Dan heb ik het verkeerd begrepen. Ik snap je wel, ben zelf ook thuisblijfmoeder. Maar hier zijn er wel afspraken over gemaakt. En dat gevoel mis ik bij jou. Je man wist toch dat je thuis bleef bij de kinderen? Ik vind niet dat jij alles moet doen om in zijn luxe behoefte te voorzien, maar ik snap wel dat het frustrerend is om je toekomstverwachtingen bij te stellen. Dat je man geen reële verwachtingen had blijkt nu wel. Hij dacht dan dat jij veel poen binnen zou slepen. Hoe zit het dan met zijn carrière? Verdient hij zelf zo goed en zou dat beter kunnen?
Natuurlijk kunnen de meningen daarover verschillen, maar als die mening tussen man en vrouw zo verschilt heb je toch een groot probleem. Ik vind het echt schandalig dat je man zo met je omgaat maar ik snap jouw instelling van niet willen werken ook niet. Ik begrijp best dat hij graag wil dat je gaat werken, maar dat hij dan weer zeurt over dat dit baantje te min is vind ik dan ook weer van de zotte...
Maar ik ga zo naar een maatschappelijk werker, heb dat wel hard nodig nu. Dit probleem speelt al jaaren en het word voor mij steeds moeilijker te accepteren. Ik pik zijn ondankbaar gedrag niet en hoe langer hij doorgaat hoe harder ik hem tegenspreek met als gevolg, heftige ruzies. Hier moet toch snel een einde aan komen vind ik. Ik wil jullie wel heel erg bedanken voor jullie reacties!!
Ja ik snap je heeel goed en vind het oprecht heel erg voor je dat het zo gaat. Ik zou idd een gesprek willen en er dan heel goed overdenken of je bij zo'n man wil blijven
Maar er zijn toch genoeg ouders die niet willen werken. Zolang er 1 werkt en je rond kan komen maakt dat toch niks uit. Ik wilde ook niet meer buitenshuis werken omdat ik mijn kinderen zelf wil opvangen. In overleg met mijn man heb ik dus besloten om te stoppen en kon ik mijn werk gelukkig thuis blijven doen als gastouder maar daar heeft wel 1,5 jaar tussen gezeten.
Hele herkenbare situatie. Heb ook in een soortgelijke situatie gezeten. Toen ik merkte dat er ondanks mijn inspanningen niets veranderde en in ook lichamelijk er aan onder door dreigde te gaan in de relatie zijn we gescheiden. Het is best pittig om het alleen te redden met drie kinderen, maar het is de beste beslissing sinds lange tijd geweest die ik heb genomen. Ik leef weer!
Over dat hij je zo behandeld is niet normaal nee, hierin moet je duidelijk zijn dat je dit niet accepteert. Je moet samen overleggen en tot een compromix komen tot je allebei tevreden bent en niet 1 richtingsverkeer. Betreft het werk ben ik van mening dat jullie eigenlijk beiden verschillende verwachtingen hebben wat werk betreft, wat best lastig is. Hij wilt naar een rijk leven toewerken terwijl jij genoegen neemt met net rondkomen en weinig exra's. Dat je nu parttime werkt lijkt mij een goede middenweg. Je bent geen advocaat, maar door je extra verdiensten heb je wel meer ademruimte voor leuke dingen, dit moet hij dan toch ook inzien. Wanneer beide kinderen op school zitten kun je alsnog aan die droom gaan werken. Dat is een droom van jullie allebei begrijp ik waar nog even geduld voor nodig is. En ik zou afspraken maken over huishoudelijke taken.
Meid kom voor jezelf op! Zijn "droom" is dus niet geworden wat hij zich graag voorgesteld had dus kan hij je gaan kleineren.. Nou ik had hem allang een schop onder z'n kont gegeven. Als ie graag een luxe leventje wilt leiden met een villa, dure auto's waarom gaat ie er zelf niet voor werken? Kan me wel voorstellen dat je er helemaal doorheen zit. Maar het is idd moeilijk om als starter in die richting (en alle andere overigens ook) een baan te vinden, daar kan jij niets aan doen. Dus ga het jezelf niet kwalijk nemen! En misschien moet je wel even hulp zoeken van bijv. een maatschappelijk werk of een psycholoog om je verhaal kwijt te kunnen en om te kijken hoe verder. Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe..
Ik wil momenteel nog niet werken om de redenen die ik in mijn beginpost heb genoemd, maar heb toch werk gevonden. Juist een baan waar ik ook in de avonduren kan werken, omdat dat zo handig is zonder oppas. maar nu wil hij dat ik er een master bij doe zodat ik toch nog wat met mijn diploma kan. Dus overdag kindern verzorgen, avonden werken en ook nog eens proberen om een rijke jurist te worden.
Dromen moet je blijven houden maar als een droom niet gedeeld wordt door je partner en eigenlijk ook niet eens realistisch is en een obsessie wordt heb je een probleem, denk dat ie eens flink wakker geschud moet worden...maar de vraag is hoe, hoop dat de maatschappelijk werker je meer inzicht daarin kan geven. Sterkte!
