Huilbaby met liefde overleven. Hoe?

Ik heb een artikel geschreven op mijn blog en wilde het hier graag delen omdat ik vind dat het misschien kan helpen. Het zijn mijn persoonlijke ervaringen.

Ik wist niet wat geduld was voor Mira geboren werd. Mijn huilbaby is dan ook een harde leerschool voor mij geweest want ik ben in korte tijd een zee aan geduld rijker geworden. Geloof mij nu maar als ik vertel dat niemand het volhoud en je aan het begin al vaarwel zegt. Maar dat het je eigen baby is maakt dat je verder gaat en dat met alle liefde die je maar kunt geven. En zo hoort het ook te zijn. Een baby, een dreumes of later een puber. Het is het recht van een kind om niet aan mishandeling bloot te staan. Al ontplof je nog van spanning of raak je hartstikke gestoord van het gehuil. Baby’s kunnen niet tot 10 tellen. Jij wel. Hoe heb ik die harde leerschool overleefd als thuismama? Graag vertel ik over mijn ervaringen als mama van een huilbaby om zo cirkels te doorbreken. Wie weet helpt het.

Allereerst een boodschap aan alle ouders en mensen die voor baby’s en kinderen van alle leeftijden zorgen. Zet een stap terug en zoek hulp mocht je weer dezelfde fouten maken. Verpest ze alsjeblieft niet. Verschuil niet onder zogenaamde redenen. Doorbreek de cirkel. Liefde is de enige vorm van een relatie hebben met je kind. Door te schreeuwen, vloeken, schelden, schudden, op te sluiten, slaan en schoppen heb je uiteindelijk jezelf er mee. Maar ook je kind want dat is voor een leven verpest. En probeer dan maar eens te genezen als jongvolwassene. En het goed te doen met een verleden dat mishandeling als naam heeft. Een opleiding afmaken, relaties aangaan, reizen, gezondheid, een gezin stichten en veel meer. Allemaal worden ze ‘aangeraakt door mishandeling’. De enige manier is het doorbreken van de cirkel. Of het nu de cirkel betreft die je hebt met een huilbaby of dat je een slachtoffer van mishandeling bent. Cirkels doorbreken doe je met de kracht van de liefde.

Toen Mira na vijf dagen in het ziekenhuis thuis kwam was het direct huilen. Elke dag en elke week vonden we wel redenen en redenen en nog eens redenen voor haar uren aan gehuil. In de hoop het te stoppen natuurlijk. Niet alleen om zelf aan rust toe te komen maar het breekt het hart als je niks kan betekenen voor je kindje. Dat het huilt omdat het pijn heeft weet je hartstikke goed. Maar wat je ook probeert te doen, elke keer word je naar de deur gewezen. ”Uw kind is hartstikke gezond en sommige baby’s huilen nu eenmaal”, kreeg ik te horen. En dan kwam ik thuis met de hoop die ik op de grond liet vallen. Niet voor lang want de dag er na pakte ik het weer op om verder te gaan. Tot het antwoord er zou zijn en Mira niet meer zou huilen van de pijn ergens in haar lichaampje. Maar wat als het antwoord er nog niet is en pas laat komt?

De eerste dagen waren voor mij heel goed te doen. Ik was nog redelijk vrij van spanning en hoorde niet de hele dag door het gehuil in mijn oren. Ik had alleen verschrikkelijk veel pijn aan mijn hechtingen. Ik kon niet lopen en een toiletbezoek ging samen met huilen en kreunen van de pijn. Zelfs douchen deed pijn want de aanraking met water deed de wond erg branden. Toen ik na zes weken verplicht van mijn man langs de eerste hulp moest bleek het dan ook een ontsteking te zijn. Dus samen met een huilbaby had ik ook pijn die niet meer te dragen was. En bovendien sliep ik amper. Mira werd elke nacht tussen de vijf en dertig keer wakker. Na drie maanden was mijn batterij dan ook leeg. Ik had enorme wallen, mijn huid was grauw, ik kon niet meer lachen of praten en het lopen maakte me al duizelig. Ik viel niet meer in slaap al had ik daar de tijd voor. Het duurde soms wel twee uur voor het mij gelukt was en dan was Mira natuurlijk weer wakker voor een fopspeen of een fles. Een keer viel ik bijna met Mira in mijn armen. Alles draaide voor mij namelijk en hoe graag ik mijn man niet wilde belasten met de nachtzorg het lukte mij niet meer.

