Ik denk erover om het contact met mijn ouders te verbreken. Ik zou niet weten wat er zou veranderen als ik dat zou doen, er gebeurd nu namelijk ook niets. Alles komt eigenlijk van mijn kant. Het is teveel om op te noemen wat er allemaal is gebeurd, maar mijn ouders negeren mij en zijn nooit positief over iets wat ik onderneem. Een greep uit de dingen die de afgelopen dagen zijn gebeurd. - Ik heb een verrassing gepland voor mijn man. Wij hebben een gezamenlijke rekening en daardoor kon ik het geld niet via onze rekening overmaken. Dan zou hij het namelijk meteen kunnen zien. Daarom vroeg ik mijn moeder of zij het geld wilde overmaken, dat hoeft pas in juli. Als ik de komende maanden af en toe wat zou pinnen zou ik het geld meteen in juni kunnen geven. Uiteraard deed mijn moeder weer moeilijk, zoals altijd. Want zij moest nog op vakantie etc. Ik moest wel tien keer uitleggen dat ze er niets op achteruit gaat. Ze krijgt het geld immers meteen. Sterker nog ze kan het voor die tijd al krijgen. Ze werd boos en zei doe dan maar, je zet me voor het blok. - Mijn vader is ook niet echt close met mij. Ik heb hem nu al een paar keer gevraagd of hij mee wou naar de bioscoop. Zaterdag vroeg ik nog of hij met mij Avatar wil zien. Ik krijg altijd nee te horen. En hij geeft ook geen optie voor een andere dag. - Ik begon een opleiding als Weddingplanner. Met de opzet een eigen bedrijf te beginnen, waar ik nu ook mee bezig ben. Toen mijn ouders hoorden van mijn opleiding kreeg ik meteen een negatieve reactie. Nou dan moet je er wel iets mee gaan doen. - In december was ik bij een familiebijeenkomst en ik vertelde mijn tante dat ik geopereerd was aan mijn neus. Mijn neus stond heel erg scheef en ik had problemen met ademen. En vaak bijholteontstekingen. Mijn moeder stond erbij en zette me meteen weer voor schut het is net Michael Jackson. Ik schaamde me dood. Oke dit zijn maar vier dingen, maar dit en meer is nu in een maand tijd gebeurd. Terwijl ik ze maar weinig zie. Sterker nog, ze zijn in een maand tijd nog maar één keer heel snel in ons nieuwe huis geweest. Terwijl ze hier vijf minuten vandaan wonen, in dezelfde woonwijk. Ze hebben het nog niet eens gezien nu het bijna af is. Tijdens het klussen hebben ze helemaal niet geholpen, want ze hadden het te druk. Mijn moeder is werkloos. Ik voel me gewoon ontzettend buiten gesloten. Mijn broertje woont er nog. Zijn vriendin is eigenlijk een soort vervanging van mij heb ik soms het idee. Wij waren op onze eigen huwelijksreis in september en mijn ouders waren 30 jaar getrouwd. In plaats van dat ze dit even een weekendje later vierden, nee ze hebben het in het weekend gevierd toen wij terug kwamen. Samen met mijn broertje en zijn vriendin gingen ze naar Antwerpen. Oh en tijdens mijn afstudeerborrel kwamen ze niet opdagen, want ze waren moe. Ik schaamde me hier erg voor, iedereen vroeg waar mijn ouders waren. Ze kwamen gewoon niet en ze hadden zich helemaal niet afgemeld. Hoorde pas de volgende dag de reden. Sorry moest even mijn hart luchten. Ik voel me er zo verdrietig over.
Ach meis, ik kan je hier eigenlijk geen raad in geven. Dit is iets wat je echt voor jezelf moet besluiten. Maar de dingen die je opnoemt zijn idd, geen leuke dingen. Jammer dat ze zo doen, vindt het erg naar voor je. Ik wil je in ieder geval sterkte wensen en misschien lucht dit al een beetje op.
