Ik doe weer eens geen oog dicht. Ik heb al heel wat keren wakker gelegen om mijn schoonouders. Het is best een lang verhaal maar ik probeer het even zo goed mogelijk te typen. Het begon toen we nog niet zo lang samen waren. Gestook naar mijn vriend om bij me weg te gaan. Hij 35, en ik zijn eerste vriendin toen. Zorgde slecht voor zichzelf. Maar ik heb m veel trappen onder zijn kont gegeven en nu zorgt hij veel beter voor zichzelf en zijn omgeving. Toen ik zwanger werd ook nog hier en daar gestook om uit elkaar te gaan. En dat kinderen niet per se beide ouders nodig heeft. Ondertussen ging ik nog vaak genoeg mee en gedroeg ik mezelf beleefd. Naar mate de zwangerschap vorderde maakte ze hele plannen over logeren en bezoeken enzo. Zonder dat ik daar ook maar een zeg in had. Ze vertelde mij hoe ik moest opvoeden etc. Ze konden uren doorzagen. Omdat het zo dwingend op mij overkwam en omdat ik een verleden heb waardoor ik bang was dat ik even in de war zou zijn na de bevalling heb ik aangegeven dat het wel even kon duren voor we bezoek gingen ontvangen na de bevalling. Toen ik bevallen was maar eigenlijk totaal niet klaar ervoor was heb ik ze toch op dag 3 uitgenodigd. Omdat het belangrijk was voor mijn vriend. Ik was in geen staat om mezelf te verweren tegen hun overheersende ideeen daarom heb ik vl gevraagd om bij het uitnodigen te zeggen dat ik het nog even niet fijn vond om de kleine uit handen te geven (de eerste week heb ik alleen mijn kleine uit handen gegeven aan kraamzorg, vriend, verloskundige etc). Zijn ouders gaven aan niet te komen omdat ze de kleine niet beet konden houden en doordat ik in dezelfde ruimte was hoorde ik zijn vader aan de telefoon ook zeggen dat hij de kleine (dus op dag 3) uit mijn handen moest rukken en met hem daar op bezoek moest gaan. Dit raakte me echt heel erg. Ik was al erg emotioneel en dit sloeg even in. De eerste maand was hectisch omdat ik al snel terug was in het ziekenhuis omdat mijn koorts heel hoog werd en ik nauwelijks meer aanspreekbaar was. Ook ging mijn opa dood en werd hij begraven op hetzelfde kerkhof als mijn vader. Het was een emotionele rollercoaster. Na een maand werd het weer rustig en toen hebben we ze opnieuw uitgenodigd. Ze waren boos dat ze niet eerder uitgenodigd waren terwijl ze zelf gekozen hebben om niet langs te komen. We hebben ze toen meerdere opties gegeven maar ze gaven aan helemaal niet te komen. Na 8 maanden nog steeds de kleine niet gezien. We wisten dat we opnieuw zwanger waren dus opnieuw uitgenodigd. Deze keer kwamen ze wel. Zijn vader nam gelijk een hele eisende houding aan terwijl ik vanbinnen nog steeds niet blij was met hoe er gedaan was. We zijn het gesprek aangegaan. Daarin heb ik beleefd uitgelegd waar ik moeite mee had. Nog steeds waren ze welkom. Niet van harte, maar omdat het mijn vriends ouders zijn en omdat het mijn zoons opa en oma zijn. Ze zijn echter niet meer langsgekomen. Daarna nog meerdere keren geprobeerd te praten. Maar in het zoveelste gesprek kwam mijn schoonvader ermee dat hij alle recht heeft om te zien en te doen met mijn kind wat hij wilde omdat hij de opa is. Wat ik de moeder wel en niet okey vind dat maakte niet uit. Toen heb ik aangegeven dat ik mijn best heb gedaan om het contact in goede banen te laten lopen. Maar dat ik er inmiddels echt klaar mee ben. Dit hele gedoe is niet goed geweest voor de relatie en heeft ons een aantal keer bijna uit elkaar gedreven. Vandaag belde zijn vader weer omdat de kleine volgende week een jaar word. En dat ze kado's hebben gekocht en dat we ze dus wel binnen moeten laten. Ik heb gezegd dat ik de vorige keer duidelijk heb gezegd dat ze niet meer welkom zijn en dat ik daarbij blijf. Ruzie gehad met mijn vriend daarna. Die zegt achter me te staan, en daarna neemt hij het gelijk op voor zijn vader. Doet alsof het heel normaal is wat zijn vader doet en alsof ik niks geprobeerd heb. En zegt dat ik het maar snel goed moet maken met zijn vader. Mijn bloed kookt. Zal ook een deel hormonen zijn. Maar ik ben het echt spuug zat. Ik heb niet het gevoel dat mijn vriend achter me staat. Ook voel ik me rot dat na al de gesprekken er niks goeds uitgekomen is en had ik mijn zoontjes het ook gegund om een goede band met hun grootouders te hebben. Maar het contact zorgt telkens voor zoveel spanning thuis en in de relatie. Mijn vriend gaat van de week de kado'tjes ophalen en ik vraag me af of dat niet hele tegengestelde signalen stuurt naar zijn ouders. En wat ik daarmee aan moet. Pff sorry voor de lange lap tekst.....
