleef? Als ik dit zo lees dan denk ik dat er geen duidelijke afspraken zijn gemaakt. Misschien ligt bij hem de werkdruk erg hoog en reageert dit op jou af? Ik keur niets goed hoor, maar ik probeer het te begrijpen. Een gesprek aangaan hierover en afspraken maken. Waarom wil hij dat je werkt? Hoeveel moet je dan verdienen? Wie regelt dan het huishouden en wanneer? Ik zou dit doen op een moment waarop jullie beiden rustig zijn. Bedenk je wel, als je er alleen voor staat moet je alleen zorgen voor het huishouden, de kinderen en genoeg inkomen.
Jeetje meis wat heftig voor jou. Echt niet fijn om op deze manier een relatie te hebben. Zo werkt het niet. Kun je niet eens alle voors en tegens van het werken op papier zetten,vanuit jou oogpunt, en dit ook aan je man vragen. Vandaar samen eens goed aan tafel gaan zitten en dit door bespreken. Kijken of je man overal wel goed over nadenkt en ook jou gevoel op tafel leggen en je hart luchten over het feit dat hij jou onder druk zet. Ongelukkig zijn in een relatie is ook niet de bedoeling. Het nadeel is, is dat als je een alleenstaande moeder wordt, je ook moet gaan werken om jezelf en je kindjes te onderhouden. Ik denk eerlijk gezegd dat dat ook niet een optie is omdat je dan niemand meer hebt om op terug te vallen (qua inkomen dan he). Maar dit is inderdaad niet de manier waarop een gezonde relatie moet werken.
Dat is het nadeel van typen, daar zijn de nuances ver te zoeken. Ik denk wel dat je het goed bedoelde in de zin van dat de man natuurlijk onder druk staat omdat er financiele moeilijkheden zijn. Geen excuus voor zijn botte gedrag maar de enige oplossing hier lijkt me om met elkaar in gesprek te gaan. Als ik lees dat de kinderen al naar school gaan en er misschien dan wel al jaren financiele problemen zijn tja dan kan ik me de houding voorstellen van man. Er is ook zoiets als kinderopvang, waar jullie waarschijnlijk gewoon toeslag voor krijgen. Dat is dus een redelijk non-excuus. Ik krijg het idee dat TS gewoon niet wil werken, als je man dat prima vind lijkt me dat geen probleem. Als hij daar wel moeite mee heeft zul je in gesprek moeten gaan over hoe of wat jullie dit gaan invullen.
Mee eens. Ik denk dat het echt scheelt als je betaalde opvang zoekt en overdag gaat werken. Dan hou je een stuk meer energie over. (ik vind het werk soms zelfs rustgevend en doe best fysiek werk) En overleg met elkaar hoe je het huishouden en verzorging van de kinderen verder verdeeld. Dat hij zeurt over dat je dan te weinig verdiend etc....en de manier waarop hij jou benaderd vind ik ook niet oke. Maar ik snap zijn redenatie wel. Als je het financieel beter wilt hebben moet het van beide kanten komen.
Poeh...wat een situatie waar jij in zit... De manier waarop jouw man dit aanpakt vind ik echt niet normaal. Dit is geen relatie van wederzijds respect. Of hij gelijk heeft dat je moet gaan werken vind ik moeilijk te beoordelen. Je zegt dat jullie net rondkomen...geen schulden oid?? Ik denk dat het probleem hem zit in het feit dat jij het absoluut niet zoet zitten om te werken en je het ook niet erg vindt om het met wat mnder geld te doen. Maar jouw man (zoals ik het lees he, correct mr if I'm wrong) wil dus wel graag wat meer luxe en wil daarom dus dat jij werkt. Daarin hebben jullie dus beiden een andere kijk. Ik denk dat een goed gesprek hard nodig is en dat wanneer jullie bij elkaar blijven je het hier over eens moet worden. Daarbij lijken mij de uren die jij nu maakt niet te doen en zeker niet met nog een master erbij, dat zou ik hem maar aan zn verstand peuteren. En die opmerking naar jouw moeder toe vind ik helemaal aso.
Ik vind dat jouw man wel erg hard is hoor. Je bent met een reden thuisblijfmoeder geworden. Is dat dan niet in overleg gegaan?
Niet helemaal waar. De prijzen stijgen hier de pan uit. Als ik had gewerkt, had ik de opvang betaald. Er alleen werken zodat mijn kleine ergens anders is, vind ik niet nodig. Gelukkig waren mijn man en ik het er over eens dat ik thuis bleef, ongeacht wat voor baan ik zou hebben.