Jee meid heftig! Zoals je al schrijft, dit zijn maar een paar dingen en er zal vast nog heel veel meer spelen wil je er over nadenken om het contact te verbreken. Zou je niet eens een gesprek met je ouders kunnen beginnen, waarin je aangeeft hoe jij je voelt onder de situatie, zonder verwijten te maken naar je ouders wat ze allemaal verkeerd doen? Wellicht hebben ze het wel helemaal niet in de gaten en zijn ze zelf ook zo opgegroeid. Alhoewel dat natuurlijk niet het recht geeft om zo met je dochter om te gaan. Sterkte!
Ik heb weleens gezegd hoe ik me voel. Maar dan wordt alles weer verdraaid. Zo heb ik weleens gezegd dat ik bij een psycholoog loop omdat ik erg onzeker wordt van hun gedrag richting mij. Maar dan zijn ze boos omdat ik over hun praat met iemand anders. En ik ben niet in orde, ik spoor niet. Ik ben dan gewoon gek in hun ogen. Ik heb het weleens met mijn collega's erover gehad, die weten ook dat het slecht gaat tussen mij en mijn ouders. Ik vind feestje bijvoorbeeld niet echt leuk. Vooral na die tijd, dan ga ik thuis lopen piekeren of ik me wel heb gedragen. Als ik namelijk vroeger dingen zei tijdens verjaardagen, zat mijn moeder altijd nee te schudden en me terecht te wijzen. Ik deed helemaal niets raars of zei niets geks. Maar het was wel altijd fout in haar ogen, dat doet ze nu nog steeds, terwijl ik 28 jaar ben! Dan zegt ze gewoon mijn naam met een knikkende beweging. Tegenwoordig zeg ik gewoon 'hou je mond' en ga ik door waar ik mee bezig was. Maar ik schaam me dan dood naar de visite toe. Om terug te komen op mijn collega's, toen ik dat vertelde vonden ze dat zo bizar. Want ik ben heel netjes en ze konden het zich niet voorstellen dat ik me zou misdragen. Als mijn ouders dus niet op feestjes zijn waar ik wel ben. Ga ik na die tijd piekeren, want er was niemand die mij terecht wees.
Wat vindt je psych eigenlijk van het idee om het contact (misschien tijdelijk) te verbreken? Dit is uiteindelijk iets dat jij alleen kunt beslissen. Ik vind het heel pijnlijk om je berichten te lezen, je klinkt heel eenzaam en niet gekend hier in. Wat je beschrijft zijn vooral voorvallen, maar hoe was het vroeger thuis? Toen je er nog woonde en bv. op de middelbare school zat?
Gelukkig ben ik niet echt eenzaam, door vrienden en mijn man. Maar inderdaad wel naar mijn ouders toe, dan voel ik me eenzaam en verstoten eigenlijk. Vroeger was het ook al zo hoor. Toen deden ze ook al weinig. Mijn vader was altijd aan het werk en mijn moeder deed haast nooit iets met mij. Het is nu erger geworden, want nu zegt ze letterlijk 'je bent nu 28 jaar, je hebt je moeder niet meer nodig'.
Jee heftig verhaal zeg! Ik snap dat je het contact helemaal wilt verbreken. Je hebt in principe niks aan ze, sterker nog, je voelt je alleen maar ellendiger door. Maar ik zou niet zo ineens het contact verbreken. Misschien kun je een brief schrijven, waarin je duidelijk kunt verwoorden hoe je je voelt, en hoe jij er over denkt. Je kunt ook meteen vermelden dat je het contact eventueel wilt verbreken. En misschien weet je wel genoeg als je er geen reactie op krijgt. Heb je verder wel een schoonfamilie waar je een goeie band mee hebt?
Het zijn en blijven je ouders, ik zou eens om de tafel gaan zitten met je ouders. Misschien hebben ze het niet in de gaten dat hun "asociale" gedrag naar jou toe jou ontzettend kwetst. Klinkt raar, maar sommige mensen zijn echt blind daarvoor. Verbreken met je ouders is niet niets.. laat je in ieder geval niet leiden door emotie.