Jeetje wat een lastige situatie zeg! Ik zou eerst zorgen dat jij en je vriend op 1 lijn komen. Dan is de communicatie duidelijk en voel jij je gesterkt in wat je tegen hen zegt.
Wat een klote situatie. En ik kan me voorstellen dat voor jou de maat nu (eindelijk) vol is. Ik ben het eens met bovenstaande: ga in gesprek met je vriend en kom op 1 lijn (wat dat dan ook mag zijn), bedenk wat jullie willen doen en laat je vriend dat communiceren naar zijn ouders/vader. Sterkte meid!
Wat een nare situatie. Ik heb ook geen contact meer met de moeder+man van mijn man. Alleen ik laat mijn man geen keus maken, het is nl wel zijn moeder. Ze is absoluut niet welkom in mijn huis, maar hij is vrij om daarheen te gaan en mijn dochter gaat ook bijna elke week een dag naar oma. Ze is wel goed voor mijn dochter. Ik zeg helemaal niets over zijn moeder, niets negatiefs, niets positiefs, gewoon niets. Als hij weleens iets vraagt of zegt over haar dan geef ik een beleefd antwoord of zeg ik eerlijk: dat is jouw ding.... Kan jouw zoontje niet met je man daar een soort verjaardagje houden?
Lastige situatie zeg! Want je hebt te maken met allerlei soorten relaties. Je vriend als zoon, als jouw partner maar ook als vader. En jouw kindje als zoon maar ook als kleinkind. Ik vind je vriend en zoon hun ouders/grootouders ontnemen nogal wat. Ik persoonlijk zou hen dat contact wel gunnen maar zelf niet meegaan. En waarom mogen ze geen cadeaus komen brengen als jullie het samen eens worden (bijv tijdsafspraak die je vriend maakt en hij ze er op wijst dat t tijd is)? Ik snap dat jij vind dat je in je recht staat. En als schoondochter zou je beter behandeld moeten worden. Maar wees voorzichtig met dat mensen voor jou moeten kiezen, kan ook verkeerd gaan. Zoek naar een oplossing waarin je vriend verantwoordelijk is en jij niet hoeft t communiceren met hen.
Ik ga even hard zijn... Ik vind je nogal jankerig en slachtofferig klinken... En ik vind het volstrekt bezopen dat opa en oma pas na 3!! dagen welkom waren en dat meteen geneld moest worden dat ze de baby niet vast mochten houden. En dat het daarna nog eens een maand moest duren... Ik zou ook tegen mijn zoon zeggen: neem je kind mee en kom langs! En ik wens voor mijn zoon echt een vrouw die mij gewoon langs zal laten komen en oma zal laten zijn.
