Ons meisje(3,5) is een kleine huillertje Niks mis mee, al zou ik wel wat tips kunnen gebruiken om het leuk voor dochter en mij te houden. Een voorbeeld: Deze week 2 speelafspraken. En ze vindt het ook echt beregezellig en leuk, is lief, deelt en speelt ook echt samen met vriendinnetje. Maar...... Vanmiddag heeft ze zo'n zes keer gehuild en waarom? - ze moesten allebei plassen, vriendinnetje was eerder bij de wc...drama - jassen aan, dochter kreeg haar rits niet vast....drama - in de speeltuin, vriendin springt van een verhoging, dochter wil ook maar durft toch niet....drama - stoot hand tegen de deur(zachtjes)....drama Drama= keihard huilen, jammeren,snikken en mamaaaaaa,mamaaa weeh! Ik wordt er af en toe een beetje moe van Vaak kijken man en ik elkaar aan, 'wat nu weer', als de sirene weer afgaat. Ze heeft echt zelden een dag zonder te huilen. En ok zelfs zelden een dag met 'maar'4 keer huilen. Ik probeer altijd met haar te praten, wordt niet boos maar wat zou nou echt helpen?
niet reageren en zeggen als ze klaar is met huilen dan wel je komt. als ze huilt zeggen dat ze huilt.(sommige kinderen weten niet eens dat ze dat doen,heb ik gelezen ergens)
Het benoemen doen we en ook als ze huilt dat ze even moet stoppen en dat we dan erover praten.lukt dat niet mag ze even in de gang uithuilen en praten we als ze is uitgehuild. (zonder dat we boos worden ofzo) Bij pijn een kus en troosten natuurlijk!
Benoemen wat er hebeurd en haar emotie erkennen. In de trant vam: ik zie dat je het spannend vindt. Ik zue dat je vetdrietig bent datvje het jammer vindt. Nermt al veel spanning weg
Hm, als mijn dochter zo doet, is ze meestal gewoon moe (of ze wordt ziek).. Tja, verder benoemen en erkennen. Ik zeg dan meestal dus 'je bent moe he?'. Boehoeeeehoeeee jaaaaaaa. Ik troost haar wel gewoon, want dan wil ze gewoon lekker bij me hangen.
ik heb hier ook een huil kindje!! dat begint al als ie wakker word! Ik denk steeds oo misschien is het een fase..maar het duurt wel lang
Mijn dochter huilde ook zo vaak en om niks. Ze werd al huilend wakker 's ochtends.. Ik vroeg haar altijd waarom ze huilde, vaak wist ze wel waarom. Dan zei ik dat het niet nodig om zo te huilen maar dat ze het gewoon kan vertellen zonder te huilen. En soms zei ik ook (uit irritatie, want man, wat kan je gek worden van dat gehuil) 'nu stoppen met huilen anders luister ik niet naar je'. Dan was het ook over. Dat van moe zijn herken ik ook hoor. Benoemde dat dan ook altijd. Dat heeft ze nu nog wel eens, na een lange dag snel huilen om niks. Maar verder? Het is eigenlijk heel veel beter geworden, bijna geen gehuil meer. Zit te denken sinds wanneer eigenlijk niet... Ik denk zo rond ze naar school ging eigenlijk. Het leek wel alsof ze zelf ineens door had dat het niet meer 'hoorde' bij een kindje van (bijna) 4, om zoveel te huilen om niks
Het laatste half jaar voordat je kind naar school gaat wordt meestal als erg zwaar omschreven door ouders, meestal omdat het kind aan meer toe is (school dus, nieuwe uitdagingen). Ik denk persoonlijk dat het een half jaartje doorbijten wordt tot ze naar school gaat, ik heb er hier ook 1 namelijk, die is ook erg toe aan school en dat uit zich ook in dit gedrag. Wat maja82 al schrijft, ook bij haar was het over toen haar kind naar school ging. Verder inderdaad haar gedrag benoemen en een alternatief gedrag introduceren, bij ons is het meestal "je hoeft hier echt niet om te huilen, als je het gewoon zegt dan weten wij wat je wilt". Werkt hier meestal wel .
Zoals je het beschrijft zou het mijn zoon kunnen zijn. Die jankt ook om alles. Als ik hem moet helpen kleren aan/uit doen, naar de wc helpen, jas aan doen, om drinken vragen. Alles huilend! Doodvermoeiend. Ik zeg altijd tegen hem "gewoon praten/vragen, niet huilen!"