Ik zal het proberen wat die brief betreft, maar ik vind het wel heel erg moeilijk. Eigenlijk weten ze wel hoe ik erover denk, omdat ik het met regelmaat heb gezegd. Maar wellicht helpt een brief omdat alles dan op een rijtje staat. zwart op wit. Helaas de schoonfamilie valt tegen. Mijn schoonmoeder is echt een typische schoonmoeder. Laat ik het zo zeggen De ouders van mijn man hebben ruzie met hun hele familie, dus er is verder niet echt schoonfamilie. Mijn man kent zijn familie niet eens. Alleen met de nicht van mijn man heb ik goed contact.
@ Yotsuba - er is niet echt meer sprake van emotie. Het gaat al mijn hele leven zo dus het is niet echt een opwelling. De mensen om mij heen snappen niet eens dat ik mijn moeder nog bel. Maar zoals je zegt het blijft je moeder en dus hoop ik elke keer tegen beter weten in dat het nog goed komt. Maar elke keer word ik weer gekwetst. Om tafel gaan zitten is geen optie zoals ik eerder aan gaf. Aan het eind van het gesprek moet ik altijd mijn excuses aanbieden, want ik ben dan niet leuk geweest.
ja ik vind het echt erg voor je , ik kan me niet voorstellen dat ouders zou kunnen doen tegen hun eigen kinderen.ze doen alsof niet hun biologische kind bent en dat ze je buitensluiten. Zulke ouders zijn voor mij geen ouders vind zo raar.nooit zou ik mijn kind in de steek laten!ook al is ze 30 ! het is mijn kind ik zal haar in goede en slechte tijden voor haar zijn. maar ja je moet natuurlijk zelf beslissen.volg gewoon je hart en zo word je ook alleen maar depri van , met die negatieve reacties van je ouders.
Pfff..... lastige situatie. Wat ik in jouw geval zou doen is ze een brief schrijven. Daarin kun je ze alles vertellen wat je hierboven ook hebt geschreven en dat je je vaak gekwetst voelt en buitengesloten. Ik zou dan gewoon afwachten wat ze met de brief doen. Misschien hebben ze sommige dingen helemaal niet bewust gedaan en hebben ze helemaal niet door dat ze je gekwetst hebben. Dus misschien kan het door middel van een brief later uitgepraat worden. Ik vind het voordeel van een brief altijd dat je lekker je hele verhaal kan neerzetten zonder dat je tussendoor direct commentaar krijgt. Veel sterkte en ik hoop dat je de juiste beslissing maakt.
Je kunt 2 dingen doen, of je verbreekt het contact en zult je altijd het 1 en ander blijven afvragen want ook al is dit de makkelijkste weg en zal dit je minder stress en verwachtingen geven, dit is van korte duur of je legt je erbij neer dat je ouders gewoon zo zijn en je laat het lekker langs je heen gaan. 2de is erg moeilijk maar op een gegeven moment gaat je dit lukken en hierdoor zul je uiteindelijk ook anders naar je ouders gaan kijken en zelfs doen want als je voor de eerste optie kiest waar je aan zit te denken en je komt toch weer in contact met ze eindig je wéér bij: conact verbreken! Een brief schrijven kun je zeker doen maar als ze altijd al zo zijn geweest en je moeder ook zegt, je bent nu 28 dan zie ik er niet 1 2 3 verandering in komen, ja voor een paar weken hooguit en dan vallen ze weer terug. Succes.
Meisje toch, wat naar dat je ouders zo zijn/doen. Ik heb geen tips of wat dan ook voor je, aangezien ik helemaal geen ervaring heb met zo'n soort situatie. Maar ik wil je heel veel sterkte wensen en een dikke KNUF geven. Het lijkt me vreselijk als je ouders zo met je omgaan. Ik word er helemaal verdrietig van. KUS & KNUF!!!