Bah wat een rot situatie! Dat het niet alleen je eerste maar nu ook je tweede zwangerschap zo beïnvloed is natuurlijk niet de bedoeling. Bij ons is er ook aardig wat strijd geweest met schoonmoeder+man, uiteindelijk heb ik ook mijn man zelf de keus gelaten wat hij met de situatie wilt. Ze zijn hier niet meer welkom, maar als hij daarheen wilt, wens ik hem veel succes. Onze zoon laat ik hem alleen niet meenemen, mocht hij daar heen willen (momenteel is er nog minimaal contact, 1 x in de maand een mailtje), omdat ik eerst vind dat het contact stabieler moet zijn. Ik wil niet dat mensen maar in en uit mijn zoons leven komen en gaan, dit heb ik zelf meegemaakt vroeger met mijn opa en oma en wil ik niet voor mijn kind. Ik kan me dus voorstellen dat het voor jou nu helemaal klaar is en niet meer hoeft. Maar het is aan jouw man zelf wat hij met het contact wilt doen. Dat jij ze niet meer over de vloer wilt, is jouw goed recht, het is ook jouw huis natuurlijk. Dan kan je man ook gewoon naar hun toe gaan als hij ze wilt zien. Maar wat er al wordt aangegeven, zorg ook dat jij en je man weer op 1 lijn komen samen, want dat is het belangrijkst! Zeker met een tweede op komst, staat jullie relatie op de eerste plaats, en niet de relatie met je schoonouders. Dus praat met elkaar, de rest komt ook vanzelf wel goed, maar het is aan je man om die beslissing te maken hoe hij het contact met zijn ouders verder ziet
Eens met Hilly, ik hoor alleen maar ik in jouw verhaal. Hoe denk je dat het voor een opa en oma moet voelen als je pas na 3 dagen welkom bent, en nog niet eens van harte, om je kleinkind te ontmoeten en vervolgens meteen te horen krijgt dat je deze niet eens mag vasthouden? Je zegt dat je het je zoontje wel gunt om een goede band met zijn grootouders te krijgen maar ondertussen ben jij degene die dit al blokkeert vanaf zijn geboorte!
Een man die pas zo laat voor het eerst een relatie krijgt, heeft vaak een eeh, bijzondere relatie met zijn moeder. Dus je krijgt mams er nadrukkelijk bij, en bent degene die op de navelstreng trapt. Mams wordt min of meer verstoten als belangrijkste vrouw in zijn leven, dat kost wat tijd en ook tact van jouw kant. Ook omdat je zegt dat hij niet goed voor zichzelf kon zorgen, heeft hij nog heel lang thuis gewoond? Zijn moeder is gewend geweest om heel lang te moederen, dus nu moedert ze verder over jullie samen. Ik begrijp dat het irritant kan zijn, maar aanpassen van deze patronen kan je niet te snel afdwingen. Dus ja, soms knikken, glimlachen en er niks mee doen, maar pick your battles. Ze heeftvde beste bedoelingen en jij komt eerlijk gezegd heel onzeker over, dus dan straal je al snel uit dat je wel wat hulp en advies kan gebruiken. Ik kan me heel goed voorstellen dat je schoonouders er niet blij mee waren dat ze pas na drie dagen konden komen en dan de baby nog niet eens vasthouden. En waarom daarna pas na een maand weer? Je partner kon toch ook met baby naar zijn ouders toe als jij in het zh lag? Of langskomen? Ik denk dat ze diep gekwetst zijn, en niet onterecht. Onderschat de gevoelswaarde vsn een kleinkind voor een oma niet. (Mijn moeder heeft er ook even over gedaan om te beseffen dat mijn dochter niet het kindje was dat zij twintig jaar terug niet meer kon krijgen, en schoonmoeder zegt altijd "jullie kinderen zijn als mijn eigen kinderen"). De manier waarop je probeert te bepalen wanneer ze wel en niet mochten komen klinkt meer alsof je het tegen de buren hebt als tegen de op jullie zelf na meest nabije bloedverwanten van je kind. Tijd voor een goed gesprek, een huilbui, een knuffel en een tweede kans bij je volgende kindje. Verschillende partijen zijn nu te koppig, maar ik denk dat jullie eruit kunnen komen. Maar ook jij moet je meer gaan openstellen!
