Vorig jaar zijn mijn ouders gescheiden,na een (ongelukkig) huwelijk van 36 jaar. Mijn vader bleef in het ouderlijk huis wonen en mijn moeder is verhuisd een paar straten verderop in het zelfde dorp. Mijn zus(Linda) en ik hebben geholpen met de verhuizing en veel spullen geregeld voor mijn moeder en mijn vader. Ze hebben de hele inboedel gedeeld nl,dus hadden ze allebei niet veel meer. We hebben er veel energie ingestoken en ik heb er vele tranen om gelaten.Maar goed,mijn moeder was weer gelukkig en mijn vader was compleet weer een ander mens,in goede opzichte. We hebben veel moeten aan horen van mijn moeder,over hoe slecht papa wel niet was voor haar en hoe blij ze was dat ze van hem af was. Mijn vader ging veel naar de nieuwe buurvrouw van mijn moeder en heeft met haar ook het bed gedeeld. Toen gebeurde het,mijn moeder werd jaloers en heeft mijn vader voor de keus gesteld.Of je kiest voor haar of je kiest er voor om haar niet meer te zien en normaal om te gaan met mij. Mijn vader koos voor mijn moeder en heeft de relatie met de buurvrouw meteen verbroken. Binnen een half jaar is mama weer verhuisd,ja je raad het al,ze woont weer bij pa. Voor mijn zus was de maat vol,eerst moest ze alle ellende aanhoren en nu wou ma hem weer terug.Ze heeft het contact met mijn ouders verbroken,want ze kon het niet meer aan. Ik was er nog wel en heb weer geholpen met verhuizen. Maar telkens moet ik aanhoren van mijn moeder hoe waardeloos ze mijn zus vind en waarom ze niet snapt dat zij niet meer komt. Op de verjaardagen van mijn ouders stuurt mijn zus wel een kaartje en daarna belt mama mij weer op dat ze het zo stom vind dat mijn zus alleen maar een kaartje stuurt en dat ze er niet eens wat geld bij doet,want dat had zij nl wel gedaan toen mijn zus jarig was.Gek werd ik van haar gezeur en heb haar dat ook wel gezegd,maar ze luistert niet naar me. Maar nu komt het ergste, Mijn zus Linda dus is 34 en heeft een moeilijk zoontje van bijna 6. Mijn neefje heeft dus een vorm van pddnos(soort auttisme) Ze heeft het er niet makkelijk mee,maar volgens pa en ma is er niks met het jochie aan de hand,maar volgens hun is Linda zelf gek. De laatste tijd ging het niet lekker tussen Linda en haar zoon en nu is er door vele instanties besloten dat haar zoon 24 uur per dag begeleiding nodig heeft.Hij woont nu in een logeerhuis,waar ze hem alle liefde en aandacht kunnen geven die hij nodig heeft. Dit was de moeilijkste beslissing die mijn zus ooit heeft moeten maken,maar het is wel de juiste keuze. Mijn neefje zit hier nu al 4 weken en het gaat super goed met hem. Mijn ouders wisten hier niks van,want ik had ook geen zin om het te zeggen, omdat ik dan het gezeur weer aan moest horen.Tot zondag,want toen heeft ze het gehoord van mijn schoonzus. Ik wist helemaal van niks en kreeg ineens mijn boze moeder aan de telefoon, over waar Linda in godsnaam mee bezig is en dat ze zomaar haar kind weg geeft.Ik heb heel hard gehuild om dit boze gesprek en heb daarna mijn stoutste schoenen aangetrokken en haar weer opgebeld om te zeggen dat ik hier helemaal geen zin meer aan heb en dat ik dan ook maar liever het contact met haar verbreek,ze hing zonder pardoes op en liet me niet eens uitpraten. Vandaag belde ze me op,waarom ik toch altijd zo boos tegen haar doe,ik wist niet wat me overkwam en heb haar gezegd dat zij eens normaal moet doen en zich niet als een kind moet gedragen om zomaar op te hangen. Heb gezegd dat ze me met rust moet laten en ze hing weer op. Ik ben er nog kapot van,maar zou niet weten wat ik anders had moeten doen. Ik ben zwanger en wil gewoon blij zijn,niet verdrietig. daar komt ook nog bij dat mijn vader niet eens weet dat ik zwanger ben van de tweede want mijn moeder vind dat ik dat zelf maar moet zeggen,want zij doet het niet. Snappen jullie hier nu wat van? Ligt dit nu echt aan mij? Ik hou wel heel veel van mijn zus en mijn neefje en kies nu voor haar.Wij steunen elkaar door dik en dun en zijn elkaar hard nodig. Alleen vind ik het zo jammer dat mijn moeder ons niet begrijpt. liefs Wendy