Maar dat idee heb ik niet bij TS. Mijn inziens wil TS niet werkeb en wil haar man graag wat financiele lucht. Begrijpelijk. Ik krijg ook geen kinderopvangtoeslag maargoed wij verdienen redelijk dus met 1 kind is de kinderopvang te betalen. Dadelijk hebben we 2 kids en wordt het voor ons financieel aantrekkelijker als een van ons stopt met werken. MAAR dit zal in overleg gebeuren. Daar gaat het denk ik bij TS mis.
Jouw man komt over als mijn ex. En dat is niet voor niets een ex geworden. Ik zou er niet mee akkoord gaan en mij zo laten doen. Ik hield mijn poot stijf en zou vertrekken met kinderen; of beter nog, hem eruit gooien en de sloten verwisselen. Too little too late. Maar goed, ik ben 'moeilijk', wanneer het bij mij gebeurd is, is het gebeurd en klaar. Dan heb ik er maanden geleden al een streep onder gezet.
Je "moet"?! Dit zou bij mij al iets zijn om niet te pikken. Ik moet helemaal niks! Waarom laat je je zo op de kop zitten door je eigen man? Het komt op mij niet echt liefdevol en respectvol over. Ik vraag me af waarom jij daar in mee gaat.
Ik probeer de hele tijd wat te typen met mijn mobiel maar kom niet echt verder. Dat ik met twee kinderen niet veel kon doen met mijn diploma wisten we beiden, maar voor kinderen gaan was wel onze keuze. Ik heb ermee gedealed. We komen nu aardig rond hoor, we hebben geen financiele problemen dat niet. Het was alleen altijd zijn droom geweest dat ik als een succesvole advocaat zou werken en een dikke vette salaris zou verdienen. Hij vindt het moeilijk te accepteren dat zijn droom niet werkelijkheid wordt. Daar gaat het bij hem om. Een parttime baantje met een gemiddeld salaris vindt hij niet voldoende. Ik wil ook best werken hoor, daar gaat het niet om. Het is alleen nu lastig zonder oppas. Kdv, gastouder, bso hebben we paar maanden terug nog berekend, maar dat kost allemaal zoveel geld dat een parttime baan geen zin heeft. Een goed gesprek over hoe hij mij behandeld oftewel kleineert (en dat dag in dag uit) hebben wel zonder te overdrijven, wel 50 x gevoerd. Op dat moment ziet hij in dat hij me niet respectvol behandeld en zal hij het nooit meer doen. Zijn belofte maakt hij maar hooguit een dag waar en dan begint hij weer met kleine opmerkingen die dan weer veranderen in grove beledegingen. Zo zei hij laatst 'als je niet wil werken dan blijf je maar zo'n domme huisvrouw' en dat op een hele nare, vernederende toon bah. Met enkel zijn inkomen komen we aardig rond, maar dan wel met weinig luxe. Ik vind het best maar zijn droom over een vrijstaande woning, dure auto's, 3 x per jaar op vakantie, dat gaat niet lukken en dat is wat hem zo frustreert. Dan heb ik zoiets van dan had je maar niet aan kinderen moeten beginnen of had je maar meoten trouwen met een rijke vrouw.
Even devil's advocate spelen hoor, want ergens snap ik het "moeten" wel. Haar man werkt zich waarschijnlijk ook het apezuur en toch kom je elke maand tekort. Of kan hij voor zijn gevoel niet leven zoals hij zou willen. De opmerkingen zijn gemeen en onnodig, maar ik denk dat het hem hoog zit. Voor zijn gevoel zou zij gewoon kunnen werken. De kinderen zitten immers al op school, dus tijd zat. Maar het is dan volgens hem een kwestie van niet willen en ik denk dat hij dat oneerlijk vindt. Als ik ergens hard voor zou werken en nog is het niet goed genoeg en mijn man doet er in zijn koppigheid niks aan, zou ik ook boos zijn. Dat van die opleiding snap ik niet en een carrière willen snap ik ook niet. De manier waarop je man communiceert is natuurlijk belachelijk. Maar een reden om bij hem weg te gaan. Vind ik dan.