Het is van twee kanten te begrijpen. Hier hebben we ook de nodige porties gehad. En inderdaad als je man achter je staat Is dat veel fijner. Dat je je schoonouders na 3 dagen pas laat komen vind ik ook niet normaal. Het vasthouden wel. Hier zijn de baby's nooit van hand tot hand gegaan. Alleen ik of mijn man hielden de baby's vast. Wel vind ik dat jullie beide jullie trots en vooral jullie stijfkoppigheid los moeten laten en in gesprek moeten gaan.
Gelukkig lees ik ook heel veel kritische reacties hierboven. Je komt over als iemand met een heftig psychisch verleden maar dat geeft je geen recht om relaties op jouw voorwaarden te laten verlopen. Tuurlijk heb je grenzen, maar soms moet je ook even over grenzen heenstappen en zaken in perspectief plaatsen voor een harmonieus samenzijn. Alle emoties mogen er zijn, maar je bent zelf verantwoordelijk hoe je er verder mee omgaat. Dan ben ik het compleet eens met bovenstaande dat 3 dagen na een geboorte pas kleinkind mogen zien en dan gelijk met de mededeling dat vasthouden niet gaat gebeuren erg overkomt alsof jij ze vanuit genade een blik op hun schoonzoon gunt. En zo werkt het natuurlijk niet. Probeer je zelf eens in te leven in hen en te kijken wat wel kan zonder gelijk in een emotie te schieten, want ik denk dat je zo je relatie ook onder spanning blijft zetten.
Normaal is het niet dat ze dag 3 pas uitgenodigd zijn. Maar het is ook niet normaal om Ptss te hebben door o.a. seksueel misbruik. En ja ik plaats wat ik dan binnen huis nodig heb even voor om zo stabiel mogelijk te blijven. Ze waren overwegens wel de eerste die uitgenodigd zijn. Zijn moeder is ook veelvoudig misbruikt en dat wisten we van elkaar. Zij begrijpt het ook. Het gaat om de schoonvader. Die overegens zijn andere zoon en schoondochter ook al weg gejaagd heeft. Mijn vriend woonde tot zijn 22 ste ongeveer thuis. Toen ging hij op zichzelf en flink aan de drank. Drinken om te vergeten. Minstens 15 zichtbare gaten in zijn gebit. Kleding die al vier jaar geleden weg gegooid had moeten worden. En rijden onder invloed. Zijn huis was ook een zwijnenenstal. Best bijzonder dat hij toch wel onder de plak zat terwijl hij in die staat was. Mijn vriend mag daar zeker heen gaan. Maar de kleine blijft hier. Ze hebben genoeg kansen gehad om langs te komen en gekozen dat niet te doen. En dat hebben ze ook niet op een achterbakse manier af te dwingen. Dan trekken ze aan het kortste eind.
Maar wat heeft ptts te maken met even de baby vasthouden? Echt ik begrijp dat niet zo goed. Als je vriend erbij is kan er toch niets gebeuren. Nu is het al bij voorbaat op de spits gedreven. En is dat het allemaal waard. Mn vader is pas onverwacht overleden en wat ben ik blij dat de familie verhoudingen goed waren en dat is gebeurt door dat oa hijzelf vergevingsgezind is geweest naaar mijn schoonzus en broer. Als iedereen de muren opgetrokken had gehouden was het afscheid niet gelopen zoals dat nu is gebeurt
Ik snap op zich dat je er klaar mee bent maar zie niet in waarom je vriend niet met je kindje daar heen mag gaan. Plus je zegt dat opa het probleem is maar je ontneemt oma ook d'r kleinkind. Ik kan het mis hebben maar krijg een beetje het idee dat je je zoontje gebruikt als middel om ze dwars te zitten omdat jij problemen met ze hebt..