Volgens mij moeten jullie eens om de tafel gaan zitten en een goed gesprek hebben met elkaar. Vandaag nog naar dr. Phil gekeken en dat ging toevallig ook over familieruzies. Straks is het te laat en kan je het nooit meer bijleggen met je ouders, of zij met jou. En je vader kan hier volgens mij niks aan doen. Kan je hem niet gewoon bellen en het hier over hebben? Ik wens je iig heel veel sterkte hiermee xxx Marijke
Sja dat is het nu net,ik heb al zo vaak geprobeerd om met mijn moeder te praten,maar het schiet nog geen milimeter op. Mijn vader weet denk ik niet eens van dit hele voorval,want hij word overal buiten gelaten.Dat is ook niet voor niks, hij heeft een ernstige borderline persoonlijkheid stoornis en word om het minste of geringste erg boos dan gebeuren er echt dingen die niet te overzien zijn. Mijn moeder heeft al vele klappen van hem gehad. Zelf heb ik ook borderline,maar ik heb vele trainingen gehad en kan me aardig rustig houden. Wat ik wel heb geleerd in de trainingen is dat ik toekomstloze relatie's moet verbreken en dit is er 1 van. Met z'n allen om tafel gaat dus niet,mijn zus wil dat al helemaal niet en om dit nu weer alleen te moeten opknappen,nee dat zie ik echt niet zitten,hoe zeer me dit ook doet.
pffff heftig verhaal een heel pijnlijk situatie waar je eigenlijk het voor niemand goed kan doen. Zit tussen een paar vuren in zeg maar Ik weet helaas uit ervaring hoe moeilijk dit is voor je (heb wel een iets ander verhaal, zieke vader en overspannen moeder ) Je weet ook nooit waar je nou goed aan doet, erover gaan praten? maak je misschien van een probleem een probleem er niet over praten? loopt het misschien met een sisser af?? Dit is echt een dilemma, het gaat om de mensen die het dichtst bij je staan en doet intens veel verdriet.... Gelukkig heb je je zus om elkaar te steunen (heb geen broers en zussen en nu mis ik ze omdat ik voor alles alleen voor sta met mijn ouders) Nu je zwanger bent is het allemaal extra moeilijk, maar ik zou nu in de eerste plaats aan jou en nieuwe beebje proberen te denken, hoe moeilijk het soms ook is... ik wens je heel veel sterkte en dat alles weer snel ok wordt liefs
Of ik hier wat van snap : Ja een beetje wel, ik snap heel goed dat je voor je zus kiest als je moeder zo ( kinderachtig ) reageerd zoals je zegt. Het is nooit leuk om tussen meerdere mensen in te staan, maar toch zijn het wel je ouders meid En dat je zwanger bent is heel mooi, en als ik het goed begrijp ( was zo'n lang verhaal ) weet je vader er nog niets van, maar het probleem ligt alleen tussen jou, je zus en je moeder Dus je hebt dan geen woorden met je vader gehad dus ga hem snel het mooie nieuws brengen meid En denk er goed over na, laat het even rusten. Maar onthoud goed meid je hebt maar 1 vader en 1 moeder je hebt ze toch wel nodig! ( ook ik heb nu zoiets, heb zondag gehoord dat mijn stiefvader en moeder ook gaan scheiden, voor mij betekend hij net zoveel als mijn biologische vader, maar heb wel heel duidelijk gezegt wil er niet tussen in zitten, en ben heel blij dat ik nu net 6 maanden samenwoon ) Veel sterkte meid Liefs winnie
Ik durf niet tegen pa te zeggen dat ik zwanger ben, vergeet nooit meer zijn reactie toen ik zwanger was van mijn zoon. Hij zij al krijg je god****** 20 kinderen,wat intereseert mij dat nou.Daar moest ik het maar mee doen
