Dat denk ik dus ook. Dus zal TS voor zichzelf uit moeten maken of de relatie wat haar betreft toekomst heeft. En ook als je er zelf voor kiest dat scheiden de beste oplossing is zal het regelmatig pittig zijn. Maar bij een man blijven die jou constant laat merken dat je niks goed doet en je regelmatig afbrandt is ook niet gezond. Ik hoop voor TS dat ze de dingen voor zichzelf op een rijtje kan zetten en van daaruit een beslissing nemen die voor haar goed voelt. Sterkte in ieder geval en ik hoop dat de maatschappelijk werker je goed kan helpen. (Ik heb er in mijn situatie destijds heel veel steun aan gehad. Gewoon omdat je bij iemand eens de zaken helder kon krijgen)
Eens met Rozemarijke. In je OP geef je eerst aan wel te willen werken en iets verderop in je post zeg je dan je niet wil werken omdat je het zo fijn vind thuis met je kindjes. Het irriteert je ws dat je man dingen zegt die jij niet wilt horen omdat je het wel prima vind zo...? Zo komt het op mij over in ieder geval.
Even voorop gesteld hij is wel echt een lompe boer! Maar even een schets van onze situatie wij hebben samen 4 kinderen, 3 zitten er op school Luca is nog thuis. Wij hebben SAMEN besloten dat ik thuis blijf zolang ik nog graag thuis wil blijven. Echter financieel hebben wij het goed op het salaris van mijn partner. Wij hebben wel besproken mocht het in de toekomst nodig zijn dat ik toch mee moet gaan werken ik dit ook weer ga doen. Ik begrijp dat bij jullie de financiële druk hoog is? Dan heb je sorry ik mijn ogen geen keus!! Tuurlijk is er altijd leuker en beter werk maar voor nu is het even goed en misschien bedoeld jou partner benut je kansen!! Je zult misschien denk jij hebt makkelijk praten gezien het feit dat je thuis zit en het financieel goed hebt maar ook ik heb andere tijden gehad alleenstaande mama geweest heb zoveel over uren gemaakt etc alleen maar om mijn gezin boven water te houden! Leuk? Nee! Nodig ja!! Ik denk dat jullie er verstandig aan doen om samen met een therapeut of zo te gaan praten. Geloof me scheiden is ook niet alles en ik vind dat je alles op alles heb moeten gezet. Verder door middel van praten verdeel de taken in huis geef aan dat het voor jou teveel is. Mocht dat niet lukken kan de therapeut hierbij helpen om hem te doen inzien hoe jij je voelt. Sterkte!
Tja meid moeilijk. Ik denk wel dat dit een verhaal met 2 kanten is. Jij vind het prima zo, maar je man niet. Waarom niet? Als ik zulke diploma's als jou had, zou ik zelf niet eens thuis willen blijven. Je hebt toch niet voor niets gestudeerd? Ook al zijn er nu 2 kinderen. Er zijn zoveel stellen met kinderen die fulltime werken. Tuurlijk betaal je dan ook kinderopvang. Ik zou in ieder geval proberen om werk te zoeken waarvoor je gestudeerd hebt. Niet op een call center. Dat zal ook niet mooi op je cv staan als je later alsnog gaat solliciteren, als de kinderen groter zijn. Ik zou het wel weten als ik jou was! Ik denk dat je eens rond de tafel moet met je man. Evt met iemand erbij. Jullie toekomstverwachtingen zijn nu te verschillend. Misschien dat hij uit frustratie zo naar tegen je doet? Niet dat ik dat wil goedpraten hoor.. Daarom denk ik toch dat je moet praten. Geef je huwelijk nog niet op. Ik denk dat dat te snel is. Je man had bepaalde toekomstverwachtingen, en daar kun/wil jij niet meer aan meewerken. Is dat een reden om dan maar te gaan scheiden? Nee: dat is het leven. Sterkte ermee.
Ik wilde een heel verhaal typen, maar ik zag dat Rozemarijke me al voor is gegaan met een stukje tekst met dezelfde strekking. Je vent is een lompe hork en jij moet niet zo snel in de slachtofferrol schieten!
Je man is een lompe boer, dat voorop gesteld, maaaaarrr ik kan me wel vinden in zijn mening dat jij ook zou moeten gaan werken.. Vooral met je opleiding, wat zonde om hiermee niks te doen! Je hebt allerlei redenen waarom je niet kan/wil werken, maar blijkbaar is jouw man het hiermee niet eens.. Ik kan me voorstellen dat voor hem de druk ook erg groot is, als hij immers uitvalt is de nood wél echt aan de man.. Thuisblijven voor de kids is natuurlijk prima, mits het financieel allemaal goed te doen is! Is er in jouw branche geen parttime baan te vinden die dusdanig verdient dat je er naast de opvang iets aan over houdt? Al is het in het begin maar 100 euro bij wijze van, van daaruit rol je er dan vanzelf weer in.. Zodra je kids dan volledig naar school gaan houd je veel meer over! Edit, wat Rozemarijke zegt dus, heel mooi verwoord!
TS wil niet werken. Ze kan het wel en neemt een lousy baantje aan wat haar heel veel energie kost, (logisch, ONDER je niveau werken kost heel veel energie). Dat is echt wel wat anders dan jouw situatie. Ik val helemaal niet aan wat ze kan. Ik confronteer haar met wat ze doet. En wat ze doet is niet constructief voor haarzelf en dus ook niet voor haar relatie en haar gezin.
Tsja, klinkt hard misschien, maar ik blijf erbij. Ben het er helemaal mee eens. TS; Lees nergens dat je bereid bent om met een therapeut aan de slag te gaan. Je denkt zelfs nog eerder aan scheiden! Probeer toch eerst om het op te lossen voordat je gaat vluchten. Zonde van je opleiding ook.