Het heeft te maken met hoe zijn vader heeft gereageerd en dat ik toen niet sterk in mijn schoenen stond omdat ik telkens flitsen had en daarin probeerde ik me al staande te houden binnen de nieuwe situatie. Ze mochten langs komen. Maar hij koos ervoor om te gaan zeggen dat mijn vriend de kleine maar uit mijn handen moest rukken en daarheen moest gaan. Ze mochten langskomen. De bv was nog niet goed van de grond gekomen, dus ik moest hem elke anderhalf uur aanleggen. En al was dat wel gewoon goed gegaan had ik nog niet gewild dat vl daar alleen met de kleine heen was gegaan want zijn vader had al aangegeven de agressieve hond (niet meer betrouwbaar na hersenbloeding) niet bij de kleine weg te houden en na al het gestook enzo vond ik dat ze maar gewoon hier langs moesten komen. Zijn moeder is overigens wel gewoon welkom. En met zijn vader heb ik meerdere malen geprobeerd te praten.
Mooi man... Eerst helemaal op de zielige slachtoffertoer en dan als er wat kritische reacties komen, dan komt de pinnige tante naar boven...
Ik vind het kwalijk dat jij bewust je kind weghoudt van zijn opa en oma. Het klinkt alsof je aan het zoeken bent om met je vinger richting hun te kunnen wijzen, alles ligt aan hen en (nogmaals) in jouw verhaal hoor ik alleen maar ikke, ikke, ikke. Waarom kun je niet proberen om normaal te communiceren en toe te geven dat ook jij fouten hebt gemaakt. Op deze manier los je toch niets op. Laat je man lekker met je zoon naar opa en oma gaan, hij is niet van porselein. En als jij dan zo nodig thuis wil blijven dan doe je dat toch gewoon. Maar als ik jou was zou ik stoppen met ruzie maken en vingertjes wijzen en jezelf gewoon volwassen gedragen. Als ze jou dan niet accepteren dan hebben zij dikke vette pech maar dan heb jij er tenminste je best voor gedaan.
Een opa en oma die pas na 8 maanden (!) hun kleinkind een keer ontmoeten, zijn geen opa en oma. Ik vind dus dat je een punt hebt. Maar het blijven de ouders van je vriend en dus kan je ze niet compleet negeren, ze zijn deel van jullie leven. Ik zou dus opnieuw gaan praten met iedereen en mocht er dan niks uitkomen dan accepteren hoe het is. Als ze jullie zoontje willen zien, laat het dan toe, maar je hoeft er verder geen band mee te hebben toch Edit: doe wat het beste is voor jullie kind
Nee jij trekt gewoon te snel conclusies. Hier in geef je dat ook nog toe. Maar ja dat heb ik al van je in topics van anderen gezien. Hoe jij reageerde op die arme meid is echt belachelijk. @ mamavc: 8 maanden idd. En daarna nog n periode waarvan ik vergeten ben hoelang die precies is. Ik zoek idd naar wat het beste is voor mijn zoon. Ze claimen, laten vallen, claimen. Ons kind is geen jojo. Zijn moeder is n lief mens maar heeft psychoses (bijkomstig bij haar borderline) en gaat regelmatig gillen. In tijden dat ze stabiel is is het een schat van n vrouw. En die hond waar ik het eerder over had is twee weken geleden afgemaakt omdat hij zijn baas naar de keel is gevlogen. Die hond die mijn schoonvader voor geen goud uit de woonkamer wilde houden als onze zoon daar zou zijn. Dat geeft mij geen veilig gevoel om ons kind er naartoe te laten gaan. Ik heb inmiddels tegen mijn vriend gezegt dat ze hier langs kunnen komen en dat ik maar naar buiten ga. Ik houd mijn hart vast.
Dat zou ik ook doen denk ik. Je SO behandelen je niet fijn, dat is duidelijk. Anderzijds moet het voor je man ook niet makkelijk zijn, deze situatie. Als ik in zijn plaats was, zou ik niet kunnen kiezen. Hoe lelijk mijn moeder ook zou doen (wat niet het geval is). Maar kan je het niet over je heen laten gaan? Waarom trek je je het zo aan wat ze zeggen? Wat de baby vasthouden betreft... dat is ieder zijn eigen ding. Ik kan me voorstellen dat ze dat niet leuk vinden, het is het vlees en bloed van hun eigen vlees en bloed. Maar geeft hen natuurlijk niet het recht zo te doen.