Pff wat een lastige situatie zeg... Ik zou je ouders denk ik nog 1 keer de kans geven in te zien waar ze mee bezig zijn, hetzij door een gesprek hetzij door een brief, wat voor jou maar prettig is. Doen ze er dan nog niks mee, dan zou ik het laten voor wat het is... Dus geen contact meer met ze opnemen, niks.... Jij hebt je best gedaan. Ze zullen je dan misschien vanzelf een keer gaan missen. En als ze dan voor je neus staan, kun je ook altijd zeggen; 'ik ben nu 28, volgens jullie heb ik jullie toch niet meer nodig?' Dan kaatst je, je moeders eigen woorden terug. En je kunt dan altijd nog zien wat je dan doet.
Hmm.. ik weet niet of een brief schrijven wel zin heeft. Hoogstens alleen voor jou, zodat je alles op een rijtje hebt en duidelijk hebt verwoord wat jou zo enorm kwetst. Als jij jouw ouders al meerdere malen hebt gewezen op hun gedrag en hoe jij je hierin voelt, en er gewoon helemaal niks mee doen... ? Tja, ik denk dan eerlijk gezegt dat het niet meer om een kweste gaat van 'niet doorhebben dat ze zich zo gedragen'. Ik weet zo even niet meer wie het zei, maar ik ben het er dus niet mee eens. Als dit zo al je hele leven gaat, vermoed ik ook niet dat er enige verandering in gaat komen. Ja, het zijn je ouders, maar 'ouder zijn' is meer dan een kind op de wereld gooien. Het heeft zoveel meer inhoud. Ik heb dit ook meegemaakt met een vriendin van mij. Haar ouders en zussen negeerden haar compleet, ze deed alles fout, werd overal op gewezen... eigenlijk een zelfde soort verhaal als jou. Zij is ook naar een psych gegaan, en dat heeft haar zoveel sterker gemaakt. Zij heeft er voor gekozen om het contact met haar ouders te verbreken, en ze is nu zo veel meer gelukkiger! Ik wens je heel veel sterkte met je besluit. Knuffels!
hoi, ik kan me wel een beetje inleven in jouw situatie. ik kan niets voor je beslissen, dat moet je zelf doen. ik heb besloten om het contact wat ik met mijn vader heb (mijn moeder is 12 jaar geleden al overleden) te laten verwateren. het was al nooit echt iets, en het zal nooit wat worden. zeker nu ik een zoontje heb (en nog 1 op komst) heb ik zoiets van, ja daaaaag. hij is verhuisd 2 jaar geleden en ik hoor bijna niks meer van hem. hij vraagt niet eens naar mijn zoontje. wij had mijn zoontje vorig jaar een half jaar niet gezien...... welke opa ziet zijn kleinzoon nou een half jaar niet? (zo is het altijd gegaan, ook met mij) dus ik neem gewoon de telefoon niet meer op als hij beld en bel niet terug. hij weet waarschijnlijk niet eens waarom, maar ik heb geen zin om het nog eens uit te leggen aan hem (we hebben dit probleem al ons hele leven, en ik heb het contact al een keer verbroken voor 2 jaar). het blijft moeilijk, maar zo lang ik er niet over praat gaat het best goed succes met je beslissing.
Heel erg bedankt voor jullie lieve reactie. Wat een prachtig forum is dit toch! Jullie hebben me heel erg geholpen en ik denk dat ik het contact niet verbreek, maar gewoon niet meer bel. Ik heb een soort ideaal beeld in mijn hoofd en ik bleef ze uitnodigen. Ik krijg alleen altijd nee te horen en dat doet pijn. Je loopt een blauwtje bij je eigen ouders en dat is vreselijk. Ik ga mezelf vanaf nu beschermen en ga niet meer bij ze langs en bel ook niet meer. Het contact zal dan verwateren, aangezien het initiatief om elkaar te zien altijd van mij komt. Ik kan er gelukkig met mijn man over praten en die zei ook dat ik ze dan wellicht alleen op verjaardagen zie, maar daar heb ik vrede mee. Ik ben er klaar mee om elke keer te worden vernedert en gekwetst. Het heeft wel heel lang geduurd moet ik zeggen dat ik zover ben, maar ik ben nu zover dat ik er echt genoeg van heb. Heel erg bedankt voor jullie steun!