Rozemarijke ben heel blij met je bericht hoor en voel me absoluut niet aangevallen. Je bekijkt het meer vanuit het oogpunt van mijn man en dat is maar goed ook. Hij kan alleen maar lompe opmerkingen maken en nooit zo mooi verwoorden wat hij wil en dat is eigenlijk ook de reden dat ik dit huwelijk niet meer trek. Echter is het zo dat mijn jongste nog thuis zit. Ik heb mijn handenvol aan haar. Ik kan niet veel energie in het solliciteren steken met haar erbij. Ik heb geprobeerd om alsnog stage te voglen maar dat kan niet omdat ik niet meer studeer. Zo makkelijk is het aan werk komen niet dus, en vooral niet zonder ervaring. Daarom wil mijn man ook dat ik nog een master volg zodat ik stages kan volgen en dus meer mogelijkheid heb om een goede baan te krijgen. Je doet dus alsof je zomaar een baan krijgt, was dat maar waar.
Daar ben ik het mee eens. Maar ik vind wel dat haar man het heel naar 'brengt', alsof ze enkel goed is om geld, liefst veel, binnen te brengen.
Ik denk dat haar man helemaal niet zo liefjes de dingen bedoeld. Of dat hij het alleen verkeerd brengt. Maar het kan aan mij liggen. In haar verhaal komt duidelijk genoeg naar voren wat zijn wensen zijn, die heeft hij vaak genoeg uitgesproken. Zij voldoet daar niet aan, en zal daar ook niet aan kunnen voldoen zoals ze eerst misschien die plannen wel hadden (een succesvolle advocate, vrijstaand huis, dure auto's etc). Denk dat hij een reality check nodig heeft, en in zijn handjes mag knijpen met een vrouw zoals jij en hoe je op mij overkomt. En vooral op moet houden zijn idealen op jou te projecteren. Maakt meer kapot dan hem lief is.
Daarbij is er niets mis met wat jij doet, thuisblijfmama zijn en voor de kinderen zorgen. Het is dan ook onzin, vind ik, dat jij MOET gaan werken. Zonder jouw input thuis zou het daar ook niet lopen zoals het nu loopt. Het werkt in genoeg gezinnen wel, en bij jullie werkt het niet omdat jouw man andere idealen heeft voor jou. Jammer voor hem. Je kan hem de keuze geven en proberen samen eruit te komen. De toekomst zal anders zijn als jezelf dan wel wenst te werken en miss een cariere op te bouwen. Kinderen zijn dan ouder, en heb je meer vrije tijd.
Ik kan me ook niet herinneren dat ik heb gezegd dat we het financieel slecht hebben want dat hebben we niet. Het is nu wel zo dat we nog net rondkomen door bepaalde omstandigheden. Hij heeft me altijd gekend als een rechtenstudente die straks werkzaam is bij een belangrijke advocatenkantoor. Dat waren zijn verwachten, ook de mijnes, maar mijn verwachtingen heb ik sinds de komst van de kinderen bijgesteld. Het hoeft voor mij niet meer zo'n supercarriere want ik ben gelukkig zo.
Een vent die zijn vrouw een 'domme huisvrouw' noemt en daarnaast toestaat dat die vrouw naast het volledige huishouden en zorg voor twee kinderen 5 avonden per week in een callcenter werkt, noem ik geen vent. Dat is gewoon een onuitstaanbare, botte hork die niet samenwerkt met zijn vrouw, maar denkt aan eigen idealen. TS: los van het wel of niet werken, in een relatie vorm je samen een team. Daarin denk je met elkaar en niet tegen elkaar. Jouw man kleineert jou en dat mag absoluut niet gebeuren in een gezonde relatie. Je verdient een man die op een normale manier bespreekt hoe hij denkt over de invulling van jullie leven. Dit gaat de boekjes te buiten en ik vind niet dat je dit hoeft te tolereren. Ik schrik van sommige reacties hier. Natuurlijk zijn er twee kanten aan elk verhaal, maar er is geen communicatie mogelijk wanneer een van de twee onrealistisch is en de ander krenkt. Meid, zet eens op papier wat jij wilt en eis van hem dat hij met je om de tafel gaat zitten.
Dit. Stel je inderdaad eens voor dat jij full time werkt en je hebt het financieel nog zwaar, en je man weigert gewoon gategorisch om te gaan werken. Dan zou ik daar ook moeite mee hebben en eerlijk gezegd zou ik op een gegeven moment ook zwaar geirriteerd worden. Wat niet wegneemt dat de manier waarop hij je behandelt ook niet door de beugel kan. Jullie zullen dit samen moeten overleggen, zonder verwijten. Maar dat hij wil dat je gaat werken (als je dat gewoon kunt) dan begrijp ik dat ook wel.
Jeej wat een man heb jij.. Natuurlijk mag hij jou zo niet te woord staan! Ik kan best begrijpen in sommige situaties dat je man het wenselijk vind dat je wat bijverdiend (als je bijv krap zit/hoge schulden hebt oid) maar je dwingen tot werk en een carrière? Uh nee dat is niet gezond en zou voor mij ook een punt zijn waar hevig ruzie over gemaakt zou worden..maar wat hij nu bij jou doet komt las kleineren over in mijn ogen. Waarom eist hij dit? Wat geeft hij als argument? Is hij zelf een carrière monster? Kijk dat hij een keertje laat vallen 'goh schat vind je het nu niet jammer dat je niets met je goede studie kan' / zou je straks als de kids groter zijn misschien weer wat willen gaan doen ermee dat kan ik uit belangstelling nog begrijpen. Maar zoals jij beschrijft, uh bah nee. (Alleen openings post gelezen )