Natuurlijk, en dat is ook prima zolang je het daar samen over eens bent toch? Dat is hier alleen duidelijk niet aan de orde. Ik zeg alleen dat ik zelf wel begrijp dat een man graag wil dat de vrouw ook werkt, maar ik ben dan ook absoluut niet de persoon om fulltime thuis te kunnen zijn. Ik begrijp wel dat de man van TS de redenen die aangegeven worden om niet te willen werken moeilijk kan accepteren want dat zou voor mij nooit een reden zijn om niet te willen of kunnen werken. Ze staan hier duidelijk heel verschillend in... Ik keur verder zijn gedrag absoluut af want dat is gewoon heel erg respectloos, en zou ik nooit pikken van een man. Ik vind dat TS haar man genoeg tegemoet is gekomen door dit werk te gaan doen... Maar volgens mij zal deze man niet tevreden zijn voor ze doet wat HIJ wil... Hoe dan ook lijkt het me een erg ongezonde relatie, zeker als het al jaren speelt TS, ik hoop dat jullie hier nog samen uit kunnen komen, ik wens je iig heel veel succes en sterkte!
Heftig verhaal het totaal plaatje. Een goed gesprek samen lijkt mij op zijn plaats. Misschien met iemand anders er tussen die er met andere ogen naar kan kijken. Zonder de emotie.s die jullie nu gaan nekken. Je doet nu zijn ( wil maar het gaat tegen je gevoel in) En ben eerlijk als ik z.n zeikvent gehad had dan had hij kunnen wieberen. Maar elk verhaal heeft twee kanten en lees nu het verhaal van jou. Wie weet wat jou man vertellen zal. En het zal op het zelfde neer komen waarschijnlijk. Alleen zijn manier van opstellen naar jou toe zal denk ook zo overkomen en op een gegeven moment ga je voor je zelf op komen, En begint de verandering pas echt. Mijn enige echt advies is ga praten samen zonder ruzie. En maak een lijstje met wat jou dwars zit en laat hem het zelfde doen. Schrijf een brief met je gevoelens. En laat hem het zelfde doen en praat er samen over. Want ik denk dat jullie allebei gelijk hebben.
ik denk ook dat je je keuze al hebt gemaakt diep in je hart, hij is je respect kwijt. En ik zou me ook zo niet laten behandelen....
haha goed dat je t zegt.. werd al geïrriteerd! sorry Mee eens: een goed gesprek is wel op z'n plaats. Niet om negatief te doen maar werkt het wel? Bij mijn ex en mij dus niet. Een dag of 2 verandering, daarna weer in het oude patroon. Om daar nog jáááááren tegenaan te moeten kijken: nee dank je. Ik heb dus de knoop doorgehakt. Hopelijk is dat bij jullie niet zo!
Dat lijkt me ook zo zwaar en dan moet ik ook keihard werken, maar dat lijkt me dan heel anders. Ik doe het dan omdat het nodig is voor mijzelf en de kinderen en niet om een ander tevreden te houden en ook niet omadt ik anders geen rust kan vinden in mijn eigen huis. Maar wel respect voor jou, met drie kinderen is het helemaal zwaar en zo goed dat jij je leven weer heb opgepakt
Het komt op mij over alsof je man niet bij je is omdat hij van je houdt, maar omdat hij vroeger met jou een mooie toekomst zag wat geld betreft. Nu komen zijn onrealistische dromen niet uit en valt alles als een kaartenhuis in elkaar. Hij leeft in sprookjeswonderland en gaat ervan uit dat het jouw taak is om zijn dromen uit te laten komen, in plaats van dat hij er zelf extra hard voor werkt. Komt erg liefdevol en respectvol over... Je zegt dat je hem al heel vaak op zijn gedrag aangesproken hebt, maar dat het na een dag weer fout gaat. Waarom pik je dat?! Hou je nog wel van hem? Ben je bang dat je het in je eentje niet gaat redden? Wil je blijven voor de kinderen? Hoe zie je de toekomst? In mijn ogen zal hij echt niet veranderen, je zult zelf actie moeten ondernemen. Ander gedrag afdwingen of weg gaan. En anders alles accepteren en je er niet druk meer om maken. De keus ligt bij jou, niet bij hem! Sterkte met alles!
Ik probeer het uit elkaar gaan al heel lang uit te stellen omdat hij een hele lieve,zorgzame vader is. Kinderen zijn ook dol op hem. Ik weet dat het in mijn eentje heel zwaar word en dan moet ik misschien uiteindelijk wel fulltime werken. Dat lijkt me superzwaar maar aan de andere kant voel ik me dan wel weer een waardevol mens. Nu heb ik het gevoel dat ik er alleen maar toe doe wanneer ik zorg voor geld. Het is echt heel zwaar om zo met iemand te leven.
Ik snap wel wat je bedoelt... Maaarrr ik lees dingen in jou verhaal waarvan ik ook zijn kant wel begrijp! Als het financieel allemaal niet lukt, kán je gewoon niet thuis blijven en 'niks' doen. Snap sowieso niet dat je zo financieel afhankelijk wil zijn... Je kids zouden ook naar een kdv kunnen, maar ik lees uit je verhaal dat je niet wíl werken! Dit gevoel heb ik ook naar aanleiding van je zin 'na zulke werkdagen ben ik helemaal gesloopt' ehm sorry maar je hebt het 1 dag geprobeerd? Nee sorry, ik vind dat je man niet redelijk is, maar ik vind dat je zelf ook niet redelijk bent.