Trouwens ik snap best dat het lekker is wanneer ik ook wat bijverdien, maar dan moet hij mij ook wat helpen met het huishouden. Als het om de kinderen gaat helpt hij goed mee, dat kan ik niet ontkennen, maar voor de rest doet hij helemaaal NIETS. Zo kwam hij gisteren 16.00 thuis, het moment dat ik naar mijn werk moest. En kwaad dat hij was dat de kinderen nog niet hadden gegeten, terwijl het eten al klaarstond. Moest ik met zulke rotgevoelens naar mijn werk toe en ik was al doodmoe. Daar gaat het dus om, het is nooit goed bij hem wat ik ook doe. Hij denkt dat ik een soort robot ben zonder gevoelens, en ik mag en kan nooit moe zijn, dat bestaat niet
Oke nav deze post vind ik jouw man een grote l*l sorry dat ik het zeg...ik begin de indruk te krijgen dat hij niet met jou getrouwd is om jou maar omdat jij later heel veel geld ging verdienen. En als julli rindkmen zonder financiele problemen zou ik met zo'n man dat baantje vandaag nog opzeggen en hem melden dat hij je met respect gaat behandelen en dat je voor die tijd helemaal niks meer doet
Nee dit is niet normaal. Het komt op mij over alsof jij moet werken voor zijn wensen. Jullie hebben het niet slecht en er is dus eigenlijk geen financiele druk zolang je normaal leeft? Als hij zo nodig luxe wil leven gaat hij zelf maar meer werken. Wat denkt hij wel niet. Ik snap bepaalde reacties ook niet, sorry. Hij mag just blij zijn dat zijn vrouw er volledig voor de kinderen is en alle zorg op zich neemt. In plaats van je continu kleineren en zeuren over een luxe leven. Man wees blij met wat je hebt. Lijkt me erg moeilijk meid.
Ik snap wel dat jouw man gefrustreerd is als jullie iedere maand net aan rondkomen en nooit eens wat leuks kunnen doen. Hoe hij je behandeld is natuurlijk niet goed.. het komt al heel anders over als hij dit normaal met je bespreekt. Praten jullie wel samen op een gewone manier? dat is namelijk erg belangrijk. Ik ben ook een tijdje werkloos geweest, ik solliciteerde me suf maar werd maar niet aangenomen. Wij kwamen toen ook net aan rond. Dan kan je nooit eens even lekker als gezinnetje weggaan en nooit eens iets extra's doen. Bij ons hakte dat er echt in en mijn man vroeg ook wel eens 'hoe gaat het met je sollicitaties?' Hij zei dat op een gewone manier en was mij niet aan het opjutten ofzo. Toch werd ik daar soms ook al gefrustreerd van omdat ik echt mijn best deed om werk te vinden. Nu ik weer werk gaat het een stuk beter Ik vind het goed dat je bent gaan werken, het zal vast en zeker zwaar zijn maar op den duur merk je wel dat het meer lucht geeft doordat je het financieel beter hebt. Als je man klaagt over dat je te weinig verdiend zou ik even een hartig woordje met hem spreken! want je doet je best! Trouwens... vind je het geen idee om als gastouder te gaan werken? Je moet dan wel een cursus gaan volgen en EHBO halen, maar dat duurt niet heel lang. Zo kan je kinderen opvangen in je eigen huis en hoef je je eigen kids niet naar een oppas te brengen...
Mijn zoontje gaat naar school ja maar mijn dochter is nog geeneens twee. Als zij ook op school zou zitten, dan zou het anders zijn. Dan zou ik ook best verder aan mijn goedverdiende baan kunnen werken. Ik vind het belachelijk dat hij dat nu al verwacht terwijl ik al zo goed mijn best doe om wat bij te verdienen. En verder ben ik ook van mening dat wanneer een vrouw voor de kinderen moet zorgen de man niet kan eisen dat zij erbij moet werken en al helemaal niet met psychische druk en geestelijke manipulatie. Op hem rust de taak om te zorgen voor geld en op mij de taak dat ik het huishouden doe en de kinderen verzorg. Hierover kunnen de meningen verschillen maar zo denk ik erover. En zoals ik al zei we komen aardig rond maar meneer wil meer, hij wil wonen in vrijstaande woning en rijden in dure auto's. Dit is zijn droom en dan moet hij zelf maar aan werken.
Inderdaad, we hebben elkaar gekend op het moment dat ik net was begonnen met mijn studie. Hij dacht oooh zij wordt straks een rijke advocaat hahahaha en daar fantaseerden we samen ook wel vaak over. Maar de realiteit is heel anders gegaan en dat is voor hem het probleem. Ik ben gelukkig zo met mijn kinderen en gezinnetje. WE wonen in een goed huis, we hebben een auto en zo met een parttime werk hebben we het helemaal lekker. Het gaat nu alleen om het feit dat hij me zo rot behandeld. Ik wil dus neit scheiden omdat ik moet werken, maar omdat hij me zo rot behandeld.