En gelukkig greep mijn man toen in. En hij kwam op zijn woorden terug. Die nacht had hij net als ik geen oog dicht gedaan. ”Net val ik in slaap en hoor ik Mira weer”, waren zijn woorden die ochtend. Hij was er een week ziek van geworden. Hij dacht altijd dat ik overdag goed kon meeslapen en in de nacht ook wel een beetje sliep. Echt niet. En toen was het tijd om samen slecht te slapen en apart te eten. We sliepen ook apart omdat er op deze manier ten minste één persoon niet wakker werd van het gehuil. We waren elkaar vergeten. Ik kon mij niet meer herinneren wanneer we voor het laatst echt eerlijk uit het hart hadden gelachen. Of dat we elkaar uit liefde omhelsd hadden. En toch bleven we van elkaar houden maar op een andere manier. We gaven elkaar hulp en troost. Zonder hem was het mij nooit gelukt. Zoek daarom ook een persoon die je helpt, naar je luistert, fouten ziet en er ook wat van zegt. En mocht je allebei werken dan zou een derde helpende hand geen luxe zijn. Hulp vragen is geen teken van falen!

Ik kan mij herinneren dat ik op een namiddag niet meer wist waar ik het zoeken moest. Mijn man was niet thuis en Mira bleef maar huilen. Mijn oren maakten een scheurend geluid van binnen en dit deed zeer. Ik had al uren van alles geprobeerd om haar stil te krijgen maar tevergeefs. Ik keek haar toen aan en wilde haar smeken om een keer te stoppen. Ik dacht dat het een straf was want wat maakte dat ze dit elke dag en elke nacht onophoudelijk deed. Het smeken kon natuurlijk niet met een rustige en zachte stem gebeuren. Daar was de emmer al te vol voor en toen liep ik de kamer uit. Ik huilde en sloeg met mijn vuist tegen de muur. En ik liep van kamer naar kamer en bekeek de tuin vanaf de voordeur. En toen liep ik terug en pakte haar op met een nieuwe emmer vol geduld. Loop ook weg al kan je niet meer tot tien tellen. Verlaat de kamer en keer later terug. Een baby overleeft een paar minuten meer huilen echt wel. Zorg er wel voor dat je baby veilig is en bijvoorbeeld niet van de commode af kan rollen.

 

Muziek was voor ons de weg om echt contact met elkaar te hebben. Als Mira tot rust kwam door haar te dragen dan deed ik de televisie aan voor rustige of leuke dansmuziek. Net waar ik zin in had op het moment. En dan liepen we rond op het ritme of deden we samen een dans. En dit vond ze geweldig en al zing ik op het moment tegen haar dan straalt ze van blijdschap en lacht ze me toe. Probeer het eens uit, zet iets op en draag je baby in het ritme van de muziek.

Fotografie was voor mij, hoe triest het ook mag klinken een tijd lang de enige manier om nog te genieten van mijn baby. Het maken van de foto’s en het bekijken al deed mij tot rust komen. Ik kon nadenken en mijn negatieve energie vond zo een weg om mijn lichaam te verlaten. Nu wil ik heus niet beweren dat het bij de eerste keer meteen werkt maar met wat geduld zal het zeker helpen. Zoek ook een manier om je baby anders te benaderen dan gewoonlijk. Ga tekenen, schrijven, bloggen, wandelen, volg een workshop en meer. Als het maar helpt om die negatieve energie het huis uit te sturen. En jij weer je baby kan zien met een roze of blauwe wolk in de lucht.

Ooit las ik een stukje over de positieve energie die je je baby kan geven of juist kan ontnemen. Het ging om het geven van de fles. Een kinderarts gaf als tip mee aan ouders dat ze hun kind moeten voeden met de gevende hand. Dus ontneem je baby niet de positieve energie en laad het niet op met het negatieve. Geloof het of niet maar zo werkt het wel. Ik kan de kamer van Mira instormen met spanning tot aan het plafond toe. En dan haar de speen geven en een hand op haar buik leggen door te acteren alsof ik de rust zelf ben. Mira heeft dit door. Beter is dus om tot tien te tellen, je gedachten positief te maken en zo rustig de kamer in te lopen. Zo vul je baby niet alleen met jouw schone energie maar ook je leefomgeving thuis.

Ga samen wandelen want vaak is een baby gebaat bij afleiding. Onze Mira fleurt helemaal op van het buiten zijn in de natuur. Dan moeten we even in onze ogen wrijven. Maar al gaan we samen naar het winkelcentrum dan sta ik aan het eind huilend op mijn man te wachten. Dus gaan we altijd wandelen en al in de wagen krijst ze van plezier. Dus zoek ook een moment om samen te zijn. Dat geeft mooie herinneringen maar ook positieve gedachten natuurlijk!

En vergeet niet te relativeren. Een baby kan zich alleen maar uiten door te huilen. Laatst waren we aan het lachen om Mira die niet genoeg had aan 160 ml flesvoeding wat ze doorgaans wel voldoende vindt. Dus zij aan het krijsen en ik lachend de fles maken. Voorheen maakte ik de fles met stress. Zo vulde ik de fles met kunstvoeding, wat stress, mijzelf met stress, Mira met stress en de kamer met stress en de mensen om mij heen ook zo. Nu ik dit tik, krijg ik al stress van het typen van het woordje ”stress”. Dus houd ik gauw maar op en wil de nadruk op relativeren leggen. Mira stopt echt niet met huilen dat weet ik zo onderhand wel. Dus maak de fles lachend en lach haar toe. Maak een grapje, zing en fluit en geef dan de fles. Ook als ze om alles huilt (want dat doet ze) dan ook blijven lachen. Het werkt magisch, leer het jezelf daarom maar vliegensvlug aan.