Ow meid wat erg zeg Ik krijg er kippenvel van verschrikkelijk dat je zoiets tegen je bloed eigen dochter kunt zeggen : Heb het erg met je te doen meid Liefs winnie
Ben nu weer in tranen,heb ma net weer gebeld, om het uit te praten.krijg ik allemaal verwijten naar mijn hoofd.Dat ik zo boos ben en zij niet,dat ik te snel huil.En dan begint ze weer over mijn zus,dat ik mijn neefje mee had moeten nemen naar haar verjaardag toendertijd. Ze heeft pa verteld dat ik zwanger ben,maar vond het belachelijk dat ik dat niet heb gedaan,wat voor reactie hij ook geeft,ik had het moeten zeggen volgens haar. Ze zegt dat ze gelukkig is met haar leven,wat ik er ook van vind.En of ik nu wel of geen contact meer heb,het maakt haar niet uit,daarna hing ze op. Bah ik zit hier te huilen,want ik ben er niks mee opgeschoten. Liefs Wendy
In sommige gevallen kan dit niet... Ik heb in ieder geval ff geen zin om mijn hele verhaal te gaan vertellen, kan je wel vertellen dat het einde is dat ik woensdag aangifte tegen mijn eigen moeder heb gedaan bij de politie wegens bedreiging, laster, smaad en onderdrukking. In mijn geval valt er nooit meer iets goed te maken...
Jeetje meis wat heftig. Aan het verhaal te horen heeft je moeder gewoon een groot probleem met zichzelf! Niet iets waar jij je schuldig of verantwoordelijk voor moet voelen. Misschien kan je een brief schrijven, klinkt afgezaagd, maar je kan wel eens zeggen wat je vind zonder dat je onderbroken wordt. Ook moet je maar eens kijken hoe gelukkig je wordt van het contact met je ouders. Ik ben bang dat je gelukkiger wordt als je het contact op een heel laag niveau houdt, eerst voor jezelf de boel eens op orde brengen.... Maar goed, ik zit aan deze kant van de computer en weet natuurlijk alleen wat je opschrijft en wat ik daar voor plaatje bij maak. Heel veel sterkte...
Dank je meid, Het contact gaat nu zeker op en laag pitje. Ik moet aan mezelf denken nu en aan mijn zoon en mijn vriend. Ben het ff helemaal zat,word er alleen maar verdrietig van en dat is natuurlijk niet goed voor de beeb in mijn buik. Tis alleen zo jammer,want mijn vriend en ik hebben trouwplannen en dit geluk kan ik niet delen met mijn ouders. Ach ik moet blij zijn met de mensen die ik wel heb en waar ik veel van hou. Ik kom er wel. Liefs Wendy
ik kan je weinig advies geven, heb er geen ervaring mee maar het lijkt me vreselijk als je ouders zo doen. ik wens je heel veel sterkte!
Helaas heb ik ook weinig advies voor je betreffende je ouders. Maar denk er aan, op het moment ben je zelf het belangrijkst samen met je nieuwe leven in je buik. Zorg goed voor jezelf. Wij staan ook aan jullie kant hoor. Hopelijk moet alles even bezinken en komt het weer goed, in ieder geval zodat jullie weer normaal communiceren. We zijn hier voor jou hoor. Liefs Jodi
Ik heb ook een moeder waar het niet helemaal mee klikt, dan weer maanden contact (af en toe een belletje en een keer naar haar toe) en dan weer maanden helemaal niets. Laatst nog een flinke ruzie gehad om het feit dat ik niet wil dat ze gedronken heeft of gaat drinken als straks der kleinkind langs kotm bij haar... ze is namelijk alcoholist.. Het enige advies wat ik je kan geven is JIJzelf bent het belangrijkste en nu helemaal nu je zwanger bent, en idd zoals winnie1984 al zegthet blijven je ouders en je hebt maar 1 moeder en 1 vader, maar je moet er zelf niet aan onder door gaan.. Succes meid en geniet van je kleine en je toekomstige bruiloft
Ik vind het goed dat je nu voor je zus hebt gekozen, want uiteindelijk blijven juliie straks met z'n 2 over en hebben jullie alleen elkaar nog! Die ouders trekken wel weer bij.. (misschien over een paar jaar), maar laat ze maar ff in hun ellende gaarkoken hoor!
Hey meid! In eerste plaats moet je nu gewoon aan jezelf en aan je beebje denken en vooral doen waar jij je het beste bij voelt, kiezen voor je zus en je neefje dus! Daar krijg je liefde van en blijkbaar niet van je ouders... Je ouders draaien misschien ooit wel bij hoor, misschien komen ze zelf ooit aan de deur staan om zich te verontschuldigen... Maar ondertussen moet je proberen er niet meer aan te denken, zodat je rustig kan toeleven naar je bevalling... Liefs Kirby
Hallo meiden, Dank je wel voor jullie lieve woorden, het doet me erg goed. Ik kon vanacht moeilijk in slaap komen,maar het gaf me wel de tijd om een beetje na te denken. En precies zoals jullie adviseren,kies ik voor mijn leven. Ik ben dol gelukkig dat ik in verwachting ben en de mensen die van me houden zijn dat ook. Daar kan ik op vertrouwen en op bouwen. Ik kies voor een leven met die mensen weet zeker dat ik dan een stuk gelukkiger ben. Meiden,nogmaals bedankt,ben zo blij dat jullie er zijn Liefs Wendy
Hoi Wendy, ik wilde je nog sterkte wensen. Ik heb ook geen eenvoudige familie-achtergrond en heb ook problemen gehad omdat mijn moeder graag al haar negatieve gevoelens over mijn vader, mijn zus, mijn broer en zo'n beetje iedereen aan mij kwijt wilde. Ook zij is gescheiden van mijn vader, maar is een paar keer heen en weer gegaan. De ene keer was het weer een leuke man, dan weer een ellendeling. Ik heb het moeilijk gevonden om al die verschillende verhalen aan te horen. Uiteindelijk heb ik hem taboe verklaard. Ik wil gewoon niet meer over hem praten. Dat heeft wel gescheeld. Ik denk niet dat je kinderen de aangewezen personen zijn om over je partner of de andere kinderen te praten. Het is simpelweg te pijnlijk en te verwarrend. Ik heb haar verteld dat ze een maar een vriendin of zo moest zoeken als ze over haar partner of kinderen wilde klagen. Een beetje hard, ja, maar het heeft onze relatie eigenlijk goed gedaan en ik heb een stuk meer rust. Het heeft wel even geduurd, hoor, om de gewoonte te doorbreken, hoor, maar ik ben wel blij met het resultaat. Misschien heb jij er wat aan ... Groetjes, Dominique
Hoi meid Ik leef helemaal met je mee meid want ik zit een beetje in het zelfde schuitje wat betreft mijn ouders. Ik heb heel veel mee gemaakt,veel vervelende dingen met mijn ouders en besloten om het kontakt te verbreken. En ik ben er veel beter uit gekomen en heb een veel fijner leven nu. Ik heb mijn ouders niet nodig om gelukkig te zijn daar heb ik andere mensen voor zoals mijn vriend en daar hecht ik veel waarde aan. Ik heb ook wat problemen met mij zelf en kan daar nu goed mee om gaan en ben ook veel volwassener geworden dan mijn ouders en hun kunnen niet begrijpen dat ik hulp heb voor mijn problemen maar dat deert mij niet er zijn genoeg mensen die mij acsepteren en achter mij staan. Ik denk niet dat je je ouders nodig hebt om gelukkig te zijn vooral niet als ze je ongelukkig maken zoek je geluk bij je zelf en bij de mensen om je heen en denk aan je kindje. Ik heb ook in een periode gezeten van wel/geen contakt en heb nu dus voor mij zelf gekozen want ik werd super ongelukkig door hun en dat is het mij niet waard. Ik wil mijn geluk en hun staan aleen maar in de weg. Ik kan niet praten voor jou hoor en dat wil ik ook niet maar dit is zo als ik er mee om ga en ik voel mij er goed bij. Je ouders hebben je gebaard maar moet je daarom maar kontakt met ze houden en ongelukkig zijn nou ik kies er niet voor. Dit was een beetje mijn verhaal en ik wens je heel,heel veel sterkte en zoek je eigen geluk he meid. Kan ik je steunen doe ik dat graag want ik weet hoe je je voeld hoor,een beetje dan want helemaal weet ik het niet natuurlijk Dikke knuf van Teddy