Toen wij op een dag van mijn schoonzus de deur uit moesten omdat zij wel voor Mira zorgen waren wij verbaasd. Wij weg zonder die huilbaby van ons? Zou schoonzus het wel overleven? Ja bleek achteraf. Wij gingen samen op een terrasje zitten en rookten een waterpijp. Hebben wat gekletst en zijn in de auto gaan rondrijden met mooie muziek op. En dan nog even samen knuffelen en weer eens een stel zijn. Vergeet dit niet. Maak dus tijd voor elkaar en wees weer verliefd. Nee, niet op die vader of moeder waar je in bent omgetoverd maar op de man en vrouw waar je voor door het vuur gaat.

Veel mensen zijn tegen het laten huilen maar mijn persoonlijke ervaring is dat Mira best een keer mag huilen. Als je nagaat dat dit haar enige manier is om haar energie kwijt te raken is het niet zo gek ook. Wij vonden het ‘onmenselijk’ om haar een paar minuten te laten huilen. Dus gingen we er bij liggen of met haar lopen. Dit maakte ons echter stuk en zelfs uitgeput. En toen we na de hulp van een pedagoog, haar nu alleen in slaap laten vallen is het ons duidelijk geworden. Waar we eerst een uur er over deden valt ze door te huilen in hooguit vijf minuten in slaap. Met pauzes van 1, 2, 4 minuten gaan we even terug voor de speen. En het gekke is dat ze dan rustig slaapt en niet om de haverklap wakker is. Natuurlijk troost je je baby en heeft het je armen nodig en laat je het niet ‘gek’ worden van het huilen. Maar soms is een huilbui ook nodig.

Maar ook tijd voor jezelf vrij maken is belangrijk. Of je dan gaat uithuilen, de babykleertjes rustig gaat opvouwen of op de stoep gaat zitten en rustig voor je gaat uitkijken. Of dat je met een vriendin op stap gaat of je suf gaat winkelen. Of alleen maar etalages gaat bekijken of een boek gaat lezen. Wij moeders hebben ook ik-tijd nodig al zijn we geboren om in relaties te leven. Zorg dat je ook een ruimte thuis voor jezelf hebt net zoals je dat hebt voor je kleding en andere spullen. En niet alleen in huis, lieve lezers. Klop ook eens op de deur in je hart. Allemaal hebben we een plaatsje in ons hart, een kamertje waar we ons ‘mens zijn’ kunnen overdenken. Waar we kunnen huilen en lachen. Waar we kunnen vallen en opstaan. Waar we eerlijk kunnen biechten en kunnen vergeven. Leer van je fouten en vergeef jezelf. Streef elke dag naar het plaatje in je hart namelijk je baby met liefde grootbrengen.

 

Nee, dat is hier niet mogelijk (Turkije) maar had een oplossing geweest kunnen zijn. Wij zijn er achter gekomen nadat ze aan haar oren ging trekken. Toen ze dit nog niet kon aangeven konden wij moeilijk zien dat het haar oren waren. Al vond ik ze altijd vies stinken. Hoe vaak ik het ook bij artsen heb gezegd. Nee, oren zijn prima. Tot ik per toeval de naam van een hele goede KNO arts heb te horen gekregen. En sindsdien gaat het bergopwaarts voor ons..

En ze was oververmoeid door alles. Wie 20-30 keer per nacht wakker is kan natuurlijk niet uitgerust zijn. Zij ook niet en wij ook niet.

Verder had ze reflux maar daar wilden ze geen medicijnen voor geven want ze vonden het niet 'te veel' om er echt wat aan te doen.

En ze heeft vergrote neusamandelen dat maakt dat ze weinig wil drinken, onrustig drinkt en vaak wakker is. Ze heeft druppels gekregen wat heel goed helpt tegen de allergische reactie. Die druppelen we elke ochtend in haar mond en nu snurkt ze al niet meer..

Dat ze ouder werd heeft ook geholpen bij het begrijpen van een aantal zaken. Zo is het goed als we even uit het zicht verdwijnen. En sinds ze kan spelen vermaakt ze zich ook. Dit heeft ook veel veranderd, echt waar. Voorheen waren we 24 uur bij haar in de buurt. Ik kon niet eens naar het toilet of het alarm ging af...

En tot slot zijn we overgestapt op het voeden met een schema. Op verzoek was uit de hand gelopen. Ze dronk 30-60-90 ml per keer en dat terwijl ze al 3-4 maanden oud was. En elk uur dronk ze. Dus ze had nooit een 'lege en rustige' verteringsstelsel.